Nummer 35

Nummer9080
Nummervijfendertignovembertweeduizendenelf Lo Actua
Schitterende Lootse kortfilm
in de maak!
Regie: Axel Verbraeken - medeproducent: Martine de Guesquière
Hij omschrijft zichzelf als geneesheer én fervent filmfanaat, en dat is wel het minste wat je kan zeggen.
Als we op de set komen ten huize van de dokters Axel Verbraeken en Martine De Guesquière struikelen we over een
labyrint van snoeren en draden, dwarrelende scriptbladen, cameratoestellen van een arm lang, verduisteringsdoeken, attributen
en rekwisieten, een heuse mobiele checkset met tv-toestel, mengpaneel en ga zo maar door. En natuurlijk hangt
er ook wat spanning in de lucht (ether?) want de binnenhuistakes horen vandaag afgewerkt, en vooral: de kortfilm wordt
een heuse thriller.
Axel Verbraeken is niet aan zijn proefstuk toe. Sinds jaar en
dag maakt de dokter beklijvende kortfilms, getuige daarvan
zijn prachtige eerste prijs in een Benelux kortfilmfestival.
En dit jarenlange metier zal nu leiden tot een kortfilm om
u tegen te zeggen. Kernidee is ‘wroeging’. En geef toe, kennen we dat in
een bepaald punt van ons leven niet allemaal?
Natuurlijk condenseert een film elk thema tot iets wat de kijker twintig
minuten lang aan zijn stoel moet binden: het gaat niet over een gestolen
snoepje, of een leugentje om bestwil, neen neen, de kern van de film
is het leven zelf. En de dood. Ik twijfel zelfs om het woord ‘moord’ in
de mond te nemen. Oordeelt u zelf maar, als je het plot hieronder even
doorneemt:
Het is een gegeven dat er in de medische wereld met wachtlijsten wordt
gewerkt. Wie voor de transplantatie van een vitaal orgaan in aanmerking
komt, krijgt een cijfer toegemeten. Je staat op de eerste, de derde, de
achtste plaats… Hoe hoger, hoe beter uiteraard. En laat nu dochter
Claire van de dokter in de film op plaats drie staan, en de vrouw van de
antagonist op één. Beiden verkeren in de hoogste nood, en – is het des
mensen? –: de dokter manipuleert de lijst en schuift zijn dochter naar de
top van de lijst. Zo ook wordt Claire gered, maar helaas, de andere vrouw
sterft. En wat zou er nu in je omgaan als je dat te weten komt? Zowel bij
het geredde meisje, als bij de man die zijn vrouw af moest geven omdat ze
van de eerste plaats verdrongen werd? Wraak en wroeging? Zoiets? Hoe
dan ook, wij lichten al een aardig stukje van de sluier als
we zeggen dat de stoppen van de man doorslaan, en hij
op zoek gaat naar vergelding, en hij plots binnenvalt bij
de dokter met een mes op zak, op zoek naar het meisje.
Een woeste achtervolging ontspint zich, tot dochter Claire
klem komt te zitten in een oud gebouw, en de bedrogen
man, de oude fabriek dreigt te laten ontploffen. En dan…
… krijg ik door de dokter een pleister opgeplakt, want
natuurlijk zal ik het einde nog niet onthullen. Daarvoor
is het nog even wachten tot het voorjaar van 2012, en
op een comfortabele verduisterbare zaal in Lochristi met
oplopende zitplaatsen… alle suggesties welkom bij de
redactie, wij spelen ze graag door aan Axel.
Het lijkt misschien kort, een film van 20 minuten, maar
Axel Verbraeken
Door Luc Van de Vijver - Foto’s: Michiel De Cleene
je kan er donder op zeggen dat je daar als regisseur een jaar zoet mee
bent: 3 maanden scriptschrijven, 1 maand decors zoeken en casting,
1 maand opnemen, 2 maanden beeld en montage, en 2 maanden
postsynchronisatie… want het geluid blijkt nog het allermoeilijkste. Een
vliegtuig dat plots overvliegt, een auto die trompt,
de boom (microfoon aan een hengel, bekleed als
een konijn) die dan toch niet alles registreert, of
juist te veel…
Met dank aan de hele crew overigens, voor
dit staaltje van mooie cinema: Wim Coppens
(Lokeren - camera); Willy Bonnaerens (Beervelde
- camera); Jo Van den Meersschaut (Gentbrugge
- klank); Mieke Vispoel (Kalken - hoofdactrice);
Pascal Govaert (Gentbrugge - acteur); Jennifer
Van Eetvelde met dochtertje Alessia (Lokeren -
actrices). En verder speelt regisseur Axel zelf ook
mee natuurlijk, en is vrouwlief Martine medeproducent
en cameravrouw. Wordt vervolgd, in alle
betekenissen!
9080
nummer
november’11 13