blad - DJBroadcast

eviews
98
how to dress well
Love Remains
Tri Angle
Een combinatie van kippenvel, ongeloof en melancholie. In drie
woorden een album van 14 tracks dat vorig jaar al uit kwam in
de states, maar nu (met dank aan Tri Angle) ook in Europa verkrijgbaar
is. How To Dress Well – een van de betere namen voor
een band die ik in lange tijd gehoord heb – met Love Remains,
opnieuw een zeer romantisch aandoende titel. Maar wat is het?
Witchhouse: moeilijk pop, vervreemdende R&B, duister, donker
en vaak heel overstuurd. Toch klinkt het geheel catchy; na twee
keer luisteren betrapte ik mezelf al op mee neuriën. Het doet
hunkeren naar meer, de repeatknop is snel gevonden en na vier
luister sessies ben ik overtuigd. Ik durf hem bijna niet aan te
halen, maar How To Dress Well doet me denken aan een goed
uitgewerkt James Blake album. Begrijp me niet verkeerd, het
album van Blake is goed, erg goed zelfs, maar dit klinkt completer,
alsof de artiest in kwestie een half jaar extra de tijd heeft
gekregen om alles in elkaar te zetten, af te ronden en bij te
schaven (en waarschijnlijk is dat ook simpelweg het geval).
(Jorn Liefdeshuis)
*****
tipper
Broken Soul Jamboree
Tippermusic
Tipper is de alias van Dave Tipper, een DJ/producer die al sinds
de tweede helft van de jaren 90 actief is in de elektronische
muzieksector. Sinds 2005 brengt hij zijn eigen materiaal ‘exclusief’
uit via zijn eigen Tipper Music. Dit leverde in het verleden
al diverse fraaie albums/releases op. “Broken Soul Jamboree”
is de titel van Tipper’s nieuwste werkstuk. Daarop staan de
sfeervolle geluiden centraal. Tipper weet met zijn geluid geen
baanbrekende vernieuwingen te brengen, maar blinkt uit in het
vervaardigen van prachtige elektronica/IDM thema’s en dito
geluidstapijten, gekoppeld aan sterk geproduceerde abstracte
hip-hop (of trip-hop) beatstructuren. “Broken Soul Jamboree”
klinkt als één lange zweeftrip waarin elementen uit elektronica,
IDM, (cinematische) ambient, folk en (abstract) hip-hop
tot een enthousiast makende mixture wordt gekneed. Prachtig
album dat bij liefhebbers van bijvoorbeeld Kettel, Plaid en Erast
(met name qua sfeer en toonzetting) voor blijde gezichten zal
zorgen. “Broken Soul Jamboree” heeft dan ook alles in zich om
een ‘groot’ album te worden. ***** (Art-D-Fact)
Gil scott heron & jamie xx
I’m New Here
XL
steffi
Yours & Mine
Ostgut Ton/N.E.W.S.
Drie jaar terug neemt Steffi Doms de dappere stap om het veilige Amsterdam te verruilen voor een onbekend
avontuur in Berlijn. Dat pakt goed uit. Ze wordt er resident dj in de roemruchte club Berghain en draait
inmiddels overal ter wereld. En dat terwijl ze in Nederland lange tijd onder de radar bleef, ondanks een vaste
clubavond in de Mazzo en prima feesten in het Wilhelmina Pakhuis. Produceren doet ze pas de laatste paar
jaar. De platen die uitkwamen op Klakson, het label dat ze samen met Dexter bestierde, waren steevast van
anderen. Steffi vond zichzelf lange tijd niet goed genoeg. Het voordeel van die onzekerheid is dat haar producties
lang konden rijpen en nu volwassen en ‘eigen’ klinken. De in Brabant geboren Steffi zocht en vond
inspiratie in de klassieke sounds uit Chicago en Detroit, de muziek die haar in de vorige eeuw aanzette om
zelf te gaan draaien. Yours & Mine staat er vol mee. Het is een klassiek Detroit techno-album geworden, vol
melancholieke strings, drumcomputers uit de vorige eeuw en stoere Afro-Amerikaanse baslijnen. Daarbij
veert Steffi soepel heen en weer tussen de underground (Manic Moods, Mine) en gelikte Innercity-achtige
techno. Grote troef daarbij is zangeres Virginia, die de dagen van Paris Grey terughaalt met haar hese zang.
Veel dj’s dachten dat de al weken op white label circulerende Yours uit een vergeten doos in een Amerikaans
pakhuis kwam, maar de aanstekelijke zangpartij is gewoon in de Oost-Berlijnse studio van Steffi opgenomen.
Yours & Mine is een fijn en warm album dat op allerlei niveaus werkt. Thuis, in de club en de momenten
daar tussenin. Vernieuwing? Die moet je elders zoeken. Maar wie labels als Trax, Prescription en KMS koestert,
koopt zich met Yours & Mine een geslaagde en uiterst degelijke tijdreis. ***** (René Passet)
Toen er vorig jaar een nieuw album van de oude vos Gil Scott-
Heron was, kwam dat al als een verrassing. De illustere soulheld
bij het label van The Prodigy, daar hadden wedkantoren
failliet om kunnen gaan. Dus toen er vervolgens een dubstepremix
van Jamie Smith van popgroep The XX, opdook, was dat
niet meer dan logisch. Gekker kon het immers niet worden.
Jawel hoor, want nu is er een compleet remix-album van de
jonge producer en labelbaas van Young Turks. Daarop verknipt
Jamie XX de krakende stem van de oude boef tot soundbytes,
die hij gebruikt voor sobere nummers waarop de elektronica
domineert en de bassen een hoofdrol spelen. Dat klinkt als
een gevaarlijk project, maar Jamie XX doet het met respect. I’m
New Here is gelukkig veel meer dan een mompelende bejaarde
in een elektronisch ballenbad. Het is een sprankelende clash
tussen oud en nieuw, tussen techniek en ambacht. Waarbij het
is meegenomen dat veel kids wellicht op zoek zullen gaan naar
Scott-Herons oude werk. ***** (René Passet)
various
Terry’s Café 13
Plastic City
Dat Terry Lee Brown Junior (aka Norman Feller) een bezige bij is,
hoeven we je niet meer te vertellen. Zo verscheen eind oktober
2010 zijn nieuwste album “Labyrinth”. Kort daarvoor is ook het
dertiende deel uit zijn geprezen “Terry’s Café” reeks verschenen
- een solide mixcompilatie die al jaren weet te boeien. Niet
zozeer vanwege de diversiteit of vernieuwing, maar vanwege
de altijd torenhoge kwaliteit. Voor het eerst, sinds het verschijnen
van deel één in 1997, beslaat een editie uit de “Terry’s Café”
reeks twee CD’s. Blijkbaar kon Terry Lee Brown Junior zijn ei
niet meer kwijt op slechts één disk en koos ervoor de sessies
op te delen in ‘mild roast’ en ‘strong roast’. Kortom, een subtiele
opbouw in zijn platenkeuze die zoals altijd leunt op smaakvolle
deep-house en tech-house, aangelengd met de nodige dub. Het
eindresultaat is andermaal ruim voldoende, net als zijn laatste
album “Labyrinth”. Knap dat Terry Lee Brown Junior al zo lang
zijn kwaliteitsstandaard weet te continueren. Dat is voor de
liefhebbers van Plastic City uitermate goed nieuws.
***** (Art-D-Fact)
seefeel
Seefeel
Warp Records
Het kwartet Seefeel brengt met het gelijknamige “Seefeel” hun
eerste album sinds 1996 uit. De band, bestaande uit Iida Kazuhisa,
Mark Clifford, Sarah Peacock en Shigeru Ishihara, was
vrij lang ‘out of the picture’, maar werd afgelopen jaar gevraagd
om op te treden tijdens de festiviteiten rondom Warp’s 20ste
verjaardag in Parijs. Dat optreden werd door Warp mede-oprichter
Steve Beckett betiteld als ‘unbelievable’ en hij vroeg de
band, direct nadat ze van het podium kwamen, om een nieuw
album te maken. Binnen zes maanden werd een nieuw album
in elkaar gedraaid, waarvan het resultaat “Seefeel” heet. Datzelfde
resultaat klinkt als een (abstracte) klok. Destijds was
Seefeel de eerste Warp act met gitaren. Iets dat tegenwoordig
weinig spannend meer is met bands/formaties als Gravenhurst
en Battles op de loonlijst. “Seefeel” biedt een mix van rock en
elektronica (met de nodige noise), aangevuld met meer subtiele
tinten uit de dub, ambient en shoegaze. De elf van “Seefeel”
krijgen me persoonlijk niet op het puntje van de stoel, maar
sterk is het zeker. ***** (Art-D-Fact)
Martin eyerer
Tiny Little Widgets
Blu Fin Records
Martin Eyerer zet zich al jaren in voor (smaakvolle) sounds binnen
de genres (electro) house, minimal, tech-house en techno.
Wie zijn discografie doorloopt, ziet dat hij de afgelopen jaren
nogal een bezig baasje is geweest. Naast zijn werk voor het
eigen Kling Klong label, bracht hij gewaardeerde releases uit via
Renaissance, Trapez Ltd., Buzzin’ Fly, Great Stuff Recordings,
Kickboxer, Moodmusic en ook Blu Fin. Via dat laatste label verschijnt
nu ook zijn nieuwste album. “Tiny Little Widgets”
bestaat uit twee delen: het oorspronkelijke album en een bundel
van remixes (CD2). Helaas staat “Tiny Little Widgets” niet
vol met adembenemend spannende tracks. Qua diversiteit zit
Eyerer’s nieuwste album wel goed in elkaar, maar in de breedte
missen we hier en daar het plezier. Op CD2 komen we meer aan
ons trekken. De remixen, onder andere door Thomas Schumacher,
Tom Clark, Tigerskin en Stephan Hinz, komen in één
strakke DJ-mix aan je voorbij. ***** (Art-D-Fact)
thomas laurén
Exhale Tempus
Savoir
Niet alleen Trijntje Oosterhuis geeft haar nieuwe album gratis weg. Ook technoproducer Thomas Laurén
speelt Sinterklaas met zijn debuutalbum Exhale Tempus. Maar zitten er bij Oosterhuis en het AD grote marketingkrachten
achter, bij de filosofisch ingestelde Amsterdammer is het vooral een politiek statement.
“Wij willen geen dingen meer voor onszelf houden. We willen ze delen.” Drie jaar terug debuteert de -toen
nog in Utrecht wonende- producer op het plaatselijke label Dualblock. In 2009 volgen singles op het Nijmeegse
Wolfskuil-label, het Rotterdamse Manual Music en zijn eigen label Savoir. Opvallend is de enorme
groei die Pieterse’s producties in relatieve korte tijd hebben doorgemaakt. Klonken zijn eerste singles nog
vlak en vluchtig, op Exhale Tempus gaan we regelmatig de diepte in en hebben zijn beats veel meer eigen
smoel. De verdieping kwam in Berlijn, waar de jonge producent korte tijd woonde. Hij zag hoe de westerse
samenleving zich op laat jutten door tijdsdruk en geldingsdrift en besloot radicaal te breken met een aantal
ingesleten gewoontes. Vandaar ook de titel Exhale Tempus, gebaseerd op een boek van de Duitse spiritueel
denker Echart Tolle. Allemaal leuk en interessant horen we je denken, maar levert al dat spirituele gedoe
ook een goede dansplaat op? Nou reken maar. Lauren heeft met Exhale Tempus een album gemaakt dat
zowel thuis als in de club overeind blijft. De gemene deler is soepele techno met een vleugje dub waarbij melodie
en ruimte een belangrijke rol spelen. De ene keer klinkt dat als Gui Boratto in een ingetogen bui (op het
titelnummer bijvoorbeeld) terwijl Lauren een paar nummers verder doodleuk Dennis Edwards soulhit ‘Don’t
Look Any Further’ sampelt voor een soepele housetrack (Perception). Zijn dansmuziek heeft de schwung
van iemand die nog niet zit vastgeroest in het keurslijf van de vierkwartsmaat. Verwacht geen zware basdrums
of verwoestende kicks. Dit is geen dansmuziek van het grote gebaar maar van de subtiele beweging.
Nieuwsgierig geworden? Haal het album gratis binnen op www.thomaslauren.nl ***** (René Passet)
fujiya & Miyagi
Ventriloquizzing
Indrukwekkend hoe sommige dingen aan geen enkele verandering
onderhevig zijn en toch niet vervelen. Het beste voorbeeld
voor deze constante zijn Fujiya & Miyagi. De Britten presenteren
hun vierde album Ventriloquizzing en overtuigen wederom
door hun verzorgdheid en perfectionisme. Hier klopt alles,
van de geduldig opkomende arrangementen, de dwingende
fluisterzang tot en met de gepolsterde snare. Hoeveel bands
en muziekanten zijn er al niet gefaald, omdat ze hun grote stal
aan instrumenten niet konden bedwingen en een misselijkmakende
overdaad aan tonen en percussie afvuurden? Fujiya &
Miyagi niet, die hebben alles onder controle en maken bovendien
duidelijk dat het niet nodig is om de oude albums van Can
en Neu! als reissue op de markt te brengen. Wie dacht dat Fujiya
& Miyagi zes jaar geleden met ‘Ankle Injuries’ hun hoogtepunt
hadden bereikt zal nu worden beleerd. Krautrock is niet dood,
het is hier, onder ons, dankzij Fujiya & Miyagi.
(Chris Helt)
*****
Prommer & barck
Alex And The Grizzly
Derwin Recordings
Interessant duo die Prommer & Barck. Christian Prommer kennen
we van formaties als Voom:Voom , Trüby Trio enFauna Flash.
Alexander Barck als de oprichter van zowel Jazzanova als Sonar
Kollektiv. Eind 2010 verscheen via het Permanent Vacation label
al een waarvan de tracks ook terug te vinden op zijn “Alex And The
Grizzly”. Tel de enorme ervaring van de heren op bij hun eeuwige
zoektocht naar verfijnde muziek, die zich rechtstreeks vertaald
in hun eigen producties. Dit album biedt een vernieuwend soort
deep-house met klinkende vocalen en vele subtiele tinten die
verwijzen naar een breed palet aan muzikale sferen en (sub)
genres. Ben je fan van de muziek op labels als Compost Records
en Sonar Kollektiv, dan mag je dit album absoluut niet missen.
Een indrukwekkend werkstuk, met gastrollen voor onder andere
Sascha Gottschalk, Dollkraut en Eva Milner.
***** (Art-D-Fact)
discodeine
Discodeine
Dirty/Pschent
Pilooski kent u wel. Dat is die gast van die disco-edits. Waaronder
Franki Valli’s Beggin’. Samen met de minder bekende
producer Pentille bestiert de Fransman al een paar jaar het project
Discodeine, waarop discobeats en samples hand in hand
gaan. Er verschenen een aantal singles op het New Yorkse DFA,
waarvan die met Pulp-zanger Jarvis Cocker de opvallendste (en
slechtste) was. Ook onze favoriete technoschreeuwer Matias
Aguayo werd naar Parijs gehaald. Je vind die singles terug op
het naamloze Discodeine-debuut, waarop de handclap en de
knipoog nooit ver weg zijn. Zo komen er op Falkenberg steeldrums
voorbij en klinken er een nummer verder harmonica en
harp. Die akoestische elementen vlecht het Parijse duo kunstig
door de analoge beats, waardoor Discodeine een prettig warme
lofi-gloed heeft en tegelijkertijd zeer dansbaar uitpakt. Een
album waar de Tom Trago’s, Lefto’s en Melons van deze wereld
beslist wat mee kunnen. ***** (René Passet)
anders ilar
Stories Of Old
Yard Rec
Yard Rec had begin dit jaar een klinkend startsein met het concept
album rondom remixen voor Yard (alias van Chris H. Jones)
producties. Op die eerste release hoorden we experimentele
techno, elektronica/IDM en ambient hand in hand gaan. Die lijn
wordt doorgetrokken op het tweede album (nou ja, meer een
mini-album) van het kersverse label. De producer in kwestie,
de Zweed Anders Ilar, is duidelijk een voorstander van donkere,
zweverige elektronica. Zijn muzikale geluidscollages klinken
stuk voor stuk indrukwekkend en doen je soms denken aan
The Black Dog of Plaid (de twee ex-Black Dog leden). “Stories
Of Old” voelt dan ook aan als een koude in plaats van warme
deken, maar dat is in dit geval geen enkel probleem. Dit zijn van
die spaarzame albums waarop al het mooie/goede van techno,
elektronica/IDM en ambient tot één klinkende massa wordt gekneed.
Heel goed! Yard Rec is sowieso een label om de komende
tijd in de gaten te houden. Kijk op www.yardrec.com voor meer
informatie. ***** (Art-D-Fact)
freddie cruger & anthony Mills are wildcookie
Cookie Dough
Tru Thoughts
Tru Thoughts begint het nieuwe jaar ijzersterk met een album
van Wildcookie (Freddie Cruger en Anthony Mills). Het album
volgt op de bejubelde “Drugs EP” die medio 2009 verscheen
via het Homegrown label (Freddie Cruger’s eigen label) en de
support kreeg van niemand minder dan Gilles Peterson. De
rolverdeling binnen Wildcookie is simpel: Freddie Cruger (aka
Red Astaire) is de producer, Anthony Mills (bekend van The Soul
Society) zorgt voor de vocale inbreng. Wildcookie’s muziek
klinkt als een mixture van soul, hip-hop en funk met hier en daar
vleug latin en disco. Vooral Anthony Mills drukt zijn stempel op
de muziek door zijn soulful approach. Luister eens de track
“Heroine” en je begrijpt exact wat we hiermee bedoelen. Zonder
bijzondere uitschieters is “Cookie Dough” een erg lekker album
om naar te luisteren. Niets mis mee. ***** (Art-D-Fact)
deadmau5
4X4=12
Mau5trap Recordings/ Virgin Records
2010 was voor Deadmau5 (Joel Zimmerman) andermaal een
uiterst succesvol jaar. Deze Canadees behoort nog altijd tot
de selecte wereldtop van de dancescene. Op “4X4=12” horen
we een vrij breed geluid. Opener “Some Chords” zouden we kunnen
omschrijven als een mengvorm van pompende (punky)
electro met zo nu en dan een rollende dubstep bassline (denk
aan Reso, Nero, BAR9 etc). Deze track zet de toon voor wat
daarna volgt. De nadruk ligt toch wel op goed verzorgde electro
sounds en ‘tech’ invloeden. Opvallend en bijzonder prettig
klinkt “Right This Second”, dat een slepend ritme bevat (denk
aan T.Raumschmiere). Tot slot, het vocale “Raise Your Weapon”
bouwt op vanuit de vroegere Deadmau5 sound naar een rauwe
dubstep tune. Erg knap gedaan. Wellicht is het een combinatie
van twee demo’s die nog op de plank lagen. “4X4=12” is een
prettige verzameling tracks, waarbij Deadmau5 zijn muzikale
horizon zeker heeft weten te verbreden.
***** (Art-D-Fact)
reviews
99