Visum voor Rusland - Fred Händl - JAZZAPPA

Proloog – Eindhoven
Het gaat dan echt aan de hand, nu. Op naar Rusland. Een
vacantie, aan het einde van het jaar en het begin van een
nieuw jaar. Een hele onderneming, die nogal meevalt. Al
met al een fijn vooruitzicht.
Ik schrijf graag verhalen en verzin ze waar ik zelf bij sta. In
de werkelijkheid, echter, maak ik ook een hoop avonturen
mee, die vaak nog spannender zijn dan alle verhalen die ik
verzin bij elkaar. Het is me een dolle boel. En dat is het me.
Het is me dan ook een prettig genoegen, om hier te zitten.
Waar ik zit houd ik graag voor mezelf en degenen die op dit
moment bij mij in de buurt zijn. Wie dat zijn? Ook dat houd
ik graag voor me, omdat er helemaal niemand bij me in de
buurt is. De dichtsbijzijnde persoon, op dit huidige moment,
in mijn buurt, is het zoontje van de buurvrouw. Een kereltje
van een jaar of wat, dat al maanden aan een stuk hoest,
alsof hij zijn longen naar buiten probeert te jagen. Ik heb
behoorlijk met hem te doen. Een glaasje warme melk met
honing zou het ventje er zo weer bovenop helpen. Als een
hitsige hinde zou hij weer door het huis heen rennen. Met
zijn hondje spelen en zijn bal over de schutting bij mij in de
tuin gooien. Minuten later zou hij dan aanbellen. Meneer,
mijn bal ligt bij u in de tuin, zou hij dan vragen. Ik zou de
bal terug gooien, over de schutting en me de tijd herinneren
dat ik veel van mijn eigen voetballen kwijtraakte, omdat ik
niet aan durfde bellen. Het was een mooie tijd. Die keer dat
ik mijn Tangobal was verloren, omdat die in de tuin van ene
9