Roofvogels van Belgie.

Goed om weten
Accipitridae – Sperwers 11 soorten in België: Doden met de klauwen
Onze 11 sperwerachtigen vangen niet alleen hun prooidieren met
hun klauwen, maar zij doden ze er ook mee. Als een havik
bijvoorbeeld een duif gevangen heeft, maken zij met de klauw
instinctief een knellende beweging. Daarbij dringen de
vlijmscherpe nagels in het lichaam van het slachtoffer en brengen
dodelijke verwondingen toe aan hart, longen of andere inwendige
organen. Het gevangen dier sterft snel aan inwendige bloedingen.
De snavel van de sperwer dient uitsluitend als 'scheurapparaat' en
komt pas in actie als de prooi dood is. De jager plukt de buit met
zijn snavel zeer zorgvuldig en scheurt vervolgens het vlees uit het
lichaam.
Falconidae - Valken 4 soorten in België: Doden met de snavel
Strigidae - Uilen 6 soorten: Jagers bij nacht
Tytonidae - Uilen 1 soort
Heel anders ziet het doden door valken eruit. De klauwen dienen
uitsluitend om de prooi vast te houden. Bij soorten die jacht
maakt op vogels, zoals de slecht- en boomvalk, zijn de tenen -
vooral de middelste - erg lang en dun. Zij moeten een flink deel
van het lichaam van het slachtoffer kunnen omspannen om de
prooi goed vast te kunnen houden. Heeft de valk zijn slachtoffer
eenmaal in de 'tang', dan buit hij zich voorover en bijt met de
snavel de wervelkolom (halswervels), vlak achter de kop door,
zodat de dood ogenblikkelijk intreedt. Voor dit doel is de
haaksnavel voorzien van scherpe snijranden; bij valken zijn deze
tevens nog voorzien van een groef.
Uilen zijn door hun lichaamsbouw, hun zintuigen en hun gedrag
uitstekend aangepast aan hun nachtelijke levenswijze.
Zien: Uilen zijn in het bezit van grote, evenwijdig naar voren gerichte ogen, die in
telescoopachtige, naar voren gerichte beenvormige kokers zitten en daardoor vrijwel
onbewegelijk zijn. Door een dergelijke plaatsing van de ogen, bezitten ze een ongewoon
goed ruimtelijk zicht. Bij de jacht komt dit goed van pas, omdat de afstand tot de prooi
uitstekend geschat kan worden. Hun gezichtsveld is evenwel bijzonder klein en om
zijwaarts of naar achteren te kunnen zien, moeten ze de kop draaien. Zelfs tot 270°! Het
aantal lichtgevoelige cellen (staafjes) op het netvlies is bij uilen dan ook veel groter dan bij
vogels die overdag actief zijn. Het vermogen in de schemering te zien is daardoor vele
malen groter dan bij andere vogels. De verschillende kleuren van de ogen die we bij uilen
aantreffen (oranjerood, geel of donker), hebben - in tegenstelling tot wat men vaak
aanneemt - niets te maken met de zichtcapaciteit of de lichtgevoeligheid van de ogen.
www.vogelsvanbelgie.be – Rudy Driesen