Kasteel Singraven, Denekamp - Guus Pauwels

Kasteel Singraven, Denekamp.
Singraven is een 600 hectare groot landgoed nabij Denekamp in de gemeente Dinkelland. Tot
het landgoed behoren naast de havezate, zeven pachtboederijen, waarvan er vijf herkenbaar
zijn aan de wapenkleuren van het Singraven. Zij zijn namelijk voorzien van rood/wit met
groen omrande blinden met in het midden een blauw/gele cirkel. Verder maken een
watermolen en het arboretum Hagelmeien deel uit van het landgoed.
De eerste vermelding van het Singraven dateert van 1381. Uit een protocol der zittingen van
het leengerecht van de Utrechtse bisschop Floris van Wevelinghoven blijkt dat het Singraven
eigendom was van deze Utrechtse bisschoppen en in leen gegeven was aan de adellijke
familie Awick. Deze familie bewoonde het landgoed Singraven achttien jaar waarna het in
1398 over ging in handen van de Hondenbergs.
Nadat de familie van Twickel, vanaf 1505, een jaartje de scepter over het leengoed Singraven
hadden gezwaaid, werd het op 26 oktober 1505 verkocht aan een Oldenzaalse
kloostergemeenschap. Uit die tijd stamt ook de legende van “het spook van Singraven”. Het
verhaal luid dat er op 't Singraven elke nacht het spook van een non zou rondwaren. Zij was
een van de begijnen die het huis aan het begin van de 16de eeuw verbouwde. Na een
ongehoorzaamheid werd ze op bevel van moeder overste voor straf ingemetseld, waarna haar
ziel geen rust kon vinden. Haar geest zou ongeluk brengen over de bewoners.
Griezelig maar waar gebeurd is het verhaal van 'de verbrande Roessingh'. Hendrik Jan
Bernhard Roessingh had sinds het overlijden van zijn jonge vrouw en haar doodgeboren
dochtertje nog slechts belangstelling voor de inhoud van zijn wijnkelder. Toen de 46-jarige
weduwnaar in 1878 na een avondje doorzakken zijn olielamp omstootte, vatte zijn lange
baard vlam. Het personeel kwam op zijn hulpgeroep aansnellen maar het was al te laat; de
arme Roessingh stond in lichter laaien. Hulpvaardig gooiden ze hem in de Dinkel om de
vlammen te doven. Dat lukte. De bewoner overleefde het ongeval echter niet.
In 1506 werd Singraven van zijn leenplicht ontheven. In 1515 kwam het landgoed in bezit van
de graven van Bentheim.
De laatste bewoner van het Singraven was Willem Frederik Laan, de jongeste zoon van de uit
de Zaanstreek afkomstige industrieël en Lid van de Eerste Kamer Jan Adriaan Laan en zijn
vrouw Cornelia Eva Prins. Op 7 september 1915 kochten ze het oude huis met het 430 ha
grote landgoed voor ca fl. 440.000. De familie Laan betrok een huis, dat minstens vier eeuwen
onderdak had geboden aan de meest uiteenlopende eigenaren. De namen van de bisschop van
Utrecht, begijnen uit Oldenzaal, de heer van Twickel, de graven van Bentheim, Sloet, Thouars
en Roessingh-Udink zijn aan Singraven verbonden. Allen hadden er hun sporen nagelaten.
In 1921 onderging het Huis Singraven een grote uiterlijke verandering. Het dak werd
vervangen en kreeg zijn oorspronkelijke hoogte terug. Het torentje in het midden van de
noordgevel werd afgebroken en de hele gevel werd bekleed met een grijsachtig natuursteen
die uit de groeven bij Gildehaus (Bentheim) kwam.
Willem Frederik Laan erfde het goed in 1922. In 1923 gaf hij de bekende tuinarchitect
Leonard Springer opdracht het arboretum Hagelmeien op het landgoed aan te leggen.
Ondanks dat het huis er op dat moment heel fraai uitzag was Willem Frederik niet geheel
tevreden. Het feit dat het huis zo laag was bleef hem irriteren omdat het hierdoor minder

imposant leek. Een doorn in zijn oog was ook het feit dat het huis niet precies in het verlengde
van de oprijlaan lag. In 1935 kwam hij met het idee om het oude huis geheel af te breken en
een nog imposanter, iets meer naar achter liggend huis te bouwen. Niets van deze grote ideeën
gingen door. Wel werden er twee dienstwoningen gebouwd bij het hek van het begin van de
oprijlaan aan de Ootmarsumerstraat. Hoe nauwkeurig Laan zijn landgoed ook beheerde, voor
een 20 e eeuws kasteelbewoner waren de kosten ondragelijk hoog. Om zijn onroerend goed
fiscaal aanvaardbaar te maken, woonde hij niet op het huis. Laan sloot zijn monumentale huis
elke avond af en liep dan naar zijn eenvoudige huisje aan de oprijlaan om er te eten en te
slapen. Toen zijn financiële middelen uitgeput dreigden te raken kreeg hij steun van de
Stichting Edwina van Heek, die na zijn dood in 1966 zijn belangwekkende nalatenschap
erfde. Dankzij deze gift kunnen huis en collectie te midden van tuinen en het prachtige
Twentse landschap in harmonie voorbestaan.
Tekst: Guus Pauwels