staatssecretaris sociale Zaken in duitsland - Uwv

wel mogelijkheden voor de jongens die nu bij de AFAC
werken.
Sleutelen aan je geluk
René van de Blaak (23) is nog maar net begonnen bij de AFAC.
Hij had problemen met zijn concentratie en met het uiten
van agressie. Inmiddels gaat het een stuk beter en hij vindt
het werk hier ‘heel leuk’. ‘Ik ben met fietsen aan het sleutelen
en ik ben mee geweest naar Dordrecht om verkeerd
geparkeerde fietsen weg te halen. En ik heb gewerkt in de
loods waar mensen hun fiets kunnen komen halen tegen
betaling.’ Hij heeft weer voldoening in zijn leven, net als zijn
collega Leandro Samuels (25), die hier via UWV een plek heeft
gevonden nadat hij een moeilijke periode had. ‘Ik vind dit
leuk om te doen. Ik doe veel aan preventie zoals auto’s controleren
op diefstal. Je benadert mensen op straat, je legt dingen
uit. Ik zou dit wel langer willen blijven doen, maar mijn
contract duurt vier maanden. Op den duur wil ik meer gaan
sleutelen, misschien aan brommers. Ik ben liever aan het
werk dan dat ik de hele dag thuiszit.’
Koen Janssen (22) heeft ADD en leed aan een psychose. Hij
heeft zijn leven weer op de rit, maar moet nu werkervaring
opdoen. Hij houdt van het fietsenvak. ‘Ik zit eraan te denken
om de fietsenmakersopleiding te doen. Op zich gaat het allemaal
prima. Het contact met collega’s is prettig. Dat geeft me
een goed gevoel. Hier is het na een jaar helaas afgelopen.
Maar ik hoop samen met mijn jobcoach passend werk te
vinden.’
Jack Pannekoek (18) weet al wat hij wil. Hoewel hij het leuk
vindt om bij de AFAC te werken, ligt zijn toekomst niet in de
fietsen. ‘Ik ben echt een buitenmens. In het begin ben ik op
pad geweest met het promotieteam, dat was gezellig. Maar
nu vind ik het minder. Als ik hier klaar ben, ga ik naar de
markt. Mijn oom heeft een kraam, ik help hem elke vrijdag.
Mijn oom gaat mij misschien begeleiden. Mijn droom is een
eigen kraam met computergames.’
Broodje ICT
Daan Meurs en Daan van Deutekom zijn de eigenaren van
D-Two, een bedrijf dat afgedankte computers een nieuw
leven geeft. Alex Thomas ontmoette ze bij ‘Broodje ICT’, een
netwerkbijeenkomst voor ondernemers uit de regio. Daar
kwamen ze vertellen over hun positieve ervaringen met een
jongere met een beperking. Thomas had nog wel meer
geschikte Wajongers voor ze. Gevoelsmatig hebben Daan en
Daan iets met deze jongeren en het paste binnen hun ideaal
van ondernemen. ‘We hebben bij een grote club gewerkt,
waar het alleen maar draaide om geld. Toen we voor onszelf
begonnen, wilden we niet alleen maar dozen schuiven,
maar ook maatschappelijke verantwoordelijkheid nemen.’
Het resultaat is dat er nu een paar jongens op de werkplaats
staan met een afstand tot de arbeidsmarkt. Leuke jongens,
slim ook, maar met hun eigenaardigheden. David de Haan
(22) werkt sinds juni bij D-Two. Hij heeft ADHD en problemen
met zijn kortetermijngeheugen, maar met computers is het
een wizz kid, die zichzelf het vak heeft eigen gemaakt. Het
kost hem totaal geen moeite wat extra geheugen in een computer
te zetten. ‘Dit werk geeft me het gevoel dat ik meedraai
in de maatschappij. Dat heb ik met een uitkering niet. Dan
voel je je toch een beetje een profiteur. Bovendien vind ik dit
werk leuk, het is erg afwisselend. En als er iets mis is met een
computer, is het echt een uitdaging.’
Zijn collega-Wajonger Cirino Schrijver (19) heeft concentratieproblemen,
hij is snel afgeleid. Maar nu hij werk heeft dat
hem boeit, gaat het een stuk beter. ‘Ik haal al van jongs af aan
dingen uit elkaar. Ik snap altijd meteen hoe dingen in elkaar
zitten, als ik ze uit elkaar haal. Ja, dat klinkt gek, nu ik het zeg,
maar toch is het zo. Ik heb een technische knobbel.’
Daan en Daan hebben veel geduld met de jongens: ‘We houden
er rekening mee dat het werk iets vaker gecontroleerd
moet worden, dat er misschien wel eens iets misgaat. Maar
het gaat nooit ten koste van onze kwaliteit. Het is leuk om
met deze jongeren te werken. Ons uitgangspunt is dat ze veel
in hun mars hebben. Een van de jongens was stelselmatig te
laat. Toen hebben we hem een sleutel gegeven en de verantwoordelijkheid
om ’s morgens om half negen te openen. Dat
bleek een gouden greep.’ F
Stephan Sanders
zeer oude praat
ik denk wel eens: en wat was er nu eigenlijk zo mis met het generatieconflict?
kan dat niet gewoon weer in ere worden hersteld? niet dat
ik er zelf nu zo’n conflictueuze bende van heb gemaakt, maar een
beetje strijd met die ouders… een paar gepeperde meningsverschillen…
ik denk er wel eens melancholisch aan terug.
Geboren in 1961 hoor ik niet echt tot de babyboomers – de grote
geboortegolf van tussen 1945 en 1955 – maar voel me als het ware
nog net door ze geadopteerd, als het nakomertje. waar mijn oudere
nicht en neef, allebei van de jaren ’50, échte conflicten hadden met
hun vader en moeder, waren het bij mij al ruzietjes geworden. Maar
het idee dat een beetje jongeling zich zo gauw mogelijk aan de ouderlijke
invloed wilde onttrekken – dat zat er bij mij toch ook nog in.
nu praat ik met een vriend, net als ik zojuist 50 geworden, en hij vertelt
over zijn zoon van 15. deze jongeman stond voor de keuze of hij
havo of vwo ging volgen, en zoals dat tegenwoordig gaat, waren pa
en zoon er eens goed voor gaan zitten. Het zou me niet verbazen als
ze samen een waterpijp hebben gerookt. nu, zoon had eigenlijk al een
beslissing genomen, want hem was vwo geadviseerd, maar dat zag
hij niet zo zitten… hij vond het nu vooral tijd om het eens ‘een jaartje
rustig aan te doen’.
vijftien.
vader-vriend heeft naar zijn argumenten geluisterd, en er uiteindelijk
mee ingestemd ‘want wat heeft het voor zin dat zo’n jongen zich
meteen in de ratrace stort?’
ik zei: ‘Ben jij helemaal gék geworden!’
ik zei: ‘toen jijzelf 15 was, wilde je het toen rustiger aan doen? Je
zocht juist meer spanning, meer uitgaan, meer seks. wat een ongelooflijke
smoes.’
vriend begon nu toch enigszins te twijfelen, was hij met zijn gescheidenvaderstatus
en het bijbehorende schuldgevoel misschien toch
een tikje te toegeeflijk geweest voor zoon?
Ja, man.
Zo blijft het mij ook bevreemden dat kinderen – okay, adolescenten –
die van de middelbare school afkomen de dringende behoefte gevoelen
om eerst eens een GAP-year te beleven, voor avonturen, reizen,
en vrijwilligerswerk dat, o ja, door de ouders moet worden bekostigd.
een retourtje Zambia graag.
Je bent 18 of 19, je hebt wat wiskunde, economie en Grieks geleerd
en je wilt meteen al een sabbatical – ooit het voorrecht van academici
die er minstens twintig dienstjaren op hadden zitten.
Mag ik even heel ouderwets uit de hoek komen? deze nieuwe generatie
is veel te relaxed. veel te – excusez le mot – chill. wie zo ontspannen
is en nog 20 moet worden, die kan voor de zekerheid maar beter
tegen z’n 40 ste in het graf gaan liggen.
Jongeren aller landen, ontwaak eens een keer!
34 uwvMaGaZine april 2012 35