Bijbelse Geschiedenis deel 2 - Welkom bij de John Bunyan Stichting

15. DE BRANDENDE
BRAAMSTRUIK
Door de woestijn van Midian
dwaalt een herder met zijn schapen
eenzaam rond. Er is zó weinig gras te
vinden, dat hij elke dag verder van
huis moet om voldoende eten voor
zijn kudde te krijgen.
Die herder is Mozes. Dag in, dag uit
gaat hij met de schapen van zijn
schoonvader Jethro op pad. ’s Avonds
komt hij weer thuis. Mozes is vast wel
gelukkig, nu hij niet meer aan het
Egyptische hof woont. Denk je dat?
Nee, Mozes is helemaal niet gelukkig.
O, hij zou met het paleis niet meer
willen ruilen, maar hij wil zo graag
iets voor dat onderdrukte volk doen!
Als hij aan zijn onderdrukte volk
denkt, wordt hij zó verdrietig! Zo gaat
hij stilletjes zijn weg.
Op een dag is hij weer ver van
huis gedwaald. Op de helling van de
berg Sinaï zit hij in de schaduw van
wat struiken. Hij houdt de schapen
goed in de gaten. Ze mogen niet
afdwalen. Opeens schrikt hij op! Wat
ziet hij daar? Er staat een braamstruik
in brand! Maar wat vreemd! De struik
staat in lichterlaaie, maar de blaadjes
en de takken verbranden niet. Hoe
kan dat nu? Mozes komt overeind en
gaat een kijkje nemen.Als hij een paar
passen gedaan heeft, hoort hij ineens
een stem uit die brandende struik.
„Mozes, Mozes!” hoort hij roepen.
Verschrikt blijft hij staan. „Zie, hier
ben ik” zegt hij bevend. Ineens weet
hij dat het de stem van God is, Die
hem roept. Hoor maar, daar klinkt
Gods stem weer: „Kom niet dichterbij,
Mozes.Trek uw schoenen van uw voeten,
want de plaats waarop u nu staat,
is heilig land.” God komt tot Mozes!
Vol eerbied en vrees buigt Mozes zich
neer. Stil luistert hij naar wat de Heere
zegt. Mozes is blij en bang tegelijk.
„Mozes,” zegt de Heere, „Ik heb gezien
hoe Mijn volk in Egypte verdrukt
wordt. Ik heb hun geschrei gehoord
en nu ben Ik gekomen om hen te verlossen.
Ik wil hun het land geven, dat
Ik hun vaderen beloofd heb. U moet
naar Egypte gaan, Mozes, want u moet
dat grote werk voor Mij gaan doen. U
bent Mijn knecht. Ga naar Farao en
zeg hem, dat hij Mijn volk moet laten
gaan.”
Mozes heft bevend zijn hoofd op en
zegt: „Wie ben ik, dat ik tot Farao zou
gaan en hem Uw boodschap zou brengen?
O Heere, dát kan ik niet.” De
stem van de Heere klinkt vriendelijk:
„Ga maar gerust, Mozes, want Ik ga
Zelf met u mee. En Ik zal u dit teken
geven. Hier bij deze berg, zult u, mèt
het volk, Mij dienen.”
Hoe vriendelijk de Heere ook spreekt,
Mozes durft dit grote werk niet aan.
„Heere,” vraagt hij bedrukt, „wat moet
ik antwoorden, als het volk vraagt Wie
mij gezonden heeft?” De Heere antwoordt:
„Zeg dan tegen hen, dat de
Jehova, de „Ik Zal Zijn, Die Ik Zijn Zal”
u gezonden heeft. Ik zal hen door Mijn
wonderen tonen dat Ik met hen ben.”
Mozes heeft zo weinig moed! Hij blijft
tegenstribbelen. Dan zegt de Heere:
„Toe Mozes, werp uw herdersstaf eens
op de grond.” Mozes doet het. Meteen
wordt de staf veranderd in een slang.
45