Ongedierte209,afbb - DGL

Afl. 209.
ONGEDIERTE
Historie betreffende een fascinatie
Dick Visser
India reis vanaf 04-10-1975
tot eind maart 1976
Het eerste stuk van het traject Metappalyeam - Ooty
ging zonder problemen. We zaten weliswaar op
harde houten banken maar een opgevouwen deken
onder je kont voldeed zondermeer.
Maar ja, toen begon het.....
Opeens hoorden we een bepaald geluid en hotsten
en botsten de verschillende wagons tegen elkaar
omdat kennelijk het tandwiel z'n weg zocht naar de
tandrails. De locomotief pufte vrolijk verder en we
merkten dat we enigermate omhoog getrokken
werden. Maar van een 'gewone' treinreis was geen
sprake meer. Bij elke stoot van het buizenstelsel
van de locomotief voelden we dat in de wagon
waarin we ons bevonden. Op onze bankjes werden
we stootsgewijs verder en omhoog gekrukt door de
hotsende en botsende bewegingen van de
kreunende locomotief. Af en toe dachten we dat het
apparaat het bijltje er bij neer gooide maar toch
ging het gestoot gewoon door alsof er verder niets
aan de hand was. Maar er was natuurlijk wèl iets
aan de hand want elke stoot van de
locomotiefwielen was voelbaar in je maag....
Na een klein kwartiertje voelde ik mijn maaginhoud
al omhoog komen en nog even later hing ik uit het
glasloze raampje te kotsen als een dronken zeeman
na een avondje stappen.
Het was vreselijk! Zo'n verschrikkelijke treinreis
had ik nog nooit meegemaakt. Nu ben ik bijzonder
gevoelig voor wagenziekte en in een vliegtuig houd
ik m'n maaginhoud ook maar moeilijk binnen maar
dit treinreisje sloeg werkelijk alles.
Op het plaatje hier boven kan men een beetje zien
hoe het traject er op sommige plaatsen uitzag. Ik
bedoel hiermee dat steile rotswanden dusdanig
waren uitgehakt in de bergen dat de
treinwagonnetjes er vlak langs reden. Als je je hand
uit het raampje stak raakte je de rotswand al aan
met z'n scherpe steen stukken en puntige
rotsbrokken. Je kon maar beter goed opletten als je
uit het raampje hing te kotsen, voor je het wist was
je je kop kwijt....
En ja, er waren natuurlijk meerdere problemen die
men hier ten lande bij een dergelijke reis, in een
dergelijk gebied, het hoofd moest bieden...
Op dit plaatje zijn ze te zien, de speciale soort
steenbokken die in grote hoeveelheden langs het
spoortraject te vinden waren en waar de trein af en
toe gewoon voor moest stoppen als er een complete
kudde van deze dieren ijskoud hun rustplaats OP de
rails gekozen had.
Meerdere dieren hadden iets met het treintraject
zoals blijkt uit de volgende afbeelding...
Als je de steenbokken verschrikte door de treinfluit
ineens te laten klinken waren ze meestal snel
verdwenen maar de olifanten trokken zich van
menselijk veroorzaakt lawaai niets aan en bleven
gewoon onverschrokken staan waarbij ze zich
kennelijk afvroegen wat wij nu eigenlijk wilden....
Het landschap wisselde sterk van karakter tijdens de
reis. Zo reden we door een vlak en open landschap
en zo zaten we weer in de meest weerbarstige
berggebieden die men zich denken kan. Af en toe
haakte het tandwiel weer in de tanden van de
middenrails en soms gebeurde dat helemaal niet en
kon je zonder hotsen en botsen, zonder schokken en
stoten je treinreisje vervolgen.
Natuurlijk zagen we veel theeplantages waarin
steevast door mensen gewerkt werd.
Ze plukten de blaadjes van de theeplanten en
gooiden die achterover in een mand die ze op de
rug droegen. Het waren zowel mannen als vrouwen
die bezig waren en ik zag ook een aantal kinderen

ezig met dit werk dat in eerste instantie erg licht
lijkt, wat wegen nu theeblaadjes, maar uiteindelijk
natuurlijk behoorlijk zwaar bleek doordat je op
hobbelige grond stond die altijd schuin omhoog
liep, of naar beneden, net zoals je het bekijkt. Maar
je moest altijd steun zoeken om overeind te blijven
staan. En dan had je die mand nog op je rug
bungelen. Met een koord of een doek hield je die
mand op z'n plaats door de draagdoek om je
voorhoofd te hangen. Nee, het werk op een
theeplantage was nu niet meteen een pretje.
We waren wel erg onder de indruk van de grootte
van dergelijke theeplantages. De afstanden die de
verschillenen landgoederen besloegen, op sommige
plantages, was schier onafzienbaar, het leek wel
kilometers groot te zijn en het aantal plantages was
ook niet meer te tellen, volgens mij liep dat in de
honderden en dan beperk ik mij nog tot dat wat we
uit het treinvenster zagen...
Overal waar theeplantages waren stonden er veel
bomen tussen de verschillende bedden met
theestruiken.
Waarom dat nu precies was en wat voor bomen het
waren wist ik niet. Anthony kwam met het idee dat
het wellicht Eucalyptusbomen zouden zijn gezien
de wat schilferige stammen. Ik wist het niet want
zoveel verstand van bomen heb ik nu ook weer niet.
Af en toe moest ik nog even met het hoofd naar
buiten om nog even wat braaksel weg te spoelen
maar allengs ging dat beter alhoewel ik nooit aan
het gehots en gebots van de tandwieltrein zou
kunnen wennen, zoveel stond voor mij wel vast....
Opeens schenen we in Ooty te zijn aangekomen
want iedereen verliet de trein en na verloop van tijd
ontdekten we ook een bordje met de naam van dit
station, 'Ootacamund'.
Goed, wij er uit en met een gevoel van overwinning
verliet ik de bots trein en beloofde mezelf nooit
meer met dit kaboutertreintje te reizen....
Bij een soort restaurantje gebruikten we iets dat op
een lunch leek en vroegen aan een meneer in een
wit overhemd hoe we naar het wildpark Mudumalai
moesten komen, "met de bus..." antwoordde de heer
oprecht terwijl hij aanstalten maakte om verder te
lopen. Hij wees nog even vaagjes op een soort
busstation dat zich even verderop langs de straat
bevond. We sjokten daarheen en zonder verdere
moeilijkheden kwamen we aan de weet dat we met
bus 499 HH een rit konden maken waarbij we langs
de ingang van Mudumalai zouden komen en daar
uit moesten stappen.
We hebben ons aan boord van de bus gehesen met
al onze spullen en het zat ook nog lekker. De
raampjes van de bus stonden allemaal open want
het was, zoals gewoonlijk, weer eens bloedheet
buiten, ondanks het feit dat we hier toch op 2000
Mtr. hoogte zitten boven zeeniveau....
Nu ja, de bus zag er vrij modern en vertrouwelijk
uit dus we maakten ons verder maar geen zorgen.
Na een minuut of vijf vertrok de bus en we hadden
de chauffeur gevraagd of hij ons wilde
waarschuwen als we bij de ingang van het wildpark
zouden zijn.
Maar ja.... toen reed de bus op een gegeven moment
weer in een behoorlijk berglandschap, gierden links
en rechtsom door haarscherpe bochten en we
werden heen en weer geslingerd op onze stoelen.

Nu mocht die hort- en stoottrein geen pretje zijn
geweest, deze bus reis was volgens mij nog erger!
Nu ja, we waren in India en daar gaan de zaken
eigenlijk totaal anders dan in ons geciviliseerde
Westen, dus pas je maar aan....
Doe je dat niet dan kan je beter thuis blijven.
Sommige delen van de weg waren zo smal en
onbewerkt dat we werkelijk dachten dat de
chauffeur een verkeerde afslag genomen had. Maar
uiteindelijk kwam het dan toch wel weer goed.
Zoals op de foto hierboven te zien is vroeg de
reiziger zich wel eens af of alles nog wel goed
ging... want konden we zo nog wel verder
eigenlijk...?
Kennelijk wel want er werd niet gestopt en de bus
kreunde dapper door totdat we dan weer op een wat
breder pad kwamen en het net was alsof alles weer
in orde kwam.
Ik had in Ooty wel iets gegeten maar ook dat is
tijdens de busreis met z'n vlijmscherpe bochten uit
het raampje op het wegdek terecht gekomen. Nu ja,
dan hebben de vogels ook nog wat zullen we maar
zeggen.
We reden door een donker stuk oerwoud, tussen
hoge rotsen met dichte begroeiing, eigenlijk wel
een zeer aangename omgeving en ook mooi en
avontuurlijk maar het gedraai van de bus maakten
mijn humeur er niet beter op dus ik zag niet zo gek
veel van de omgeving en zat alleen maar te wachten
op het seintje van de chauffeur, die ons bij het
wildpark zou afzetten.
Maar zover was het kennelijk nog niet want
Anthony vroeg even terloops hoe ver het nog was
en kreeg als antwoord dat hij niet zo 'Westers'
ongeduldig moest zijn en dat de ingang van het
park weldra zou verschijnen.
En dat bleek godzijgedankt zo te zijn want drie
minuten later kregen we het volgende beeld te zien.
Oh jezuskaristus.... ook dat nog, loslopende tijgers,
daar hadden we even niet op gerekend.
"nou, dat wordt geen tentje in de jungle...." zei
zoon met een gemene grijns op z'n uitgestreken
gezicht.
Even later werden we geholpen door verschillende
passagiers om onze spullen allemaal uit de bus te
krijgen en stonden we ineens moederziel verlaten
tussen enorme woudreuzen en een dichte slagboom
die ons eventueel toegang tot het wildpark
Mudumalai zou moeten geven.
Hierboven een kaartje van heden ten dagen. Het
schijnt dat er verschillende wildparken aan elkaar
aansluiten, daarvan hadden wij geen weet toen we
in Mudumalai aankwamen.....
Wordt vervolgd.