beschrijving van de aanpak - Veiligheidsregio IJsselland

Jos Scholten opbouwwerker, Travers
Een mentaliteit van ‘er-op-af’ die me aanspreekt
Opbouwwerker Jos Scholten hoeft niet
lang na te denken over de vraag of het
gedaan was met de sfeer van mannen onder
elkaar, toen ze zich in november 2009
als eerste vrouw bij het team van ‘Samen
gaan voor de Palestrinalaan’ voegde: ‘Ik
denk niet dat ze na mijn komst als vrouw
opeens wel een blad voor de mond namen.’
Wat haar van begin af aan aansprak
is de basishouding van dit team: niets is te
gek of onmogelijk, zolang er maar goede
argumenten voor zijn. Niet te veel en niet
te lang vergaderen maar er op af, dat is
een mentaliteit waar ze zich thuis bij voelt.
Het bijzondere er aan is dat het op deze
manier ook echt werkt: ‘Het gebied ziet
er beter uit, bewoners zijn positiever, ze
zetten zich in, wij zijn zichtbaar aanwezig
en bewoners weten ons te vinden. En ondertussen
kennen ze de weg naar andere
instellingen ook al aardig. Dit moeten we
dus zien vast te houden.’
Voortdurend bijstellen
Jos Scholten werkt sinds 1989 als opbouwwerker
bij Travers Welzijn. Als collega
van haar voorganger Bert van der Poot
volgde ze de ontwikkelingen bij ’Samen
gaan voor de Palestrinalaan’ al vanaf het
begin van de pilot op de voet. Jos Scholten:
‘Ik werd vrijwel wekelijks bijgepraat over
de onorthodoxe manier van werken en hoe
ze de aanpak eigenlijk voortdurend aan het
bijstellen, aanpassen en omzetten waren.
Dat sprak me heel erg aan.’
Huisbezoeken waarderen
Sinds eind vorig jaar gaat ze eens per
week met het hele team de straat op en
doorkruisen ze de Palestrinalaan. Steeds
op wisselende dagen en tijdstippen lopen
ze bij de fl ats rond en leggen daar contact
met bewoners. Daarnaast is de opbouwwerker
meerdere keren per week in haar
6
eentje of als duo in de Palestrinalaan te
vinden. Uit de reacties van bewoners kan
ze afl eiden dat die dit heel erg waarderen.
Naast deze contacten op straat worden er
ook nog huisbezoeken afgelegd. Voor dit
jaar is afgesproken dat het team in ieder
geval tachtig bewoners thuis opzoekt.
De gordijnen dicht
Die huisbezoeken waren voor haar een
mooie aanleiding om afspraken in alle
vier fl ats te maken. En niet alleen met
bewoners te praten, maar ook van de gelegenheid
gebruik te maken om eens goed
om zich heen te kijken. Jos Scholten was
bijvoorbeeld heel benieuwd of er ook uiterlijke
verschillen tussen de fl ats te zien zijn.
Dat bleek inderdaad het geval: ’Je ziet aan
het onderhoud en de regels die er gelden
dat het wel degelijk uit maakt onder welke
van de twee corporaties een fl at valt. Het
valt op dat ze ook per fl at weer van elkaar
verschillen. De ene fl at is bijvoorbeeld
gekleurder of schoner dan de andere. En
zelfs per galerij is er onderscheid te maken.
Niet op elke galerij hebben ze de gordijnen
dag en nacht dicht. En er zijn ook galerijen
waar mensen elkaar goed kennen en het
onderhoud onderling regelen.’
Bijstandsmoeder
Het afgelopen jaar viel het Jos Scholten op
dat het wel degelijk iets uitmaakt dat er
nu een vrouw lid is van het projectteam.
Ze somt een aantal voorbeelden op: ‘Kinderen
die ’s ochtend onder schooltijd op
straat lopen bijvoorbeeld, dat werd eerder
niet gesignaleerd. Of de betekenis achter
de woorden van een bijstandsmoeder die
opmerkt dat ze geen geld heeft voor de
rest van de week. Bij mij roept dat gelijk de
vraag op of er dan wel iets te eten is voor
haar kinderen.’
Jos Scholten zal in een dergelijke situatie
bezoekvrouwen inzetten om bewoners
te activeren en ze uit hun isolement te
helpen, de moeder zal ze stimuleren haar
peuter in te schrijven op de peuterspeelzaal
en zelf taallessen te volgen. Samen
te zoeken naar mogelijkheden om rond te
komen en haar persoonlijke omstandigheden
te verbeteren.
Nieuwe signalen
Dat de opbouwwerker door de huisbezoeken
de gelegenheid krijgt om meer bewoners
te leren kennen, is mooi meegenomen.
Maar daar is het haar niet als eerste
om te doen. Jos Scholten: ‘Het is pure
noodzaak om voortdurend met bewoners
te praten, zij weten en zij ervaren dagelijks
hoe het is. En ze hebben vaak hele praktische
ideeën hoe het beter en leuker kan.
Doe je dit niet, dan krijg je bewoners pas
te spreken als er een probleem is. Zulke
informele gesprekken aan de deur, op de
galerij of in het park om de meningen van
de bewoners te horen is voor alle partijen
ook veel relaxter. Je laat zien dat je tijd
en aandacht voor ze hebt, en je kunt de
kleinigheden oppakken voordat ze zijn
uitgegroeid tot grote problemen. Nieuwe
signalen probeer ik samen met één of
meer bewoners aan te pakken. Soms
haal je er dan andere professionals bij en
probeer je tot een gezamenlijke aanpak te
komen. Het is een werkwijze die op papier
misschien tamelijk voor de hand liggend
lijkt. Toch brengt het heel veel te weeg, bij
de bewoners en bij de organisaties die op
deze manier veel meer uitgedaagd worden
om hun aanbod te schikken naar de vragen
zoals die bij de bewoners leven.’