beschrijving van de aanpak - Veiligheidsregio IJsselland

een mokerslag, zelfs een bovenbuurvrouw
die met haar hoge hakken op de parketvloer
door je kamer lijkt te lopen.
‘Je woont als het ware bij elkaar in één
grote klankkast’, deze fraaie typering komt
van een vrouw op leeftijd die eerder al
eens bij studenten naast haar was gaan
klagen over muziek die te hard stond. De
jonge buren vroegen haar vervolgens of ze
zelf de tv dan ook wat zachter kon zetten,
ze konden haar journaal letterlijk volgen.
De vrouw had niet lang daarna op advies
van haar huisarts een gehoortest gedaan.
Sinds een paar weken had ze een gehoorapparaat:
‘Als ik de muziek nu te hard vind
dan zet ik dat ding uit.’
Positieve verhalen
De interviews gingen dus over veel meer
dan alleen klachten. Dat was maar goed
ook, want na elke voorspelbare klachtenstroom
volgden er vaak positieve verhalen
van bewoners die vertelden dat ze er wel
degelijk graag wonen. Dat ze bijvoorbeeld
genieten van hun uitzicht, hun privacy
koesteren, zo veel woonruimte voor een
hele schappelijke prijs terug krijgen, dat
ze de culturele verscheidenheid in de
fl at juist waarderen of bijzondere herinneringen
aan de fl at koesteren. Zoals een
bewoonster die er al heel lang woonde:
‘Mijn buurvrouw was mijn grote steun
en toeverlaat toen mijn dochter overleed.
En dat is ze nog steeds. Alleen al om haar
zou ik hier nooit weer weg willen.’ Of de
alleenstaande allochtone vrouw die via
een opvanghuis met haar dochtertje een
nieuw leven is begonnen in deze fl at. Ze
vindt het een hele veilige plek voor haar.
Opvallend was ook dat de hoeveelheid
kritiek van een bewoner vaak niet overeen
kwam met hun rapportcijfers die ze desgevraagd
gaven, over bijvoorbeeld veiligheid
in de buurt, de gezelligheid van de omgeving
of de waardering van het wooncomfort.
Die cijfers vielen nogal eens veel
positiever uit dan hun verhaal dat doorspekt
was met negatieve ervaringen. Zoals
bij een man die nog altijd heel kwaad was
over de maandenlange overlast van zijn
ex-buurman, een junk die er een puinhoop
van had gemaakt zonder dat er ingegrepen
werd. Omdat dit achter de rug was
en de man zijn huis was uitgezet, gaf hij
een acht voor veiligheid en leefbaarheid.
Wel met een rouwrandje vertelde hij er bij,
om het verschil tussen zijn verhaal en het
waarderingscijfer uit te leggen.
Een pak koffi e
De vraag naar het contact met de buren
leverde een stroom aan verhalen en
anekdotes op. Want iedereen heeft ze,
buren dus, is het niet naast, dan wel boven
of onder. De vraag bij wie je een pak koffi
e of suiker zou lenen, of wie tijdens de
vakantie de sleutel krijgt, is een aanwijzing
hoe vertrouwd bewoners met hun buren
omgaan. En dan blijkt uit de verhalen
dat de bewoners in de vier fl ats over het
algemeen erg gesteld zijn op hun privacy.
Ze halen de koffi e en de suiker het liefst bij
een kennis, die vaak even verderop in de
galerij woont, op een andere verdieping, of
gaan te rade bij een familielid elders is de
wijk en desnoods verderop in de stad. Het
is uitzonderlijk om de sleutel bij de buren
te laten in de vakantie. Ze wonen gewoon
te dicht op elkaar, daar komt bij dat de verschillen
tussen de mensen die naast elkaar
waren vaak ook onvoorstelbaar groot zijn.
Een van de bewoners, een Afrikaanse
vrouw, begreep de vraag van het koffi e of
suiker lenen in eerste instantie niet. Het
leek er even op dat de taal hier een barrière
was, ze was maar net met de inburgeringcursus
begonnen en haar Engels was
beperkt. Tot duidelijk werd dat ze het lenen
van etenswaren eigenlijk een beledigende
gewoonte vond. Wie geen koffi e in huis
heeft, gaat toch bij de ander op bezoek?!
In haar geval een Afrikaanse familie een
verdieping hoger. Zoiets vraag je niet. Aan
de ene kant van haar woonde een man
met een vrouw, die waren bij haar langs
geweest toen ze er kwam wonen. Niet
getrouwd en geen kinderen, meer wist ze
niet van ze. Alleen ‘hallo’ in de lift, vertelde
ze over het contact. De oudere man aan
de andere kant naast haar vond ze eng, hij
rook naar alcohol toen ze eens met hem in
de lift stond.
Multicultureel
Een van de aandachtspunten van de pilot
in de Palestrinalaan is het multiculturele
karakter ervan. Het voorbeeld van deze
Afrikaanse vrouw is een snipper van de
enorme diversiteit die zo kenmerkend is
voor de Palestrinalaan. De diversiteit zit
niet alleen in de paspoorten, de cultuur of
de taalverschillen. Ook de gepensioneerde
Hollandse bewoonster die al meer dan
dertig jaar in de fl at woont, verschilt als
dag en nacht van de studenten naast haar
die binnenkort afstuderen. Of de alleenstaande
vrouw die gescheiden is en voor
de opvoeding van twee jonge kinderen
staat. En de hoogopgeleide vrijgezel die tot
’s avonds laat doorwerkt, soms dagenlang
voor zijn werk in het buitenland zit en
de fl at als rustpunt ziet in zijn hectische
bestaan. Zoveel verschillende levens die
allemaal door de zelfde lift binnen komen
en weer naar buiten gaan.
15