Visum voor Rusland - Fred Händl - JAZZAPPA

Visum voor
Rusland

Виза в Россию
Visum voor Rusland
Фред Хэндл
Fred Händl
2005 - 2013

Visum voor Rusland
© 2005 - 2013 Fred Händl
ISBN 978-90-818286-2-8
Foto’s en vormgeving Fred Händl
Uitgeverij Fred Händl
Contact mudshark@jazzappa.com
Web http://haendl.jazzappa.com
Speciale dank Mieke Beijert
Jos de Wit
Nico Meijer
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar
worden gemaakt, op welke wijze dan ook, zonder voorafgaande
schriftelijke toestemming van de auteur.

Fred Händl
Fred Händl is een veelzijdig man en ik ben verheugd dat ik
hem mijn vriend kan noemen. Zijn leven is doorspekt van
Muziek, Taal en Humor (en Liefde natuurlijk, maar zoiets
zeg je niet; dat is klef). Meermalen heb ik Fred tijdens onze
veelal bijzonder geslaagde concertbezoeken horen uiten
“Oh, wat is dat mooi. Oh, wat is dát mooi!” En mooi was
het dan ook.
Mooi ook is datgene wat Fred zelf produceert, al zal hij dat
zelf misschien niet altijd op juiste waarde weten te schatten.
Dat geeft niet, daar zijn anderen voor. U en ik. Dan eens in
de rol van luisteraar - Fred is begenadigd pianist - en nu
in de rol van lezer. Mijn wens is dat ook u, bij het lezen,
meermalen “Oh, wat is dat mooi. Oh, wat is dát mooi!” zult
ervaren.
Met zijn onnavolgbare gevoel voor taal, timing en humor
beschrijft hij de wereld zoals alleen hij hem ziet. Het liefst
door de bodem van een op de juiste hoek leeggedronken
wordend glas bier natuurlijk.
Muziekliefhebber, schrijver, markant-persoon-met-gelebril,
luis in de pels, levensgenieter en reislustenaar. Fred
Händl maakt u en mij deelnemer van dat bijzondere gedeelte
van het Concert des Levens, waarvan zelfs de schepper het
program kwijtgeraakt lijkt te zijn. Oh, misschien is het wel
pauze.
~ Nico Meijer

ik tracht al zo lang haar een liedje te schrijven
maar telkens ik ’r aan begin
breek ik mijn potlood en werp ik mijn wijsje
verfrompeld de prullenbak in
Urbanus.

Proloog – Eindhoven
Het gaat dan echt aan de hand, nu. Op naar Rusland. Een
vacantie, aan het einde van het jaar en het begin van een
nieuw jaar. Een hele onderneming, die nogal meevalt. Al
met al een fijn vooruitzicht.
Ik schrijf graag verhalen en verzin ze waar ik zelf bij sta. In
de werkelijkheid, echter, maak ik ook een hoop avonturen
mee, die vaak nog spannender zijn dan alle verhalen die ik
verzin bij elkaar. Het is me een dolle boel. En dat is het me.
Het is me dan ook een prettig genoegen, om hier te zitten.
Waar ik zit houd ik graag voor mezelf en degenen die op dit
moment bij mij in de buurt zijn. Wie dat zijn? Ook dat houd
ik graag voor me, omdat er helemaal niemand bij me in de
buurt is. De dichtsbijzijnde persoon, op dit huidige moment,
in mijn buurt, is het zoontje van de buurvrouw. Een kereltje
van een jaar of wat, dat al maanden aan een stuk hoest,
alsof hij zijn longen naar buiten probeert te jagen. Ik heb
behoorlijk met hem te doen. Een glaasje warme melk met
honing zou het ventje er zo weer bovenop helpen. Als een
hitsige hinde zou hij weer door het huis heen rennen. Met
zijn hondje spelen en zijn bal over de schutting bij mij in de
tuin gooien. Minuten later zou hij dan aanbellen. Meneer,
mijn bal ligt bij u in de tuin, zou hij dan vragen. Ik zou de
bal terug gooien, over de schutting en me de tijd herinneren
dat ik veel van mijn eigen voetballen kwijtraakte, omdat ik
niet aan durfde bellen. Het was een mooie tijd. Die keer dat
ik mijn Tangobal was verloren, omdat die in de tuin van ene
9

ouwe lul (genaamd Van Driest – hij is nu zo dood als een
pier en ik dans nog steeds te Sjierlala als ik daaraan denk)
was beland. Met een mes prikte hij er een gat in en gooide
hem terug op straat. Daar lag hij, mijn mooie Tangobal.
Waar ben ik? Oh ja. Rusland.
Rusland. 29 december 2004 tot en met 14 januari 2005. Het
zal mij benieuwen, allemaal. Kijkt u even mee? Ik zal er een
stuk van opknappen.
Fred Händl.
10

Dag 1
Met terugwerkende kracht: ik drink nu een bier uit een
tonnetje van een liter. Heerlijk is het, dat wil ik wel geloven.
Wat echter niet zo heerlijk is, is de vreselijke pijn in mijn
been. God weet waar die vandaan komt en hoe lang ik
er nog mee rond moet lopen. Laat ik hopen: niet te lang.
Jezus, wat doet het zeer! Niet alleen als ik loop, maar ook
als ik zit of lig of sta (op welk van mijn twee benen dan
ook). Ik heb het hier uiteraard over mijn linkerbeen. Het
voelt als spierpijn, maar dat kan het onmogelijk wezen,
daar ik nooit een hout uitvoer. Welnu, ik zal wel zien wat
er gaat gebeuren.
Een fikse reis was het niet te noemen, maar het is maar
mooi dat we er zijn! Eindhoven-Düsseldorf ging fijn (03.30-
05.00), heerlijke vlucht gehad van Düsseldorf-Moskou
(06.20-11.45 p.t.) gevolgd door een behoorlijk vreselijke
rit met de auto van Moskou naar Smolensk (12.30-18.30).
Enfin, we zijn heelhuids in Rusland. Heelhuids, op mijn
stekende been na. Wat naar is dat toch. Misschien dat een
ferme nachtrust me goed zal doen. Ik vertel het u allemaal
morgen. Want nu is het, zoals u begrijpt, onmogelijk om
dat te vertellen.
Voor over wat er vandaag verder gebeurde, gaan we door
naar de volgende bladzijde. U vraagt zich af waarom dat
nu meteen niet kan en ik u laat wachten tot de volgende
bladzijde. Nou, dat doe ik, omdat ik daar toevallig zin in
11

heb. Aan de andere kant hebt ook u een beetje gelijk. Het
was dan ook niet eenvoudig voor mij om dat dilemma
tot een goed einde te brengen. En toch doe ik het! Ik
schipper tussen mijn eigen wil en uw wens en kom tot de
conclusie dat ik toch graag wil doen wat ík wil doen en
zodoende verder te gaan op de volgende bladzijde. Dus,
zoals u begrijpt doe ik het niet omdat ik niet aan uw wens
tegemoet zou willen komen, integendeel, het lijkt me
(gezien mijn huidige twijfel, die u toch ongewild in mij
heeft gezaaid) beter om tot het compromis te komen toch
op deze bladzijde verder te gaan, zonder dat er al te grote
veranderingen plaatsvinden.
Wat er vandaag allemaal gebeurde waarvan het de moeiite
waard is te vermelden. Alhier:
• half per ongeluk een ongekende scheet gelaten
• lekker gegeten onderweg van Moskou naar Smolensk.
Een bieflapje, friet en bier bij een verlaten restaurantje
aan de snelweg, nabij Gagarin;
• blij met de reis, ondanks een aantal onprettige
manoeuvres van onze chauffeur, maar dat terzijde. Het
blijft tenslotte een beroeps en hij zal het wel weten. Hij
heeft dezelfde voornaam als Rachmaninov.
Het Russische alfabet blijft een crime, maar ik heb mezelf
beloofd aan het einde van deze vacantie vloeiend Russisch
te lezen (begrijpen komt dan daarna nog wel een keer).
Vstretja, of iets dergelijks wat er erg veel op lijkt. Ik at
een stukje vlees van de koe en mijn vrouw, schoonmama
en onze aardige chauffeur aten een warme soep. Wat
12

schoonpapa at, weet ik precies niet meer, maar dat het
hem smaakte, zo zal het ongetwijfeld op zijn bord hebben
gelegen.
Nu ga ik, op het daarvoor uiterst geschikte balkon, een
sigaret roken. Dat het deugd zal doen. Aldus wens ik
u een welgemeend tot morgen. Morgen, een andere en
nieuwe dag, die ongetwijfeld aan de deur staat van de
nabije toekomst.
Ho, ho, ho. Niet zo vlug, Fredje, het is nog niet zo ver. Of
toch wel? Ja, toch wel.
Fred. Dat ben ik.
13

Dag 2
Mijn hemel! Wat een ellendig einde van Dag 1 was me dat,
zeg. Het zeer in mijn been werd almaar erger en ik heb
bijna de hele nacht letterlijk wakker gelegen van de pijn.
Het zure was dat ik niet op mijn zij kon liggen (geen van
beide zijden, ik heb twee zijden) en dus op mijn rug moest
liggen. Als er iets is waar ik niet tegen kan, is het wel op
mijn rug liggen, met pijn in mijn been. Maar goed. Ik werd
dan op Dag 2 wakker en kon niet zitten, staan, lopen of
wat dan ook waar ik mijn benen voor nodig heb. Dag 2
verliep aldus behoorlijk vreselijk. Ik zou gaan winkelen
en zo meer van die dingen, maar meer dan het huis niet
uitkomen heb ik niet gedaan. Wat ik wel deed, was een
column schrijven voor het weblog van Maxazine.nl (neemt
u er eens een kijkje, zou ik zeggen. Of niet natuurlijk, dat
moet u helemaal zelf weten). Omdat het nu eenmaal zo is,
zal ik hem ook hier inplakken. U ziet dan meteen waar ik
altijd mijn oneindige inspiratie vandaan weet te halen. En
dat begint al bij de titel. Genoeg gedraald! Daar gaan we.
Knippen en plakken, die handel.
Pijn in mijn been
Het is geen pretje, dat kan ik mij wel verzekeren, om
pijn in mijn been te hebben. Het is niet zomaar een pijn,
moet ik weten. Het is een pijn die lastig, zeurend en kut
is. Lastig, omdat ik als ik loop, zit of sta de pijn voel,
zeurend omdat het niet continu vreselijk zeer doet, maar
wel altijd een beetje en kut, omdat ik nogal kleinzerig
15

16
ben en mezelf aldus enorm zielig vind, zo anderhalve
dag voor het nieuwe jaar. En dan wordt er ook nog van
mij verwacht dat ik mij morgen in gezelschap vervoeg in
het prachtige restaurant Trapeza te Smolensk (Russische
Federatie).
Zoals u uit de vorige paragraaf heeft kunnen opmaken,
bevind ik mij thans in het mooie Smolensk (400 kilometer
ten westen van Moskou en tegelijkertijd zo’n driehonderd
kilometer ten oosten van Minsk (Wit Rusland). Ergens
tussen Minsk en Moskou, dus. Daar ligt de stad Smolensk.
Nog bezocht door Napoleon. Nou, dan weet ik het wel.
Van de vestingmuur om de stad heen, staat nog een groot
gedeelte overeind. Een muur van een meter of 20-25 hoog
en om de zoveel meter een poort en een toren. Het is
waarlijk een genot voor het oog. Imposant is een woord
wat mij te binnen schiet. Helaas kan ik momenteel niet
genieten van deze wonderschone bouwwerken, omdat ik
achter een Russische PC zit, waarop ik deze column aan
het tikken ben. Op een Russisch toetsenbord, inderdaad.
Gelukkig ziet dat er hetzelfde uit als de toetsenborden die
wij allemaal kennen. Met het verschil, dat er allemaal
tekens opstaan waarvan de honden geen brood lusten.
Ik daarentegen, lust deze tekens rauw, omdat zij het
Russische alfabet vertegenwoordigen. En als er iets is wat
ik onder de knie heb, is het het Russische alfabet wel. Mocht
ik de volgorde nog wel eens door elkaar halen, ik weet hoe
elke letter moet klinken en kan zelfs de woorden lezen.
Vloeiend, als ware het water. De betekenis van woorden
geschreven met Cyrillische tekens is me echter nog steeds
duister. Graag wilde ik het daar voor nu bij houden.

Bacchus. Het is een lokaal bier, wat rechtstreeks van
de brouwketel in vaatjes van een liter wordt gedaan. Ik
drink dat nu. Proost! Uit Smolensk.
Het is tijd om te gaan zien of ik nog op kan staan. U weet
misschien nog, vanuit een eerdere passage in deze column,
dat ik geveld ben door een vreselijk pijn in mijn been. Een
pijn die het hevigst is als ik ga zitten en daarna opnieuw
als ik weer opsta. Nu wil ik graag op gaan staan om een
sigaret te roken en moet ik mij aldus verwijderen van
de comfortabele stoel waarop ik mij nu bevind. Ik wens
iedereen van/bij/op Maxazine een fantastisch uiteinde en
mijzelf een been wat weer gewoon wil luisteren naar zijn
baasje, zonder al te veel tegen te stribbelen. Wacht, ik wil
u toch nog even laten weten hoe het gaat, met het opstaan
dat ik zojuist in de planning had. Dat ik nu een sigaret ga
roken, zeg maar, en dat ik daarna dan wederkeer om te
vertellen hoe het opstaan mij verging (alsmede het weer
gaan zitten, aldus). Neemt u ook een peukje te hand? Dan
roken we samen een van de laatsten, dit jaar. Want ook
mijn goede voornemen te gaan stoppen met roken komt
met het jaar dichterbij. Tot zometeen
Kijk eens aan! Daar stond ik op en was ik weer gaan
zitten. De pijn lijkt zowaar minder te worden. Ik ben
vreselijk blij dat ik dat met u, vaste bezoeker van het log
en fervent lezer van mijn columns, kan delen. Het is nog
steeds 2004. Dat moet niet te lang meer duren, dunkt mij.
Zo dunkt mij meer en dat is maar goed ook. Nu nog een
litertje Bacchus en ik ben weer op weg. Zo ga ik dadelijk
een fijne koffie met Cognac drinken, eet ik een natte
17

18
pizza van een tentje om de hoek en sla ik mijn slag bij de
plaatselijke cd-winkel.
Mag ik u een uitermate prettig uiteinde wensen? Welnu,
bij deze.
Het ga u goed,
was getekend: Fred Händl, Smolensk, Russische Federatie,
30.12.2004
Voor de rest deed ik vandaag behoorlijk weinig. Wel heb
ik weer wat heerlijke dingen gegeten, trouwens. Heerlijk
en veel:
• biefstukjes, met kaas overgoten;
• een gesneden rode paprika;
• broodjes met rode kaviaar;
• kaas;
• soep (met vlees, groenten en nog zo);
• taart;
• en kip ook nog (ingepakt in een soort van eetbaar
papier – erg lekker: zowel de kip als het eetpapier).
Het zit bij mijn schoonmama in haar bloed om om de
zoveel minuten de kamer binnen te komen met iets
lekkers bij zich, om uit te delen. Of gewoon te delen en het
samen op te peuzelen. Soms is dat een hele maaltijd, maar
meestal zijn dat kleine hapjes die heerlijk zijn en altijd
naar meer smaken. Het zijn ook altijd hapjes waarvan je
niet vol komt te zitten en er zo nog zou willen. En, zoals
ik al eerder schreef, is dat erg aangenaam, aangezien zij

(ongetwijfeld) minuten later weer binnen zal stappen met
een andere lekkernij. De biefstukjes bijvoorbeeld, oh, wat
waren die lekker. Het waren eigenlijk bieflapjes. Ja, dat
waren het. Geen biefstukjes, dus, maar malse bieflápjes,
met daaroverheen kaas en een smakelijk gebakken ei.
Hieronder een foto van zomaar een schaal, die ons vandaag
werd aangeboden door mijn schoonmama. Zoals u duidelijk
kunt zien, heb ik reeds twee stukjes van de gesneden rode
paprika in mijn smoel gestoken. Een fijn stuk groente, zo’n
paprika. En vol van smaak, zelfs. Niet zoals ik gewend was.
Ik wen nogal snel ergens aan, moet u weten. Zo ook aan de
onsmaak van Nederlandse paprika’s. Ik zou ze, samen met
de vreselijke tomaten die bij de meeste grootgrutters in de
groentebak liggen (en dat terwijl een tomaat een fruit is,
maar dat terzijde) willen omschrijven als: water met een bite.
Maar goed, ik zit nu niet in Nederland. En dat is maar goed
ook, want dan had ik deze smakelijke paprikareepjes moeten
missen. Gelukkig ligt er nog meer op de schaal.

Overigens heb ik vandaag ook heerlijk gedronken. U kunt
dat zien op de foto hieronder. De grappige Albert Heijn tas
is voor mij een vreemd gezicht. Waarom en hoe hij daar
staat, is echter vrij gemakkelijk uit te leggen aan de hand van
de reis die mijn schoonouders maakten naar Nederland,
vandaag bijna op de dag af precies een jaar geleden.

En voor de rest gebeurde er vandaag nogal weinig. Overdag
nog wat geprobeerd te slapen en `s avonds stond de televisie
aan. Terwijl er vrolijk gelachen werd in de kamer om mij
heen, zat ik stilletjes bier te drinken en te spelen met mijn
GameBoy. Mijn oude vertrouwde GameBoy, waarop ik al
meer dan 1 miljoen keer Tetris heb gespeeld. Mijn record
kan ik maar niet verbeteren. Ik speel de volgende variant:
Level 9, High 0 en dan 7 maal Tetris proberen te maken. Als
dit lukt heb ik sowieso 84.000 punten. Het gaat dan om het
aantal Drops. Mijn record (gehaald op het strand in Spanje
inde zomer van 2003) staat op 760 drops (totaal score aldus
84.760 punten). Ik kom daar maar niet overheen, klotezooi.
Ik kom al bijna niet meer over de 700. Vorige week nog wel,
trouwens, toen ik thuis zat te kakken (720). Enfin, de vacantie
duurt nog even en ik heb nog heel wat uren GameBoy voor
de boeg. Ik hou mijzelf, en u daarbij, op de hoogte van mijn
vorderingen.
Halverwege Dag 2 kreeg ik een tube Финалгон
aangeboden. Een goedje dat ik op de zere plek moest
smeren en dat zou helpen. Eerst zou het branden, daarna
zou het verlichting geven. Nou, branden deed het! Jezus
God! Dat het brandde. Voordat ik ging slapen nog eens
flink gesmeerd en vervolgens drie uur wakker gelegen van
de brandende pijn. Toen ik uiteindelijk om een uur of half
vier in slaap viel, kon ik zowaar op mijn zij liggen en sliep
een heerlijke slaap. Een slaap waarin ik in een droom een
verhaal schreef. Mijn geheugen is zo slecht nog niet, of ik
kan dat verhaal zomaar weer reproduceren. Let maar eens
op, dan maak ik het opnieuw weer mee. Alsof het niets is.
21

Avonturen van geen zwerver
Als de kroegen langzaam sluiten, de koude op hem wacht.
Ik bestel nog een glas bier. Er zitten er bij die graag vechten
gaan. Niet met hem, hoop ik nog. Maar gevochten zal er. Er
zijn twee vrouwen binnen.Tien mannen. Twaalf zatten. Hij
hoopt dat de regen niet komt, vannacht, of dadelijk weer
weg gaat. Er staan glazen tussen die ik nog niet heb en ik
rook een sigaar. Hij houdt niet van sigaren. Net zo min als
van vandaag. De muziek staat af. Alles hangt en morgen
gaat hij weer verder. Hij heeft het zuur en mijn leven begint
weer over precies drie dagen. Een nieuwe vreemde start.
Hij gaat haar verlaten, en ik weet niet waar naartoe.
Hij heeft een doos kleurpotloden, maar hij kan de kleur
van die mooie negerin niet vinden. De klokken staan op
tijd. Dat vind ik fijn. Nog drie glazen, dan heeft hij genoeg
gedronken. Hij valt op billen en benen. Kriek van het vat.
Is dat niets? En buiten draait de wereld verder. Er zijn
stemmen in de nacht. Een vrouw. Alcohol.Ik bestel me een
Duvel en maak me verder alleen door niet te praten en te
lezen in mijn boek. Hij wil naar bed, maar niet alleen.
Ergens liggen, tegen iemand aan en misschien wel neuken.
Ik vervreem, maar blijf gewoon door roken. Morgen,
morgen zal het anders zijn. Morgen. Neef, hoer en zoon.
Dat heb ik toch maar mooi bereikt in het leven. Hij is
niet de enige alleen. Pak ik er nog een? Ik houd van rode
schoenen en de winter is begonnen. Het internet maakt
van eenzame mensen kluizenaars. Hij is dronken. Er is
alleen vandaag.
23

24
Zijn opa is al jaren dood, toch denkt hij haast nooit meer
aan hem. Ik heb zijn pet. Je zegt zo snel iets verkeerd. Hij
zegt liever niets, maar praat graag. Dat weet ik. De warmte
die je zoekt in de nacht, vind je niet buiten. Daar liggen de
wonderen niet meer voor het oprapen. Hij is jaloers op de
lente, met haar ontlokkende verliefdheden. Ik doe er nog
een schepje bij. Kon hij zich maar in Turkije verstaanbaar
maken. En zo zit ik weer in de kroeg. Altijd duurt wel erg
lang, vindt hij zelf en gaat toch maar naar de wc. Op de
muur schrijft hij zijn achternaam en eerste initiaal. Ik lees
het. Ik ga niet graag op pad zonder mijn pen en aansteker.
Het is zo, dat ik wel eens fout parkeer en mijn ogen sluit.
Ook al is het twee uur in de morgen. Mijn glas blijft vol. In
het hoekje waar hij slaapt, tocht het soms wat minder.
§

Dag 3
De pijn in mijn been is bijna geheel verdwenen, met dank
aan de tube Финалгон. Dank je wel, Finalgon. Toch maar
een tubetje of wat meenemen als het tijd is om weder te
keren. Edoch, zover is het nog lang niet. Eerst nog een
heleboel dagen vacantie vieren. Een vacantie die een
aangename wending heeft genomen, daar ik weer zonder
problemen kan lopen, zitten, staan en zo meer.
Als ik mij niet vergis, wordt er momenteel soep geserveerd.
Ik zou een eikel zijn om geen plaats aan tafel te nemen en
een lepeltje mee te scheppen. Tot zometeen, dan maar. Een
vrolijke groet van Fred.
Is dat nu eens afgelopen met al die groeten doen? Ik ben
godverdomme nog geen tien minuten weggeweest. Kijk
maar, ik zit alweer te schrijven met een verse bier naast mij
(Bacchus, inderdaad) alsof het een lust is.
De soep die ik verwachte was eerder op geweest. Vandaar
dat mij een bord met macaroni en gehakt ten deel viel (en
doperwtjes, sla en komkommer). Ook wat broodringetjes
waren van de partij. Het was kort, maar erg gezellig en ik
kan er weer even tegen.
Voordat ik ging eten, was de dag al een aantal uren aan de
gang. Uren waarin ik het volgende deed (niet per se deze
onderstaande volgorde):
25

• koffie met cognac (Courvoisier) drinken;
• vier cd’s kopen:
* Einstürzende Neubauten – Perpetuum Mobile
* The Cure – Staring at the Sea
* Annihilator – Waking the Fury
* Alphaville – All time hits 1980 – 2002
• schoenen voor mijn bevallige vrouw kopen;
• tien roebel op straat vinden;
• genieten van de sneeuw;
• lopen zonder pijn in mijn been;
• bier drinken en wat zaken in dit reisverslagje schrijven.

En dat was het wel zo’n beetje. De dag is nog niet om, zoals
ik weet. Vanavond staat er nog genoeg op het programma.
Namelijk het brengen van een bezoek aan het restaurant
Trapeza, om aldaar het nieuwe jaar in te luiden. Hierover
vertel ik u morgen alles. Nu is het tijd om mijn bier op
te drinken, een sigaret te roken en een tukje te doen. Ik
kan immers nooit weten wat er mij allemaal kan gebeuren
als ik wakker zou blijven. Het zou zomaar kunnen gaan
stormen, buiten. Waaien, zodat de takken van de bomen
ombuigen in de wind en eventuele blaadjes die er in de
herfst niet zijn afgevallen alsnog naar beneden dwarrelen.
En dat ik daar dan naar moet kijken, vanaf mijn balkon.
En dat ik daar dan mistroostig van word en liever binnen
was gebleven, in bed om een tukje te doen. Dat is nu maar
een van de vele dingen die zouden kunnen gebeuren als
ik nu niet ga slapen. Om alle mogelijkheden hier op te
noemen lijkt me een beetje overdreven, dus dat doe ik
ook maar beter niet, maar nog een enkel voorbeeld lijkt
me niet echt overbodig. Zo zou het bijvoorbeeld kunnen
zijn dat de deurbel gaat, ik open doe en daar iemand staat
die graag naar binnen wil, maar dat aan mij niet duidelijk
kan maken, omdat ik de taal niet machtig ben. Het zou
een jammerlijke ontmoeting zijn, hij zag er nochthans een
sympathieke kerel uit.
Frédérique, zoals ik eigenlijk heet.
27

Dag 4 (1 januari 2005)
Ik krijg er wat van! Dag 3 eindigde, zoals eerder
beschreven, met een bezoek aan het restaurant Trapeza,
alhier te Smolensk in Rusland. Een avond die begon om
22.35 en om 04.00 was afgelopen toen ik heerlijk bezopen
in bed ging liggen. Maar voordat we naar Trapeza gingen,
moesten er nog een aantal uren overbrugd worden.
Vrij eenvoudig werd dat gedaan door het bekijken van
eindejaarsshows op de televisie. Niet dat ik er ook maar
een snars van begreep, natuurlijk. Een werkende GameBoy
biedt in dergelijke situaties uitkomst. Zo ook deze avond.
Mijn record bleef onveranderd staan op 84.760. Wel nog
een keer 84.701 weten te behalen. Moment. Daar ben ik
weer. Even een vreselijke puist uitgeknepen. Bah, bah. Een
flinke was het. Op mijn kin ook nog eens. Meer bloed dan
pus. Nu lekt hij nog een beetje na, maar dat zal vanzelf
wel ophouden, dunkt mij. Zo gaat dat vaker met puisten.
We kwamen binnen en de tent was langzaam vol aan het
lopen. Ons tafeltje stond al gedekt met onder andere de
volgende spijzen:
• een schaal met versgesneden stukken fruit, waaronder
peer, appel, sinaasappel, ezelsgordel en witte en blauwe
druiven;
• een schaal met schijfjes salami, ham, chorizo en rÿpera,
gegarneerd met citroen een groot bord met daarop
stukjes stokbrood, belegd met rode kaviaar;
• eenzelfde bord met stokbrood, belegd met dikke moten
vis;
29

• een fles wijn;
• een fles champagne;
• een pitcher met water;
• een pitcher met verse jus d’orange;
• een schaal met gerookte zalm gegarneerd met een
weinig peterselie;
• een kannetje met (navragen hoe dat witte spul heet wat
zo in je bek en keel brandt);
• een heerlijke salade met reepjes tong, geraspte kaas en
eiermayonaise.
De avond verliep verder zoals een gezellige avond
zou moeten verlopen. Er werd gelachen, gedanst (ja,
zelfs door mij – iets wat ik mij 24 uur daarvoor voor
onmogelijk had geacht), gekeken naar de mensen die er
ook nog waren, geluisterd naar muziek en meegedaan
met flauwekulspelletjes die de tijd alras sneller voorbij
deed glijden. Na de beste wensen van meneer Путин
(zou je dat zo schrijven .. vast wel) en het openknallen
van de Champagne werd er buiten luidruchtig vuurwerk
afgestoken. Ohh’s en ahhh’s alom. U kent dat wel.

Hier ziet u mij, terwijl ik een niet te minne slok uit een
glas gevuld met bier neem. Het smaakte prima. Het was
niet de eerste van de avond en zeker de laatste niet.
Om 02.00 werd het hoofdgerecht geserveerd. Kip met
garnituur voor mij en varken met garnituur voor de
anderen aan tafel. De anderen zijn natuurlijk niemand
minder dan mijn vrouw en haar ouders. Ik eet geen varken.
Niet omdat Toon Kortooms ooit schreef: mijd het varken,
maar gewoon omdat ik geen varkensvlees meer eet. Ik
houd dat al lang vol, weet ik. Wat zal het zijn? Bijna een jaar
nu? Okay, een uitzondering heb ik gemaakt in Oostenrijk.
Ik moest en zou mijzelf een Wiener Schnitzel verorberen
en heb dat toen ook gedaan. Spijt heb ik daar maar een
klein beetje van. De heerlijk ogende schijfjes chorizo liet ik
echter zonder problemen liggen. Nadat ik nog een aantal
halve liters bier via mijn slokdarm naar binnen kegelde,
werd het zomaar 03.45 en om 03.45 vonden we het welletjes
en besloten we de warme beddezak op te zoeken. Ik werd
daarbij ondersteund, omdat ik over het centimeters dikke
en gebobbelde ijs waarmee alle trottoirs bedekt zijn, maar
moeilijk in mijn eentje staande kon blijven. Eind goed, al
goed, begin goed. Het nieuwe jaar is weer begonnen!
To zover gisteren. Nu vandaag.
Ontbijt om 12.00, met champagne uit Beslan, verse ananas,
toastjes, kaas, kaviaar en voor de liefhebbers zachte
leverworst. Nu is het bijna 16.00 en iedereen ligt te slapen,
terwijl ik op mijn gemakje luister naar Annihilator, een
biertje drink en wederom in dit stomme dagboek tik.
31

Het is een mooi jaar, dat 2005. Nog maar een paar uur oud
en ik heb het volgende alweer voor elkaar:
• een puist verwijderd van mijn kin
• ontbeten met champagne en kaviaar
• geluisterd naar muziek
• met de gameboy gespeeld (nog geen kans gezien mijn
record te verbreken)
• een klinkende wind gelaten
• geschreven en
• heel erg veel zin gekregen om zometeen ook een uiltje te
gaan knappen
Even de mail checken? Een goed idee, maar het zal voor een
andere keer zijn. De lijn is bezet. Jawel, heerlijk oudewets
inbellen met de telefoon. Nou ja, inbellen. Nu dus even
niet. Niet dat dat erg is, natuurlijk, alleen verandert het
wel de plannen die ik had. Plannen? God lacht om je
plannen! En laat ik dit jaar eens wat meer aan onze lieve
God in de hemel denken. Tenslotte schaam ik me er niet
voor. Naar de kerk om te gaan bidden (of bidden in het
algemeen) gaat me weer wat te ver. Af en toe een gedachte
richting Goddevader en zijn zoon lijkt me afdoende. Bij
deze. Volgend jaar weer even, klaar nu.
Het goede voornemen wat zodoende overblijft, is om weer
meer naar Prince te gaan luisteren. Prince en Zappa. Of
nee, Zappa en Prince. En Yosuke Yamashita. Een ander
goed voornemen is geld verdienen. Zoveel, dat ik er in
kan gaan zwemmen. Maar da’s voor later. Nu een bier
(mijn tweede tonnetje van een liter deze dag – rustig aan,
beste lezer, rustig aan, dan breekt het lijntje niet en ik heb
32

daarbij ook al weer maagzuur, wat dat betreft is er dit jaar
nog maar weinig verandert).
De rest van de dag verliep in het kort, zoals dat hoort, als
volgt:
• wandeling gemaakt over de haast onbegaanbare
troittoirs van ijs
• heerlijk krokante kippeborstjes gegeten bij een geheel
vernieuwd pizza restaurant (Пицца Домино)
• pakje Marlboro gekocht voor 26 roebel (zo’n 75
eurocent)
• thuis nog een aantal tonnetjes bier op (en een Baltika 6
– donker bier, geen aanrader)
• met de GameBoy gespeeld en televisie geloerd met één
oog
• om middernacht ongeveer precies, met hoofdpijn, in
slaap gevallen
Fredje.
33