Heitje voor een karweitje - Stadgenoot

Van krantenredactie tot nachtclub
Nieuw leven voor historische panden
Heitje voor
een karweitje
Bewoners nemen
initiatief om hun buurt
leefbaar te houden
Guerilla-schommels in Amsterdam
Aaf Brandt Corstius heeft ze ontdekt
Huurdersmagazine Stadgenoot Zesde jaargang | juni 2013 nummer 2
Stadgenoot als leerschool
Met stagiair Nabil mee in de monteursbus

inhoud
6
16
Buurt in Beeld
Wandeling door
Holendrecht
Fotoreportage
Oud gebouw, nieuwe
bestemming
Buitenspelen
‘Hè, kom jij uit Holendrecht?’
Als ik aan mensen vertel dat ik in
deze wijk in Amsterdam-Zuidoost
ben opgegroeid, krijg ik vaak
verbaasde reacties. Waarom dit
zo verbazingwekkend is, is mij een
raadsel. Maar wat uit de rest van
het gesprek over de buurt vaak
wel duidelijk naar voren komt:
het imago van Holendrecht is de
laatste jaren verslechterd. De wijk
komt tegenwoordig voornamelijk in
het nieuws met negatieve berichtgeving
over de veiligheid. Wie
‘Holendrecht’ intoetst op Google,
vindt krantenkoppen als: ‘Alles in
Holendrecht-West ademt armoede’
(Trouw) en ‘Verplichte begeleiding
voor nieuwkomer met problemen
in Holendrecht-West’ (Het Parool).
Hoe anders was dit pakweg dertig
jaar geleden. Toen de nieuwbouwwoningen
net uit de grond
waren gestampt, stond stadsdeel
11
23
Reageren? Mail naar stadleven@stadgenoot.nl
2 Stadleven 2 | 2013
Column Aaf
Over guerilla-
schommels
Jonge stedeling
Je bent jong en zoekt
een huis…
Zuidoost synoniem voor nieuw,
groen en ruim. Voor mij betekende
dat: onbezorgd buitenspelen. Ik
had er een heerlijke jeugd, waarin
ik lopend naar school kon, tijdens
tikkertje niet bang hoefde te zijn
dat ik onder een auto of tram
zou belanden, en vriendjes en
vriendinnetjes met verschillende
culturele achtergronden had.
Dankzij hen leerde ik hoe mooi het
is dat wij mensen niet allemaal
precies hetzelfde zijn en hoe
belangrijk het is om je te omringen
met mensen die een andere
mening of geloofsovertuiging hebben.
Ook al heb ik Zuidoost inmiddels
verruild voor Oost, ik koester
warme herinneringen aan mijn
oude buurtje. Dat het nu bekend
staat als probleemwijk gaat me
aan het hart.
Gelukkig valt het tij te keren.
Stadsdeel Zuidoost werkt hard om
12
Een leuke buurt
Die maak je gewoon
zelf!
15
Zo woon ik
‘In de mooiste straat
van Amsterdam’
28 31
de leefbaarheid in de buurt te verbeteren,
samen met Stadgenoot,
andere corporaties en welzijnsorganisaties.
Hoe we dat precies
doen, vertelt mijn collega Dewi
Anakram op pagina 6. Voor een
leukere buurt kunnen de corporaties
en het stadsdeel natuurlijk
niet alleen zorgen, dat lukt alleen
met hulp en inzet van de buurtbewoners.
Er zijn gelukkig veel
enthousiaste Amsterdammers die
zich inzetten voor hun wijk, niet
alleen in Holendrecht, maar
ook in andere delen van de stad
(p. 12). Ik hoop dat Holendrecht
voor de nieuwe generatie net
zo’n fijne buurt wordt als het in
mijn jeugd was. Want onbezorgd
buitenspelen, dat moeten alle
kinderen toch kunnen?
Helene van Santen,
Eindredacteur Stadleven
Wie knapt de tuin
op? Zomervragen
aan de Klantenservice
Nieuwe campagne
‘Zonder reclame
verkoop je niets’
woord vooraf
Fotografie Hans van der Vliet
1 Wijngaard
Henk: ‘Sinds 1989 heb ik een eigen wijngaard
in de Beemsterstraat. Stadsdeel
Noord gaf ooit een stukje grond aan mensen
die een tuin wilden. Ik kreeg 150 m²
en maakte er een wijngaard van. Mijn
passie voor het verbouwen van druiven
en het maken van wijn begon 33 jaar
geleden. Ik kocht toen twee druivenstokken
bij de Hema. Inmiddels heb ik mijn eigen
wijngaard met Duitse druivensoorten zoals
de Muscadet, Ortega, Kerner en Müller-
Thurgau. Het leuke aan het hebben van
een wijngaard is dat je er het hele jaar
mee bezig kunt zijn. Het begint in februari
met snoeien en het repareren van palen en
draden. In de zomer moet overbodig groen
worden verwijderd en worden er netten
aangebracht tegen vogels en wespen.
Daarna begint het oogsten. Dat is vaak
een fijne periode. Buurtbewoners vinden
het leuk om te zien en helpen soms een
handje mee. De tuin is openbaar en
er staat een bankje. Laat zei
iemand: ‘Als ik hier zit,
heb ik het gevoel dat ik
in Frankrijk ben’.’
2 Waterlandpleinbuurt
Henk: ‘Het is een prettige buurt om te
wonen. Het is rustig en groen en je kunt
vanuit hier gewoon naar Waterland lopen.
En met het openbaar vervoer ben je zo op
de Dam. Vroeger woonden we in West, maar
de kinderen konden daar niet buitenspelen
en moesten continue in de gaten worden
gehouden. Nieuwendam, nu de Waterlandpleinbuurt,
was echt een verademing!’
mijn Waterlandpleinbuurt
‘Alsof je in Frankrijk bent’
Bij een wijnstreek denk je misschien aan de Franse Bourgogne
of de Duitse Moezel. Amsterdam-Noord is minder voor de
hand liggend. Toch is er in Nieuwendam een heuse wijngaard.
Wijngaard De Swaenen, van Henk en Trudi Cornelissen. Zij
verhuisden eind jaren zestig van de De Clercqstraat in West
naar Nieuwendam (nu de Waterlandpleinbuurt). ‘Een heerlijke
buurt om te wonen, op tien minuten fietsafstand van onze
druivenstokken.’ Tekst Yvonne Polman | Fotografie Hans van der Vliet
3 De Goudfazant
Trudi: ‘Echt een fantastisch restaurant in
de Aambeeldstraat aan het IJ. Je kunt hier
heerlijk eten en ’s zomers fijn aan het water
zitten. Omdat we er zo vaak komen, kennen
we de bediening en hebben we een vaste
tafel. Dat is heel gezellig. Het menu is altijd
goed en ook nog eens betaalbaar.’
Wilt u ook vertellen over uw buurt? Mail naar stadleven@stadgenoot.nl
4 Floraparkbad
Henk: ‘Op mijn vijftigste leerde ik hier zwemmen.
Inmiddels geef ik er zelf al jaren zwemles.
Ik heb pas op late leeftijd leren zwemmen
omdat ik als klein jongetje geen zin had om te
oefenen in het ijskoude Jan van Galenbad. Pas
toen ik al getrouwd was met Trudi en haar
tijdens een vakantie in Spanje het water in
zag duiken, kreeg ik ook zin om te zwemmen.
Ik ben les gaan nemen in het Floraparkbad.
Een paar jaar later werd ik gevraagd om er
zelf les te geven.’
5 Landmarkt
Trudi: ‘Naast onze wijngaard is er nog veel
meer leuks in de buurt. Zoals de Landmarkt
aan de Schellingwouderdijk. Daar komen wij
heel graag. Het is een soort grote supermarkt
met heerlijke, verse producten die direct van
de boer, slager, bakker en visboer komen. Er is
ook een restaurant met een koffiehoek waar
we regelmatig een kopje koffie drinken.’
Het IJ
Stadgenoot
3

kort nieuws kort nieuws
Feestelijke opening: jonge
stedeling trekt in De Studio
Op 24 april is De Studio feestelijk geopend. In het voormalige GAKgebouw
hebben Stadgenoot en ontwikkelaar AM 320 appartementen
gemaakt. Alle appartementen zijn verkocht of verhuurd. De opening
van het monumentale gebouw was tevens het startsein voor de voorbereiding
van de ontwikkeling van de tweede fase. In de zuidvleugel
is ruimte voor nog eens circa 300 woningen.
Het voormalige GAK-gebouw is een ontwerp van architect Ben Merkelbach
en dateert uit 1960. Met Stadsdeel West, Bureau Monumenten
& Archeologie en architect Wessel de Jonge is tijdens de ontwikkeling
voortdurend afstemming geweest om het oorspronkelijke karakter van
het gebouw te behouden.
De succesvolle transformatie van het kantoor, en de wijze van samenwerken
tussen publieke en private partijen, is niet onopgemerkt gebleven.
Neprom, de vereniging van Nederlandse Projectontwikkelingsmaatschappijen,
nomineerde de aanpak voor de landelijke Neprom-prijs voor
Locatieontwikkeling 2013.
www.de-studio.nl
Informatie bij
een calamiteit
Als er in de buurt iets gebeurt, wilt u zo snel
mogelijk weten wat er aan de hand is.
Meer informatie vindt u bijvoorbeeld
op www.112meldingen.nl
Als er iets speelt in een woning of bedrijfspand
van Stadgenoot, kunt op dat volgen op twitter:
www.twitter.com/stadgenoot of vinden op
www.stadgenoot.nl
Stille tocht Transvaalbuurt
Op 4 mei hebben
vertegenwoordigers
van Stadgenoot
weer meegelopen in
de Stille Tocht door
de Transvaalbuurt.
Marien de Langen
(bestuur Stadgenoot)
en Franck Storm
(directeur Wonen)
legden een krans bij
het monument De
Davidsster op het
Transvaalplein. Bij het
Buikschotmonument
aan de Tugelaweg
legde Pieter Tordoir
(lid Raad van Commissarissen)
een boeket.
Stadgenoot heeft een lange relatie met de buurt. De eerste woningen
van de AWV, een van de rechtsvoorgangers van Stadgenoot, werden
100 jaar geleden aan het Transvaalplein gebouwd. In 1987 kreeg
Mieke Blits de opdracht een herinneringsmonument te maken.
Bij de onthulling van het monument op 4 mei 1987 zei toenmalig
burgemeester Ed van Thijn: 'Het belang van een gebeurtenis als deze
is niet alleen dat een buurt zich bewust wordt van haar geschiedenis
en de blijvende wonden voelt die daar ooit zijn geslagen, maar ook
dat een buurt het zich tot historische taak rekent om zoiets nooit meer
te laten geschieden. Deze buurt is het aan haar geschiedenis verplicht
een bolwerk van antifascisme te zijn en ongenaakbaar als het gaat om
racisme, in binnen- en buitenland.'
Deel Argentinië verkocht
aan Altera Vastgoed
Stadgenoot heeft een deel van nieuwbouwcomplex Argentinië
verkocht aan vastgoedfonds Altera. Het gaat om 108 woningen
met parkeerplaatsen in de onderliggende garage. Altera gaat
deze appartementen nu in de vrije sector verhuren.
Argentinië bestaat uit twee gebouwen aan het IJ met in totaal 216
woningen en op de begane grond 3.000 m² bedrijfsruimten. Van de
108 woningen in het oostelijk gelegen gebouw heeft Stadgenoot er
44 verkocht en 64 verhuurd in het middensegment. De 108 woningen
in het westelijk gelegen gebouw biedt Altera nu aan in de vrije sector.
Met de gemeente Amsterdam was afgesproken dat er in Argentinië
64 huurwoningen in het middensegment zouden komen, speciaal
voor mensen met een relatief hoog inkomen die nu in een sociale
huurwoning wonen. De overige woningen zou Stadgenoot aanvankelijk
allemaal zelf verkopen of tegen marktconforme prijzen verhuren. Door
de economische crisis verliep de verkoop echter langzamer dan gehoopt.
Omdat het geen kerntaak van Stadgenoot is woningen in het
hogere prijssegment te verhuren, is ervoor gekozen de helft van het
totaal aantal woningen aan een institutionele belegger aan te bieden.
Na een openbare aanbesteding is de keuze op Altera gevallen.
De verkoop in één keer aan een grote belegger levert weliswaar
minder opbrengst per woning op, maar daar staat tegenover dat
Stadgenoot minder renteverlies lijdt en het geld in één keer beschikbaar
komt om te investeren in nieuwe projecten.
Mijn Stadgenoot : online
je huurzaken regelen
Bijna iedereen is er inmiddels aan gewend. Kleding bestellen.
Muziek downloaden. Je energierekening betalen. Bankzaken afhandelen.
Je regelt het tegenwoordig via Internet. Ook Stadgenoot
maakt binnenkort een grote stap op het web. Achter de schermen
wordt druk gewerkt aan de introductie van Mijn Stadgenoot. Na
de zomer gaat Mijn Stadgenoot ‘live’.
Met Mijn Stadgenoot regel je je huurzaken voortaan wanneer het
jou uitkomt. Het indienen van een reparatieverzoek, bestellen
van een naambordje,
doen van een
huur-betaling.
Het kan met Mijn
Stadgenoot zeven
dagen per week,
24 uur per dag,
vanachter je eigen
PC, laptop, tablet
of smartphone.
Langskomen aan
de balie hoeft
niet meer. Aan de
telefoon wachten
tot je aan de beurt is
verleden tijd. Wel
zo handig en
helemaal van
deze tijd.
@JacquesHappe twitterde:
Gefeliciteerd! @BAUTAmsterdam
@Blok0 @boloboost @Stadgenoot
genomineerd voor Welcom Amsterdamse
Communicatie Award
Volg ons ook op Twitter: @stadgenoot
Of ‘like’ onze Facebookpagina:
www.facebook.com/stadgenoot
4 Stadleven 2 | 2013
Stadgenoot 5

uurt in beeld
6 Stadleven 2 | 2013
Holendrecht: het tij lijkt gekeerd
‘We zijn één
grote familie’
‘Vraag niet wat jouw land voor jou kan doen, maar vraag
wat jij voor je land kunt doen’. Het beroemde citaat
van John F. Kennedy komt bij me op na een middagje
praten en wandelen in de wijk Holendrecht, aan het
eind van de Bijlmermeer. Een buurtje waar initiatieven
om elkaar te helpen en het gezellig met elkaar te
hebben glans geven aan het leven. Tekst Gijs Coffeng | Fotografie Hans van der Vliet
In buurthuis Casa Jepi Makandra (Huis Help Elkaar) wil je meteen aanschuiven.
Kip, pastei en kousenband staan er op het menu vanavond.
Eén van de vrijwilligers heeft gekookt. Dat gebeurt bij toerbeurt. Buurtbewoners
kunnen er voor een paar euro een hele maaltijd eten. Aan tafel
wordt gebreid. ‘Sjakie wilde een Ajax-trui’, zegt één van de dames, ‘en
die krijgt ie dan.’ In het kantoortje naast de deur zit een schuldhulpverlener.
Een oude Surinamer brengt een boor terug die hij heeft geleend.
Het buurthuis, een oude kunstenaarswoning, is het voorbeeld van hoe
deze buurt samenleeft. Wie er een middag rondloopt, wordt bedolven
onder de initiatieven, jong en oud zoeken elkaar op. Daarmee lijkt een
wat verscholen stukje Amsterdam een vriendelijk wereldje op zich. ‘We
zijn één grote familie’, zegt Jamila Haloti. Zij is samen met Sita Sardjoe
gastvrouw in de Buurtentree van Stadgenoot, een voormalige tattoowinkel.
Ook hier ruikt het lekker. De fotograaf, die wat eerder arriveerde,
heeft nog wat mee kunnen pikken van het Indiaas eten dat die middag
werd gekookt. ‘Als je kookt, trek je mensen naar je toe. Eten heeft een
sociale functie. Het brengt mensen met elkaar in contact’, zeggen de
twee gastvrouwen. De Marokkaanse Jamila woont al 35 jaar in de buurt.
Zij hoort bij de eerste lichting bewoners die in de jaren 70 naar Holendrecht
kwam. ‘We zijn hier met elkaar opgegroeid’, zegt ook bewoonster
Nisa Chiragali. ‘Onze kinderen hebben bij elkaar op school gezeten.
buurt in beeld
Tij gekeerd
Toch was het niet altijd koek en ei. Holendrecht verviel, zoals meerdere
buurten in Zuidoost, tot een gebied waar je liever niet kwam. Veel mensen
trokken weg naar Almere en er kwamen nieuwe mensen voor in de
plaats. Er kwam criminaliteit, er waren inbraken, schietpartijen. Het
gevolg was dat iedereen binnen bleef. Maar het tij lijkt gekeerd. Rotte
plekken in het buurtje, zoals coffeeshop Misty, waar de dealers goede
zaken deden, zijn gesloten en zelfs helemaal afgebroken. Er is aandacht
voor nieuw elan.
Eerste stangenpark
Zoals het eerste stangenpark van Nederland dat hier op initiatief van
buurtbewoner Brian Juan Pedro is geplaatst. Hij is een bar-atleet en
fitnesst met jongeren uit de buurt. ‘De Natural Bars Movement komt
uit Amerika’, zegt hij. ‘De filosofie is dat je body, mind en soul moet
onderhouden. Het is een mix van turnen, atletiek en street.’ In amper
een kwartier verzamelen zich zeven coole gasten bij het ‘baradijs’,
zoals Brian zijn trots noemt. De begroetingen zijn van de straat. John
komt hier om te trainen voor het wereldkampioenschap in Spanje.
Jongerenwerker Sjoerd traint zijn body, mind en soul nog even voor hij
aan het werk gaat.
>
Stadgenoot
7

uurt in beeld buurt in beeld
Gezelligheid teruggebracht
We lopen terug langs het fonkelnieuwe Cruijff Court naar het kleine, nu
nog rafelige winkelcentrum. ‘Er zijn plannen om dit met vereende krachten
op te knappen’, zegt Dewi Anakram van Stadgenoot. ‘Het winkelcentrum
wordt uitgebreid met een grote winkelketen en krijgt een nieuwe
façade, er zijn plannen voor een gezondheidscentrum aan de overkant
met een fysio, huisarts en apotheek, de verbouwing van het buurthuis
is volop gaande en de gehele openbare ruimte wordt vernieuwd.’ In
het kleine shoppinggebied staan nu veel winkels leeg. Wat resteert is
de Vomar, een handjevol afhaalrestaurantjes, een telefoonwinkel,een
tabakswinkel, een snackbar en een fietsenzaak. ‘Je zag de buurt achteruit
gaan’, zegt huismeester Hüseyin Esigil. ‘Maar we hebben de gezelligheid
teruggebracht. Dat was mijn missie toen ik hier drieënhalf jaar geleden
startte. Ik heb Jamila en Sita gevraagd om me te helpen.’ De Surinaamse
Hindoestaanse Sita woont ook al dertien jaar in Holendrecht. ‘Wat je ziet
is dat jongeren meer respect hebben voor wat we hier met elkaar doen.
Er is meer saamhorigheid.’
Knuffelbeer
De Buurtentree is uitgegroeid tot een meeting point in de buurt.
Instanties als Loket Zorg en Samenleven, het wijksteunpunt Wonen, de
Stichting Surant, Beter Buren en Cordaan zijn er allemaal aanwezig. Mensen
lopen in en uit. Er is een waslijst aan activiteiten. Behalve het koken,
is er Arabische les, Hindi-les, een avond voor Afrikaanse vrouwen, crea
met Gerda, wordt er op dinsdagavond troefcall gespeeld, een Surinaams
kaartspel, zijn er creatieve activiteiten onder leiding van buurtbewoonster
Olivia en is er ’s zaterdags iets te doen voor de kinderen. Huismeester
Hüseyin wordt door zijn twee gastvrouwen de knuffelbeer van de buurt
genoemd. ‘Ik ken veel mensen. Oud en jong. Ook degenen die het moeilijk
hebben. Ze weten wat ze aan me hebben. Ik ben altijd eerlijk tegen
mensen. Ik luister, druk niet meteen mijn mening door. Maar als ze iets
doen wat niet kan, zeg ik het tegen ze. Dat respecteren ze dan ook.’
Nieuwe entrees
Dewi Anakram laat ons de nieuwe entrees zien van de woningen. De uitbouwen
voor de bergingen zijn verkleind, de entree is open, met veel glas.
‘De woningen zijn best ruim, alleen de uitstraling van de entrees liet nog
flink te wensen over. De trappenhuizen waren donker en niet altijd fris.
We hopen hiermee ook een wat koopkrachtiger, gemengder publiek te
trekken. En dat lukt best aardig, we verhuren een deel van de woningen
ook in de vrije sector, bijvoorbeeld aan studenten van het AMC die samen
een woning delen. Daarvoor werken we samen met de studievereniging.’
‘We hebben de gezelligheid
teruggebracht.’
Logeerwoningen
We slingeren tussen de woonblokken door naar het bejaardencentrum
aan de overkant. Daar ontmoeten we Gerard Niemeijer, een vitale senior
die in het centrum een rol heeft als gastheer. Hij ontvangt huurders van
de zogenaamde logeerwoningen. Dit is een initiatief van Stadgenoot en
het bejaardencentrum om leegstaande appartementen te verhuren aan
bezoekers van het AMC. Het ziekenhuis ligt op vijf minuten lopen van het
centrum. ‘We ontvangen hier mensen die voor een onderzoek komen. Zij
moeten zich vaak al om acht uur ’s ochtends melden. Als je dan uit Emmen
komt of uit Groningen, is het fijn als je de nacht ervoor al in de buurt kunt
slapen’, vertelt Gerard. ‘Ik maak ze dan een beetje wegwijs. Ze zijn vaak
zenuwachtig. Je krijgt een heel verhaal te horen, maar ik doe het graag.
Laatst waren er twee zussen die op bezoek gingen bij één van hun mannen.
Die dames bleven wel drie weken. Die heb ik op een gegeven moment ook
uitgenodigd om naar de recreatiezaal te komen. Anders ga je maar zitten
piekeren.’ Bejaardenhuis De Drecht heeft drie logeerwoningen beschikbaar.
We drinken nog een kopje koffie bij Jamila, Sita en Nisa. Ze doen hun
werk vrijwillig. ‘Omdat we houden van deze buurt.’ We praten nog wat
over God, Allah, de Koran en de Bijbel. Abraham en Ibrahim. ‘We hebben
allemaal rood bloed’, zegt Jamila. Ik stap met een warm gevoel weer in
de auto. En dat warme gevoel is niet alleen maar van de koffie.
8 Stadleven 2 | 2013
Stadgenoot 9

de ondernemer
Emre Celiker (21), eigenaar/docent rij-instituut De Taxi Academie in Nieuw-West:
‘Er zijn landen, zoals in Azië of Afrika, waar
taxichauffeur niet als een serieus beroep wordt
gezien. In Nederland gelukkig wel. En terecht.
In 2012 heb ik de Taxi Academie opgericht, een
school voor mensen die taxichauffeur willen
worden. Misschien is een opleiding niet het
eerste waar je aan denkt bij dit beroep, maar er
komt toch een hoop bij kijken. Denk bijvoorbeeld
aan alle administratie. Als taxichauffeur moet je
aan vele wettelijke verplichtingen voldoen en
tijdens de opleiding leer je hoe en wat. Daarnaast
richt ik me met de opleiding op sociale vaardigheden,
klantvriendelijkheid en veiligheid. Net
een stapje hoger dus dan puur het rijden. De opleiding
duurt gemiddeld vier tot zes weken.
10
Stadleven 2 | 2013
Vorig jaar augustus tekende ik het huurcontract
bij Stadgenoot voor dit bedrijfspand in Nieuw-
West. Het pand telt een kleine honderd vierkante
meter en bestaat uit twee leslokalen, een kantoor
en een receptie. De locatie was voor mij echter
doorslaggevend. Ik wilde per se in een levendige
wijk zitten, niet te ver van het centrum vandaan.
En het CBR waarmee we dagelijks te maken hebben,
is hier vlakbij. Je kunt hier bovendien gratis
parkeren en het is makkelijk bereikbaar met openbaar
vervoer. Zelf zou ik hier overigens niet willen
wonen. Veel te druk voor mij. Aan het begin van
dit jaar is er zelfs ingebroken. De winkel oogt denk
ik veel te mooi voor deze buurt. Gelukkig laat ik
nooit waardevolle dingen in de winkel staan.
‘Net een
stapje hoger
dan puur rijden’
In Amsterdam alleen al rijden er ongeveer 5000
taxichauffeurs rond, in heel Nederland ligt
dat aantal rond de 35.000. En dat aantal blijft
vooralsnog stijgen. Natuurlijk ben ik wel eens
bang dat die aanwas stopt. Maar een slimme
ondernemer weet altijd wel wat te verzinnen.
Hiervoor had ik een rijschool, misschien zou ik
daar dan opnieuw mee starten. Of desnoods ga
ik in de autohandel. Hoe dan ook zal mijn werk
altijd te maken hebben met iets wat wielen
heeft. Auto’s zijn altijd mijn hobby geweest. Ik
weet er alles van en kan niet stoppen met erover
te praten.’ www.vs-talent.nl
Tekst Wendy Dekker | Fotografie Wout Jan Balhuizen
Guerilla
Aaf
Brandt
Corstius
(1975) is columniste en schrijfster. In
haar vaste column in Stadleven schrijft
ze over haar leven in de stad.
Net als ieder weldenkend volwassen mens ben ik dol
op schommels. Het is vreselijk om toe te geven, want
er is bijna niets ergers dan een dertig-plus-bijna-veertig
vrouw die, benen omhoog, rode blossen op haar wangen,
‘Woepie!’ schreeuwend op een schommel zit die eigenlijk
voor kinderen bedoeld is. Oké, er is een ding erger:
zo’n vrouw met twee staartjes in haar haren. Met Jip
en Janneke-elastiekjes erin.
En toch doe ik het soms, schommelen. Onder het
mom van spelen met mijn kinderen. Die me onmiddellijk
terechtwijzen en zeggen dat ik van die schommel
moet afkomen.
Maar ik hou ook van schommels als ding. Als object in de openbare ruimte. En ik geloof niet dat
ik de enige ben.
Ik woon dichtbij een hofje – het Biothof – dat jarenlang alleen een hofje was. Een hofje is al een
te romantisch woord: het was meer een plantsoentje met zo’n oerlelijke gele plastic glijbaan die je
over de hele wereld tegenkomt – wie maakt die rommel toch? Het enige aantrekkelijke van het hofje
was dat er een gigantische oude eik stond.
En daar hing iemand een schommel in. En een paar maanden later hing diezelfde persoon, of misschien
iemand anders, er nog een schommel in. En toen werd de hele buurt wakker: gunst, dit was eigenlijk
een heel geschikt plein, waarom zouden ze er niet meer van maken? Dus zijn er nu, naast die twee
guerillla-schommels, een officieel aangelegde speelheuvel, een zandbak en een evenwichtsbalk.
Hetzelfde gebeurde op het Kastanjeplein. Misschien wel het mooiste plein van Amsterdam, gezien de
kastanjebomen. En de kunst die er stond, was ook wel aardig – halve kastanjes van brons, zo groot dat
je er als volwassene (maar dat moet je dus juist niet doen, zie voorgaande passage over schommelende
vrouwen) in kon gaan zitten. Mijn kinderen speelden er weleens ‘roeibootje’ in.
Maar er zat, behalve het incidentele kind dat in een grote bronzen halve kastanje kwam spelen, nooit
iemand.
Wederom hing een barmhartige samaritaan hier wat schommels op: een dubbele waar je met zijn
tweeën op kon, een hangmatschommel en een oude autoband. Het gebeurde op een koude dag,
weet ik uit de overlevering, want ik las er toevallig iets over op Facebook, een écht koude dag, maar
toch zaten er even later op alle drie de schommels kinderen. Het plein leefde ineens.
Het is bijna geen buurtinitiatief meer te noemen; het is het initiatief van één sympathiek mens uit
de buurt. Maar de hele buurt geniet ervan en vrolijkt ervan op. Je hebt maar één schommelhanger
nodig om de stad te veranderen.
column
Stadgenoot
11

eportage reportage
12 Stadleven 2 | 2013
Een leuke buurt
maak je zelf!
Tekst Erwin Rooyakkers | Fotografie Wout Jan Balhuizen, Stichting Doetank
Een stuk of tien kinderen
met drie bolderkarren
bepalen op woensdagmiddag
het straatbeeld
in de Wester- en Oosterduinenstraat
in Noord.
Ze gaan alle portieken
langs om oud papier op
te halen. ‘Het is leuk om
te doen’, vindt Rachel.
‘En we verdienen er ook
nog mee!’
Eén van de garageboxen aan de Westerduinenstraat
staat wagenwijd open. Twintig afvalcontainers,
een tafeltje en wat houten kratten
vullen de ruimte. Bijna alle containers zitten
tot de rand toe vol met oud papier. Jo-Ann Plet
spreekt de kinderen toe. Een beetje streng,
want discipline is belangrijk. ‘We gaan in drie
groepjes alle deuren langs. Jullie halen het oud
papier op en als je kar vol is, kom je hem hier
leegmaken.’ De kinderen gaan enthousiast op
pad. Twee groepjes willen de kar de stoep op
trekken, maar dat is niet de bedoeling. ‘We
hadden toch afgesproken dat jullie via de oprit
gaan, waar de stoeprand lager is? Anders gaan
de karren stuk’, legt Jo-Ann nog een keer uit.
O ja. De kinderen weten het weer.
Vijf cent per kilo
‘Het is de zevende keer dat we Heitje voor een
karweitje organiseren’, legt Jo-Anns collega
Jair Schalkwijk uit. ‘Elk woensdagmiddag gaan
kinderen oud papier ophalen. Stadgenoot heeft
deze garagebox beschikbaar gesteld. En van de
gemeente hebben we containers gekregen. Als
ze vol zijn, hoef ik maar te bellen en dan worden
ze leeggemaakt. Voor elke kilo papier die we
inzamelen, krijgen we vijf tot tien cent. Dat is
afhankelijk van de dagprijs van oud papier. Dat
geld verdelen we onder de kinderen. Per middag
verdienen ze ongeveer 1,50 euro.’
Het eerste groepje komt terug met een volle bolderkar.
Veel reclamefolders zitten in plastic. ‘Dat
moeten jullie nu eerst scheiden’, instrueert
Jo-Ann. ‘Het plastic stop je in deze tas, en dan kan
het papier in een houten kratje.’ Als een kratje
vol is, gaat het op de weegschaal. Jo-Ann houdt
precies bij hoeveel papier de kinderen ophalen.
En welke kinderen aanwezig zijn. ‘We kennen
alle kinderen’, licht Jair verder toe. ‘En we weten
ook wie hun ouders zijn en waar zij wonen. Die
moeten namelijk een contractje ondertekenen.
Zo weten zij waaraan hun kinderen meedoen.’
‘Ik heb al een paar
keer mooie dingen
tussen het papier
gevonden’
Luie mensen
En de kinderen? Die vinden het fantastisch.
‘Ik heb al een paar keer mooie dingen tussen
het papier gevonden’, glundert Sabrina. ‘Een
tekenboek, en boekjes over Ajax.’ Als al het oud
papier in de Wester- en Oosterduinenstraat is
opgehaald, haalt Jo-Ann bezems, grijpers en
vuilniszakken tevoorschijn. ‘We gaan nu rondslingerend
afval opruimen.’ Ook daar hebben
de kinderen zichtbaar plezier in. ‘Het is niet
zo netjes dat mensen hun rommel zo maar op
straat gooien’, vindt Seda. ‘Als ik iets weg wil
gooien en ik zie geen vuilnisbak, dan neem ik
het mee naar huis. Ik denk dat mensen die hun
rotzooi op straat gooien lui zijn.’
Hier en daar zien de kinderen wat plastic en
papier over het hoofd, maar na een halfuurtje
ziet de buurt er een stuk schoner uit. ‘Jullie hebben
weer erg goed gewerkt’, houdt Jo-Ann een
afsluitend praatje. ‘Ik hoop jullie volgende week
allemaal weer te zien.’ In een schriftje noteert
ze nog welke kinderen vanmiddag aanwezig
zijn, en dan gaan ze ervandoor. Voor de kinderen
tijd om te spelen.
Stichting Doetank
Ik praat nog even na met Jair en Jo-Ann. Van
welke organisatie zijn zij eigenlijk? Jair: ‘Ik
werk voor De Doetank. Dat is een stichting voor
onderzoek, interventie en ondersteuning. In
opdracht van Stadgenoot hebben we onderzoek
gedaan naar vervuiling hier in de buurt. En naar
het gevoel dat deze buurt bij haar bewoners
oproept. Aan de hand van het onderzoek hebben
wij een aantal aanbevelingen gedaan, die
we nu uitvoeren. Heitje voor een karweitje,
een idee van huismeester Johan Backer, is er
daar een van. Verder zijn we begonnen met een
moestuin voor de buurt. In september starten
we een project om de communicatie te verbeteren
tussen mensen die niet zo goed Nederlands
praten en instanties in de buurt, zoals Stadgenoot
of de gemeente.’
Jo-Ann is pedagoog en vrijwilligster. ‘In ruil voor
een woning in deze buurt doe ik tien uur per
week vrijwilligerswerk voor de buurt. Heitje
voor een karweitje, bijvoorbeeld. Dat is opgezet
om kinderen op een positieve manier bezig te
laten zijn in hun buurt. Het is ontzettend leuk
om daaraan mee te werken.’
Meer informatie: www.doetank.org.
4 voorbeelden van burgerinitiatieven in
Amsterdam-Noord: zie volgende pagina >
Stadgenoot
13

eportage klantenservice
Buurt wordt leuker door
inzet van bewoners
Net als veel andere organisaties moeten woningcorporaties
flink bezuinigen. We hebben minder te besteden aan
bijvoorbeeld leefbaarheid, onder andere omdat er minder
woningen worden verkocht als voorheen. Reden genoeg
om bewoners te motiveren zelf de handen uit de mouwen
te steken. Vier mooie voorbeelden in Amsterdam-Noord.
1 Buurtambassadeurs
in Markengouw
In Markengouw zetten bewoners
zich in als buurtambassadeur. Ze
houden in de buurt een oogje in het
zeil en maken ideeën en wensen
van bewoners bespreekbaar. Zes
mensen met klinkende namen
hebben zich al aangemeld: Gustaaf
Tjin-Kam-Jet, Seyhan Irmak, Ana
Ledezma, Mohamed Fares, Tsega
Kinfe en Kwame Boafo. Ze hebben
hart voor hun buurt en doen graag
iets om het leven in Markengouw
veiliger en prettiger te maken.
Als ze een onveilige situatie
tegenkomen, melden ze die aan
huismeester Johan Backer. Hij is blij
met de buurtambassadeurs: ‘Ze zijn
echt een grote hulp, want ik kan
niet altijd overal zijn, vooral niet
buiten werktijden. Bovendien zijn
ze ontzettend gemotiveerd. Heel
erg prettig!’ De Buurtambassadeurs
krijgen begeleiding van ProLiving,
een ervaren organisatie die dit
project coördineert in opdracht van
stadsdeel Noord en Stadgenoot.
14 Stadleven 2 | 2013
2 Trotse bewoners
richten Mattiez op
Stichting Mattiez is opgericht
door en voor bewoners van de
Waterlandpleinbuurt (voorheen
Nieuwendam-Noord). Via Mattiez
willen zij de leefbaarheid van hun
wijk verbeteren en de saamhorigheid
tussen bewoners vergroten.
Vera Dyozovic: ‘In april zijn we
gestart met de Blauwe Woensdag,
genoemd naar de beruchte blauwe
envelop van de Belastingdienst.
Het is een formulierenbrigade.
Mensen kunnen bij de BuurtEntree
aan de Volendammerweg langskomen
met brieven en formulieren
die zij niet begrijpen. We bieden
hulp bij het lezen en invullen
ervan. Ook kunnen we mensen
met problemen naar hulpinstanties
doorverwijzen.’
Kinderen kunnen elke woensdag
film kijken in de BuurtEntree.
’s Middags draait er een film voor
kinderen van vier tot acht, aan het
begin van de avond voor kinderen
van acht tot twaalf. ‘We hebben
nog veel meer plannen’, zegt Vera.
‘Maar we willen het rustig opbouwen.
Als we iets doen, doen we
het goed. We breiden dus langzaam
uit, stap voor stap.’
Meer info: www.mattiez.nl
3 Handen uit de mouwen
op grote Schoonmaakdag
Op 26 en 27 maart stond de
Waterlandpleinbuurt in het
teken van de grote schoonmaak.
‘Mensen konden op die dagen al
hun grofvuil op straat zetten’, licht
huismeester Johan Backer toe.
‘Dat kan sowieso eens per maand,
maar veel mensen vergeten dat.
Het grofvuil stapelt zich dan op
in trappenhuizen, boxgangen en
overlopen. Twee keer per jaar
organiseren we samen met het
stadsdeel een Grote Schoonmaakdag.
Het vuil op straat en
in de plantsoenen wordt dan ook
opgeruimd. We hopen hiermee dat
mensen de algemene ruimtes en
de straat daarna schoon hóúden.
De eerste Grote Schoonmaakdag
had dat effect helaas niet. Maar
na de tweede zag je een hele tijd
geen grofvuil op straat. Het begint
te werken.’
Zet u zich
ook in om de
leefbaarheid in uw wijk
te vergroten? En wilt u
daarover vertellen
in Stadleven? Laat het ons
weten! Mail naar
stadleven@stadgenoot.nl
4 Moestuin brengt buurtbewoners
bij elkaar
Op 6 april was het een klein beetje
feest aan de Hilversumstraat. De
buurtmoestuin werd geopend.
Samen met mensen van Stichting
Doetank gingen bewoners aan de
slag in het zand. Er werd gespit,
geschoffeld, gezaaid. Maar vooral
ook veel gelachen en samen gegeten
en gedronken. ‘Zo’n moestuin
is de ideale manier voor buurtbewoners
om met elkaar in contact
te komen’, aldus Jair Schalkwijk
van de Doetank. ‘Bovendien
ontstaat er een beetje sociale
controle. Mensen die hier aan het
werk zijn, zien wat er op straat
gebeurt.’
Zomervragen aan de Klantenservice
De zomer staat weer voor de deur, dus krijgt de Klantenservice van Stadgenoot
geregeld typische zomergerelateerde vragen als: mijn tuin ziet er niet goed uit, wat
doet Stadgenoot daaraan? Of: Ik ga lang op vakantie, mag ik iemand op mijn woning
laten passen? De vijf meest gestelde vragen én antwoorden van de zomer op een rij.
Er is ingebroken in mijn woning. Wat moet ik nu doen?
Het is zomer, en als het mooier weer wordt, neemt helaas het aantal inbraken in de stad toe. Als er bij u is
ingebroken, belt u eerst de politie (0900 - 8844) en daarna Stadgenoot ( 020 - 511 80 00). Indien nodig plaatsen
wij een noodvoorziening in uw woning (als de politie die plaatst, zijn de kosten voor uw eigen rekening of die van
uw inboedelverzekeraar). Belangrijk: binnen 4 weken hebben wij een kopie van het proces-verbaal van de politie
nodig. Zodra die bij ons binnen is, wordt u binnen 3 werkdagen gebeld voor het maken van een afspraak voor het
definitief herstel.Natuurlijk is voorkomen beter dan genezen.
Ik heb veel geld uitgegeven aan mijn vakantie, kan ik een regeling treffen voor de huur?
Rond deze tijd gaan veel mensen op vakantie. En vakanties kunnen veel geld kosten. Hoewel we begrijpen
dat uw vakantie ook belangrijk is, moet het betalen van de huur uw eerste prioriteit zijn. Het is niet mogelijk
om een betalingsregeling te treffen in deze situatie. Wanneer de huur niet (op tijd) betaald wordt, kunnen er
extra kosten in rekening gebracht worden. Zorgt u er daarom voor dat u altijd geld apart houdt voor het betalen
van de huur.
Ik ga lang op vakantie, mag ik iemand op mijn woning laten passen?
Als u lang op vakantie gaat, kunt u overwegen om huisbewaring aan te vragen. Huisbewaring is mogelijk voor
een periode van maximaal een jaar. Bij huisbewaring zoekt u zelf een geschikte kandidaat om op de woning
te passen zolang u weg bent. Op deze manier wordt er op uw woning gepast door iemand die u vertrouwt.
Bij de Klantenservice kunt u een aanvraagformulier opvragen. Zodra wij alle benodigde papieren van u hebben
ontvangen, duurt het een aantal weken voor alles rond is. Dien uw aanvraag dus tijdig in.
Mijn tuin ziet er niet goed uit, wat doet Stadgenoot daaraan?
Zeker als het mooi weer is buiten, wilt u natuurlijk genieten van uw tuin. Maar stel dat u ziet dat de tuin eigenlijk
een rommeltje is, en het geheel wel een opknapbeurt kan gebruiken. Indien het gaat om een privétuin, bent u
zelf verantwoordelijk voor het onderhoud.
Er staat rommel in de algemene ruimte, wie gaat dit opruimen?
De naam zegt het al, de algemene ruimte is van alle bewoners in uw wooncomplex. Die is dan ook niet bedoeld
om er spullen of vuilnis neer te zetten, vanwege de hygiëne en (brand)veiligheid. Staan er toch vuilniszakken,
fietsen of andere zaken in de algemene ruimte, dan kunt u uw buurman of –vrouw hierop aanspreken. Als Stadgenoot
de algemene ruimte moet opruimen of schoonmaken, zijn we genoodzaakt de kosten plus een boete van
€ 100,- in rekening te brengen bij de veroorzaker.
Meer informatie kunt u vinden in het boekje ‘Huren bij Stadgenoot’,
bijgesloten bij deze editie van Stadleven of op www.stadgenoot.nl
Tekst Petra Hermans
Stadgenoot
15

fotoreportage fotoreportage
Een nieuw avontuur
Het Oostenburgereiland is voor velen een onbekend
stukje stad in het centrum van Amsterdam. Dat is
wel eens anders geweest. In de 17de en 18de eeuw
bruiste het hier van de energie. De Verenigde Oostindische
Compagnie (VOC) bouwde haar schepen op
Oostenburg. Later werden er locomotieven gebouwd
en enorme dieselmotoren voor zeeschepen. Anno
2013 is Stadgenoot eigenaar van het terrein van
zo’n 11 hectare groot. Op het Oostenburgereiland
zijn nu veel verschillende bedrijven gevestigd, zoals
Mediamatic, de Theaterfabriek, Roest Amsterdam en
restaurant Rosa & Rita.
Tekst Helene van Santen | Fotografie Stadsarchief Amsterdam,
Hollandse Hoogte, Rufus de Vries, Laurent Garnier, Fedde de Weert
Nu
Vroeger
Oud gebouw, nieuwe bestemming
Van krantenredactie tot nachtclub, van politiebureau
tot woningcorporatie en van Gemeenschappelijk
Administratiekantoor (GAK) tot jongerenwoning.
Veel historische panden in de stad is nieuw leven
ingeblazen. Een impressie.
16 Stadleven 2 | 2013
Stadgenoot 17

fotoreportage fotoreportage
Vroeger
Buurman te koop
Aan de Sarphatistraat 410 was het Rijksmagazijn van
Geneesmiddelen gevestigd, tot op de dag van vandaag
aan de gevel van het monumentale pand af te lezen.
Later nam woningcorporatie Het Oosten (de voorloper
van Stadgenoot) zijn intrede in het gebouw. Na de
fusie van Het Oosten met de AWV ontstond Stadgenoot
in 2008. In dat jaar kwam het naastgelegen
pand, Sarphatistraat 370, te koop te staan. Hierin was
vroeger het Rijkskledingmagazijn gevestigd en daarna
het hoofdbureau van de politie. Onder het mom
‘je buurman komt maar één keer te koop’ heeft Stadgenoot
het gebouw gekocht. Nu biedt het niet alleen
ruimte aan medewerkers van de corporatie, maar ook
aan verschillende kleine bedrijven.
Nu
Vroeger
Van deadline tot diner
Nu
Deadlines, redactievergaderingen en typmachines.
Dagblad Het Parool trok in 1970 in in de Wibautstraat
125. De krantenredactie verhuisde in 2004 naar het
Oostenburgereiland. In het door architectenbureau
Van den Broek en Bakema ontworpen pand is nu een
restaurant gevestigd: Baut. Nog vóór de opening van
dit restaurant was de sluitingsdatum al aangekondigd:
op 31 december 2014 sluit Baut haar deuren
weer, vanwege de herontwikkelingsplannen van het
stadsdeel. Maar dat doet niets af aan de kwaliteit van
het restaurant: Parool-recensent Johannes van Dam
beoordeelde Baut met een 10-.
Studio’s voor jongeren
Het was ooit het grootste kantoorgebouw van Nederland:
het Gemeenschappelijk Administratiekantoor
(GAK) aan het Bos en Lommerplantsoen. Stadgenoot
en vastgoedontwikkelaar AM hebben dit enorme complex
(36.000 m²) omgedoopt tot De Studio, met betaalbare
woonstudio’s (zowel koop- als huurwoningen)
en op de begane grond bedrijfsruimtes. De Studio
biedt momenteel woonruimte aan ruim 320 jongeren.
Met de transformatie van het monumentale GAKgebouw
spelen AM en Stadgenoot in op het beleid van
de gemeente Amsterdam leegstand in de stad terug te
dringen en de schaarse ruimte beter te benutten.
24 uur dansen
TrouwAmsterdam kreeg begin dit jaar als één van de
eerste clubs in Amsterdam een 24-uurs vergunning
van de gemeente Amsterdam. Dit betekent dat er
voortaan tot in de vroege uurtjes gedanst kan worden
in de populaire club. Hoe anders was dat tien jaar
geleden. Toen was het gebouw aan de Wibautstraat
het decor van de redactie van dagblad Trouw. Ook het
Parool was in dit pand gevestigd. In 2007 verhuisde
Trouw naar het Init-gebouw op het Oostenburgereiland.
Daarna kocht Stadgenoot het complex aan de
Wibautstraat. De corporatie had grootste plannen met
het pand, maar door de economische crisis was er niet
genoeg geld beschikbaar. Daarom worden de ruimtes
nu verhuurd aan verschillende ondernemers, onder
wie de eigenaar van TrouwAmsterdam.
18 Stadleven 2 | 2013
Stadgenoot 19
Vroeger
Vroeger
Nu
Nu

interview interview
Als je niet
ophoudt,
bel ik de
woningbouw!
‘Ik heb last
van mijn
buren, kunt
u even
komen?’
Daar wacht
je mee!
Ik bel eerst!
Amsterdam is met bijna 5.000 inwoners per vierkante kilometer één
van de dichtst bevolkte steden van Nederland. Logisch dat bewoners
zich wel eens storen aan muziek, stank of lawaai. Maar stap je dan
meteen naar de corporatie of los je het zelf op? Tekst Gijs Coffeng | Beeld Milja Oortwijn
Natuurlijk is een fijn huis belangrijk, een leefbare buurt,
groen en met voldoende faciliteiten voor sport en ontspanning.
Maar net zo belangrijk zijn waarden en normen. Zij
bepalen een groot deel van ons woongenot. Hoe gaan we
met elkaar om in de overvolle wijken? Respect, tolerantie en
goed naar elkaar luisteren zijn eigenschappen die plezierig
samenleven vergemakkelijken. Maar toch regent het klachten
bij Stadgenoot. De afdeling Overlast en Zorg heeft altijd zo’n
250 dossiers in behandeling. Veel daarvan vallen niet onder
de verantwoordelijkheid van de corporatie.
Elkaar durven aanspreken
‘Buren kunnen met elkaar al heel veel oplossen’, zegt Corina
Warmenhoven van de afdeling Overlast en Zorg. ‘Gewoon door
elkaar te kennen, elkaar aan te durven spreken, zonder dat dit
meteen tot ruzies leidt.’ Maar dat is nu precies waar het fout gaat.
Elkaar aanspreken is iets wat veel mensen niet durven. En als
men het al doet, kiest men vaak het verkeerde moment. ‘Je moet
niet naar iemand toestappen als je nog boos of bang bent. Je kent
dat wel: eerst tot tien tellen. Even kalmeren en dan met elkaar
in gesprek.’ Bestuurder Gerard Anderiesen van Stadgenoot weet
hoe het vroeger was. ‘Toen spraken mensen elkaar sneller aan. Er
was meer binding, omdat ze bij een homogene groep hoorden. Je
huurde bij de sociaal-democraten of bij de christelijke corporaties.
Er was meer sociale cohesie en dus ook meer controle. Maar dan
heb ik het over de jaren ’30 en de jaren na de oorlog.’
De stichting Beter Buren is in 2004 opgericht en stelt
bewoners in staat zelf conflicten in hun omgeving op te
lossen. Bewoners die zijn opgeleid tot buurtbemiddelaar
kunnen u helpen om klachten tussen u en uw buren weer
bespreekbaar te maken. Die bemiddeling is gratis.
Beter Buren kunt u bereiken op werkdagen van 8.30
tot 12.00 en van 13.00 tot 17.00. Tel: 020 - 689 18 59
Mail: info@beterburen.nl
Beter Buren
Corina: ‘Mensen bellen voor de kleinste dingen, omdat ze er
zelf niet uitkomen. Geluidsoverlast, vervuiling. Dingen die vaak
als kleine irritaties ontstaan, maar nooit worden uitgesproken.
Het is niet de taak van Stadgenoot om dit op te lossen, dit
soort overlast is de eigen verantwoordelijkheid van bewoners.
Corporaties hebben jarenlang een heel uitnodigende houding
aangenomen bij het behandelen van klachten. We probeerden
direct te bemiddelen als er wat aan de hand was. Maar met
30.000 woningen is dat een onmogelijke taak. En bovendien
niet erg effectief. Soms zijn huurders zich van geen kwaad
bewust. Dan is het niet prettig om via de corporatie een klacht
van de buren te horen. ‘Waarom komt de buurman niet gewoon
naar mij toe’ is een veelgehoorde reactie. We komen wel
in actie als mensen psychisch instabiel zijn, of explosief. Dan
lossen we het samen met de politie en de GGD op. En buren
die vastzitten in een ruzie verwijzen we door naar de stichting >
20 Stadleven 2 | 2013
Stadgenoot 21

interview
22 Stadleven 2 | 2013
Beter Buren. Dat zijn vrijwilligers uit de buurt die een goed
begeleid gesprek tot stand brengen.’
Wat is overlast? Iedereen heeft een eigen definitie van
overlast. Wat de één als vervelend ervaart, daar stoort
een ander zich niet aan. En niet altijd is 'storen aan'
ook meteen overlast.
Kleedjes met hondenharen
Neem het voorbeeld van mevrouw Bakker (70). Zij woont in een
benedenwoning in Amsterdam Oost. Haar bovenburen beplantte,
na overleg, het voortuintje van haar woning met struiken en
klimop. Niet helemaal wat mevrouw Bakker er van had gehoopt
Daar zijn we
mooi samen
uitgekomen!
toen er gevraagd was om het tuintje een opknapbeurt te geven.
Het tuintje werd ook niet echt bijgehouden, maar er werd wel
een zitje in gezet. Bovendien klopten de bovenburen aan de
achterkant kleedjes uit waardoor hondenharen op het tuinmeubilair
terecht kwamen. ‘Over het tuintje heb ik wel eens wat
gezegd, maar dat leverde alleen maar spanning op. Daar kan ik
niet tegen.’ Uiteindelijk kwam er een gesprek na overleg met
Stadgenoot en is de tuin weer in de oude situatie hersteld. De
kou is nu enigszins uit de lucht. ‘Ik denk dat mensen het niet
eens beseffen. Kijk, ik ben opgegroeid op een etagewoning.
Dan leer je dat je geen bloembakken over de balkonrand hangt,
dat je rustig loopt, dat je geen kleedjes uitklopt boven de benedentuin.
Misschien is het ook wel een andere tijd. Vroeger was
het verplicht dat bewoners van de benedenwoning de stoep
schoon veegden of de sneeuw ruimden, maar dat zie ik ook
bijna niemand meer doen.’
Blijf als u iemand aanspreekt kalm, rustig en vriendelijk
en probeer duidelijk te maken dat u samen tot een oplossing
wilt komen. Probeer van te voren ook te bedenken
wat de oplossingen voor de overlast kunnen zijn.
Andere waarden en normen
‘In de jaren ’70 is de samenleving gaan veranderen en zag je
een multiculturele gemeenschap ontstaan in buurten’, zegt
Gerard Anderiesen. ‘Dat bracht andere waarden en normen
met zich mee, minder cohesie doordat er vaak taalbarrières
waren, andere leefritmes. Dat veranderde ook de taak van de
corporaties. Kwamen we in de jaren daarvoor bij wijze van
spreken bij de mensen over de vloer, in die jaren ’70 ontstond
een sfeer van geen betutteling. De corporaties moesten meer
overlaten aan de bewoners zelf.’
Te grote verwachtingen
Stadgenoot probeert als echte grootsteedse corporatie de
leefbaarheid in de buurten op peil te houden. Er worden veel
initiatieven ontplooid om buren met elkaar in contact te
brengen en sociale cohesie te stimuleren. De buurtbarbeque
is een bekend voorbeeld. En ook de huismeester is terug van
weggeweest. ‘Daarmee is de corporatie weer dichter bij de
mensen’, zegt Anderiesen. ‘In veel buurten is de huismeester
een bekend gezicht, een aanspreekpunt voor bewoners.
Maar we hebben misschien ook wel te grote verwachtingen
geschapen. Veel klachten die bij ons binnenkomen gaan over
situaties tussen huurders onderling. Huurders moeten hun
eigen boontjes doppen. We kijken veel te snel naar de bestuurders,
de politiek, de burgemeester; burgers hebben ook zelf
verantwoordelijkheid.’
Bij deze Stadleven vindt u ook het
boekje ‘Huren bij Stadgenoot’. Hierin
staan alle rechten en plichten op een
rijtje om prettig en zorgeloos wonen
mogelijk te maken.
Jong en
op zoek naar
een huis
Jongeren komen maar moeilijk aan een woning
in Amsterdam. Daarom zet Stadgenoot zich
extra voor hen in. Drie jongeren vertellen hoe zij
aan hun huurwoning van Stadgenoot kwamen.
Tekst Erwin Rooyakkers | Fotografie Jan Freriks
1 Zie pagina 24 2 Zie pagina 25 3 Zie pagina 26
reportage
Stadgenoot
23

eportage reportage
24 Stadleven 2 | 2013
‘Doe mij maar een
dakterras’
1
Demi van den Daal (20) werkt als
serveerster in een lunchroom en
als hostess bij onder andere festivals.
Ze huurt sinds 2012 een
appartement bij Stadgenoot met
een jongerencontract.
Demi: ‘Mijn huis lijkt elke avond wel een
buurthuis, mijn buren lopen in en uit. Regelmatig
eten ze een hapje mee. Gezellig!
Ik woon op de zesde en hoogste verdieping
van een complex in Osdorp. De bovenste
drie verdiepingen tellen in totaal 75 appartementen,
die Stadgenoot verhuurt
aan jongeren met een jongerencontract.
Op de onderste drie verdiepingen zitten nu
nog het Leger des Heils en een opvangcrisiscentrum.
Maar die ruimte wordt in de
toekomst ook gerenoveerd voor jongerenwoningen.
Een paar vrienden van me
wonen hier in hetzelfde complex, dus dat
is helemaal top. Als je geen zin hebt in
mensen die vaak bij je aankloppen, dan
heb je hier volgens mij wel een rotleven.’
Lees verder op pagina 27
Laurens van der Graaff (29) geeft
als docent Nederlands les op een
middelbare school in Amsterdam-
Zuid. Sinds januari huurt hij
een vrijesectorwoning in nieuwbouwcomplex
Argentinië aan de
Oostelijke Handelskade.
Laurens:‘Door de stad fietsen langs de
grachten, door de smalle straatjes, tussen
de taxi’s door... dat vind ik het allerleukste.
Amsterdam is een geweldige stad. Ik ben
dan ook erg blij met mijn huidige appartement.
Via een aantal omzwervingen kwam
ik hier terecht. Hiervoor had ik een sociale
huurwoning in Watergraafsmeer. Eind vorig
jaar ontving ik een uitnodiging van Stadgenoot
voor een Open Dag in Argentinië. Mijn
eerste reactie toen ik de woningen zag? Ik
kreeg meteen een hebberig gevoel. Alles
is splinternieuw en groots opgezet. Het is
bijna on-Amsterdams. En dan de locatie! Ik
schreef me in op drie woningen en vreesde
dat ik tussen zo veel gegadigden weinig
kans zou maken. Maar tot mijn grote
verbazing kreeg ik uiteindelijk ook nog de
woning die ik het liefst wilde.
Lees verder op pagina 27
2
‘Het is bijna
on-Amsterdams’
Stadgenoot
25

eportage reportage
‘Ik heb zelfs vloer-
verwarming’
3
In De Studio, het voormalige
GAK-gebouw in Bos en Lommer,
huurt Vincent Bijman (22) via
Stadgenoot een woning met
een campuscontract. Vincent
studeert Geschiedenis aan de
VU Amsterdam.
Vincent Bijman: ‘Ik sta nu twee jaar ingeschreven
bij WoningNet én drie jaar bij de
site Studentenwoningweb van WoningNet.
Via laatstgenoemde heb ik niet alleen
mijn huidige maar ook mijn vorige woning
gevonden in Diemen. Een jaar lang zat ik
daar in containerwoning van 30 vierkante
meter, tussen kantoorgebouwen. Op een
gegeven moment werd het toch tijd om
te verhuizen, vond ik. En nu zit ik in Bos
en Lommer, met een campuscontract. Dat
houdt in dat ik in de woning mag blijven
zolang ik als student ingeschreven sta. Ik
zit nu in het vierde jaar van mijn studie
Geschiedenis, waarin ik een pre-master
doe. Hierna wil ik een tweejarige researchmaster
doen. Dus voorlopig hoef ik nog
niet weg uit mijn appartement.’
Lees verder op pagina 27
1 Vervolg pagina 24
Demi: ‘Sinds mijn achttiende sta ik ingeschreven
bij WoningNet. Eind vorig jaar kreeg ik per
mail een uitnodiging van Stadgenoot om dit
complex te bezichtigen. Ik ging er samen met
mijn moeder heen en een vriendin, die dezelfde
uitnodiging had ontvangen. Toen ik de appartementen
zag, dacht ik meteen: hee, dit ziet
er leuk uit. Ik besloot me in te schrijven. Mijn
eerste keuze viel aanvankelijk op het type grotere
woning, met een extra kamer. Het nadeel
daarvan is echter dat je daar pas vanaf je 22 e
huursubsidie over kunt krijgen. Voor de kleinere
woning die ik nu heb, geldt dat gelukkig niet.
Ik ben er super blij mee. Het is een studio van
23,5 vierkante meter. Alles is netjes afgewerkt
‘Mijn huis lijkt
elke avond wel een
buurthuis’
en er zit een mooie keuken in. Ik zit pal naast
het dakterras, dat voor alle bewoners van onze
vleugel is bestemd. Hiervoor heb ik in verschillende
buurten gewoond, zoals Slotervaart en de
Rivierenbuurt. Osdorp bevalt me ook prima. Het
enige nadeel is dat je ’s avonds laat op straat wel
eens wordt aangesproken door een junk. Maar ik
vind dat niet eng of zo. Zolang je normaal tegen
ze doet, laten ze je verder wel met rust. Met dit
jongerencontract mag ik hier tot mijn zesentwintigste
wonen. In de tussentijd blijft mijn
inschrijfduur bij WoningNet gewoon doorlopen,
dus tegen de tijd dat ik hier weg moet heb ik
een inschrijfduur van acht jaar opgebouwd.
Perfect voor een starter zoals ik. Ik wil sowieso in
Amsterdam blijven wonen. Hier ben ik geboren
en getogen. Misschien een woning in Oost, in de
buurt van de Hoogte Kadijk. Dat lijkt me ideaal.
Het liefst wil ik dan weer in een flat wonen. Je
hebt dan veel meer contact met je buren. Bovendien
ben ik niet echt een persoon voor een tuin.
Doe mij maar een balkon of dakterras.’
2 Vervolg pagina 25
Laurens: ‘De bijzondere ronde ramen vallen het
eerst op. Van daaruit kijk ik direct uit over het
IJ. Fantastisch. Ik heb altijd een voorkeur gehad
voor woningen aan het water. Natuurlijk is dat
geen vereiste, maar het is wel een erg fijne bijkomstigheid.
Dat ik wat verder moet reizen naar
mijn werk, maakt me niets uit. Het is juist heerlijk
om de werkdag te beginnen met een eind
fietsen door de stad. Wat ik verder belangrijk
vind aan een woning zijn licht en ruimte. Dat
ontbreekt hier zeker niet! Het appartement telt
maar liefst 93 vierkante meter. Met een grote
woonkamer en twee slaapkamers. Inmiddels
woon ik hier samen met mijn vriendin. De eerste
‘Ik had geen idee
dat dit een echt
buurtje was’
maanden nadat ik dit appartement betrok, zat
zij nog in de Verenigde Staten vanwege haar
studie. Met z’n tweeën is de maandelijkse huur
prima op te brengen. De huur ligt nog onder de
duizend euro, het maximum bedrag dat we over
zouden hebben voor een woning in Amsterdam.
Vrijesectorhuur is ideaal voor mensen die aan
de bovengrens zitten van sociale huur. Voordat
ik hier kwam wonen, had ik geen idee dat de
Oostelijke Handelskade echt een ‘buurtje’ was.
Er is een compleet winkelcentrum met alles wat
je nodig hebt. Een supermarkt, een tapasrestaurantje
om de hoek, een sportschool. Ja, wij
blijven hier nog wel even wonen. Sowieso wil
ik voorlopig in Amsterdam blijven. Wie weet
verandert dat in de toekomst, als er plannen
zijn om een gezin te stichten. Maar zover is het
nog lang niet.’
3 Vervolg pagina 26
Vincent: ‘De locatie vind ik het belangrijkst als
het om wonen gaat. De buurt moet aangenaam
zijn. Ze zeggen toch dat Bos en Lommer up-andcoming
is? Vooralsnog heb ik het hier prima
naar mijn zin. Vooral de diversiteit spreekt me
aan. Er zijn veel toko’s en supermarktjes. Het
is hier vrij rustig. Ik woon dicht bij de snelweg,
maar daar merk ik niks van. Veel van mijn
vrienden wonen bij mij om de hoek, dus ook dat
is een voordeel. Mijn appartement is compleet
gerenoveerd met een nieuwe inbouwkeuken,
nieuwe badkamer en zelfs vloerverwarming. En
dat voor een betaalbare prijs. Als student vind
ik een netto woninghuur tussen de 300 en 350
euro per maand redelijk. Om naast mijn studie
wat bij te verdienen werk ik bij een studentenbenzinestation
op het Zeeburgereiland. Met 40
studenten zorgen we ervoor dat de pomp goed
draait. Hiermee doe ik meteen wat ondernemers-
ervaring op. Het is mooi dat studenten zoals ik
met zo’n campuscontract überhaupt een woning
kúnnen vinden in Amsterdam. Er wordt op deze
manier een vlotte doorloop gecreëerd. Ook fijn
is dat ondertussen mijn inschrijftijd bij Woning-
Net gewoon blijft staan. Tegen de tijd dat ik
‘Het is mooi dat
studenten een woning
kunnen vinden’
klaar ben met studeren, heb ik een inschrijfduur
opgebouwd van ruim zes jaar. Dat is toch alweer
een mooi begin om na mijn studie te kunnen
reageren op een reguliere sociale huurwoning.
Ik wil absoluut in Amsterdam blijven wonen en
werken. Hier voel ik me thuis. Ik hou met name
van de veelzijdigheid van onze hoofdstad. We
zullen zien hoe de huurmarkt ervoor staat wanneer
ik klaar ben met studeren...’
‘Van een steuntje in de rug, naar een liefdevolle schop onder de kont’
De Jonge Stedeling. Zo heet de doelgroep waar Stadgenoot zich, naast de ‘gewone’ lagere
inkomens, de komende jaren extra op gaat richten. De Jonge Stedeling is tussen de 18 en
30 jaar. Hij of zij is het ouderlijk huis of studentenhuis ontgroeid, maar valt tussen wal en
schip op de woningmarkt: hij/zij is afhankelijk van een betaalbare huurwoning, maar heeft
te weinig wachttijd om via WoningNet een woning te vinden. Stadgenoot gaat 5.000 huurwoningen
beschikbaar stellen voor deze doelgroep. Hiermee willen we dynamiek brengen
in de woningmarkt en deze jonge groep die belangrijk is voor de stad aan Amsterdam te
binden. We willen de Jonge Stedeling helpen bij zijn/haar start op de woningmarkt, maar
daarna ook de doorstroming naar duurdere vrijesectorhuur- of koopwoningen stimuleren.
Verwacht wordt namelijk dat het inkomen van een groot deel van deze groep zal stijgen.
Van een schamele studiebeurs naar een goed salaris, dat ook nog eens kan verdubbelen
bij samenwonen. Daarom geldt voor deze groep de slogan: ‘van een steuntje in de rug,
naar een liefdevolle schop onder de kont’. Voor jongere stedelingen die afhankelijk blijven
van sociale huurwoningen blijft het steuntje in de rug bestaan. Voor hen blijven goedkope
huurwoningen beschikbaar.
26 Stadleven 2 | 2013
Stadgenoot 27

zo woon ik zo woon ik
‘Het uitzicht op de
bomen geeft me een
gevoel van vrijheid’
In deze rubriek laten huurders
van Stadgenoot hun woning
zien. Deze keer zijn we op
bezoek bij Judith Koenders.
Zij woont sinds 2009 in een
driekamerappartement aan
de Populierenweg in Oost.
Het is een sociale huurwoning.
‘Ik woon op een fijne plek, dichtbij de Linnaeusstraat
in Amsterdam-Oost. Je hebt hier echt alles: kledingwinkels,
tweedehandswinkels, de Hema en de Blokker.
Zelfs mijn meubels koop ik hier om de hoek. En dan
is er natuurlijk nog de Dappermarkt! Ik ga hier graag
shoppen omdat het er altijd gezellig is en de mensen
zo vriendelijk zijn. En je kunt er natuurlijk heel veel
leuke dingen kopen.
Vier jaar geleden verhuisde ik van Zuidoost naar Oost,
naar de Populierenweg. Ik woonde in de Bijlmer, maar
daar had ik het niet naar mijn zin. Ik was dan ook heel
blij dat ik deze woning van Stadgenoot toegewezen
kreeg. Het is een erg fijne woning en precies groot
genoeg. Ik woon hier alleen, dus meer ruimte heb ik
niet nodig. Een grote woning hoeft voor mij niet, want
dan zou ik veel te veel tijd kwijt zijn met poetsen en dat
vind ik zonde. Ik heb een grote slaapkamer; de master
bedroom. Daarnaast is er een ruime logeerkamer, waar
ik vaak zit te lezen. De woonkamer is in vergelijking met
de slaapkamers vrij klein. Maar ik ben hier overdag toch
nooit, dus dat maakt niet uit. Ik heb ook een tuin, al
heb ik afgelopen zomer niet veel buiten gezeten. Ik kom
uit Suriname en houd niet zo van de Hollandse ‘zomer’.
Wat ik erg prettig vind aan dit huis is de ligging. Ik heb
geen overburen. Als ik naar buiten kijk, zie ik bomen.
Dat geeft een heerlijk gevoel van vrijheid. Er is niet veel
verkeer, het is een lekker rustige straat. En dat midden
in Amsterdam-Oost!
De woning is wel een beetje gehorig en dat vind ik een
minpunt. Ik kan de bovenburen horen lopen. Maar ach,
dat zal wel vaker voorkomen als je bijna midden in de
stad woont. Voor de rest ben ik tevreden.
Ik besteed veel aandacht aan mijn interieur. Ik houd
van zwart-wit, zoals je kunt zien. Waar dat precies vandaan
komt, weet ik niet. Ik vind het gewoon mooi. Alles
in huis is voor mij waardevol. Waar ik het meest trots
op ben, is mijn schoenencollectie. Ik ben helemaal weg
van schoenen! Pumps, laarzen, sleehakken; alles waar
een hak onder zit, vind ik leuk. Een paar mooie hakken
maakt je op-en-top vrouwelijk. Ik heb zelfs een stoel in
de vorm van een stiletto. Waar ik die heb gekocht? In
de Linnaeusstraat. De leukste straat van Amsterdam.’
Tekst Yvonne Polman | Fotografie Hans van der Vliet
28 Stadleven 2 | 2013
Stadgenoot 29

mijn werk
Nabil Amzieb loopt sinds februari
stage op de afdeling Serviceonderhoud
van Stadgenoot. Als
eerstejaars leerling aan het ROC in
Amsterdam volgt hij de opleiding
Servicemedewerker Bouw. De eerste
stappen in de praktijk bevallen
Nabil prima. ‘Ik ben nou eenmaal
goed met mijn handen.’
Als het aan Nabil ligt, zou hij vandaag nog aan de slag gaan als
vaste monteur bij Stadgenoot. Maar hij zal nog een jaar moeten
wachten, want zijn opleiding duurt in totaal twee jaar. Momenteel
gaat hij twee dagen per week naar school, de overige drie
dagen werkt hij als stagiair monteur. ‘Ik ben blij met de stage
die de school voor me heeft uitgezocht bij Stadgenoot. Wat ik
vooral leuk vind, zijn de sociale contacten die dit werk met zich
meebrengt. Samen met mijn stagebegeleider Dennis ga ik bij de
huurders langs, zij vertellen wat het probleem is en wij lossen
dat dan op. Regelmatig drinken we ook nog gezellig een
kopje koffie. Ja, dat sociale, met mensen omgaan, gaat
me vrij goed af.’
Douchekop
Een stagedag begint voor Nabil om half 8. Dan
arriveert hij op kantoor en neemt hij met zijn
stagebegeleider door wat hem die dag te wachten
staat. Om kwart voor 8 vertrekken ze in de monteursbus
naar de eerste woning. Het aantal
klussen verschilt per dag, maar ligt meestal
rond de tien. Ook het soort werk kan op zo’n
dag erg variëren, vertelt Nabil. ‘De ene keer
moet ik een douchekop vervangen, de andere
keer meldt een huurder dat het toilet het niet
doet. Dat repareer ik dan.’ Nabil vindt vooral de
elektriciteitsklussen interessant, maar ook installatietechniek
spreekt hem aan. Het werk is vrij
solistisch, maar dat vindt hij niet erg. ‘Of ik nou in
m’n eentje werk of in een team, dat maakt me
niet uit. Mijn werk is mijn werk en daar gaat het om.’
Goed nieuws
‘Het enige mindere aan dit vak is het vroege opstaan.
Maar ja, dat hoort erbij,’ aldus Nabil. Wat hij vooral
geleerd heeft op zijn stage, is veilig werken. ‘Je moet er
in ieder geval voor zorgen dat je je werkschoenen aan
hebt, want voor je het weet valt er iets zwaars op. Ook moet
je in dit vak klantvriendelijk zijn. Maar dat gaat me makkelijk af.’
Wat Nabil betreft dus een geslaagde stage. Maar hoe denkt zijn
begeleider daar eigenlijk over? ‘Mijn stagebegeleider zegt het
alleen wanneer het níet goed gaat. En tot nu toe heb ik nog niets
gehoord, dus dat is goed nieuws toch?’ Tekst Wendy Dekker | Fotografie Jan Freriks
30
Stadleven 2 | 2013
‘Met mensen
omgaan,
dat gaat
me vrij
goed af’
Na mijn opleiding... ‘wil ik het liefst weer bij een woningcorporatie
werken.’ Mijn favoriete vak... ‘is stucadoren.’
Over 10 jaar... ‘ben ik directeur van Stadgenoot. Nee, grapje.
Ik zie mezelf wel in Marokko zitten, ergens op een hoge berg met
uitzicht over de zee…’ Als ik één dag kon ruilen met iemand,
dan graag met... ‘Karim Benzema, voetballer bij Real Madrid.’
Stadgenoot verkoopt
Nieuwe verkoopcampagne
Met een nieuwe campagne
brengt Stadgenoot haar koopwoningen
onder de aandacht.
Dat is nodig, want zonder
reclame verkoop je niets.
Het verhuren van sociale huurwoningen is de
kerntaak van Stadgenoot. Dat doen we al meer
dan honderd jaar. Het ‘businessmodel’ is eigenlijk
heel simpel. Huurders betalen huur en de
opbrengst gebruikt Stadgenoot voor het beheer
en het onderhoud van de woningen. Maar er is
méér nodig. Investeren in de leefbaarheid van
buurten bijvoorbeeld, want dat draagt bij aan
het wooncomfort. En nieuwe woningen bouwen,
want de vraag naar woonruimte is nog altijd veel
groter dan het aanbod. Daar is extra geld voor
nodig. Daarom verkoopt Stadgenoot woningen,
de laatste jaren zo’n 250 per jaar. De opbrengt
wordt gebruikt om te investeren in leefbaarheid,
nieuwbouw, grootscheepse renovaties en andere
nuttige zaken.
Vóór de economische crisis, laten we zeggen tot
2008, was het verkopen van een woning niet zo
ingewikkeld. Je zette een advertentie in de krant
en daar kwamen altijd meer dan voldoende belangstellenden
op af. Dat is nu wel anders. Door
alle onzekerheid durven mensen niet meer te kopen
of ze krijgen de financiering niet rond. En wie
wel kan, heeft de keuze uit een enorm aanbod.
Om een woning te verkopen, moet je tegenwoordig
flink aan marketing doen. Om op te vallen,
moet je je reclames steeds vernieuwen en opfrissen.
Binnenkort start Stadgenoot daarom weer
met een nieuwe verkoopcampagne, helemaal in
stijl van onze woningcorporatie. Fris, helder en
recht voor z’n raap. Zodat iemand die een woning
in Amsterdam wil kopen, beseft: ‘Voor een betaalbare
woning moet ik bij Stadgenoot zijn’.
Geïnteresseerd in een koopwoning?
Het complete aanbod vind je op
www.stadgenoot.nl
Stadgenoot
31

fotostrip
Handig gidsje
colofon
Eindredactie Helene van Santen
Vormgeving Milja Oortwijn
Coverbeeld Wout Jan Balhuizen
Medewerkers Wout Jan Balhuizen, Gijs Coffeng, Aaf Brandt Corstius,
Wendy Dekker, Ype Driessen, Jan Freriks, Yvonne Polman, Erwin Rooyakkers,
Pim de Ruiter, Hans van der Vliet
Drukker Lecturis
Stadleven is een uitgave van Stadgenoot. Het huurdersmagazine verschijnt
vier keer per jaar. Niets uit deze uitgave mag zonder schriftelijke toestemming
van Stadgenoot worden gekopieerd en/of gebruikt. Aan de inhoud van dit
magazine kunnen geen rechten worden ontleend.
contactgegevens
Klantenservice 020 - 511 80 00
E-mail info@stadgenoot.nl
Website www.stadgenoot.nl
Nina & Ype
Bezoekadres Sarphatistraat 370, 1018 GW Amsterdam
Postadres Postbus 700, 1000 AS Amsterdam