De keizer van Oostende - Van Halewyck

1 | WeLkOM in OOstende 21
stuitender. Die beruchte vergaderingen op zaterdag of zondagochtend,
die heetten vroeger “overleg”. Maar het gaat helemaal niet om een
overleg. Op die vergaderingen wordt ons meegedeeld wat hij beslist
heeft. Wij nemen nota van zijn beslissingen. Discussie is er niet of
nauwelijks, iedereen pikt zijn leiderschap. Ik ga er nu al een tijdje niet
meer naartoe, naar dat overleg. Maar ik ben dan ook geen trouwe
volgeling meer, en mijn politieke toekomst is heel onzeker. Ik was ooit
de dauphin, zijn opvolger. Hij heeft me een grote carrière voorgespiegeld.
Ik zou gelanceerd worden in de nationale politiek. Parlementslid,
staatssecretaris of misschien zelfs minister. Of ik zou de volgende
burgemeester van Oostende worden. Is het omdat ik me toch af en
toe verzette tegen zijn beslissingen? Er is allemaal niets van in huis
gekomen. En zo’n beslissing komt hij me dan gewoon melden. Het
gaat niet door, ja, het is sneu voor jou. En daar moet ik het mee doen.
Geen verklaring, gewoon een droge kennisgeving. De plotse komst
van John Crombez naar Oostende heb ik in de krant moeten lezen.
Weet je, ooit waren we goede vrienden, Johan en ik, ook privé, maar
dat is al lang verleden tijd. Ik denk dat hij nog weinig vrienden overheeft.
Geen, eigenlijk.’
Yves Miroir: ‘Toen ik als voorzitter van agvo in 2006 plots te horen
kreeg welke malversaties en misbruiken er door sommigen hadden
plaatsgevonden in mijn bedrijf, wilde ik ingrijpen. Ik wilde mijn
bestuurders direct buiten gooien en orde op zaken stellen. Maar Johan
Vande Lanotte heeft het me ver boden. Ik moest die mensen verder
laten werken, omdat we in een verkie zingsjaar zaten. Jean-Marie Dedecker
was politiek garen aan het spinnen van de problemen in de
Vismijn. Als we directeurs zouden ontslaan, zouden we Dedecker
gelijk geven. 2007 was ook een verkiezingsjaar, federaal deze keer, dus
opnieuw hetzelfde verhaal. Die fraudeurs hebben anderhalf jaar langer
hun gang kunnen gaan omdat Johan Vande Lanotte mij verbood
om in te grijpen. Ik heb dat dan ook niet gedaan. Nu snap je hoe ver
zijn macht gaat.’
Johan Vande Lanotte is een zeer actief man. Sommige mensen worden
professor aan de universiteit. Ze geven les, doen aan onderzoek, begeleiden
studenten, publiceren stukken en volgen de wetenschappelijke
evoluties in hun vakgebied. Af en toe heeft zo’n professor ook
nog een eigen privébedrijfje waarmee hij of zij dan commercieel actief
is in dat vakgebied.
Andere mensen zetten zich in voor een sportclub. Sportclubs die