Met Andere Woorden - Alliade

mondigheid leidt niet automatisch tot meer
mogelijkheden. Laat voorop staan dat ik als
sociaaldemocraat heel blij ben dat de burger
mondiger is geworden. Het is goed dat informatie
breed toegankelijk is en dat we voor onszelf opkomen,
ook in de zorg. Alleen zit er een keerzijde
aan de medaille: de kosten zijn een beperkende
factor. En we zijn zo druk met rechten, dat we
de plichten lijken te vergeten. Uiteindelijk is het
een kwestie van prioriteiten stellen. Wat hebben
we als samenleving voor elkaar over? Privé geldt
hetzelfde: hoe verzekeren mensen zich, welke
risico’s nemen ze en wat hebben ze zelf voor
goede zorg over?’
Lasten verdelen
Ouwerkerk ziet daarbij een duidelijk verschil tussen
de groep gezonde mensen die in staat is om
zelf verantwoordelijkheid te nemen en mensen die
dat niet of nauwelijks kunnen. ‘De kern van zorg
draait voor mij om de mensen die echt afhankelijk
zijn van anderen. Die fysiek of mentaal niet
in staat zijn om maatregelen te nemen voor een
zo zelfredzaam mogelijk leven en die weinig steun
in hun eigen omgeving hebben. Voor die groep
hoort het sociale vangnet primair beschikbaar
te zijn. Ik realiseer me dat er ook een hele grote
groep in het grijze gebied zit. Mensen die hun
leven goed op poten hadden, maar die door omstandigheden
opeens in een lastig parket zitten.
De eigen omgeving is bovendien niet altijd in staat
om problemen helemaal zelf op te vangen. Ik heb
van dichtbij gezien hoe zwaar mantelzorg is.
Daarom zeg ik: eigen verantwoordelijkheid nemen
is mooi, maar soms kunnen mensen niet meer.
> interview voorzitter Raad van Toezicht Alliade, Hans Ouwerkerk
‘Kijk eens wat we hebben
neergezet. Van massaliteit
naar individualiteit, van
wegstoppen in de bossen naar
zichtbaar maken. Bovendien
hebben we veel keuzevrijheid en
dat is pure rijkdom.’
Dan is steun welkom, al is het maar af en toe. De
lasten verdelen, hoort dat ook niet bij beschaving?’
‘Vroeger hoorde de sociale plicht van voor elkaar
zorgen er gewoon bij. Helaas neemt in onze
huidige samenleving de wil om onze beschikbare
middelen en tijd aan anderen te besteden in tempo
af. Daar maak ik me zorgen over. Daarom zijn
verhalen over geschiedenis zo belangrijk, dat
plaatst alles weer in perspectief. Terugkijkend
realiseer ik me óók dat we ons enorm gelukkig
mogen prijzen met hoe de zorg nu is georganiseerd.
Kijk eens wat we hebben neergezet. Van
massaliteit naar individualiteit, van wegstoppen
in de bossen naar zichtbaar maken. Bovendien
hebben we veel keuzevrijheid en dat is pure rijkdom.
Dus laten we elkaar niet de put in praten als
het gaat om ontwikkelingen in de zorg. Door de
economische crisis staan veel meer zekerheden
onder druk. Het voordeel daarvan is dat we op