ONGEDIERTE - DGL

Afl.76.
ONGEDIERTE
Historie betreffende een fascinatie
Dick Visser
Periode Wilhelminastraat
1963 - 1965
“Heeft u het makkelijk kunnen vinden…?” vroeg de
man terwijl hij voorover boog en een sigarettenetui
greep die hij behoedzaam opende en mij toestak. Ik
was zeer verrast hier volslagen normaal behandeld
te worden en zelfs sigaretten aangeboden kreeg. Dat
had ik mij toch anders voorgesteld. Ik had Havik
niet serieus genomen maar het woord
‘gevangenisstraf’ bleef toch wel vervelend om mijn
hoofd draaien als een mug die elk moment kan
toeslaan.
Hier, in het walhalla van de rechtspraak, de plek
waar je wordt geslachtofferd, waar men veroordeelt
en je met gestrekte wijsvinger de kerker in jaagt,
zou toch een sfeer van dood en verdoemenis
moeten heersen… maar nee… eigenlijk het
tegenovergestelde.
Nu ja, hoe dan ook, ik vertelde de man dat het niet
moeilijk geweest was de weg hierheen te vinden en
nam een sigaret uit de etui. Ik voelde me inmiddels
zeer op m’n gemak, herinnerde mij nog even de
gemoedelijke woorden bij de familie van Maryan
en wachtte af wat de meneer in het colbert te
vertellen zou hebben.
De man stak in alle rust zelf ook een sigaret op en
leunde enigermate nadenkend achterover in z’n
stoel, keek mij nog even observerend aan waarbij ik
duidelijk zag dat hij een vage glimlach om z’n
mond had hangen.
Hij boog nu naar voren, nam een trek van z’n
sigaret en legde z’n armen leunend op het bureau,
keek mij aan en zei; “vertelt u mij nu eens in uw
eigen woorden wat daar allemaal aan de hand is in
die….uh…” hij onderbrak zichzelf, kwam overeind
en keek even op een vel papier, kwam weer terug in
z’n leunende houding en vervolgde: “
…Wilhelminastraat te Krommenie want ik ben van
het rapport eigenlijk niet veel wijzer geworden…”
A, ha… hiermee kreeg Havik een veeg uit de pan…
kennelijk had z’n hele dikke rapport geen
helderheid in de zaak geschapen. Ik voelde me nu
nòg beter dan dat ik al deed en had het idee hier met
een leuke vent aan de bar te hangen. Ja, het biertje
ontbrak nog anders leek het er verdomt veel op….
ha ha ha…
“Nou meneer, eigenlijk is er helemaal niks aan de
hand… alleen daar denkt meneer Havik anders
over, ik weet ook niet waarom. Hij zei me dat ik me
bij u moest melden om te horen hoe lang ik achter
de tralies moet dus daarom zit ik hier….
eigenlijk….”
Terwijl hij grinnikend overeind kwam uit z’n
voorover leunende houding zei hij, “ja…. die
meneer Havik die kennen we… moet u eens
zien…” hij schoot overeind uit z’n stoel en greep
achter zich in een houten kast naar een stapel
papieren dat het hele rapport van Havik bleek te
zijn en wierp het triomfantelijk op het bureaublad,
“…. wat hij er allemaal van gemaakt heeft…
indrukwekkend he….?”.
Ik keek er met een cynische glimlach naar want ik
had dit stapeltje onzin natuurlijk al eerder gezien.
Het zag er hier, op het hel verlichte bureau, veel
kleiner en lulliger uit dan op de tafel van Havik,
waar de doorrookte vitrage van de politiebureau
kamer voor een mysterieus bruin licht zorgde
waarin alles wat armoediger maar ook pompeuzer
leek.
“Ach ja…” mompelde ik schouderophalend
“meneer Havik vond dat allemaal nodig denk ik….”
“Meneer Havik kan wat mij betreft op het dak gaan
zitten met een bos uien en z’n lijvige rapport, maar
laten wij ons hier maar gewoon met de feiten
bemoeien, dat lijkt me een stuk beter…” zei de man
terwijl hij het rapport met een plof in de ovale
prullenbak liet vallen. Ik was overdonderd door z’n
handeling en z’n woorden en vroeg mij af hoe hij
een collega, want dat was Havik toch van deze
man…, zo zwaar kon afvallen. Ik begreep dat hij
het rapport natuurlijk wel weer uit de prullenbak
zou halen en dit alleen maar deed om mij op m’n
gemak te stellen om zodoende de waarheid boven
tafel te krijgen. Nu, ik was beslist niet van plan om
hier dezelfde tactiek als op het politiebureau van
Krommenie toe te passen en was bereid de
waarheid en niets dan de waarheid luid en duidelijk
naar voren te brengen.
De man ging wat ongeduldig zitten en schokte even
met z’n schouders alsof hij het aandeel ‘Havik’ van
zich af wilde schudden, richtte zich weer tot mij en
vroeg “en…?”
“Ach meneer…” begon ik, enigermate gespeeld
verveeld en met een nauwelijks hoorbare zucht van
moedeloosheid “ wij komen daar, op de
Wilhelminastraat bedoel ik, gewoon bij elkaar om
te kletsen en een plaatje te draaien, dat vinden we
leuk want waar moet je in dat slome dorp anders
naar toe…?”
“Maar er zijn toch wel cafés en zo in
Krommenie…? “ vroeg de man zachtjes.
“Oh ja, zeker wel, we hebben De Roemer van Frits
maar dat is echt om te dansen en er is altijd harde
muziek en ik zit vaak bij Labamba maar dat is
allemaal zo druk en lawaaierig, we willen ook wel
eens gewoon rust en een beetje lullen…”
“En net zeg je dat jullie daar plaatjes draaien…” zei
de man verbaasd.
“Ja…” zei ik lachend “maar dat staat niet hard, ik
heb alleen maar een eenvoudig pick upje…”

De man leunde weer gemoedelijk achterover en
glimlachte tevreden over mijn antwoord.
“ En wat nog meer dan…?” vroeg de man met een
vragende blik in z’n ogen alsof hij een heel lang
antwoord verwachtte. Ik haalde wat vertwijfeld m’n
schouders op en zei “tsja….. wat nog meer… weet
ik niet… dat is wat we doen en af en toe is er dan
een feestje of zo…”.
“Wat voor feestje dan…?” vroeg de man.
“Nou ja, laatst hadden we nog een luilakfeest…. dat
was wel een knaller hoor”
“Oh ja, vertel eens” zei de man die er eens goed
voor ging zitten. Ik was blij dat hij er zo
geïnteresseerd naar vroeg, kon ik eindelijk eens
uitweiden over deze culturele omslag en vertellen
over een feest dat anders was dan andere feesten”.
“Nou ja, ik dacht het maar met luilak te moeten
houden, want ja, bij Rein hebben we ook wel eens
een feestje of zo maar die heeft geen buren die daar
niks van moeten hebben…. die buren doen gewoon
mee…. nu ja, ik heb dan Evert Hut als buurman en
die kwam ook meedoen op het luilakfeest, maar de
andere buren vinden het niet zo leuk denk ik
daarom op luilak… “ De man knikte instemmend
waarop ik maar door ging met m’n verhaal.
“In de middag kwamen de eerste gasten al en dat
ging maar door, snachts waren er zoveel mensen dat
je over de hoofden kon lopen… begon er iemand
een grote zak met geschilde pinda’s uit te strooien
over de vloer… dus zat er de volgende ochtend een
hele dikke laag platgetrapte pinda’s op de vloer, het
leek wel marmer…” zei ik lachend. De man lachte
een beetje schokschouderend mee en leek wel te
genieten van m’n verhaal dus ging ik maar
onverstoord verder…
“Nou, en toen dacht Klaas de Boer maar in het raam
van m’n buren te moeten pissen terwijl de arme
mensen in hun nachtkleding naar buiten stonden te
kijken. Ik vond dat niet leuk en wilde die de Boer
een oplawaai geven maar ja…. toch maar niet
gedaan want dat zou dan het hele feest kunnen
bederven… maar ik heb hun ramen de volgende
dag wel gelapt hoor…En ja…. het was wel een
beetje gek maar ik zag in het donker steeds
stelletjes m’n huis uit lopen naar de Vaartdijk. Daar
staan allemaal opleggers van Knap en daar bleken
ze dan in te kruipen en verdwenen dan onder de
dekzeilen die daarin lagen. Ik had het eerst niet
door maar later begreep ik het…”
Ik bedacht dat ik nu misschien wel m’n mond
voorbij had gepraat en wilde het wat afzwakken
door er maar een grapje van te maken “ ja, ze waren
zeker moe van het feesten en wilde effe pitte…. of
zo….” zei ik een beetje beschaamd lachend. De
man lachte vrolijk mee en ik had niet het idee dat ik
hem nu per ongeluk een ontoelaatbaar feit
opgebiecht had want dan had hij niet mee gelachen.
Hij bleek mijn verhaal nog steeds interessant te
vinden en zonder dat ik het in de gaten had flapte
ik alles er uit wat mij nog in gedachten kwam. Dat
ik uiteindelijk met Maryan het bed ingedoken ben
vertelde ik maar niet, daar had ie toch niks mee te
maken….? Dat kan nooit strafbaar geweest zijn, dat
doet iedereen toch…. of niet soms…?
Toen de man vroeg wat voor feesten er dan bij die
zogenaamde ‘Rein’ plaats vonden zat er ineens een
engeltje op m’n schouder die me influisterde dat ik
het laatste 24uursfeest wel moest noemen maar niet
al te veel details moest vrij geven. Gelukkig kwam
die boodschap op tijd bij me binnen want in mijn
enthousiasme was ik bezig helemaal geen blad meer
voor m’n mond te nemen. De man genoot van m’n
verhalen, dat zag ik zo wel en daarom werd ik ook
zo enthousiast. Maar zoals gezegd wist ik het op
tijd in te dammen.
Ik weidde nog uit over verschillende kunstbroeders
die ik kende en die bij mij over de vloer kwamen,
dat Rein een keer een schilderij van mij op het dak
tegen de schoorsteen had gezet en dat we bij
Labamba The Mistic Society organiseerden met Jan
Cremer, Godfried Bomans en Simon Carmiggelt.
De man bleek kettingroker te zijn want hij stak
tijdens mijn gebazel de ene sigaret met de andere
aan en onderbrak mij alleen sporadisch. Over
strafbare feiten werd niet gesproken en Havik was
allang uit beeld… het rapport lag nog steeds in de
ovale prullenbak. Ik was zeer opdreef en dacht hier
iemand te hebben die vanuit z’n functie nog stevig
in de burgermaatschappij verankerd stond en vanuit
z’n persoonlijke leven misschien ook wel zeer
burgerlijk was alhoewel zo iemand niet zo
onverstoord en duidelijk geïnteresseerd naar mijn
verhalen zou luisteren maar eerder corrigerend zou
optreden. Daarom dacht ik de man met mijn
enthousiasme misschien over de streep te kunnen
trekken zodat hij ook eens aan de andere kant van
de grens burgermaatschappij/alternatieve wereld
zou kunnen kijken. Eén van z’n vragen was tot mijn
genoegen dan ook: “ zeg Visser…als er nu weer
eens zo’n heel apart feest gegeven wordt daar in de
Zaanstreek, zou je mij dan ook eens een keer
kunnen uitnodigen… ik wil dat wel eens van
dichtbij meemaken want het lijkt me erg
inspirerend… een mens is nooit te oud om te
leren…. vind je ook niet… denk je dat ik er tussen
zou passen…?”.
Natuurlijk reageerde ik oprecht welwillend maar
vergat wel naar z’n telefoonnummer te vragen…
Het gesprek liep kennelijk op z’n eind want hij
vroeg nog een paar zakelijke dingen zoals het adres
van m’n ouders en wat m’n vader voor de kost
deed. Op een gegeven moment leunde hij weer
sterk naar voren en keek me doordringend aan,
alsof hij nu een soort geheim ging prijs geven…
“Moet je goed horen Visser, vergeet al dat gedoe
met die Havik, zorg dat je de huur op tijd betaalt en
ga vooral door met feesten organiseren. Ik heb niets
strafbaars kunnen ontdekken in de hele zaak maar
één ding had je niet moeten doen en daar moet je
dan ook goed op letten vanaf nu en dat is mensen

eneden de 18 jaar in je woning laten, dag en nacht,
zonder de wetmatige verzorgers of ouders daarvan
in te lichten…. dat is de enige fout die ik je kan
aanrekenen maar aangezien er niets oneerbaars
gebeurd is, zolang jij die woning huurt, valt je
verder ook niets te verwijten…. zo, en nu moet ik
toch echt met m’n volgende zaak aan de gang…”
Hij stond op, schoof z’n stoel achteruit, gaf mij een
ferme hand en wenste me nog een aangename
terugreis naar Krommenie…
“En vergeet me niet te waarschuwen hè…? voor
zo’n feest…. ha ha ha…”.
Ik zwaaide naar hem, murmelde iets van ‘zal ik
doen’ en verdween uit de kamer.
Zo, dat hebben we dan ook weer gehad!
Ik liep, eenmaal buiten, de hoge trap van het
gerechtsgebouw af in een soort triomfantelijke
euforie en lachte de longen uit m’n keel als ik aan
die stupide, achterlijke kop van Bromsnor Havik
dacht. Nog steeds zag ik z’n levenswerk in de
prullenbak van… tsja….uh…. huppeldepup… hoe
heet die man nu eigenlijk en wat was z’n rang
eigenlijk…?
Met een brede grijns op m’n gezicht liep ik
Haarlem in en wist in eerste instantie niet eens waar
ik eigenlijk naartoe moest. Op straat maakte ik af en
toe een sprongetje van opgekropte blijdschap als ik
weer aan dat gesprek dacht en ook toen ik me
realiseerde dat de weg naar Duitsland nu gewoon
open lag HOERA!!!! schreeuwde ik uit maar keek
eerst wel effe of iemand mij ook zien of horen kon,
zo burgerlijk was ik dan weer wèl….
Ik bevond me ineens in een soort winkelstraat en
liep zonder te schromen de eerste de beste
grammofoonplatenwinkel binnen en begon in de
schappen te struinen. Met twee singeltjes van The
Beatles liep ik naar
de draaitafels en
stond te springen
bij het luisteren
naar I’m Down en
Day Tripper. Op de
andere kant van
I’m Down stond
Help! maar dat
vond ik minder en
de andere kant van
Day Tripper was
We Can Work It
Out… typisch een
nummer van John
Lennon. Het
swingde niet de
pan uit maar was
wel zeer apart met
een vreemde
‘zuigende’ gitaar
op de achtergrond,
het leek wel een
Indiase Sitar of zo iets. Hoe dan ook ik zag er erg
naar uit om te proberen I’m Down met The
Hondo’s te gaan spelen. Die jongens zouden dat
toch moeten kunnen, dacht ik zo. Je zou mij niet
gelukkiger kunnen krijgen dan op een of ander
podium in Duitsland The Hondo’s Day Tripper of
I’m down te zien spelen….
Voor het eerst van m’n leven liep ik met zo’n raar
nieuw plastic tasje-met-ingestanst-handvat over
straat waar je steeds meer mensen mee zag lopen,
tenminste…. dat was mij de laatste tijd opgevallen.
Normaal had je thuis één of twee
boodschappentassen die echt bij je hoorde of bij de
familie of zo. Maar deze flutterige tasjes die
eigenlijk helemaal niets waard waren kreeg je
gewoon in de winkel. Waarom….? Iedereen had
toch gewoon een boodschappentas…?
Ik had eveneens al gemerkt dat die fluttasjes ook
voor andere dingen gebruikt werden. Ik bedoel, iets
wat je normaal in je eigen tas meeneemt werd
gewoon in zo’n plastic flodder tasje gedaan. Het
zag er zielig en armoedig uit om mensen in hun
knappe kleding te zien lopen met zo’n goedkoop,
lelijk en totaal uit de toon vallend fluttasje. Ja, zoals
m’n moeder wel vaker zei…. net een vlag op een
strontschuit…
Ik vond het opvallend dat juist enigermate
verfomfaaide en slungelachtige types die
belachelijke tasjes bij zich hadden, alsof het
gewoon klopte: flodderig type – flodderig tasje….
Ik besloot dit aan te merken als een negatief teken
van de huidige positieve vooruitgang in de
maatschappij. ‘Gewone’ mensen zag je gelukkig
nog ‘gewoon’ met een eigen tas over straat gaan,
dat gaf rust…
Vlak voor dat ik het station van Haarlem terug
gevonden had realiseerde ik me dat ik op een of
andere manier zelf ook behoorlijk burgerlijke
gedachten had als ik over mijn idee betreffende die
tasjes nadacht…
Jessus… ben ik dan nog zó burgerlijk dat ik die
nieuwe tasjestrend afkeur en eigenlijk niet wil zien?
“Ja hoor eens Visser…” hoorde ik mezelf zeggen
“dat er veranderingen aan de gang zijn is duidelijk
maar jij moet wèl accepteren dat niet àlle
veranderingen ook volkomen naar jou zin zijn…!”
En daar kon ik het dan de komende treinreis mee
doen… lekker nadenken hoe dat nu toch eigenlijk
in elkaar stak…
God wat ben ik blij dat ik van die Havik zaak af ben
zeg!
Wordt vervolgd.