ONGEDIERTE - DGL

De man leunde weer gemoedelijk achterover en
glimlachte tevreden over mijn antwoord.
“ En wat nog meer dan…?” vroeg de man met een
vragende blik in z’n ogen alsof hij een heel lang
antwoord verwachtte. Ik haalde wat vertwijfeld m’n
schouders op en zei “tsja….. wat nog meer… weet
ik niet… dat is wat we doen en af en toe is er dan
een feestje of zo…”.
“Wat voor feestje dan…?” vroeg de man.
“Nou ja, laatst hadden we nog een luilakfeest…. dat
was wel een knaller hoor”
“Oh ja, vertel eens” zei de man die er eens goed
voor ging zitten. Ik was blij dat hij er zo
geïnteresseerd naar vroeg, kon ik eindelijk eens
uitweiden over deze culturele omslag en vertellen
over een feest dat anders was dan andere feesten”.
“Nou ja, ik dacht het maar met luilak te moeten
houden, want ja, bij Rein hebben we ook wel eens
een feestje of zo maar die heeft geen buren die daar
niks van moeten hebben…. die buren doen gewoon
mee…. nu ja, ik heb dan Evert Hut als buurman en
die kwam ook meedoen op het luilakfeest, maar de
andere buren vinden het niet zo leuk denk ik
daarom op luilak… “ De man knikte instemmend
waarop ik maar door ging met m’n verhaal.
“In de middag kwamen de eerste gasten al en dat
ging maar door, snachts waren er zoveel mensen dat
je over de hoofden kon lopen… begon er iemand
een grote zak met geschilde pinda’s uit te strooien
over de vloer… dus zat er de volgende ochtend een
hele dikke laag platgetrapte pinda’s op de vloer, het
leek wel marmer…” zei ik lachend. De man lachte
een beetje schokschouderend mee en leek wel te
genieten van m’n verhaal dus ging ik maar
onverstoord verder…
“Nou, en toen dacht Klaas de Boer maar in het raam
van m’n buren te moeten pissen terwijl de arme
mensen in hun nachtkleding naar buiten stonden te
kijken. Ik vond dat niet leuk en wilde die de Boer
een oplawaai geven maar ja…. toch maar niet
gedaan want dat zou dan het hele feest kunnen
bederven… maar ik heb hun ramen de volgende
dag wel gelapt hoor…En ja…. het was wel een
beetje gek maar ik zag in het donker steeds
stelletjes m’n huis uit lopen naar de Vaartdijk. Daar
staan allemaal opleggers van Knap en daar bleken
ze dan in te kruipen en verdwenen dan onder de
dekzeilen die daarin lagen. Ik had het eerst niet
door maar later begreep ik het…”
Ik bedacht dat ik nu misschien wel m’n mond
voorbij had gepraat en wilde het wat afzwakken
door er maar een grapje van te maken “ ja, ze waren
zeker moe van het feesten en wilde effe pitte…. of
zo….” zei ik een beetje beschaamd lachend. De
man lachte vrolijk mee en ik had niet het idee dat ik
hem nu per ongeluk een ontoelaatbaar feit
opgebiecht had want dan had hij niet mee gelachen.
Hij bleek mijn verhaal nog steeds interessant te
vinden en zonder dat ik het in de gaten had flapte
ik alles er uit wat mij nog in gedachten kwam. Dat
ik uiteindelijk met Maryan het bed ingedoken ben
vertelde ik maar niet, daar had ie toch niks mee te
maken….? Dat kan nooit strafbaar geweest zijn, dat
doet iedereen toch…. of niet soms…?
Toen de man vroeg wat voor feesten er dan bij die
zogenaamde ‘Rein’ plaats vonden zat er ineens een
engeltje op m’n schouder die me influisterde dat ik
het laatste 24uursfeest wel moest noemen maar niet
al te veel details moest vrij geven. Gelukkig kwam
die boodschap op tijd bij me binnen want in mijn
enthousiasme was ik bezig helemaal geen blad meer
voor m’n mond te nemen. De man genoot van m’n
verhalen, dat zag ik zo wel en daarom werd ik ook
zo enthousiast. Maar zoals gezegd wist ik het op
tijd in te dammen.
Ik weidde nog uit over verschillende kunstbroeders
die ik kende en die bij mij over de vloer kwamen,
dat Rein een keer een schilderij van mij op het dak
tegen de schoorsteen had gezet en dat we bij
Labamba The Mistic Society organiseerden met Jan
Cremer, Godfried Bomans en Simon Carmiggelt.
De man bleek kettingroker te zijn want hij stak
tijdens mijn gebazel de ene sigaret met de andere
aan en onderbrak mij alleen sporadisch. Over
strafbare feiten werd niet gesproken en Havik was
allang uit beeld… het rapport lag nog steeds in de
ovale prullenbak. Ik was zeer opdreef en dacht hier
iemand te hebben die vanuit z’n functie nog stevig
in de burgermaatschappij verankerd stond en vanuit
z’n persoonlijke leven misschien ook wel zeer
burgerlijk was alhoewel zo iemand niet zo
onverstoord en duidelijk geïnteresseerd naar mijn
verhalen zou luisteren maar eerder corrigerend zou
optreden. Daarom dacht ik de man met mijn
enthousiasme misschien over de streep te kunnen
trekken zodat hij ook eens aan de andere kant van
de grens burgermaatschappij/alternatieve wereld
zou kunnen kijken. Eén van z’n vragen was tot mijn
genoegen dan ook: “ zeg Visser…als er nu weer
eens zo’n heel apart feest gegeven wordt daar in de
Zaanstreek, zou je mij dan ook eens een keer
kunnen uitnodigen… ik wil dat wel eens van
dichtbij meemaken want het lijkt me erg
inspirerend… een mens is nooit te oud om te
leren…. vind je ook niet… denk je dat ik er tussen
zou passen…?”.
Natuurlijk reageerde ik oprecht welwillend maar
vergat wel naar z’n telefoonnummer te vragen…
Het gesprek liep kennelijk op z’n eind want hij
vroeg nog een paar zakelijke dingen zoals het adres
van m’n ouders en wat m’n vader voor de kost
deed. Op een gegeven moment leunde hij weer
sterk naar voren en keek me doordringend aan,
alsof hij nu een soort geheim ging prijs geven…
“Moet je goed horen Visser, vergeet al dat gedoe
met die Havik, zorg dat je de huur op tijd betaalt en
ga vooral door met feesten organiseren. Ik heb niets
strafbaars kunnen ontdekken in de hele zaak maar
één ding had je niet moeten doen en daar moet je
dan ook goed op letten vanaf nu en dat is mensen