Nummer 35

46
Opinie
Kruinenaaien
De dromenvanger
Zoef!
Wat was dat?
Je leven!
…
Zaten mijn vrouw en ik laatst gezellig aan het ontbijt.
Je keuvelt wat over koetjes en kalfjes, je schoffelt en
rommelt wat in de krant, je dept de gemorste koffie,
vingerplukt de rozijnen van tafel, en dan plots in een
onbewaakt moment staar je naar de vergeelde geboortekaartjes
van je kinderen, daar hoog aan de wand, twee
decennia oud.
Een lichtflits.
Een zoef!
Je kijkt elkaar aan en je denkt: dat was gisteren pas? Toch?
De vluchtigheid van het leven, die plots langs komt lopen. Of om met
Shakespeare te spreken: a man’s life’s no more than to say one. Zoef!
Eén! ’t Is zo voorbij.
Sta je ’s morgens op en wieg je je eerste baby, een flinke dochter van
bijna 4 kilo, en draai je je ’s avonds weer om en zwaait ze je gedag
vanuit een eigen autootje...
Pieker je je de pleuris over hoe je oogappels hun eerste schooldag door
zullen komen, en staan ze plots op het bordes van het gemeentehuis, met
vriend of vriendin aan hun zij...
Aai je hen bij dageraad wakker in je armen, en zijn ze ’s middags eensklaps een
kop groter dan jij...
Kruipen ze het ene moment nog moeizaam rond in een overmaats hansopje, en
draaien ze ’t volgende een pirouette in een verblindende galajurk…
Maar gelukkig is er bij dit alles één troost: je staat met je ervaring nooit alleen.
Ze is universeel.
Sprak een collega laatst zijn zorg uit over een we-
reldreis van zijn zoon. Met de auto. Duizenden kilometer
ver. Dat het geen evidentie was om dat toe te
staan. Om los te laten. Hoe wij dat aanpakten, wou
hij nog weten?
Ik moest hem het antwoord schuldig blijven, en
stamelde iets als dag per dag. Dat iedereen daar
doorheen moest, zeker? Het leven is aan de jeugd,
zoiets?
Waarop een boeddhistische, oudere en dus veel wijzere collega sprak: je kinderen
loslaten is hen de vrijheid geven te ervaren wat jij hen zelf nooit geven kunt.
Hun wortels liggen bij jou, maar laat hun kruinen maar naar de hemel groeien.
Zij moeten ook nog ander licht vangen dan het jouwe. Daartoe zijn ze geroepen.
Daartoe leven zij. Het zijn de dromenvangers van hun eigen wensen en dromen.
Wees blij dat je hen het web geven kon om ze te vangen.
november’11
Aai je hen bij dageraad
wakker in je armen, en zijn ze
’s middags eensklaps een kop
groter dan jij...
Nummer9080
Nummervijfendertignovembertweeduizendenelf
Kan het mooier? opperde
ik tegen mijn vrouw
toen ik haar het voorval vertelde.
Zij knikte. Beaamde. Ja, wij zijn
twee handen op één buik, dat wisten
jullie al.
Net toen kwam onze tweede dochter binnengestormd,
haar eerste week op kot in Gent zat erop.
Raar. Stelt niets voor eigenlijk, op kot gaan, denk je eerst, en toch
blijkt het een grote stap in een mensenleven.
Wie op kot gaat, keert nooit meer naar huis terug, wist mijn andere dochter me
te vertellen, en ik heb nog lang over haar woorden nagedacht. Er zal wel veel
waarheid in schuilen.
Maar bon, de eerste week was voorbij en ze was terug thuis.
En plots stelde mijn vrouw de vraag der vragen, die op mijn lippen brandde maar
waartoe de moed mij ontbrak: ‘En, Astrid, wie of
wat heb je nu het meeste gemist?’
Ik schommelde wat afwezig met een lepeltje in een
kopje, bang om op te kijken. Alsof ik in de weegschaal
lag, en dra te licht zou worden bevonden.
Je ma of je pa? flitste het door mijn hoofd, want
ik kon aan niets of niemand anders denken. Wie
zou zij kiezen?
Waarop mijn dochter even nadacht en dan met haar grote, bruine kijkers, heel
onschuldig zei – zich van geen kwaad bewust – : ‘Om eerlijk te zijn… mijn
kleerkast, eigenlijk.’
Mijn vrouw lachte oprecht. Ik omdat ik aan het oordeel was ontsnapt.
En toen zei ze nog, aaiend over onze kruinen, zoals wij ooit haar, achttien jaar
geleden: ‘Jullie zijn altijd bij me, hier of daar, of waar dan ook.’
Loslaten, dus. Laat ze maar naar de hemel groeien.
(lvdv)