2013: Boekje 40-dagen tijd - Kerknet Putten

Nog een mooie uitspraak van Paul de Blot: "Ik wilde vleugels, net
als de roofvogels in de kleine dierentuin die ik als kind had. Ik
vroeg aan mijn vader waarom ik die niet had. Vraag maar aan je
moeder, zei hij. Die gaf mij een dikke zoen, en dat was het goede
antwoord." Wijsheid is net als water: je kunt het niet pakken, je
kunt er wel van leven.
vrijdag 15 maart
of ze een kommetje water voor hem wilde halen,
lezen: 1 Koningen 17: 10
De profeet Elia, op de vlucht voor de foute koning Achab, moet
van de Heer zijn toevlucht zoeken in Sarefat, waar een weduwe
voor hem zal zorgen. Wanneer Elia bij Sarefat een weduwe bezig
ziet met hout sprokkelen, vraagt hij haar om een kommetje water,
en daarna ook om brood. Ze zegt dan dat ze praktisch niets heeft,
maar Elia belooft haar dat de God van Israël van dat 'praktisch
niets' een onuitputtelijke voorraad zal maken. Een wildvreemde in
den vreemde om water en brood vragen.... In die tijden en die
landen was het kennelijk normaal dat je op onbekenden een beroep
deed voor zoiets. De knecht van Abraham, op pad gestuurd
om een meisje voor Izaäk te zoeken, vraagt bij een bron aan het
meisje Rebekka of hij water mag drinken uit haar kruik. Jezus
vraagt de Samaritaanse vrouw om drinken. Voor ons is dit ongewoon,
wij zijn gewend onszelf te redden. We nemen het nodige
mee wanneer we van huis gaan. Of we kopen het ter plaatse. Toch
heeft dit vragen om water aan een onbekende iets moois. Ik denk
aan een regel die Leo Fijen enkele jaren geleden aan zijn gehoor in
Putten voorhield: "durf anderen tot last te zijn". Dat deed Elia ook,
met zijn brutaal aandoende verzoek om water en brood aan een
weduwe die zelf een minimaal bestaan leidde. Anderen tot last
durven zijn is een manier om met die ander ècht in contact te
komen. En tegelijk met jezelf, met je eigen behoeften. Misschien
zijn wij met onze verbeten zelfredzaamheid in zekere zin wel
primitiever dan mensen die bij elkaar durven aankloppen!
"bijtanken" 40-Dagen boek 2013 blz._31_/ 48