Technologie Special - DJBroadcast

DJB#43 || MAART - APRIL 2010 || DJBROADCAST.NL || DJBROADCAST.FM || GRATIS 

Technologie Special 

DJB Future Forecast 

Musik in Berlin 

Conforce 

John Daly 

Space Dimension Controller 

Dâm-Funk 

Four Tet 

Bonobo

pagina 

6 voorwoord 

Blik op de toekomst 

Als er iets is waar ik mijn gloeiend hete fallus in wel duwen is het 

jouw fluweelzachte crèmekleurige gleufje. 

Ik explodeer bijna bij het idee jou hevig klaar te vingeren op 

mijn bureau terwijl ik je flanken stevig aflik met mijn door en 

door slijmerige pindakaastong, 

waarop ik vervolgens je reeds pokdalige gelaat volsproei met 

m’n warme doch niet geheel gezonde zaad. 

Het maakt mij niets uit dat je niet moeders mooiste meer bent. 

Het gaat tenslotte om hoe je vanbinnen in elkaar zit. 

Naast dat ik je dus hoe dan ook afschuwelijk aantrekkelijk vind, 

ben je mijn zielemaatje tot de dood ons van elkander scheidt. 

Sex, sex, sex; zelfs DJBroadcast lijkt zich te verliezen in platvloerse, 

hapklare brokken. Tsja, je moet wat… Oh nee, het valt 

mee; het is slechts de liefdesverklaring van Steven de Peven 

aan zijn MPC, het kastje waar de ziel van de hiphop in huist. Wij 

presenteren je namelijk onze eigenste technologie special met 

alle denkbare toeters en bellen: de DJB Future Forecast, Layar, 

Foursquare, Vodafone 360, gadgets, en dus de liefdesverklaringen 

van artiesten aan hun dierbaarste instrument. Veel plezier, 

never a dull moment in dit nummer, zoveel is zeker! 

Vriendelijke groet, 

Het DJBroadcast Team

index 

12. meDewerker v/D maanD 

14. news 

17. DJB LocaTor 

18. mixTape 

20. Boeken 

22. DigiBroaDcasT 

24. coLumn 

26. FiLm/DvD 

30. unDergrounD noise 

34. Tees & sneakers 

36. HoTsHop 

39. nigHTTeam 

40. BLueprinT LaBeLs 

42. weekenDwiJzer 

45. DJB reporT 

48. reD BuLL music acaDemy 

50. gaLLery 

56. TecHnoLogie speciaL 

62. DJB FiLes: musik in BerLin 

68. DJB sHorTcasT 

72. Top gear 

81. riva sTarr 

83. JoHn DaLy 

85. conForce 

87. space Dimension conTroLLer 

89. marTin BuTTricH 

91. Dâm-Funk 

93. Four TeT 

94. essenTiaL aLBum BonoBo 

97. reviews 

109. vinyL Top 25 

111. cHarTs 

113. gear 

119. gear HoTsHop 

120. in De sTuDio meT paTrice BäumeL

colofon 

uiTgever 

Victor Bakhuis (victor@djbroadcast.nl) 

Eric van den Bogaard (eric@djbroadcast.nl) 

HooFDreDacTie 

Michael Oudman (michael@djbroadcast.nl) 

einDreDacTie 

Alfred Bos (alfred@djbroadcast.nl) 

reDacTie 

Tom van Haaren (tom@djbroadcast.nl) 

René Passet (rene@djbroadcast.nl) 

Rogier van Kralingen (rogier@djbroadcast.nl) 

Nick van der Pijl (nick@djbroadcast.nl) 

Tim Schoordijk (tim@djbroadcast.nl) 

Mariska Gunsing (mariska@djbroadcast.nl) 

Hans Verhaag (hilverhaag@gmail.com) 

reDacTie FasHion & LiFesTyLe 

Lianne van de Laar (lianne@djbroadcast.nl) 

DisTriBuTie 

Michael Oudman (michael@djbroadcast.nl) 

vormgeving 

Maslow (hellow@maslow.nl) 

iLLusTraTies 

:phunk (Cover) 

310K (index) 

Gijs Kast (Technologie Special) 

Lennard Schuurmans (Weekendwijzer) 

Gerrie van Barneveld (Vodafone 360) 

FoTograFie 

Lianne Van de Laar (lianne@djbroadcast.nl) 

Wendy Oakes (Nightreport) 

Esmee van Loon (Vodafone 360) 

Roel Determeijer (DJB Gallery) 

saLes / markeTing 

Victor Bakhuis (victor@djbroadcast.nl) 

Claartje Wolff (claartje@djbroadcast.nl) 

Minggus Dorpmans (minggus@djbroadcast.nl) 

meDewerkers 

Art-D-Fact, Kennedy, Jorn Liefdeshuis, Het Night Team, 

Minimi, Reza Athar, St. Badass, Nathalie Nols 

aBonnemenTen 

Voor alle vragen over abonnementen en bezorging kun je 

terecht op www.djbroadcast.nl/subscribe. De abonnementenservice 

is te bereiken via abonnement@djbroadcast.nl 

Drukwerk 

PRinterface 

DisTriBuTie 

Jam 

sociaL neTworks 

twones.com/djbroadcast 

twitter.com/djbroadcast 

facebook.com/djbroadcast 

flickr.com/djbroadcast 

djbroadcast.hyves.nl 

myspace.com/djbroadcast 

DJBroadcast Magazine is een uitgave van Blueprint Media BV 

reDacTieaDres DJBroadcast.nl 

Postbus 3952 

1001 AT Amsterdam 

www.djbroadcast.nl 

Persberichten info@djbroadcast.nl 

Agenda agenda@djbroadcast.nl 

Telefoon 020-6868600 

E-mail info@djbroadcast.nl 

Website www.djbroadcast.nl

pagina 

12 

medewerker van de maand 

:phunk 

Deze maand willen we de fotografe van de 10 van 2010 even in het zonnetje zetten. 

Deze maand geen vaste medewerker in deze rubriek, maar het collectief dat 

eenmalig voor ons de voorpagina ontworpen heeft. :phunk. Het collectief heeft 

het hoofdkantoor in Singapore, waar ze al vanaf 1994 actief zijn. De leden Alvin 

Tan, Melvin Chee, Jackson Tee en William Chan hebben elkaar ontmoet op het 

LASALLE College of the Arts, waar zij toen studeerden. In hun stijl combineren ze 

traditionele oosterse stijlen met hedendaagse technieken en onderwerpen. Hun 

portfolio heeft ze al werk opgeleverd voor Nike, Nokia, MTV, Levi’s en nu dus ook 

voor DJBroadcast. Daarnaast hebben ze ook verschillende prijzen gewonnen. 

Volkomen terecht overigens, wat ons betreft. Behalve illustraties maken ze ook 

audiovisuele installaties. Met één van hun werken stonden ze in 2007 nog op het 

Haagse Todaysart. Kortom, erg dope dus. 

www.phunkstudio.com 

freeloader 

Twee Kaossilators 

Geel en roze. Dat zijn de kleuren van de mini Kaossilators die we 

weg mogen geven. Heel de redactie loert er al weken naar, dus 

we kunnen ons best voorstellen dat je er op zit te wachten. 

6 Mobi Technologie 

Headphonies 

We bespreken ze ook in de hotshop, maar we mogen ze verdorie 

ook weggeven. Zes stuks nog wel. Allemaal anders. Laat 

die zomer maar komen, lekker oude mensen irriteren met je 

boemboemboem muziek. 

surf naar www.djbroadcast.nl/win voor de prijsvragen 

nu op 

Podcasts Jacob Korn, Georg Levin, 

Peter Horrevorts en Marco Bailey 

Features Fudge Fingas en Linkwood, 

Feindrehstar en Anthony ‘shake’ Shakir 

Reports 5 Days Off, Source on Ice en 

Llaunch 

René Passet

pagina 

pagina 

14 news 15 

Gijs Kast uit de kast 

Op vrijdag 26 maart opent Your:Own haar deuren 

met een expositie van illustrator Gijs Kast (die 

voor dit nummer van DJBroadcast het artikel over 

technologie heeft geïllustreerd, zie pagina 56- 

61). Your:Own is een tijdelijke galerie en zal vier 

maanden lang solo exposities organiseren van 

jong en aanstormend creatief talent. Naast Gijs 

Kast zijn dat ondermeer Lil Shy, Joe Holbrook, 

Pinkyvision, Stefan Glerum, Lennard Schuurmans 

en Silencio. Ze hebben verschillende paspoorten, 

een uiteenlopende achtergrond en werken in diverse 

mediums. De openingsexpo rond Gijs Kast 

is tevens de eerste expositie van de illustrator 

uit Eindhoven, tegenwoordig Amsterdam. Zijn 

tentoonstelling heet SHOW en toont getekende 

portretten van mensen die hij bij uiteenlopende 

shows in Nederland en België – van hondenshow 

tot sterke mannen wedstrijd – tegenkwam. Het 

afgelopen jaar won Kast de Dutch Design Award 

in de categorie Beste Illustratie. Your:Show wordt 

ondersteund door Red Bull en is gevestigd aan de 

Oude Waal 35 in hartje Amsterdam. De galerie is 

doordeweeks geopend van 10.00 tot 18.00. 

www.jeroensmeets.nl 

Air gaat de lucht in 

Op donderdag 29 april, Koninginnenacht, gaan de deuren open 

van een nieuwe Amsterdamse uitgaansgelegenheid. Air is 

gevestigd aan de Amstelstraat 24, ooit de locatie van iT. Achter 

het initiatief zitten enkele ervaren rotten uit het Mokumse nachtleven: 

Sander Groet (ex-ID&T) plus Sjoerd Wynia en Niels de 

Geus, beiden betrokken bij het evenementenproductiebureau 

The Good Guyz. “We geloven dat de tijd rijp is voor iets nieuws: 

het nachtclubgevoel, een plek waar van alles mogelijk is. We 

missen de broederschap uit de begintijd van de house, wat 

kwam door de mix van mensen. We willen dus een spannende 

nachtclub voor verschillende doelgroepen”, aldus Wynia. Over 

de inrichting van Air en het muzikale programma wil hij nog 

niets kwijt. In de weken voorafgaand aan de opening wordt het 

publiek lekker gemaakt via mededelingen op de Air website en 

posts via Facebook en Twitter. 

www.air.nl 

Mayday maakt de dag 

Op vrijdag 30 april viert Nederland traditiegetrouw Koninginnedag. 

Wie niets heeft met oranjebitter of koekhappen kan afreizen 

naar Dortmund, waar in de Westfalenhallen de 19de editie van 

Mayday plaatsvindt. Het oudste overdekte dansevenement van 

Europa (en de wereld) biedt ook dit jaar weer een keur aan 

techno, in diverse substijlen, van house en hardcore tot trance 

en techno. De verwachte 25.000 bezoekers worden verspreid 

over vier zalen, waar ondermeer Armin van Buuren, Carl Cox 

en Sven Väth de decibellen uitdelen. Er zullen meer dan vijftig 

Duitse en buitenlandse acts draaien dan wel optreden. Kaarten 

kosten € 51 (voorverkoop) dan wel € 59 (aan de deur) en zijn de 

bestellen via de Mayday website en Ticketonline. Mayday 2010 

begint op vrijdag 30 april om 18.00 en gaat door tot de volgende 

ochtend 9 uur. Het volledige programma en alle aanvullende 

info is te vinden op de website van Mayday. 

www.mayday.de

tekst 

fotografie 

michael oudman lianne van de laar 

djb locator 

zonder al te veel poeha is halverwege 

2009 in de amsterdamse negen straatjes 

een nieuwe winkel opengegaan. spot is 

de naam en het is meer dan alleen een 

winkel. Tussen de met kleding gevulde 

schappen is verspreid over twee verdiepingen 

namelijk ook ruimte voor kunst in 

vele soorten en maten. en dan is het ook 

nog eens goed betaalbaar voor de normale 

mens. ik spreek daar met één van de twee 

eigenaren, niels vinck. 

Het idee voor de winkel is drieënhalfjaar geleden 

ontstaan, toen Niels samen met ondertussen 

mede-eigenaar Tim dezelfde minor op de HvA 

deed. Niels legt uit: “We hadden allebei gekozen 

voor ondernemerschap. We moesten een 

bedrijfsplan schrijven. Dat plan was eigenlijk 

voor een heel ander concept dan dit, maar er 

zitten genoeg overeenkomsten in. We hebben 

allebei veel vrienden om ons heen die aan het 

Rietveld studeren, of andere creatieve beroepen 

doen, en we zagen hoe moeilijk zij het hebben 

om hun werk onder de aandacht te krijgen. We 

wilden daar wat aan doen. Daarnaast heb ik een 

paar idealen. Ik vind bijvoorbeeld dat mensen 

gewoon geconfronteerd moeten worden met 

kunst. Op die manier kan er een discussie over 

Spot 

ontstaan. Het plan wat we schreven was meer 

een soort rondtoerend festival, multidisciplinair. 

Daarna is het een eigen leven gaan lijden, 

waarna we er achter kwamen dat het beter was 

om een plan opnieuw te gaan schrijven. We 

kwamen er achter dat het veel unieker is als 

je een vaste plek hebt. Het bedrijf is opgericht 

in 2006. Daarna moesten we op zoek naar 

financiers en een locatie. Vooral dat laatste was 

moeilijk. Als je mensen iets nieuws wilt laten 

zien, moet je op een prominente plek zitten. We 

zijn een hoop tegengekomen, maar we werden 

snel geconfronteerd met hoge huurprijzen. Het 

heeft anderhalf jaar geduurd voordat we een 

plek hadden en toen kwamen we hier terecht.” 

Van alleen kunst kunnen de heren niet rondkomen, 

dus de kleding is – niet alleen – present 

vanwege de commerciële kant van het verhaal. 

“We proberen iets neer te zetten door alle disciplines 

op een berg te gooien en mensen te laten 

ervaren wat het is. Aan de andere kant hebben 

we een kledingwinkel die gewoon een commercieel 

oogpunt heeft. Die combinatie komt nog 

weinig voor. Kleine kledinglabels gooien we ook 

onder de noemer kunst. Of laptopsleeves die iemand 

helemaal met de hand maakt.” De winkel/ 

galerie is verspreid over twee verdiepingen en is 

pagina 

17 

alles behalve volgepakt met kleren. Er is genoeg 

ruimte om alles goed te bekijken. Een duidelijk 

onderscheid tussen de twee verdiepingen is er 

niet, behalve dan de sale artikelen, die enkel beneden 

hangen. Ook beneden is weer voldoende 

ruimte voor kunst. De t-shirts die Niels ook onder 

kunst wil scharen, zijn verrassend schappelijk 

geprijsd voor de gelimiteerde oplagen waarin 

ze verschijnen. Ondertussen begint Spot redelijk 

te lopen. “Er komen best veel mensen speciaal 

voor de kunst. We zitten hier nu een maandje of 

acht, een klein jaar, en we merken dat mensen 

ons nu wel weten te vinden.” Niels is blij dat het 

publiek ondertussen wel de weg naar Spot weet 

te vinden. Vooral omdat mensen op die manier 

door krijgen dat je redelijk betaalbaar unieke 

kunst kunt kopen, in plaats van dat je heel je woning 

vol hangt met “kunst” van de Ikea. Zonder 

dat hij daar de ontwerpers die voor Ikea werken 

af wil vallen. Nog iets wat in het voordeel van 

de exposerende kunstenaars werkt: doordat de 

werken ongeveer 3 maanden hangen, heeft elke 

kunstenaar ondertussen wel iets verkocht. Dat 

lijkt ons mooi meegenomen! 

Je kunt Spot vinden in de Amsterdamse Huidenstraat 

op nummer 30. 

www.spotstore.nl

pagina 

18 de mixtape van.... 

Tim Heineke 

speciaal voor ons en onze lezers stelde één van de mannen 

achter Twones een nieuwe DJB mixtape samen (en 

naam daarnaast ook de edele taak van het schrijven van 

een introductie over van de redactie). Tim Heineke, self 

proclaimed muziek-geek. is betrokken geweest bij de 

amsterdamse party organisatie clubrisk en is later mede 

oprichter van het collectief en platenlabel kindred spirits, 

waar o.a Benny sings, rednose Distrikt en Tom Trago zijn 

uitgekomen. De laatste jaren is Heineke actief als muziek 

internet ondernemer en heeft onder meer digitaal distributie 

software independentip opgericht. De laatste tijd is hij 

vooral bezig met Twones. Hier onder enkele inspiraties die 

zijn muziek smaak hebben gevormd. 

tekst 

tim heineke 

whodini 

The Freaks Come Out 

Hier komt het samen. Mijn house, hiphop en elektronische 

muziek liefde. Classic old school party hiphop / 

Electro. 

Beastie Boys 

Hey Ladies 

De Beastie Boys waren altijd erg belangrijk voor me 

geweest. Tijdens mijn skateboard jaren veel Beastie 

Boys, Black Flack en Dead Kennedies gedraaid. Deze 

track heeft ook die disco, boogie en party vibe. De 

humor en ironie in hun teksten is te gek en waren hun 

tijd vooruit. 

cameo 

Attack Me With You Love 

Boogie banger, 80ies style. Ik hou erg van boogie, van 

die mid-tempo steppers met elektronische invloeden. 

kid creole / Dr. Buzzard’s original savannah Band 

Cherchez La Femme 

Deze kop had beter August Darnell kunnen zeggen. 

Groot fan van zijn producties als Kid Kreole, Dr buzzard, 

Was not Was, Aural Exiters maar ook deze house 

klassieker. 4.5 Machine – There But For The Grace Of 

God Disco en house classic van august Darnell. 

esg 

UFO 

Kwam uit op 99 records, waar ook de volgende track 

Liquid Liquid op uit kwam. Post-Punk, No Wave maar 

eigenlijk zijn het gewoon house en hiphop tracks. New 

York jaren 80 was zo’n open tijd waar alles kon, wat had 

ik dat graag meegemaakt. 

Liquid Liquid 

Optimo 

Op 99 records. Post punk track die uitgegroeid is tot 

een hous/techno classic. 

n.o.i.a. 

The Rule To Survive 

Een te gekke Italo track. Ik hoorde Juan Atkins dit een 

paar weken geleden draaien op een Rushhour feest en 

ging helemaal los. Helemaal “up my alley”. Dit is Klein 

& MBO voordat zij dat waren. 

robert owens 

Bring Down The Walls 

Heerlijke house plaat op het legendarische Trax label. 

mr Fingers (Larry Heard) 

Washing Machine 

Mr Fingers/Larry heard maakt te gekke soul, tech 

soul, techno, house. Hoe je het ook wilt noemen. Alles 

van Larry heard vindt ik te gek. Dit is eerder iets van 

zijn hardere, tegen acid aan leunende werk. Maar de 

meeste Larry Heard platen zijn diep, soulvol. Ik had 

hier net zo goed Lil’ Louis kunnen plaatsen trouwens. 

Ben ik ook een erg groot fan van. 

rhythm is rhythm 

It Is What It Is 

Detroit techno legende en pionier. It Is What It Is, is 

voor mij een van de beste techno tracks ooit gemaakt. 

beuken en diep. Check het begin. Minimaal, dan stopt 

het en komen de strings erin. Kippenvel, maar misschien 

ook omdat ik er een historie mee heb. 

Dave angel 

Airborne, Carl Craig’s Drums Suck Mix xx 

De eerste keer dat ik dit hoorde was in de Chemistry 

in ‘95, waar Carl Craig draaide. Ik was 16 ofzo, de club 

was inspirerend en Carl Craig draaide dit halverwege 

de nacht. Sferisch, geen beat. Die avond heeft wel mijn 

smaak voor Carl Craig, Theo Parrish en Detroit house 

en techno bepaald. Ik was vreselijk onder indruk. Dit is 

ook ooit een Amsterdams clubhitje geweest. 

Dilla 

Mythsysizer 

A Tribe Called Quest was een grote bron van inspiratie 

voor me, mid jaren 90. Op de middelbare school luisterde 

ik alleen maar Hip-hop en punk en skateboarde 

meer dan ik studeerde. Het eerste feest waar ik ook 

heenging was Bassline. Daar kwam in in aanraking met 

house en techno. 

rednose Distrikt 

Iets waar ik zelf zijlings bij betrokken ben geweest 

tijdens mijn Kindred Spirits tijd. Daarnaast denk ik dat 

het veel heeft gedaan voor het Amsterdamse geluid en 

de scene. 

De Jeugd van Tegenwoordig 

Hollereer 

Ik heb nu zoveel boogie, disco, house en hiphop in mijn 

lijstje zitten dat De Jeugd Van Tegenwoordig waarin 

dit ook allemaal samensmelt er ook tussen hoort. Net 

als de Beastie Boys die ironie, humor en party in de 

teksten. Ik ben een fan. 

spinners 

I’ll Be Around 

Ik luister naar alles. Ik heb ook een grote soul collectie 

thuis. Maar ik had alles in deze lijst kunnen zetten. Als 

afl suiter een soul, pop meezinger. Zo catchy, je herkent 

het instant. Knap. 

Ik had zo nog 100 tracks kunnen doen. Of in elk genre 

specifi ek, of wat me nu op dit moment beweegt. Maar ik 

hou het bij inspiraties. 

De mixtape van Tim Heineke is op maandag, woensdag 

en zaterdag van 12:00 tot 13:00 te beluisteren op 

DJBroadcast.fm 

DJBroadcast.fm is powered by

pagina 

boek 

20 boeken 

De graffi ti bijbel: 

het nieuwe testament 

Zo groot als een laptop en twee keer zo dik. Zo’n vijf kilo zwaar. All City Writers 

oogt als een krant, maar is een 400 pagina’s tellend ooggetuigenverslag van 

dertig jaar graffi ti. Het telt bijdragen van de artiesten uit de VS en vooral ook 

Europa die het ‘bomben’ tot straatkunst verhieven. Het boek, met de ondertitel 

From New York to Europe: a movement in transition, ziet eruit als een krant en ook 

het binnenwerk is onderverdeeld in katernen met kortere en langere artikelen, 

afgedrukt op verschillende soorten papier. Al die verslagen vormen bij elkaar 

een ik-was-erbij geschiedenis van de graffi ti en zijn verspreiding vanuit New 

York naar Europa. Fantastisch bladeren leesboek, met een schat aan info: ruim 

1200 foto’s, dik 600 artikelen plus zo’n vijftig info graphics op 400 kloeke pagina’s. 

Daar kan geen e-reader tegenop. 

Andrea Caputo (redactie) – All City Writers (Kitchen93) gebonden, 406 pagina’s, 

prijs € 49,90 

www.allcitywriters.com 

Stiften en spuiten in Mokum 

Het was lange tijd een no-go zone in het centrum van Amsterdam, de voetgangerstunnel 

van het Mr. Visserplein nabij het bekende Waterlooplein. Behalve 

voor graffi ti artiesten dan. Die gebruikten de betonnen doorgang als canvas. Ze 

kwamen uit binnen- en buitenland om mee te doen aan een internationale ‘battle’ 

om de mooiste of het opvallendste ‘piece’. Dat is inmiddels verleden tijd, want 

het Mr. Visserplein ligt al anderhalf jaar op de schop. In Amsterdam Graffi ti: The 

Battle of Waterloo wordt 25 jaar graffi ti geschiedenis (1978-2003) geboekstaafd. 

Graffi ti begon in Nederland tijdens de punkjaren, toen nog met viltstift, later met 

spuitbus. Het rijk geïllustreerde en fraai vormgegeven boek vertelt in twee talen 

(Nederlands en Engels) de evolutie van de graffi ti op het Mr. Visserplein. Het is 

een uitgave van Stadsuitgeverij Amsterdam, dus ook de gemeente beseft dat dit 

stukje straatcultuurgeschiedenis moest worden vastgelegd. 

Remko Koopman, Hein Sonnemans, Marcel van Tiggelen – Amsterdam Graffi ti: 

The Battle Of Waterloo (Stadsuitgeverij Amsterdam) gebonden, 160 pagina’s, 

prijs € 24,95 

www.waterloograffi ti.nl 

alfred bos 

De cultuurkrochten van 

Manhattan 

In de jaren ’70 begonnen zo ongeveer alle belangrijke muzikale en subculturele 

ontwikkelingen in New York: disco, punk, graffi ti en de eerste vormen van hip 

hop. Het fotoboek Bande à part (New York Underground 60’s 70’s 80’s) toont de 

movers and shakers, de gangmakers en scenesters van de Big Apple’s culturele 

leven tijdens de Koude Oorlog, geportretteerd door obsessieve amateurs en lokale 

coryfeeën, de bloggers van toen. Als antropologen legden ze de artistieke 

bohemien van de culturele hoofdstad van de wereld vast. We zien Al Pacino, Patti 

Smith, William Burroughs, Debbie Harry, Grace Jones, Andy Warhol, de New York 

Dolls en nog veel meer – doorgaans niet geposeerd, geschoten in hun natuurlijke 

habitat, de krochten van Manhattan (Brooklyn en hip hop ontbreken volledig). En 

daarnaast een vracht muzikanten van buiten New York als Iggy Pop, Alex Chilton 

of The Cramps, allemaal buitenbeentjes van de Amerikaanse droom. Het prettigst 

aan deze collectie is het ontbreken van glamour. Die tijd komt niet meer terug. 

Glenn O’Brien (voorwoord) – Bande à part: New York Underground 60’s 70’s 80’s 

(Gingko Press) gebonden, 206 pagina’s, prijs € 14,99 

www.gingkopress.com 

alle besproken titels zijn uit voorraad leverbaar bij The american Book 

centers in amsterdam en Den Haag. 

pagina 

21

pagina 

22 

digibroadcast 

tekst 

nick van der pijl 

Augmented reality browser: 

Layar 

Het amsterdamse bedrijf Layar is ’s werelds eerste mobiele augmented 

reality browser. Layar is een gratis applicatie voor android telefoons (en 

sinds kort ook voor de iphone) die digitale informatie plaatst bovenop de 

echte wereld die je via de camera van je smartphone ziet. Layar brengt 

als het ware het web en de fysieke wereld samen. zo kun je doormiddel 

van deze applicatie bijvoorbeeld zien waar de dichtstbijzijnde pinautomaat 

is en welke huizen te koop staan. Layar legt namelijk verschillende 

virtuele lagen over het camerabeeld van fysieke wereld met allerlei 

nuttige real-time informatie. De ontwikkelaar sprxmobile heeft onder 

andere een deal met Funda, Hyves, Tempo-Team en ing, die elk een 

eigen laag (layer) hebben met specifi eke informatie. 

Als je de applicatie start springt je toestel direct op camerastand, en de GPS in 

samenwerking met het ingebouwde kompas zorgt ervoor dat de applicatie weet 

waar de gebruiker is en welke kant hij op kijkt. Zonder veel moeite switch je 

tussen de verschillende layers met elk specifi eke informatie. 

En Layar is niet alleen next level, het is ook uitermate populair. Zo zijn er nu al 300 

layers beschikbaar en zijn er op dit moment 1200 layers in ontwikkeling. Tevens 

heeft de applicatie nu al meer dan 1 miljoen bezoekers wereldwijd, en dat voor 

een applicatie dat eigenlijk nog in de kinderschoenen staat. 

Het bedrijf Layar heeft op een beurs in Barcelona in februari laten weten een 

deal te hebben gesloten met één van de grootste mobiele telefoonfabrikanten 

van de wereld. De naam van de fabrikant wilde Layar niet zeggen, maar dankzij 

deze deal zullen er dit jaar verschillende modellen standaard met de applicatie 

worden uitgerust. 

www.layar.com 

Twitter van 2010: Foursquare 

Twitter beleefde haar echte doorbraak in 2009 en ook Facebook groeit 

nog elke dag gestaag. maar wat wordt de nieuwe hype in social media 

land? De early adaptors van het internet zijn het er unaniem over eens: 

Foursquare. 

Foursquare is een locatie gebaseerde applicatie die te gebruiken is via het web 

of door middel van een speciale iPhone app (Ook te gebruiken met Android, 

Palm of Blackberry). Het is heel simpel, op het moment dat je een locatie betreedt 

check je in op Foursquare. Dus stel, je stapt je favoriete kroeg binnen, je pakt je 

iPhone, start de Foursquare-app, selecteert jouw locatie uit het ‘locaties in de 

buurt’ lijstje en je checkt in. Op deze manier kunnen je vrienden zien waar jij op 

dat moment bent. Tevens kun je zien waar jouw vrienden zijn en kan je bij elke 

locatie een tip of een comment achter laten, waar je ook nog eens punten mee 

verdient. Wie het meest een bepaalde horecazaak aandoet, wordt op Foursquare 

de virtuele burgemeester van die plek. Foursquare is te koppelen aan andere 

social media als Twitter en Facebook en dit vergroot de beleving aanzienlijk. 

Een aantal grote bedrijven zijn al een samenwerking aangegaan met Foursquare. 

Zo startte de grote Amerikaanse horecagids Zagat een samenwerking met 

Foursquare rond het aanleveren van restaurant tips en ging Pepsi ook in zee 

met de mobiele dienst. De New York Times gaf tijdens de Olympische Spelen in 

Vancouver de bezoekers horeca tips via Foursquare en er was zelfs een speciale 

Olympische Spelen badge te verdienen. 

Kortom, hoge verwachtingen, maar de tijd zal leren of we hier met een blijvertje 

te maken hebben. 

www.foursquare.com

pagina 

24 

column 

column 

rogier van kralingen 

illustratie 

gijs kast 

De Spelende Mens 

simcity. iedereen heeft daar wel eens van 

gehoord. Dit geniale verzinsel van gamegenie 

will wright is veel meer dan enkel een 

‘spelletje’; het is een stad virtueel nagebootst 

en de mogelijkheid om een eigen gemeente 

te boetseren en succesvol te maken. Het is 

vertier dat de absolute basisprincipes van 

het bestieren van een stad bijbrengt aan 

de spelers. Jammer daarom, dat de gemiddelde 

politicus in de gemeente dit nog nooit 

gespeeld heeft. stijve harken. 

In het kader van de huidige verkiezingstijden zou 

het goed zijn als onze politici die aangeboren stijfheid 

een keer zouden laten varen. Paar nachtjes 

met een jointje in de hand lekker gaan gamen. Ze 

zouden je raar aankijken als je ze dit zou vertellen 

natuurlijk. Maar de reden is simpel; iedereen die 

SimCity wel eens heeft gespeeld weet hoe onverbiddelijk 

het fi nanciele deel van het spel is. Een 

les die politici maar al te vaak niet is bijgebracht. 

Als jouw gemeente niet aantrekkelijk genoeg 

wordt gemaakt met parkjes, fonteintjes en boompjes 

of niet functioneel genoeg is qua veiligheid, 

scholing, belasting en verkeer, dan word je in het 

spel genadeloos gestraft; niemand komt nog naar 

jouw stad. En dat betekent; geen inkomsten. 

SimCity demonstreert op geniale wijze de woonwerk 

balans van een moderne stad. Pak voor de 

grap eens een versie ergens op en speel het een 

paar uurtjes. Weet je meteen wat je moet verwachten 

van de dames en heren politici. 

Rogier van Kralingen 

(Musicus & innovatie auteur) 

rogier@djbroadcast.nl 

www.emote-groep.com 

www.basserk.com 

www.myspace.com/basserkrecords 

info@basserk.com 

www.basserk.com/shop 

All releases available on Beatport, Itunes and other online shops 

and there’s a lot more to come!

pagina 

tekst 

26 film & dvd 

Nowhere Boy 

wordt rocker 

oom george gaf hem zijn eerste mondharmonica. 

moeder Julia leerde hem de 

banjo bespelen. Tante mimi deed hem zijn 

gehate bril opzetten. vriend paul gaf hem 

gitaartips. en het B-woord valt nergens. 

nowhere Boy is geen ‘bio pic’; eerder een 

familiedrama rond een rebelse puber die 

de wereld later leerde kennen als John 

Lennon. 

Nowhere Boy speelt tijdens de puberjaren van 

John Lennon. In de eerste scene, het is juni 1955, 

krijgt John een mondharmonica van zijn oom 

George, die kort daarop overlijdt. Lennon is 14 

jaren oud. Anderhalf uur later zijn we aangeland 

in augustus 1959, als Lennons band The Quarrymen 

– die zich inmiddels hebben vernoemd 

naar een insect – op het punt staat af te reizen 

naar Hamburg. Lennon is 18. 

In de tussenliggende jaren zijn er dramatische 

veranderingen. In de Britse samenleving, die 

na de schrale jaren direct na de oorlog eindelijk 

een beetje begint op te krabbelen. In Lennons 

persoonlijke leven, waarin de emotionele aardschokken 

elkaar in rap tempo opvolgen. En in 

de muziek – de smeerolie die het persoonlijke 

en het algemene aan elkaar kit: de eerste uitingen 

van rock ‘n roll dringen de bedaagde Britse 

standenmaatschappij binnen. 

Nowhere Boy is de debuutfilm van fotografe en 

kunstenares Sam Taylor-Wood en als deze film 

was geplaatst in de Victoriaanse tijd zou je het 

een costuumdrama noemen. Ook al interesseren 

Lennon en diens getormenteerde zieleleven 

je geen lor, de film werkt als een tijdmachine: de 

interieurs, het straatbeeld, de auto’s, de mode, 

de muziek van toen. Hij toont de wortels van de 

na-oorlogse jeugdcultuur in Engeland. 

psychologie voorop 

En ook al is Nowhere Boy geen ‘bio pic’, de 

cruciale feiten kloppen. John Lennon was in zijn 

jeugd emotioneel beschadigd. Toen hij 5 was, 

gingen zijn ouders uit elkaar en Lennon moet 

kiezen bij wie hij wil blijven. Hij zegt ‘vader’, 

kiest daarna voor zijn moeder Julia en wordt 

meegenomen door zijn kinderloze tante Mimi, 

zus van Julia. Eerste trauma. De dood van de 

coulante oom George laat hem alleen met de 

strenge Mimi – oké, geen trauma, wel een buts 

op de ziel. En juist wanneer het contact met 

moeder Julia weer is hersteld, wordt ze op 15 

juli 1958 door een dronken politieagent-buitendienst 

doodgereden. Tweede en beslissende 

trauma. Lennon is “crippled inside”, zoals hij 

later in Jealous Guy zou zingen. 

Ook de muzikale feiten heeft Nowhere Boy op 

een rijtje. De eerste harmonica; de banjolessen 

van moeder Julia; de eerste gitaar (gekocht door 

tante Mimi), Lennons eerste groep, de skiffle 

band The Quarrymen; de ontmoeting met Paul 

McCartney na afloop van The Quarrymens 

tweede publieke optreden (op een buurtfeest 

in het park, het is 6 juli 1957); Lennons muzikale 

voorkeur voor Elvis Presley en Buddy Holly; de 

recrutering van George Harrison – ze komen 

terloops langs, als decor. Want de psychologie 

staat voorop. 

John Lennon wordt gespeeld door de 19-jarige 

Aaron Johnson (die we later dit jaar nog zullen 

tegenkomen in Kick Ass) en al is die vele malen 

knapper dan Lennon, hij weet de vlijmscherp 

gebekte en emotioneel niet geheel stabiele 

rebel raak te treffen. Thomas Sangster lijkt in 

de verte niet op Paul McCartney, maar zet overtuigend 

een vroegwijs en zelfbewust muzikaal 

talent neer. En zo klopt zo ongeveer alles aan 

dit bijzondere ‘coming of age’ drama, inclusief 

alfred bos 

de soundtrack. Na het overtuigende Backbeat 

uit 1994 (over de Be@t#%$ in Hamburg, met 

een geweldige Ian Hart in de hoofdrol) is dit 

de tweede knappe film over het fenomeen 

Lennon. 

Nowhere Boy is de openingsfilm van het Film 

Festival Breda, van 24 tot en met 28 maart. Op 

maandag 29 maart organiseert Het Parool een 

speciale voorvertoning in Amsterdam, met 

aansluitend een Lennon avond in de Melkweg. 

De film draait vanaf donderdag 1 april in de 

Nederlandse bioscopen. 

www.nowhereboy.co.uk 

Blur 

doet park 

vraag een engelsman naar een Britse 

jaren ’90 groep en hij antwoord Blur of 

oasis. De laatste strompelt naar zijn vervroegde 

pensioen, de eerste hield tijdig 

de eer aan zichzelf en deed vorig jaar een 

groot en eenmalig reünie optreden in het 

Londense Hyde park. Dat concert is op dvd 

verschenen. Het ligt in de winkel als de 

documentaire no Distance Left To run. 

Eh, is No Distance Left To Run een documentaire 

of een live registratie? Allebei, het is maar net 

waar je de nadruk op legt. Oké, officieel is No 

Distance Left To Run een documentaire over de 

loopbaan van Blur, vanaf het bescheiden begin 

in 1989 tot 2003, toen gitarist Graham Doxon de 

band verliet en Blur een stille dood stierf. En 

officieel is de tweede schijf met het Hyde Park 

concert van 2 juli 2009 een bonus. Maar welke 

van die twee schijven zul je het vaakst uit de 

doos halen? 

Deze dvd dubbelaar had dus wellicht beter 

Park Live kunnen heten, naar het derde Blur 

album Parklife uit 1994. Omdat Blur een van de 

gezichtbepalende bands van de Britse muziek in 

de jaren ’90 was, biedt de documentaire tevens in 

een notedop het wedervaren van muzikaal Albion 

aan het eind van de 20ste eeuw. En dat is vooral 

een hijgende opeenvolging van trends en hypes, 

een media-mallemolen die iedere kans op een 

beetje normale carrière tot gort vermaalt. 

Blur werd eind jaren ’80 opgericht door vier 

‘generation x-ers’, allen enigst kind. Ze beschouwden 

elkaar als surrogaat broers en de 

band als hun familie. Allen ook getalenteerd 

en met een brede interesse. Zanger en gitarist 

Damon Albarn deed de toneelschool, gitarist 

Graham Coxon studeerde aan een prestigieuze 

kunstopleiding, bassist Alex James studeerde 

Frans en drummer Dave Rowntree (een paar 

jaar ouder dan de rest) was computerprogrammeur 

en is daarnaast politiek actief. 

anti-grunge 

De wortels van Blur liggen in Colchester, een 

provinciestadje in Essex, een uur rijden ten 

noord-oosten van Londen. En de groep is 

door-en-door Brits, zoals een quick scan van 

hun discografie – en de documentaire – leert. 

Het debuutalbum biedt generieke ‘Madchester’ 

danspop. Het tweede, Modern Life Is Rubbish, 

is bewust Brits, als reactie tegen grunge en de 

veramerikanisering van de Engelse samenleving. 

Rond 1995 is Blur met Oasis de vaandeldrager 

van het door de Britse muziekpers 

gehypete fenomeen Britpop. 

Na twee jaar lang de populairste band van 

Engeland te zijn geweest, is Blur in opeens 1996 

het tegendeel van cool. Als reactie gaan ze naar 

Amerikaanse indierock luisteren en maken het 

rockende Blur (1997), hun vijfde. Daarop ook de 

knaller Song 2, hun grootste hit in de Verenigde 

Staten én op de Europese dansvloeren. En dat is 

ironisch, want ze werden in Engeland populair 

pagina 

27 

met hun anti-grunge geluid. 13 uit 1999 is meer 

electronisch, geproduceerd door Willam Orbit 

en gestoken in een hoes van Graham Coxon. 

De gitarist – die tijdens zijn tijd in Blur al vier 

soloalbums maakte – stapte op tijdens de opnames 

van Blurs zevende en laatste album, het 

meer experimentele Think Tank, dat is gestoken 

in een hoes van de ongrijpbare graffiti artiest 

Banksy. Blur toerde in 2003 nog zonder Coxon 

om het album te promoten en viel vervolgens 

stil. Coxon werd een gewaarde soloartiest en 

kunstenaar. Damon Albarn begon de virtuele 

band The Gorillaz en was betrokken bij diverse 

projecten rond Afrikaanse muziek, speelde met 

o.a. drummer Tony Allen in The Good, The Bad 

& The Queen, en zingt op het nieuwe Massive 

Attack album. 

No Distance Left To Run is een recht-door-naarhuis 

documentaire: geen verrassingen, geen 

fratsen, gewoon het verhaal, verteld door de 

groepsleden. Daar kijk je één, misschien twee 

keer naar. Een stuk houdbaarder is de registratie 

van het Hyde Park reünie concert. Van dag 

naar nacht in ruim twee uur, met 26 nummers 

en een Blur op oorlogssterkte. Die zal vaker 

langskomen. 

No Distance Left To Run (98 minuten) is uit via 

Parlophone en wordt verspreid door EMI, extra: 

Hyde Park Concert Film (126 minuten). 

www.blur.co.uk

tekst 

alfred bos film & dvd 

Je hebt science fiction en je hebt science 

fiction. star wars biedt ‘space opera’ in 

verre melkwegstelsels en aan de andere 

kant van het spectrum staat moon, een 

‘hard science’ thriller die speelt in de nabije 

toekomst. en er zijn geen galactische 

keizerrijken of lichtzwaardvechtende 

yogi’s nodig om de kijker anderhalf uur 

lang aan zijn zetel te nagelen, zo bewijst 

moon. De toekomst is niet meer wat-ie 

geweest is. 

Moon is het feature debuut van Duncan Jones, 

een 38-jarige Britse regisseur die daarvoor 

commercials maakte. De low-budget film is in 

de woorden van de regisseur “een romantische 

science fiction thriller” (dat zijn drie genres in 

één etiket) en won het afgelopen jaar diverse 

filmprijzen. De bijval voor Moon is niet moeilijk 

te begrijpen: de film ziet er prachtig uit, helemaal 

als je weet dat hij voor nauwelijks meer 

dan een miljoen Britse ponden is gemaakt. En 

het verhaal ontvouwt zich langzaam, met een 

schokkende ontdekking die filosofische vragen 

oproept over identiteit en geloof. Dat klinkt 

zwaarder dan het is. Maar als je de film gezien 

hebt, kun je je nog dagen lopen afvragen of 

Moon misschien een metafoor is voor iets an- 

ders – zie het forum ‘Criticism of relegion’ over 

de film op de Internet Movie Database. 

Regisseur Jones heeft Moon speciaal geschreven 

voor acteur Sam Rockwell, de tv-show host 

die bijklust als moordenaar voor de CIA in 

George Clooney’s Confessions Of A Dangerous 

Mind (om slechts één van de bekendste titels 

uit zijn omvangrijke filmografie te noemen). En 

die keuze is cruciaal want Rockwell vult als Sam 

Bell in zijn eentje de anderhalf uur die Moon 

duurt. 

gerTy 

Bell zit op de maan om de geautomatiseerde 

mijnbouw van Helium-3 te overzien en waar 

nodig klein onderhoud te verrichten. Helium-3 is 

de grondstof voor schone energie waar de aarde 

voor 70% op draait, zo leert de commercial waar 

Moon mee opent. En hij zit daar in zijn eentje, 

voor de drie jaar dat zijn contract duurt. Zijn 

enige gezelschap is de boordcomputer GERTY 

(met de stem van Kevin Spacey). Van tijd tot 

tijd worden er videoboodschappen van thuis 

doorgeseind. Direct contact met aarde is niet 

mogelijk, omdat het relaystation is uitgevallen. 

En meer willen we over de plot niet kwijt, want 

het knappe van Moon is dat je als kijker aan je 

water aanvoelt dat er iets niet klopt, maar wat? 

De donkere kant van 

Moon 

pagina 

29 

Dat wordt langzaam duidelijk en het roept – zoals 

gememoreerd – existentiële vragen op. Wie 

zich erover verbaast dat Jones zijn film zo’n onverwachte 

dubbele bodem heeft meegegeven: 

hij is afgestudeerd filosoof en zijn verrassing is 

een bommetje. Een origineel bommetje ook. 

Qua look & feel staat Moon dichter bij Stanley 

Kubricks 2001: A Space Odyssey dan bij de 

CGI spektakels van I, Robot of Minority Report. 

Wat ook aan 2001 herinnert is het kalme tempo 

en de spaarzame dialoog. Hoe hou je een 

film zonder veel actie, dialoog of opvallende 

personages spannend? Door hem à la Hitchcock 

als een ‘ouderwetse’ thriller te brengen 

en de psychologie centraal te stellen. Moon is 

opvallend sterk en helemaal als je je realiseert 

dat de film is gemaakt voor een fractie van 

Avatars marketingbudget. Dat is goed nieuws. 

En nog meer goed nieuws: Jones heeft twee 

vervolgen op de rol staan en werkt ook aan 

een Bladerunner-achtige film die speelt in het 

Berlijn van de toekomst. Aan deze man gaan we 

nog veel lol beleven. 

Moon is uit op dvd en wordt verspreid door 

A-Films; extra’s: Making of. 

www.sonypictures.com/classics/moon/

pagina 

30 underground noise 

Gorillaz 

Als er een nieuw album van virtuele band The Gorillaz op komst is, 

weet je in elk geval één ding zeker: je gaat overstelpt worden met 

wagonladingen aan dope artwork. Logisch, persfoto’s maken gaat 

immers vrij lastig van een virtuele band. Verantwoordelijk voor het 

artwork is Jamie Hewlett die eigenlijk helemaal geen zin had om 

opnieuw weer al die karakters te moeten tekenen.Samen met Blur 

zanger Damon Albarn is hij de drijvende kracht achter de band. De 

nieuwe cd heet Plastic Beach en dat is ook waar het nieuwe album 

opgenomen schijnt te zijn, volgens de overlevering. Een eiland dat 

eigenlijk een drijvende afvalhoop is. Hoe dan ook, het artwork is 

vet en beeld zegt meer dan 1000 woorden, dus voila.

01 

03 

02 

05 

04 

12 

06 

13 

07 

08 

10 

09 

14 

11 

16 

fotografie/styling 

lianne van de laar 

17 

15 

18 

19 

tees & sneakers 

20 

01. nylon jack Die For It (via MEN_at_WORK) // 02. tee New Look (via MEN_at_WORK) // 03. sjaal Die For It (via MEN_at_WORK) // 

04. nylon jack Die For It (via MEN_at_WORK) // 05. sneakers Puma (via MEN_at_WORK) // 06. sjaal Die For It (via MEN_at_WORK) 

07. cap Kultivate (via MEN_at_WORK) // 08. sneakers FOOTWORK (via MEN_at_WORK) // 09. sneakers Reebok // 11. cap Die For It 

(via MEN_at_WORK) // 12. bodywarmer North Sails // 13. top Die For It (via MEN_at_WORK) // 14. tee Adidas Star Wars edition 

(via MEN_at_WORK) // 15. cap Kultivate (via MEN_at_WORK) // 16. tee Kultivate (via MEN_at_WORK) // 17. sneakers Converse 

(via MEN_at_WORK) // 18. sneakers FOOTWORK (via MEN_at_WORK) // 19. tee Design by Hümans (via Spot store x gallery) // 

20. sneakers Reebok // 21. tee SPOT (via Spot store x gallery) // 22. sjaal Stylist’s Own (via MEN_at_WORK) 

Verkoopinfo: adidas www.adidas.com // converse www.converse.com // Design by Hümans www.designbyhumans.com // 

Die For it www.MenAtWork.nl/DieForIt // FooTwork www.footworkstore.nl // kultivate www.kultivate.com // men_at_work 

www.menatwork.nl // new Look www.newlook.co.uk // north sails www.northsails-sportswear.com // puma www.puma.com // 

reebok www.reebok.com // spot store x gallery www.spotstore.nl // 8mm www.8mmclothing.com 

21 

22 

pagina 

35

pagina 

36 

hotshop 

apple ipad 

In deze technologie special kan de iPad natuurlijk niet 

onbreken. Het nieuwe kindje van Apple is in januari 

gepresenteerd en moet het ‘gat’ tussen de smartphone 

en de laptop gaan opvullen. Tevens zal het apparaat een 

geduchte concurrent worden van e-readers als de Kindle 

van Amazon. De vraag is of de iPad een zelfde revolutie 

te weeg zal brengen als de iPhone een paar jaar terug. 

Critici zijn bij lange na niet zo enthousiast als bij de iPhone 

en er zijn een hoop negatieve dingen gezegd in de media. 

Wij hebben hem nog niet mogen testen dus we wachten 

rustig af. iTop of iFlop? 

www.apple.com/ipad 

Digital mellotron 

Dit is digitale versie van de Mellotron. De Mellotron is in zekere 

zin een mechanische voorloper van de sampler, ook al 

is het met de Mellotron niet mogelijk om zelf geluiden op te 

nemen. Hoe dit instrument technisch in elkaar zit en werkt 

weten we zelf ook niet, maar met een beetje oefenen trek 

je er een compleet orkest uit (zoek maar eens op Youtube 

naar ‘Mellotron’.) De digitale Mellotron wordt alleen op 

bestelling gebouwd en kost tussen de $1500 en $1900. 

www.mellotron.com 

pointer cyril charcoal 

Pointer bestaat aankomend seizoen tien jaar en komt deze 

zomer hard met een gebalanceerde collectie van eigentijdse 

classics. Het schoenenmerk laat de felgekleurde sneakers 

voor wat ze zijn en komt met een lijn van klassieke modellen 

in een modern jasje, uitgevoerd in rijke materialen als leer en 

suede. De zomercollectie bestaat uit elegante bootschoenen, 

stoere desertboots en sportieve plimsoles en worden met de 

hand gemaakt in Portugal en China. Hierboven zie je het 

model Cyril in de kleur charcoal, maar check ook de website 

voor andere kleurstellingen, materialen en modellen. 

www.pointerfootwear.com 

Triwa watches 

Okee, we zijn niet de eerste die de felgekleurde klokjes 

van het Zweedse merk Triwa in ons magazine featuren. 

Zo stonden de horloges al eerder in magazines als Elle, 

Vogue, In Magazine, Costume en FHM. De tijdwijzers 

stonden zelfs op de 39e plaats in de top 100 “must haves” 

van de GQ vorig jaar. Triwa is een tijdloos horlogemerk 

dat moderne materialen en felle kleuren combineert met 

classieke silhouetten en unieke designs. De horloges 

worden trouwens niet alleen in Nederland en Scandinavië 

verkocht, maar ook in Zuid-Europa en op exotische locaties 

als Rio de Janiero, Dubai en Libanon. 

www.triwa-watches.nl 

tekst 

nick van der pijl 

mobi Headphonies 

Het bedrijf Mobi Technologies brengt dit jaar de Headphonies 

op de markt. Headphonies zijn kleine design 

speakertjes die zijn geïnspireerd op de bekende vinyl 

toys zoals we die kennen van bijvoorbeeld Medicom. Ze 

verschijnen als limited editions en bevatten een 3-inch 

speaker. Er zijn op dit moment zes verschillende headphonies 

en ze zijn aan te sluiten op elke mp3 speler. Met 

een audiosplitter kun je tevens meerdere headphonies 

aan elkaar hangen om zo een stereogeluid te creëren. De 

headphonies kosten € 29,99 per stuk. 

wwwheadphonies.com/ 

casio exilim ex-g1 

Het maakt niet uit in welke barre omstandigheden je je bevindt. 

De Casio Exilim EX-G1 is namelijk speciaal ontwikkeld 

om je te vergezellen bij zeiltochten, klimavonturen 

of mountainbike tripjes. Dus ook uitermate geschikt voor 

wilde afters en onstuimige festivalweekends. Deze taaie 

jongen is voorzien van een 12 megapixel sensor, een lens 

met 3x optische zoom en een 2,5 inch lcd-scherm. Tevens 

kan hij tegen stof, zand, regen, sneeuw en valpartijen tot 

2,13 meter. Daarnaast kan je hem een uur lang tot drie 

meter onder water houden en is de camera te gebruiken 

bij temperaturen tot -10 graden Celsius. 

www.casio.com/products/cameras/exilim_g/ 

google nexus one 

De Nexus One is het eerste toestel van de reeks ‘superphones’ 

die Google in de toekomst gaat uitbrengen. 

De toestellen worden in nauwe samenwerking met HTC 

ontwikkeld en draaien op het Android besturingssysteem. 

Qua hardware wint de nieuwe Google phone het van 

de iPhone. Zo is de camera beter (5 MP), het scherm 

scherper, de processor sneller (1GHz) en is er een extra 

trackball om makkelijker door de menu’s heen te scrollen. 

Ook is het toestel dunner dan iPhone en oogt ‘ie net zo 

stijlvol. Of de Google Nexus One net zo’n klapper gaat 

worden als de iPhone moet nog blijken, maar een interessant 

alternatief is het wel. Het apparaat komt in de loop van 

2010 naar Nederland. 

www.google.com/phone

met in dit nightreport: olaf Boswijk als 

ananas, eric de man als troetelbeer, patrice 

Bäumel als isaac van The Love Boat, 

steven p. als hoofdverdachte en carlos 

valdes als onverbeterlijke dronkenlap. 

Carnaval op zijn Mokums... mag dat? Ja, dat 

mag. Voortaan is het zelfs verplicht! Tijdens 

Raad Van 11 werden 'de grenzen van het toelaatbare' 

niet alleen opgezocht, zoals organisator 

en Brabander-in-denial Aron Friedman had 

voorspeld, maar ruimschoots overschreden. 

De fi ne fl eur van de hoofdstedelijke clubscene 

had collectief de kolder in de kop gekregen 

in een niets ontziende ode aan de zotheid, 

die menige Carnavalsviering van onder de 

rivieren naar de kroon stak. Maar liefst vijfentwintig 

dj's en drie live-acts traden aan om een 

zee van confetti, bier en polonaisedansers te 

voorzien van de meest belachelijke muziek 

uit hun platentas. Tot drie keer toe hoorde ons 

Nightteam De Rode Schoentjes voorbij komen. 

En maar liefst vijfmaal passeerde Jos van Oss 

de revue. *** Om nog maar te zwijgen van de 

veelzeggende kostuums, waarin de anders 

zo fi ere knoppenruiters zich massaal hadden 

gehesen. Zo draaide Patrice Bäumel als de 

love-boat stud Isaac; stonden de Dekmantel dj's 

hun mannetje als de drie musketiers; toonde 

Bart Skils eindelijk zijn boeventronie; liet Eric 

de Man zijn ware aard zien als troetelbeer en 

viel clubeigenaar Olaf Boswijk ten prooi aan zijn 

eigen fatale fruitigheid. Laatstgenoemde was 

er nog het ergst aan toe. Gehuld in ananaspak 

maakte hij zichzelf onsterfelijk (zie foto). Maar 

ook het overige partypubliek had zich goed aan 

de dresscode Van Harlekijn Tot Valentijn gehouden. 

Ons Nightteam zag alles van Robocop tot 

Pipi Langkous en van Elvis tot elvenkoning door 

de Trouw banjeren. De sfeer was zo geweldig, 

dat sommige Brabanders en Limburgers zelfs 

beaamden dat De Raad Van 11 hun stoutste 

verwachtingen overtrof... *** 

Heb je dat ook wel eens? Zo'n onbehaaglijk 

gevoel als je langs een diender op straat loopt? 

Ook al heb je helemaal niks op je kerfstok? Nou, 

dat kan tegenwoordig ook in je eigen huis. *** 

Steven P., de grote vriendelijke reus van het Rotterdamse 

Triphhouse, schrok een paar weken 

terug om half acht 's ochtends wakker van een 

dreigend gebons op zijn voordeur. Gehuld in 

niets dan een boxershort liep hij verdwaasd 

naar de deur. Toen hij deze open trok, stond er 

een voltallig arrestatieteam van tien man in de 

gang. Steven schrok zich natuurlijk wezenloos. 

Direct schoten alle vergrijpen van de zondaar 

door zijn kop. Maar veel verder dan het stelen 

nightreport 

tekst 

het nightteam 

van een paar kauwgomballen bij de drogist en 

het gebruiken van verboden middelen kwam 

hij eigenlijk niet. *** En ja hoor: toen hij zich had 

geidentifi ceerd, bleek het niet om hem, maar 

om zijn buurman te gaan. *** En even snel als 

ze gekomen waren, verdwenen de heren van 

Politie Rijnmond weer met de noorderzon. *** 

Onze Rotterdamse held bleef verbouwereerd 

staan. Hoe hadden deze agenten in hem de 

verdachte kunnen zien? *** Euh... nou, met een 

schimmige naam als Steven P. vraag je daar 

natuurlijk wel een beetje om! 

En over geboefte gesproken... Crackhouser 

slash Soulrocker slash ex-meest-sexy-dj slash 

worst hairdo nominee bij de Gouden Kabouters 

Carlos Valdes (die met al zijn perikelen 

inmiddels een eigen rubriek verdient in het 

Nightreport) staat sinds kort op de zwarte lijst 

bij Scandinavische vliegtuigmaatschappijen. 

Na een gig in het noordelijke Stockholm was hij 

door de plaatselijke promotors zo met alcohol 

volgegoten, dat de stewardessen hem de toegang 

tot het vliegtuig terug weigerden. Pas na 

lang aandringen en meermaals omvallen wist 

hij hen wonder boven wonder toch te overtuigen 

dat hem meenemen zijn enige redding was. 

*** Even vercrackt, maar daarom niet minder 

fotografi e 

wendy oakes 

pagina 

39 

grappig: het verhaal van Luke Solomon, de 

Britse houseveteraan die tijdens een after in 

Soho ergens midden jaren negentig zo naar 

de tanden was, dat hij urenlang op een afdakje 

verzeild raakte buiten een club. Hij waande zich 

al minstens drie uur lang buitengesloten, want 

kreeg de deur met geen mogelijkheid open. De 

enige andere weg van het afdakje was springen 

over een kloof, waaronder de straat vier 

verdiepingen lager lag. Solomon dacht het wel 

te kunnen redden en nam de aanloop. Maar net 

op het laatste moment bedacht hij zich en ging 

toch nog maar één keer aan de deur rammelen. 

Toen hij toevallig duwde in plaats van trok, ging 

de deur moeiteloos open. Hij had daar dus de 

hele tijd voor niets gezeten. Zodra hij binnen 

kwam en wild begon te vertellen, waren zijn 

vrienden natuurlijk totaal niet onder de indruk 

van zijn verwarde verhaal. *** Maar een paar 

weken erna ging Solomon toch nog maar eens 

een kijkje nemen op het afdakje, ditmaal in 

minder bedwelmde toestand. En toen zag hij 

direct dat hij de sprong over die kloof nooit van 

zijn leven had gehaald. Het was waarschijnlijk 

zijn dood geweest... *** 

Naar waarheid opgetekend, 

uw nightteam

pagina 

tekst 

40 blueprint label 

Tru Thoughts is een breakbeat label uit 

Brighton dat een goede naam heeft onder 

de liefhebbers van breakbeats, new jazz 

en filmische downtempo. net iets minder 

experimenteel dan ninja Tune en een 

stuk eigentijdser dan acid Jazz vroeger 

was, bedient Tru Thoughts de luisteraar 

die de vierkwartsmaat liever inruilt voor 

asymetrische beats. De abstracte hip hop 

van Quantic en de neo soul van het trio 

Belleruche zijn de grootste successen uit 

de ruim tweehonderd releases (7 inches, 

12 inches en albums) tellende catalogus. 

Het afgelopen najaar vierde Tru Thoughts 

het tienjarige bestaan met feestavonden 

in Brighton en Londen. “ik hou er niet van 

om enkel maar terug te kijken, we zijn 

geen retro label”, zegt oprichter robert 

Luis. Dus voor dit jaar heeft hij ruim een 

dozijn nieuwe albums op de rol staan. 

Robert Luis verhuisde begin jaren ’90 van zijn 

geboorteplaats Londen naar Brighton, aan de 

Engelse zuidkust, om te studeren. Het liep 

net even anders. Hij ging eigen clubnachten 

organiseren en na zeven jaar besloot hij zijn 

horizon te verbreden en een label te starten, 

Tru Thoughts. Luis was als dj geïnteresseerd 

in breakbeats en luisterde naar hip hop. In 

de nazomer van 1999 verscheen de eerste release, 

de 12 inch Alarming Frequency van het 

duo Steady. En in oktober van dat jaar volgde 

de verzamelaar When Shapes Join Together. 

Tru Thoughts kwam bij breakbeatliefhebbers 

definitief op de checklist toen Luis’ label in 

2000 het debuutalbum, Animal Magic, van 

Bobono (Simon Green) uitbracht. Inmiddels 

telt de artiestenstal zo’n dertig album acts 

en verdienen er op de Tru Thoughts burelen 

negen mensen hun brood. 

DJB: Wat trof je aan in Brighton toen je daar 

begin jaren ’90 kwam te wonen? 

Robert Luis: “Het was heel anders dan nu. 

Brighton werd toen nog een dorp genoemd, 

geen stad. Er waren diverse hogescholen 

en ook een universiteit, dus er liepen veel 

studenten rond. Toen ik er kwam, was house 

al erg populair. Mijn achtergrond was hip 

hop, ik draaide releases van Acid Jazz en iets 

later Mo’ Wax, en goede hip hop uit Amerika 

uiteraard. Ik probeerde een alternatief voor 

house te bieden. Dat was er niet, dus ben ik 

het zelf gaan doen.” 

DJB: Jouw interesse was breakbeats, in iedere 

vorm. Wat trok je aan in dat geluid? 

“Wat me altijd heeft geboeid aan breakbeats 

Tru Thoughts 

en hip hop is dat je geen enorme studio nodig 

hebt om die muziek te kunnen maken. Dat 

was al zo in Londen, ik herinner me de crew 

van Shut Up And Dance die met minimale 

middelen sterke en ook invloedrijke producties 

wisten te maken. Die do-it-yourself 

mentaliteit komt regelrecht uit punk. Daar 

kon ik me in vinden.” 

DJB: Had je al een aantal releases klaarliggen 

toen je in 1999 Tru Thoughts begon? 

“Ik kende een paar mensen in Brighton die 

muziek maakten. Mijn plan was om een 

compilatie uit te brengen. Daarvoor had ik 

zelf ook een paar nummers gemaakt; niet al 

te goede nummers, als ik eerlijk ben. Eén van 

mijn flatgenoten kende Simon Green en die 

wilde voor ons een album maken. Dat was 

Bonobo. We hadden dus de mazzel om als 

klein onafhankelijk label te debuteren met 

een album dat breed aansloeg. Bonobo sloot 

precies aan op het geluid van dat moment, 

de late jaren ’90. Dat soort geluk moet je 

hebben. Als je te vroeg komt met een nieuw 

en afwijkend geluid, word je genegeerd. 

Daarom ga ik nog steeds iedere week in de 

importwinkel de nieuwe releases checken. 

Dat is de enige manier om je vinger aan de 

pols te houden.” 

DJB: Hoe zou je de identiteit van het label uitleggen 

aan een Amerikaanse muziekliefhebber? 

“Zelf praat ik over ‘muziek met soul’, maar 

dat kan van alles betekenen: instrumentale 

funk, drum ’n bass, dub. Het is muziek gemaakt 

door mensen die de muziek voelen en 

gemaakt voor mensen die kunnen meegaan 

in hun creativiteit, die iets anders kunnen 

waarderen. Ik zou Tru Thoughts liever niet 

geclassificeerd zien als een funk label, of als 

een nu-jazz label. Het publiek luistert ook 

niet meer exclusief binnen enge genregrenzen. 

Dat was vijftien jaar geleden anders. 

Toen luisterde je naar hip hop en alle andere 

muziek was rotzooi. Nu hoort men in muziek 

de invloeden uit andere genres en dat slaat 

een brug naar die andere stijlen. Er bestaat 

dus alleen maar goede muziek en slechte 

muziek.” 

DJB: Will Holland alias Quantic en sinds kort ook 

Flowering Inferno is nu al tien jaar betrokken 

bij het label. Is hij de belangrijkste producer uit 

de Tru Thoughts stal? 

“Zonder enige twijfel. Hij is de meest productieve 

act op het label, twaalf albums in 

tien jaar en nog allemaal goeie platen ook! 

We brengen binnenkort het nieuwe (tweede) 

alfred bos 

album uit van Flowering Inferno, de naam 

waaronder hij vanuit Colombia muziek 

maakt die is geïnspireerd door zijn nieuwe 

woonomgeving: latin met reggae en dub. 

Hij is bij Tru Thoughts betrokken geraakt 

via een andere act op het label, Natural Self 

(Nathaniel Pearn). Die boekte Quantic voor 

de funkavond die hij organiseerde en ikzelf 

had de eerste Quantic single [We Got Soul op 

Breakin’ Bread] gekocht. Toen Will Holland 

ons kantoor binnenliep, gebeurde er iets. 

Hij kwam de demo brengen van zijn eerste 

langspeelplaat. Die heb ik ’s avonds beluisterd 

en ik heb hem meteen gebeld. Hij was 

de producer naar wie ik op zoek was. Simon 

(Bonobo) maakte prachtige downtempo 

muziek, maar ik zocht ook iets voor de dj’s en 

dat was Will.” 

DJB: Het thema van dit nummer van DJB Magazine 

is technologie. Ziet Tru Thoughts de 

digitale technologie als een vriend? 

“Ik moet zeggen dat onze verkoopcijfers 

ieder jaar zijn gegroeid. De verkoop van 

vinyl loopt terug, maar downloads nemen 

toe. En behoorlijk ook. Het label moet zich 

daaraan aanpassen. Tru Thoughts is begonnen 

op het moment dat downloaden opkwam, 

dus wij schrikken niet zo erg van de digitale 

revolutie. Maar er zijn ook labels die gewend 

waren om 50.000 stuks van een album te 

verkopen en dat zijn er nu nog maar 5.000. 

Die labels hebben het lastiger. Technologie 

verandert en je moet méé met de ontwikkelingen. 

Regelmatig praten we over de vraag 

welke nieuwe technologie er beschikbaar is 

en wat we daar mee kunnen doen. Als je de 

muziekindustrie bekijkt vanuit het standpunt 

van een onafhankelijk label staat het er goed 

voor. Mensen die snel rijk willen worden, 

beginnen niet meer aan muziek. Degenen 

die dat wel doen, doen het uit liefde voor de 

muziek. Het is een strijd om te overleven en 

dat is goed voor de creativiteit. Als je van 

muziek houdt, zijn mindere tijden wellicht 

een voordeel want je moet harder je best 

doen en daar wordt de muziek beter van. Je 

kunt het je niet veroorloven om rommel uit te 

brengen. Het draait om kwaliteit.” 

DJB: Zie je in Engeland labels die directe 

concurrenten zijn? Labels die voor hetzelfde 

publiek gaan? 

“Op dit moment zie ik geen concurrenten, 

ook niet de labels die vergelijkbare muziek 

uitbrengen. We helpen elkaar in feite, want 

we promoten ongeveer dezelfde muziek. Muziek 

die niet direct is gemaakt voor de radio, 

muziek die een beetje buiten de mainstream 

valt. We hebben een goede werkrelatrie met 

Ninja Tune: we praten over de industrie en de 

ontwikkelingen. We zien elkaar dus niet als 

directe concurrenten. Sterker, we moeten elkaar 

helpen, want we staan allebei voor een 

bepaald genre en proberen die stijl onder de 

aandacht te brengen. Dat is mijn persoonlijke 

standpunt. Ninja Tune was de pionier van de 

breakbeats en al zodanig ook een groot voorbeeld 

voor Tru Thoughts. Afwijkende muziek 

die toch bij de massa kan aanslaan.” 

DJB: Wat zijn de criteria die je doen besluiten 

om een artiest te tekenen of niet? 

“Op de eerste plaats natuurlijk de muziek. 

Maar tegenwoordig, met alle sociale netwerken, 

is het voor een klein label belangrijk 

om te werken met artiesten die discipline en 

een juiste werkinstelling hebben, en die ook 

de energie hebben om zichzelf te promoten 

via internet. Quantic en Belleruche, twee van 

onze best verkopende acts, treden veel op 

en promoten zichzelf goed. Tegenwoordig is 

een goede plaat uitbrengen helaas niet meer 

genoeg. We zoeken dus naar acts die bereid 

zijn om op te treden en te toeren.” 

“Technologie verandert 

en het label moet zich 

daaraan aanpassen” 

DJB: Grote plannen voor dit jaar? 

“We hebben net de act Maddslinky getekend; 

die heeft ook opgenomen als Zed Bias. 

Dat is eigentijds, met elementen van dubstep 

en drum ‘n bass. Belleruche en The Bamboos 

komen met nieuwe albums. Will Holland 

komt met zijn tweede album als Flowering 

Inferno, dat is Quantic met Caraibische en 

latin invloeden. Hij komt later dit jaar ook met 

een Quantic album. In ons schema voor dit 

jaar staan al twaalf of dertien albums, en daar 

kunnen er nog een paar bijkomen. Dat wordt 

dus weer een druk jaar.” 

Op 12 april verschijnt de jaarlijkse Tru Thoughts 

label compilatie Shapes. De dubbelaar biedt een 

actueel overzicht van het label, met 24 tracks van 

labelveteranen en nieuwe acts. 

www.tru-thoughts.co.uk 

www.myspace.com/truthoughtsrecords 

pagina 

41

weekendwijzer 

kunst samenkomen. Enkele interessante namen zijn Hudson Mohawke, 

Fink, Dâm-Funk, Daedelus en Fuck Buttons. 

Tip 7 Dial allnighter @ Trouw, amsterdam Zaterdag 27 maart 

Meen je niet! Wat een kapot gruwelijke line-up! De Fransman Isolée komt een 

live-set verzorgen net als Duitser Lawrence aka Sten. En dat allemaal ter ere 

van het Dial label. Hulde! 

Tip 1 planet rose invites Dekmantel @ Doornroosje, nijmegen 

Zaterdag 13 maart 

M-Plant labelbaas Robert Hood komt over uit Detoit. Uit een faxapparaat in 

Manchester kwam kortgeleden een boekingsbevestiging voor Linkwood 

rollen. Verder Juju & Jordash, San Proper en Dekmantel Soundsystem. Aight! 

maart 

april 

2010 

Tip 13 klinch: Foxes and wolves @ melkweg, amsterdam 

Donderdag 15 april 

Het maandelijkse disco avondje van de Melkweg nodigt de belangrijkste 

disco act van de laatste tien jaar uit. De New Yorker Morgan Geist neemt 

de honneurs waar voor Metro Area. 

Tip 8 Dawn of a new species @ café d’anvers, antwerpen 

Vrijdag 2 april 

De Belgische danstempel nodigt de Argentijnse superstar dj Hernan 

Cattaneo uit . De in Buenos Aires getogen dj die bekend is van zijn werk op 

het befaamde Engelse progressive label Renaissance. 

Tip 2 Technootjes @ simplon, groningen Zaterdag 13 maart 

Gelukkig zijn gevoel voor mode en muziek twee afzonderlijke vakgebieden. 

Kapsel en blouse mogen dan onooglijk zijn. Als house dj is Dixon de beste in 

zijn soort. Groningen here we come! 

djbroadcast 

weekendwijzer 

Tip 14 electronation @ klinch, melkweg, amsterdam 


De ongekroonde koning van Space Ibiza staat in de Melkweg. Steve 

Lawler is zijn naam en hij wordt vergezeld door Terry Toner, Furr en 

Hazendonk. 

Tip 9 awakenings easter special @ westergasfabriek, amsterdam 

Vrijdag 2 tot zondag 4 april 

Drie dagen lang bestierd Monumental de Gashouder in het eerst weekend 

van April. Over deze dagen verspreid staan ondermeer; Dubfire, Chris 

Liebing, Juan Atkins, Joey Beltram, Dave Clarke, Robert Hood, Kenny Larkin 

en Octave One. 

Tip 3 weekend warriors @ studio 80, amsterdam Vrijdag 19 maart 

Als je op een high school in Detroit iemand krom ziet lopen moet het Kyle Hall 

zijn. De jonge Wild Oats labelbaas neemt namelijk synthesizers mee in zijn 

rugzak. Zet Soundstream en Melon erbij en zelfs je moeder vindt het vet! 

tekst 

tom van haaren 

Tip 15 The emperor machine @ effenaar, eindhoven 


The Emperor Machine live band komt een optreden verzorgen vol 

hypnotische space age electro disco. Na het optreden gaat Clone verder 

met Legowelt, Alden Tyrell en Serge. Hard! 

illustratie 

lennard 

schuurmans 

Tip 4 Below @ Trouw, amsterdam Vrijdag 19 maart 

De hotste house producer uit New York komt langs. Levon Vincent, bekend 

van de labels Deconstruct en Novel Sound, staat in de voormalige drukkerij 

van de Trouw. Below residents Mark August en Jarno zijn tevens present. 

Tip 10 convoi exceptionnel @ Bibelot, Dordrecht Zaterdag 3 april 

He’s back! Na jarenlang een enorm schema van gigs te hebben afgewerkt 

nam Benny Rodrigues de eerste drie maanden van het jaar vrijaf. In de 

Bibelot is hij weer terug en staat hij naast Arjuna Schiks en Denman. 

Tip 16 révolt @ maassilo, rotterdam Donderdag 29 april 

Liefhebbers van Franse rock n’ rave electro moeten op koninginnenacht 

in de Maassilo staan. Ondermeer Crookers, Vitalic, Simian Mobile Disco, 

Digitalism, Tiga, Erol Akan en Fake Blood treden op. 

Tip 5 klub radar @ Tivolie de Helling, utrecht Zaterdag 20 maart 

Nosaj Thing is de absolute headliner van de avond die naast zijn muziekproducties 

tevens visuals afvuurt. Verder ondermeer Tokimonstra, Max Tundra 

en de onverbiddelijke Freek Fabricius. 

Tip 11 autechre @ melkweg, amsterdam Woensdag 7 april 

Vanwege de release van het nieuwe Oversteps album op Warp geeft de 

Britse IDM act een optreden in de Melkweg. Een optreden zoals altijd zonder 

visuele opsmuk. Lichten uit en gaan! 

Tip 17 John Dalhbäck @ Bozzini, kerkrade Donderdag 29 april 

Hij is slechts 25 jaar oud en brengt al sinds 2002 hoog gewaardeerde 

releases uit. De jonge Dahlbäck telg is tijdens de nachtelijke verjaardagsfuif 

van Beatrix in Limburg te bewonderen. 

Tip 12 motel mozaïque @ verschillende locaties, rotterdam 

Donderdag 8 tot zondag 11 april 

Het meerkunstenfestival is de plaats waar muziek, theater en beeldende 

Tip 6 cultfarm @ ekko, utrecht Vrijdag 26 maart 

Disco! Mr Balihu, Daniel Wang komt langs. De wereldburger die op drie 

continenten woonachtig is geweest wordt ondersteund door de Duitser Motor 

City Drum Ensemble, die - zoals zijn naam zegt - duidelijk zijn inspiratie uit 

de Michigan USA haalt.

tekst 

fotografie en artwork 

michael oudman esmee van loon en gerrie van barneveld djb report 

Vodafone 360 

om verslag te doen van eurosonic / noorderslag, 

bedienden $jammie, Darko en 

eric zich van de vodafone 360 samsung 

H1, de eerste in een reeks handsets met 

vodafone 360 – een nieuwe verzameling 

internetdiensten voor de mobiele 

telefoon en pc die alle contacten, sociale 

netwerken en online communities, entertainment 

en persoonlijke voorkeuren 

verzamelt op een plek. 

De dienst ontwikkelt zich rap tot een ware 360 

graden service voor al je info en entertainment. 

In een mooi vormgegeven interface worden 

alle statusupdates van je vrienden weergegeven 

van Facebook, Hyves en binnenkort ook 

Twitter. Je eigen statusupdates komen tegelijk 

op Facebook en Hyves terecht. 

Verder kun je je contacten van je telefoon, sociale 

netwerken, e-mail en chat accounts opslaan 

Vodafone 360 report van 

EuroSonic Noorderslag! 

Het festivalseizoen opent in mei? Nou, wat ons betreft is het vanaf januari al loos. Met EuroSonic 

Noorderslag in het hoge noorden van Groningen worden de muziekliefhebbers gedurende 

drie dagen en vooral nachten aan een serieuze test onderworpen in aanloop richting een nieuw 

feestseizoen. DJB was ter plaatse in samenwerking met Vodafone 360, de dienst die al je sociale 

contacten en netwerken bundelt in een overzicht. Op de live pagina www.djbroadcast.nl/360 kon 

je onze razende reporters $jammie the Money, Darko Esser en Eric van den Bogaard op de voet 

volgen in woord en beeld. Deze pagina’s bieden een overzicht van hun avonturen. 

in één interactief adresboek. Je contacten worden 

automatisch gesynchroniseerd en online 

opgeslagen op je persoonlijke 360 account, 

waar je ook je foto’s terug kunt vinden. Ideaal 

als het geval zich voordoet dat je zwalkend 

dan wel crowdsurfend over een festivalterrein 

je telefoon bent kwijtgeraakt. Mocht je in een 

ander geval je vrienden zijn kwijtgeraakt, maar 

je telefoon nog stevig in handen hebben; dan 

kun je via de locate / maps functie je hele clubje 

weer terugvinden in het donker. 

Tenslotte is er de 360 shop voor muziek, games 

en apps en kun je met My Web je eigen startpagina 

inrichten. Waar vele partijen het proberen, 

lijkt Vodafone er als een van de weinigen in 

geslaagd een echt complete dienst te bieden 

voor de mobiele gebruiker anno 2010. 

www.360.com 

pagina 

45

pagina 

46 

tekst 

michael oudman 

fotografie en artwork 

esmee van loon en gerrie van barneveld

pagina 

48 

Red Bull Music Academy Info Sessions @ Motel Mozaique 

met The Gaslamp Killer en DJ Promo 

voor de tweede maal organiseert red Bull 

een middag met red Bull music academy 

info sessions op het rotterdamse motel 

mozaique Festival op zaterdagmiddag 10 

april. De lectures tijdens deze middag (vrij 

toegang) zullen worden verzorgd door twee 

mannen die behoren tot de kopstukken 

van hun scenes: The gaslamp killer en DJ 

promo. 

The Gaslamp Killer is de meest gehype’te dj 

van de afgelopen 15 maanden. Waar een hype 

doorgaans niet veel meer is dan gebakken lucht, 

heeft de GLK bewezen een blijvertje te zijn en 

bewijst hij zich keer op keer met de meest heftige, 

eclectische sets op een bedje van beats en 

dubstep. Ook als producer doet William Bensussen 

(zijn echte naam) het met tracks en EP’s op 

labels als Warp, Brainfeeder en Obey bepaald 

niet onverdienstelijk. 

red Bull music academy 

De carrière van ‘onze eigen’ DJ Promo is een groot 

succesverhaal, maar succes komt je niet zomaar 

aanwaaien. Al sinds begin jaren negentig bouwt 

Promo zorgvuldig en zonder van zijn koers af te 

wijken zijn eigen hardcore imperium dat inmiddels 

bestaat uit een internationaal gerespecteerd 

label, een boekingskantoor en vaart onder de 

donkere The Third Movement vlag. Naast hardcore 

produceert Sebastian Hoff tegenwoordig 

ook hiphop (uiteraard met een rauw randje) op 

het TopNotch label van Kees de Koning. 

De Info Sessions zijn er om jonge, talentvolle 

muzikanten, dj’s en producers te informeren en 

inspireren in de aanloop naar de internationale 

Red Bull Music Academy die eens per jaar 

plaatsvindt, elk jaar in een andere wereldstad. 

Op het moment van schrijven vindt de editie 

van 2010 plaats in Londen met Mark Buning als 

Nederlandse afgevaardigde. 

Tijdens Motel Mozaique worden op zaterdagmiddag 

10 april de vrij toegankelijke Info 

Sessions gehouden in het Watt Café aan de 

West-Kruiskade 26, tussen 14.00 en 18.00. Check 

www.djbroadcast.nl/redbullmusicacademy voor 

meer informatie in de aanloop naar het evenement. 

Voor overige vragen kun je terecht bij eric. 

vandenbogaard@redbullmusicacademy.com. 

tekst 

eric van den bogaard 

Red Bull Music Academy opent 

radiostudio in de Sugar Factory 

op 24 april wordt de radiostudio van de 

red Bull music academy in de sugar 

Factory geopend middels enkele lectures 

door gerenommeerde radiomakers. Deze 

middag krijg je tevens de kans om in de 

fysieke dropbox je zelf ontwikkelde format 

voor je eigen show achter te laten. wie 

weet heb jij binnenkort je eigen liveshow! 

Onder de sprekers van deze middag vinden 

we twee ervaren mannen die elk op hun eigen 

manier bevlogen zijn van het radio maken. 

Ten eerste is er I-F, Ferenc E. van der Sluijs, de 

man achter het wereldbefaamde webstation 

Intergalactic FM die komt uitleggen hoe je met 

relatief beperkte middelen, maar wel met visie 

en een onwrikbaar geloof in het verspreiden 

van goede muziek erg ver kunt komen. Vanuit 

zijn studio in zijn geliefde Den Haag, zorgt I-F 

voor draagvlak en bereik van een hele scene. 

Ook Dennis Ruyer is deze middag aanwezig 

voor tekst en uitleg. Bij dansminnend Nederland 

staat Ruyer bekend als Mr Dance Department, 

een titel die hij overnam van Wessel van Diepen. 

Ook doordeweeks is hij op 538 te horen, 

van maandag tot en met donderdag presenteert 

hij tussen 19.00 en 21.00 zijn eigen show. In zijn 

verleden werkte hij voor illegale radiostations, 

waaronder Counterpoint Amsterdam. 

De Red Bull Music Academy Info Sessions @ 

Sugar Factory op 24 april aanstaande duren 

van 14.00 tot 18.00 en zijn vrij toegankelijk. 

Check www.djbroadcast.nl/redbullmusicacademy.com 

voor meer info. Voor overige vragen 

kun je terecht bij eric.vandenbogaard@ 

redbullmusicacademy.com. De shows vanuit 

de studio in de Sugar Factory zijn te beluisteren 

via DJBroadcast.fm. 

pagina 

49

tekst 


djb gallery 

Roel Determeijer 

Op de volgende pagina’s vind je een serie foto’s 

gemaakt door Roel Determeijer, naast fotograaf ook 

hoofdredacteur van online cultureel maandblad Herozero, 

met daarin veel aandacht voor jonge artiesten 

en kunstenaars. De serie foto’s die je op de volgende 

pagina’s kunt zien tonen allemaal jonge artiesten of 

bands.Voordat Anneke van Giersbergen, C-Mon en 

Kypski en Dem Slackers door Roel op de digitale gevoellige 

plaat zijn vastgelegd, zijn ze eerst gestyled 

door Nijnke van Willigenburg. 

www.herozero.nl/roel 

pagina 

51 

C-mon & Kypski

Anneke van 

Giersbergen 

Dem Slackers links 

Boemklatsch rechts Kyteman

perCeptie & Kapabel zijn I.S.

illustratie 

gijs kast 

tekst 


technologie special 

DJB Future Forecast 

Hoe lang nog, voordat je je vertrouwde 

DJBroadcast niet meer op papier door je 

handen laat glijden, maar alleen digitaal 

met je e-reader doorbladert? Hoe lang nog, 

voordat ook het establishment nieuwe, 

niet statische, interactieve kunstvormen 

accepteert? Hoe lang nog, voordat acteurs 

overbodig zijn, en robots en computer generated 

images geen last meer hebben van 

uncanny valley? Hoe lang nog, voordat we 

games niet meer kunnen onderscheiden 

van de werkelijkheid? 

De strekking van dit artikel moge inmiddels 

duidelijk zijn geworden. Technologische ontwikkelingen 

volgen elkaar in rap tempo op, en 

niemand onder de veertig fronst zijn wenkbrauwen 

nog langer bij het zien van een augmented 

reality applicatie op een slimme telefoon. Wij 

gaan een stap verder, verlaten – op papier althans, 

fysiek is het nog niet gelukt – het heden, 

en landen in de toekomst. We hebben vier 

gesprekken met mensen die in hun vakgebied 

de innovatie niet uit de weggaan, en nieuwe 

mogelijkheden met beide handen aanpakken. 

We spreken met onze vaste columnist Rogier 

van Kralingen over games, met Jochem Paap 

over muziek, met een deel van de heren van 

Pips:Lab over kunst en met Mischa Rozema van 

Post Panic over fi lm. Als we de heren mogen 

geloven, gaan we de minste veranderingen 

tegen komen in de clubscene, en de meeste in 

de wereld van de games. De verrassing zit hem 

wat mij betreft in de mate van verandering. Nanotechnologie 

gaat ons nog versteld doen staan 

van de mogelijkheden. Ik verbaasde me zelfs 

al over de hedendaagse mogelijkheden. Of dat 

aan mij ligt kan ik lastig beoordelen, maar dat 

is niet mijn taak. Mijn taak is om een toekomst 

beeld neer te pennen. Realistisch, verbazingwekkend, 

en soms lichtelijk beangstigend. 

In mijn zoektocht naar de toekomst, is de eerste 

persoon die ik spreek Rogier van Kralingen. 

Naast onze vaste game columnist is hij innovatie 

adviseur en game liefhebber. De perfecte 

man dus om te vragen wat de komende jaren 

onze wenkbrauwen gaat doen fronsen. “Een 

technologie die momenteel al voor handen is, 

en hier en daar opgepikt wordt door ontwikkelaars, 

is het door middel van hersengolven 

kunnen aansturen van bepaalde dingen. Je 

moet je voorstellen dat het nog niet extreem ver 

ontwikkeld is, ondanks dat het eigenlijk al een 

behoorlijke stap is dat ze het kunnen. Het schijnt 

een uurtje wennen te zijn – ik heb het zelf nog 

niet gedaan – maar daarna kun je in feite sturen 

met je digitale personage. Je hebt dan een help 

op met sensors. Het enige wat nog niet secuur 

is, is het daadwerkelijk uitvoeren van verschil- 

pagina 

57 

lende acties. Het zou kunnen dat het in de toekomst 

gewoon mogelijk wordt. Dan gaat het er 

tijdens het gamen om spannen wie het meeste 

focus heeft, als je een competitieve game speelt. 

Daarnaast is er nog een andere technologie die 

in ontwikkeling is. Je krijgt als het ware een surround 

beeldscherm. De beeldschermen zijn nu 

zodanig geavanceerd, en worden op een zodanige 

manier gebouwd, dat ze bijvoorbeeld een 

halve ronding hebben, waarmee je het volledige 

beeld wat jij als mens zou kunnen zien, wordt 

opgenomen door de game. Die technologie is 

nog veel te duur, maar is er al wel.” 

“Er is ook nog een technologie die heel veel 

invloed gaat hebben op de industrie zelf. Dat 

is het cloud principe. Dat gaat sowieso veel invloed 

hebben op alles wat we doen. Je hoeft dan 

niet meer fysiek een zware grote harde schijf 

te hebben. Of een zware grafi sche kaart. Dat 

heb je niet meer nodig op het moment waarop 

je een hele snelle internet verbinding hebt. Dan 

wordt als het ware in jouw browser het beeld 

geprojecteerd van de game die jij wil spelen. 

Dat betekent dat je in de toekomst niet meer 

nodig hebt dan een beeldscherm en een snelle 

internetverbinding. En een muis, of een stokje 

waarmee je bepaalde dingen aanstuurt. Als het 

al niet met die helm gaat. Dit is een ontwikkeling 

die extreem snel gaat. De eerste games 

die op deze manier werken, die zijn er al, maar 

doen nog steeds een beroep op de kracht van 

je computer. Een aantal games van een aantal 

jaren terug hebben ze via dit principe aangepast. 

Quake 3 is opnieuw uitgebracht als Quake 

Live, om via je browser te spelen. Dat betekent 

dus, dat je altijd op afstand elke game kunt 

spelen. Je huurt dus als het ware games, dus het 

bussiness model erachter zal ook enorm gaan 

veranderen. Voor de gebruiker wordt het een 

stuk makkelijker. Het enige argument voor een 

consument om naar de winkel te gaan, is bijvoorbeeld 

een exclusieve boxset. In onze perceptie 

heeft een fysieke drager een waarde, maar het 

zou heel goed kunnen dat iemand die nu jong 

is, die nu opgroeit, die fysieke drager niet meer 

percipieert met grote waarde. Misschien is het 

digitale, het virtueel, van genoeg waarde is. Dat 

heeft met cultuur te maken, achtergrond, mate 

van ontwikkeling.” Daar rijst bij mij de vraag of 

er nog wel behoefte is aan consoles. Rogier legt 

uit dat indie games daarop redelijk veel gezocht 

zijn. Bovendien is de cyclus tussen de consoles 

– drie jaar – doorbroken. Hoe langer we nu 

nog moeten wachten op de introductie van een 

console, hoe kleiner de kans dat het nog een 

succes gaat worden. Daarnaast, als het cloud 

computing principe doorzet, is er straks alleen 

nog maar de behoefte aan een beeldscherm. 

Consoles hoeven ook niet meer vervangen te

worden vanwege grafische ontwikkelingen, 

games zijn al fotorealistisch. Rogier schetst 

nog een toekomstbeeld. “Ik denk dat we met 

handige beeldschermen gaan rondlopen, in 

plaats van laptops. Ze kunnen door middel van 

infrarood een toetsenbord projecteren. Dat gaat 

met sensoren. Met een beetje geluk komen ze 

ook nog met een mooi vormgegeven helmpje 

waarmee je die games dus kunt besturen.” Als 

laatste weet Rogier me nog te verbazen met een 

verhaal over een contactlens, die als het ware 

werkt als een scherm. Juist, zoals in Robocop. 

Maar dan onzichtbaar. Stel je voor, je hebt geen 

reisgids meer nodig, geen navigatie meer, je 

hoeft niet eens meer op je telefoon te kijken. En 

ja, deze lens bestaat al. Augmented informatie, 

op je oog. De bionische mens, laat niet heel lang 

meer op zich wachten. “Het ligt eraan hoe we 

het accepteren. Want misschien vinden we het 

wel heel irritant. Of eng.” 

De tweede persoon die ik spreek is Mischa 

Rozema van Post Panic. Brood verdienen doen 

ze met commercials, maar de liefde ligt weldegelijk 

bij het produceren van films. Ik spreek af 

in het erg fraaie Post Panic hoofdkantoor in het 

centrum van onze hoofdstad, en vraag Mischa 

als eerste naar het nu. “We leven op dit moment 

al in een hele interessante tijd, waarin eigenlijk 

alles kan. Het moedigt enorm aan voor artiesten 

of kunstenaars om aan de slag te gaan. Met 

huidige technieken heb je geen kaders meer. Ik 

vind dat een hele fijne gedachte, maar sommige 

mensen worden daar wel gek van denk ik. Je 

moest vroeger een enorme technische bagage 

hebben om een simpele animatie te kunnen 

maken. Nu kun je in je eentje filmpjes maken. 

Wat je nu ziet gebeuren, is dat vooral mensen 

uit andere disciplines, grafisch vormgevers 

bijvoorbeeld, zich mengen in bewegend beeld. 

Daar gebeuren hele speciale dingen. Een 

nieuwe generatie regisseurs is veel visueler, 

heel anders ingesteld dan filmschool studenten, 

regisseurs. We krijgen dus een hele andere be- 

nadering van bewegend beeld, zoals de Spike 

Jonze’s, de Gondry’s. Het is de voorbode van 

wat komt. Ik denk dat er een veel creatievere 

manier van film maken ontstaat, omdat ineens 

alles kan, en dat is een fantastische ontwikkeling. 

Ik denk dat de mogelijkheden te weinig 

gebruikt worden, het wordt niet voldoende 

geadopteerd door filmers die er nu zijn, of de 

reclamewereld die er nu is. De echte grote reclamebureaus 

worden nog steeds gerund door 

mensen die misschien de zestig al over zijn, en 

niet de affiniteit hebben met technologie, en niet 

die creatieve manier van denken hebben die wij 

hebben. Ik weet niet of ik dat vervelend vind.” 

Hardop vraag ik me af of er wellicht ooit een 

tijd komt dat acteurs niet meer nodig zijn, of dat 

filmen op locatie nooit meer nodig is. “Het gaat 

enorm verbreden. Die Hollywood formule gaat 

er aan. Dat hoop ik in elk geval. Ik heb ook wel 

eens eerder in forums gezeten, met vraagstukken 

over of we straks nog wel acteurs hebben. 

Acteurs zullen waarschijnlijk wel blijven, omdat 

bepaalde regisseurs die input van een acteur 

nodig hebben, dat samenspel. Ik weet zeker dat 

wanneer Stanley Kubrick de mogelijkheid had 

gehad om geen acteurs te gebruiken, hij dat ook 

niet had gedaan. Hij wist zo ongelooflijk goed 

wat hij wilde en had 100 procent zeker voor 

kunstmatige acteurs gekozen. De technologie 

gaat niet alleen verbreden, maar ook de manier 

waarop film verteld wordt. De echte actiefilms 

zijn niet langer de kaskrakers. Vroeger werd je 

opgewonden als er een Schwarzenegger film 

uitkwam in de zomer. Dat mag van mij blijven, 

en dat zal ook wel gebeuren, maar er gaan 

mensen op andere manieren met verhalen en 

technieken aan de gang.” Minder ruimte voor 

kaskrakers, meer voor creatieve alternatieven 

dus. Waar ik verder benieuwd naar ben, is 

de wijze waarop films geconsumeerd gaan 

worden. Gaan we nog wel naar de bioscoop 

straks? “Dat is een hele moeilijke vraag. Het 

is met al die plasmaschermen wel veel leuker 

geworden om thuis een filmavond te organiseren, 

om thuis films te kijken. Het is nooit 

een bioscoop ervaring. Ik denk wel dat er een 

bioscoop ervaring zal blijven, alleen dat moet 

altijd iets kunnen bieden wat je thuis niet kan. 

Zoals nu bijvoorbeeld 3D. Er moet gewoon een 

technische voorsprong blijven.” De toekomst 

voor fysieke dragers voor consumenten ziet er 

minder rooskleurig uit volgens Mischa. “Dat is 

helemaal niet nodig! Het is gewoon een soort 

ruis die er tussen zit, dat je het schijfje in een 

apparaat moet stoppen. Dat zijn handelingen 

die er niet toe doen. Nieuwe generaties zullen 

straks ook DVD’s niet missen. Ook bij de CD 

is nooit echt een emotionele waarde geweest 

volgens. De volgende generatie maalt daar gewoon 

niet om.” Mischa krijgt van mij de vraag 

voorgeschoteld om een beeld te schetsen van 

2020. Niet reuze ver weg, maar wel genoeg om 

veel ontwikkelingen te zien komen en gaan. 

“Het is moeilijk, als het nu 2050 zou zijn, zou ik 

zeggen je plugt gewoon een kabel in, achterin 

je nek, maar dit is nog best dichtbij. Ik zie de 

creatieve verbreding verder gaan. Kleine film 

krijgt een veel betere kans. Juist door die verbreding, 

net zoals wat nu bij muziek aan de gang 

is. Veel meer ruimte voor subcultuur, omdat er 

niet meer zo gestuurd kan worden door grote 

productiemaatschappijen. Het wordt veel meer 

een vraag ding, dan een aanbod ding. Een hele 

goede zaak. Technologische ontwikkelingen 

kan ik moeilijk voorspellen, ik weet niet of er 

dan 8D cinema is ofzo. Geur bioscoop is ook een 

beetje zinloos. Pretpark taferelen. Wie weet dat 

straks met de indie films, er weer meer kleinere 

zaaltjes gaan komen.” 

Jochem Paap, beter bekend als Speedy J is de 

derde persoon die ik spreek over de toekomst. 

Zijn specialiteit is muziek, of beter gezegd geluid. 

De Rotterdammer legt me uit dat clubben 

zal blijven bestaan, en dat dj’s zullen blijven bestaan, 

maar dat er meer ruimte komt voor visuals, 

en dat muziekstukken op andere manieren 

gebruikt gaan worden. “De muziek die ik maak, 

maar sowieso alle electronische muziek, is een 

soort muziek die gedreven wordt of bestaat bij 

de gratie van technologie weet je wel. Je kunt 

met technologie omgaan zoals het bedoeld is, 

maar je kunt ook de grenzen opzoeken van 

wat je met je tools doet. Dat is voor mij een heel 

belangrijk aspect van hoe ik muziek maak. Het 

uiterste uit dingen proberen te halen om steeds 

iets nieuws te doen, om steeds meer te ontdekken, 

en om steeds meer te pushen. Dingen 

maken die mensen nog niet gehoord hebben, of 

die ik zelf nog niet gehoord heb. Het is voor mij 

in elk geval een inspiratiebron om aan de slag 

te gaan met dingen die nieuwe mogelijkheden 

met zich meebrengen.Ik denk dat er veel meer 

op het podium geïmproviseerd gaat worden. 

Traditioneel gezien zijn dj’s afhankelijk van 

platen, die een minuut of zes of acht duren. 

Door middel van mixen of een derde deck kun 

je daar een behoorlijke draai aan geven, maar 

je zit nog steeds vast aan de arrangementen 

van de platen zoals ze zijn. Steeds meer mensen 

gebruiken Ableton of Traktor, dan kun je zegmaar 

stukjes als een tool, als een gereedschap 

gebruiken. In elke volgorde die je wilt. Je kunt 

dingen terwijl je ze draait van arrangement 

veranderen, of stukken eruit pikken die je leuk 

vindt. Ik denk dat mensen de mogelijkheden 

van technologie nog niet helemaal gebruiken. 

Er wordt nagedacht over de mogelijkheden die 

een dj programma kan bieden, maar dan wordt 

het eigenlijk één op één gekopieerd. Mensen 

kijken niet wat een instrument of draaitafel in 

de context van een computer aan extra’s kan 

bieden. Een soort van een gekopieerde versie. 

Terwijl je er zoveel meer mee kunt doen, veel 

meer dan bij fysieke apparaten.” 

“De komende tien jaar is de clubscene steeds 

minder afhankelijk van hits. Van platen die door 

iedereen gedraaid worden en herkent worden. 

Iedereen heeft altijd toegang tot elk muziekstuk. 

Alles wat gemaakt wordt, is wanneer het af is 

toegankelijk voor de hele wereld. Het zal steeds 

meer aankomen op de persoonlijke keuze van 

de dj of performer in plaats van het toegang 

hebben tot dingen die exclusief zijn voor je. 

Muziek is steeds meer uitwisselbaar. Het wordt 

steeds meer gebruikt als een gereedschap, en 

niet meer als iets wat al af is, of een eigen identiteit 

heeft. De identiteit wordt toegevoegd door 

de gene die er mee aan de slag is. En ik vind dat 

een fijne ontwikkeling. De handtekening van de 

individuele performer is dan veel duidelijker 

zichtbaar, in plaats van dat mensen met hun 

handjes staan te zwaaien op plaatjes van anderen. 

Dat heb ik nooit zo interessant gevonden. 

Muziek en kunst varen wel bij mensen die hun 

eigen kleine twist eraan geven. Er zullen altijd 

nieuwe manieren gevonden worden om met 

apparatuur om te blijven gaan. Ik denk dat de 

computer een grote rol blijft houden, maar er 

zullen ook subcultuurtjes zijn die teruggaan 

naar alles analoog, naar hardware. Verder 

denk ik dat er ook nog meer een fusie tussen 

beeld en geluid gaat ontstaan. Dure apparatuur 

blijft steeds bereikbaarder worden. ” 

Voor het vierde en laatste gesprek reis ik af naar 

het rommelige laboratorium van Pips:Lab, waar 

ik me net iets te nonchalant op een net iets te ver

doorgezakte en daardoor erg hard zijnde bank 

laat zakken en het gevoel heb dat ik mijn staartbeen 

breek. Met een grimas op mijn gezicht 

vraag ik Thijs en Keez – Daan staat te bellen op 

de gang, Stije en Steven zijn er niet – te vertellen 

over hun toekomstblik. Keez legt uit over kunst 

en technologie. “Veel vooruitstrevende kunst 

is voor mij juist innovatie. Als je terugkijkt naar 

welke mensen nog steeds herinnerd worden, 

zijn dat mensen die verder gegaan zijn in een 

bepaalde techniek. Er is nog weinig overdracht 

tussen kunst en technologie, de kunstenaar is 

nog steeds die jongen die thuis zit te schilderen. 

Dat begint nu te veranderen. Omdat wij 

multidisciplinair zijn, kunnen we makkelijker 

die stap ondernemen om gekke kunstvormen 

te combineren met technologie. Als je kijkt 

naar games, of Hollywood, moet ik soms lachen 

om de dingen die wij verzinnen.” Als ik vraag 

of de heren iets missen, een technologie, zegt 

Keez zonder na te denken “Robots! Ik denk dat 

je een kunstenaar of een kunstproject prima 

kunt helpen met een robot. Een robotarm, waar 

we binnenkort ook naar gaan kijken.” Thijs 

legt uit. “Ik denk niet dat alle spelers worden 

vervangen door robots, maar ik denk dat een 

robot als zijnde een speler aanwezig kan zijn 

op het podium, of in de band” Ondertussen 

is Daan de ruimte binnen gelopen, en zit fl ink 

te rommelen met wat draden. Keez vraagt wat 

hij in godsnaam allemaal aan het doen is, en 

we besluiten het gesprek voort te zetten in de 

keuken. Keez: “Als we toch aan het fi losoferen 

zijn, je zou natuurlijk ook allerlei algoritmes 

kunnen schrijven. Ik ben blij dat we weg zijn 

van jazzmuzikanten, ik kan nu een schandelijke 

opmerking gaan maken over dat jazz gepingel 

ook maar een soort algoritme is op een bepaald 

thema. Dat kun je ook een robot aanleren. Wat 

het oplevert weet ik niet, maar je kunt op een 

gegeven moment wel intelligentie creëren. Als 

iemand doodgaat zou je ook zijn muzikale identiteit 

kunnen analyseren, en laten naspelen door 

een robot. Het is wel vergezocht, maar…” Thijs 

vult hem aan “Ik denk wel dat je de vrijheid en 

interactie voor zo’n robot moet creëren, omdat 

het anders heel erg word zoals multimedia 

vroeger werd toegepast, bijvoorbeeld op een 

scherm speelt een fi lm, en een acteur reageert 

daar op. Maar je wilt natuurlijk uiteindelijk wel 

de dialoog aan gaan met zo’n object.” Keez mist 

nog iets. “Dingen op afstand. Als ik naar mezelf 

kijk word je zo wereldburger. Thijs was net in 

Frankrijk, ik was net in Zweden, ik denk dat – 

want samenwerken is een beetje de bliss in de 

kunst – kunnen samenwerken over afstand wel 

iets is voor de toekomst. Virtual Reality is een 

tijdje een hype geweest, maar is weer aan het 

afnemen, maar ik denk dat dat stiekem weer 

een opleving gaat krijgen. Of dat nou augmented 

is, of een soort van reality op afstand, een 

soort van telepresence. Daar zie ik wel dingen 

in. Dat je ergens iets kunt bekijken, of iets kunt 

doen, terwijl je niet aanwezig bent.” Ik zie voor 

me een acteur in Nederland, die als hologram 

verschijnt bij een acteur op het podium in Barcelona. 

De acteur uit Barcelona, zal dan als hologram 

in Nederland verschijnen. Beide heren 

antwoordden instemmend. “Of je speelt met 

zes acteurs één persoon” vult Keez aan. “Ik ben 

dan de pink, en Thijs de rest van het lichaam.” 

Als ik vraag hoe een Pips:Lab show er over tien 

jaar uit kan zien, volgt een diepe zucht. Thijs: 

“Ik kan me ook goed voorstellen dat het podium 

zich helemaal niet meer bevindt in de werkelijke 

wereld, maar dat het helemaal plaatsvindt 

op het internet. Waarbij wij dus ook helemaal 

niet meer aanwezig zijn, maar over de wereld 

verspreid zijn. Wanneer dat is, ligt aan de technische 

mogelijkheden.” Keez vult aan “Ik denk 

dat dit over twee jaar al kan.”Thijs: “Mensen 

hoeven niet meer overal naar toe, mensen kunnen 

vanaf thuis kijken en meedoen. Ik vind dat 

meedoen wel heel belangrijk eigenlijk. Ik kan 

me ook voorstellen dat wij niets meer doen, dat 

we alleen een skelet neerzetten, waarbij het 

publiek de voorstelling invult” Keez: “Of je kan 

een soort van programma uploaden in mensen, 

dat je hun spieren met electriciteit beïnvloed. 

Je zou op een acteur een bepaald programma 

kunnen afspelen, zonder dat hij doorheeft dat 

hij hele stukken speelt, met bepaalde teksten. 

Als een soort bandrecorder. Misschien hebben 

wij over tien jaar de wereld overgenomen, en 

dan werkt iedereen als bandrecorder voor 

ons.” Thijs: “Ik zie het ook nog wel gebeuren 

dat radio en televisie verdwijnen. Geïmplementeerd 

in mensen. Ik zie dat wel voor me. Je hebt 

dat al in brillen zitten, kleine televisietjes. Die 

plak je gewoon op je lens. Klaar. Een klein plugje 

er bij. Wat dat betreft zal het implementeren 

van techniek in het lichaam ook verder blijven 

gaan. Je krijg steeds meer een vergroeiing tussen 

mens en techniek.” Keez “Waar ze nu ook 

volgens mij mee bezig zijn, is een knopje achter 

in je nek. Elke keer als je zin hebt in een sigaret, 

dan druk je er op, en een bepaald gedeelte van 

je hersenen krijgt een sparkje, en dan ben je je 

verslavingsprikkel kwijt.” 

Ik vraag of museumbezoeken in de toekomst 

nog nodig zijn. Keez: “Als je diep in de toekomst 

gaat, wordt iedereen een slap hoopje vlees met 

een groot brein en een internet aansluiting, en 

that’s it. Nee, maar traditionele kunst vormen 

hebben een grote historie. En bovendien 

vinden mensen het fi jn om ook nog andere 

voorbeelden te zien. Ik denk dat schilderen al- 

tijd zal blijven. Maar ik denk ook dat er mensen 

zijn die niet alleen maar een nieuw kunstwerk 

gaan maken, maar ook een nieuwe kunstvorm. 

Lichtschilderen bijvoorbeeld is een nieuw soort 

medium. Ik denk dat er wel nieuwe media bij 

komen. Video schilderen ofzo. Het zit tussen fo- 

tografi e en schilderen in.” Thijs: “Vroeger had 

je zo een pallet op je arm, en daar schilderde je 

mee, en dat wordt dan een videobeeld, en dan 

kun je er op een ander beeld mee schilderen.” 

Keez: “Ik denk dat schilderen wel tot in de eeu- eeuwigheid 

blijft bestaan. Maar ik weet niet of taal 

blijft eigenlijk, in geschreven vorm. Vast wel, 

maar het gaat er steeds meer uit. Ik vind het 

zelf tegenwoordig om een video instructie te 

zien over iets, dan dat ik het lees.” Thijs: “Ja, of 

dat talen gaan verdwijnen, en dat iedereen gaat 

spreken in een soort van programmeertaal.” 

Keez: “Da’s een beetje een gekke!” Thijs: “Ik 

kan me wel voorstellen dat wanneer de input, 

waar we nu gebruik van maken, je ogen, je 

neus, allemaal vervangen is, het geen nut meer 

heeft om te kijken naar een schilderij. Als die 

input digitaal gezien veel sneller, helderder, 

strakker, in je hersenen geprojecteerd wordt, 

dan is dat veel beter dan de wazige blik van 

een oog met een beetje staar wat er naar kijkt. 

Ik vraag me inderdaad af of we nog wel naar 

het museum gaan. Misschien is de ervaring 

wel intenser als je het niet doet. We gaan naar 

Machu Picchu toe? Nee niets, waarom zou je er 

naartoe gaan als je het zo je hersenen in krijgt, 

alsof je er als een zwaluw doorheen vliegt. 

Het is niet voor te stellen hoe snel dingen zich 

kunnen ontwikkelen. Second Life, dat was eerst 

een hype, maar nu ga je kijken hoe je dat kunt 

toepassen op een goede manier. Het is eerst 

een hype, net als die 3D schermen. Daarna 

gaat het pas naar een next level, waarin het een 

functionaliteit krijgt in de maatschappij.” Keez: 

“Wat je misschien in de toekomst hebt, is een 

kunstwerk dat aanpasbaar is aan wie er kijkt. 

Een soort van interactieve fi lm. Wat misschien 

juist weer niet interessant is.” Thijs: “Ik zie wel 

veel toekomst voor telepathie.” Daan: “UPC 

telepathie!” Thijs: “Daar zijn we echt fucking 

dichtbij volgens mij. Eigenlijk zijn we er al, we 

hebben alleen nog USB aansluitingen nodig.”

pagina 

tekst 

fotografie 

62 djb files eric van den bogaard 


Musik in Berlin 

voor velen is een weekend Berlijn synoniem met doorhalen 

tot de vlucht, bus of trein terug. easyjet-ravers 

heten deze clubtoeristen in de volksmond. niks mis 

mee natuurlijk, Berlijn is bij uitstek geschikt voor wilde 

nachten waar geen einde aan komt. Het feest is altijd 

nog wel ergens aan de gang. maar wie net iets meer wil 

weten van de muziekstad Berlijn zou eens op pad moeten 

gaan met evelyne Levêke. sinds enige tijd organiseert 

zij groepsreizen onder de noemer musik in Berlin langs 

de muziekgeschiedenis van Berlijn vanaf de jaren ’20 

tot heden. DJB ging een paar dagen met haar mee. Het 

volgende verslag geeft een kleine greep uit het excursieaanbod 

van de tour weer in woord en beeld. 

evelyne Levêke: Staat aan het hoofd van cultuureducatie en 

-promotie organisatie Sowieso 030. 030 is het kerngetal van 

zowel Utrecht als Berlijn, de steden waarin Levêke hoofdzakelijk 

werkzaam is. Musik in Berlin is het meest recente educatieve 

project van haar bedrijf. 

Berliner philharmonie: Levêke heeft zich voor deze trip omringd 

met een groepje HKU studenten dat meteen na aankomst 

op woensdag een programma voorgeschoteld krijgt. DJB stapt 

in op donderdag en ziet eerste een prachtige Marlene Dietrich 

tentoonstelling in het Filmmuseum. Na een goedekope edoch 

copieuze lunch in de kantine van de Musikhochschule krijgen 

we een rondleiding door de Berliner Philharmonie, waarbij de 

nadruk vooral ligt op de revolutionaire asymmetrische vormen 

en akoestiek van het gebouw van de hand van architect Hans 

Scharoun. 

pagina 

63

Tresor: De stilte in Tresor overdag is oorverdovend als we 

een tour krijgen door de gewelven van de club. Hoogtepunt 

van de rondleiding is een kijkje in wat we maar ‘Tresor 

overig’ zullen noemen, 45.000 vierkante verspreid over acht 

verdiepingen industriële ruimte meter ruimte achter club 

die nog niet wordt benut. Op het moment wordt er soms eens 

een Hollywood- of andere megaproductie gedraaid, maar 

de handen van het Tresor team jeuken om er een club van te 

maken. Je kunt de doffe bassen en snerpende hihats al bijna 

voelen als je door het duistere en ijskoude monument loopt 

Na de tour volgt een gesprek met de Nederlandse Tresor programmeur 

Peter Entjes, die zijn verhaal vertelt en vervolgens 

vragen beantwoordt van de enthousiaste studenten.

uFo sound studios: Dit is onze laatste stop op de dag dat we 

tevens worden geconfronteerd met een wrang stukje recente 

geschiedenis in de Stasi gevangenis, waar gedurende ongeveer 

40 jaar de meest mensonterende wreedheden hebben plaatsgevonden. 

Hoe groot is het contrast met de prachtige UFO Sound 

Studios, gevestigd in de Musikbrauerei (inderdaad, een oude 

bierbrouwerij waar nu muziek wordt gemaakt). We worden 

ontvangen door Fabian, een zeer sympathieke engineer en totale 

vakidioot die ons zijn volledige collectie microfoons toont met 

bij elke mic een verhaal. Verder laat hij ons horen wat de grote 

voordelen en (vooral financiële) nadelen zijn van analoog opnemen, 

onder meer met behulp van een compressor die nog door 

David Bowie is gebruikt. Als Levêke hem niet had onderbroken 

tegen het einde van de middag, hadden we er nu waarschijnlijk 

nog gestaan. 

muziekreis door het Berlijn van toen en nu – 

van jazzhel tot technohemel 

Bij de Musik in Berlin tour hoort een boek dat je enige tijd voor 

aankomst krijgt thuisgestuurd, zodat je beschikt over een zekere 

basiskennis wat betreft de Berlijnse muzikale geschiedenis 

tegen een sociaal-maatschappelijke achtergrond. ‘Muziekreis 

door het Berlijn van toen en nu - van jazzhel tot technohemel’ 

is geschreven door historica Leonor Jonker onder redactie van 

Evelyne Levêke en claimt niets meer te zijn dan een reisgids 

door muzikaal Berlijn. Het leest heerlijk weg en schept een 

goed beeld van muziek in de stad door de jaren heen. Ook een 

aanrader voor de muziek liefhebber die niet van plan is de tour 

van Levêke te gaan doen. 

meer info 

Klinkt bovenstaand verhaal je als muziek in de oren en lijkt het 

je leuk om Berlijn eens van een andere kant te zien? Ga dan naar 

www.musikinberlin.com voor prijzen, meer info en reserveringen. 

Wat ons betreft is de reis een absolute aanrader! 

Helaas konden we niet al het beeldmateriaal van de tour kwijt 

op deze pagina’s. We zullen extra materiaal publiceren op 

www.djbroadcast.nl. 

www.musikinberlin.com

pagina 

tekst 

68 djb shortcast 

Cro-Magnon 

Niet alles uit Japan doet denken aan synthetische 

materialen, genetische manipulatie of robotten. 

Muzikaal gezien kunnen ze in het land van de 

rijzende zon gelukkig ook meer dan karaokeen. 

Vette funk maken bijvoorbeeld. Sinds 2004 

bezetten Shigekazu Otake, Tsuyoshi Kosuga 

en Takumi Kaneko de band Cro-Magnon en ze 

doen alles wat ergens tussen jazz, funk, house 

en minimal zit. Breed? Tja, best wel, maar wel 

on-ge-loof-lijk dik. Het schijnt dat de heren ooit 

eens in Nederland hebben gestaan, tijd dus om 

ze nog een keer hiernaartoe te halen. 

www.cro-magnon.jp 

Bison 


Wereld bezetting in het nieuwe project van Holger 

Czukay, Ben Smith, Paul Murphu, Salvatore 

Principato en Ursa Major – de vrouw van Holger. 

Niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk een 

wereldbezetting. De leden komen namelijk uit zo 

ongeveer alle mogelijke windstreken – vandaar 

voorlopig een gebrek aan persfoto’s, het team is 

nog niet samen op de foto geweest. Het eerste 

resultaat is discowavepop. Ofzo. Hoe dan ook, 

zoals we gewend zijn van releases op Claremont 

56 staat de liefde voor muziek boven alles. Way 

To LA, zoals de eerste release heet, is een dromerig 

stuk muziek, met een geweldige hoes. Zet 

de plaat op, denk aan de hoes, en droom weg. 

Als de volgende release weer net zo in de roos is 

als Way To LA, zijn we definitief fan. 

Jacob Korn 

Deze duitse producer en mediakunstenaar werkt 

voor het Trans-Media-Lab in Dresden aan manieren 

om elektronische livemuziek interactiever 

te maken. Eerder produceerde hij onder het 

alias Granufunk en werkte samen met Sebastian 

Gaiser als Sket. Onder zijn eigen naam maakt hij 

vooral heerlijk diepe house. Check vooral even 

het vrolijk makende I Like the Sun (But Not on 

LCD’s) – die hoes ook! Lief! - en het wat serieuzere 

maar oh zo dope Selene. En vergeet uiteraard 

ook niet de podcast te checken die hij onlangs 

speciaal voor DJBroadcast gemaakt heeft. 

www.jacobkorn.de

pagina 

70 djb shortcast 

Lone 

Als je geen genoeg kunt krijgen van muzikale 

genieën als Joy Orbison, Bibio en Flying Lotus 

moet je maar even snel opzoek gaan naar 

materiaal van Lone. De muziek van deze Britse 

electro-hop producer, die in het dagelijks leven 

luistert naar de naam Matt Cutler, heeft volgens 

Bibio himself een zeer levendige persoonlijkheid. 

Iets wat een artiest in deze tijd niet kan 

missen om succesvol te zijn. Cutler zelf zegt 

dat bands als Boards of Canada en Madlib 

en Britse muzikanten als Keaver, Brause en 

Bibio zijn grootste inspiratiebronnen zijn. Zijn 

album Ecstacy & Friends dat vorig jaar zomer 

uitkwam, wordt hier bij DJB nog veelvuldig 

gedraaid. Al enthousiast geworden? Dan is zijn 

alom geprezen zomeralbum Lemurian uit 2008 

ook zeker een aanrader. 

www.myspace.com/lonemusic 

Mike Slott 

tekst 


Massimiliano 

Pagliara 

Deze in Italië geboren en in Berlijn wonende producer 

neemt je graag mee terug naar de ‘80’s. Uit 

zijn handen komen bitterzoete, romantische new 

wave en pittige italo disco in een modern jasje. 

Zijn unieke sound komt voort uit een enorme 

verzameling synthesizers en analoge muziekinstrumenten. 

En als hij niet achter zijn synthesizers 

zit, kun je hem het best gaan zoeken in de 

dansschool. Hij is namelijk naast producer ook 

nog eens professioneel danser en choreograaf. 

Check zijn release op Rush Hour, Sensation 9, 

met daarop ook een geniale Morodereske remix 

– alhoewel we ook voor kunnen stellen dat je ‘m 

te vies vindt - door Marco en Orpheo 

www.myspace.com/massimilianopagliara 

Hij is de ene helft van het spraakmakende hip hip duo Heralds of 

Change, wat hij samen met niemand minder dan Hudson Mohawke 

vormt. Hij wordt liefkozend ‘de Sun Ra van Fruity Loops’ genoemd 

en zijn geniale nieuwe minialbum Lucky9teen was binnen een 

week uitverkocht. Zijn stijl kunnen we het best omschrijven als 

golden age hip hop met invloeden uit free jazz en jaren ‘80 jaren 

boogie. Slott (ook wel Slottkavic) heeft zijn talent niet van een 

vreemde. Zijn vader was een jazz artiest, zijn broer tekende bij 

Sony BMG op 17-jarige leeftijd en zijn neef zat in Ierlands meest 

succesvolle golden-era hip hop groep. 

www.myspace.com/mikeslottbeats

pagina 

72 

Top Gear 

Technologie is niet sexy. voor het gros van de mensen althans. 

maar sommige mensen kunnen zich toch verliezen 

in de liefde voor een apparaat. ze zijn er aan verknocht 

en nemen het als het even kan met zich mee. muzikanten 

hebben liefde voor een bepaald instrument of voor een stuk 

gear. ze weten wat het doet en kunnen het blind bedienen. 

nu, foto’s van een aantal van die muzikanten zie je op de 

volgende pagina’s, vergezeld van hun apparatuur en een 

romantische brief aan hetzelfde stuk gear. Lees hoever de 

liefde kan gaan. 

Knobsticker 

Pim: 

shirt 8mm. via MEN_at_WORK 

jeans Levi’s via MEN_at_WORK 

sneakers Footwork via MEN_at_WORK 

Eelco: 

shirt Wrangler via MEN_at_WORK 

vest Diesel via MEN_at_WORK 

www.menatworkshop.com 

fotografie/productie/styling 


assistent styling voor MEN_at_WORK Amsterdam 

nathalie nols 

My dearest Ebony, 

e 

verytime I smell fresh wood I smell you. 

Even in the short time we are together we have 

already shared so many beautiful moments. 

The moments we melted together and those 

when you were laying in the back of SJEF. 

Even though you don’t talk so much I know you enjoy 

those moments just as much as I do. 

My dearest ebony. I hope we may share many more 

beautiful moments together. 

I love you! 

Abmip 

Pim over zijn Ebony 

pagina 

73 

Dear sweet 101 of mine, 

T 

his is me, Cellid, writing letter of love to you, 

my favourite keyboard to play with. I love you. 

You are my little darling, I must say. 

I want to tell you why. Yes. 

I remember when I first saw you. It was in synthesizer shop in 

Tokyo. Yes. You were laying there and looking at me all the time, 

but I didn’t want to take you home immediately. Later that day 

I realised I miss you already, so I went back to the shop to pay 

money. I take you home yes. You make very sweet sounds when 

we play. I like it when you make sweet sounds. 

You are my little darling. 

Kisses, Cellid 

Eelco over zijn Roland 101

Mijn liefste, 

i 

k herinner mij de dag dat ik je voor het eerst in mijn 

vizier kreeg nog als gister. Je lag daar zo prachtig, 

in een bundel van licht, en iedereen moest naar je kijken. 

Jij deed alsof het niks was en bleef hard als staal, 

en weet dit, mijn ridder: zelfs dat vind ik prachtig aan je. 

Je koele, kille blikken laten mij sidderen van opwinding. 

Ik kan niets anders meer dan denken aan jou, ik slaap niet meer, 

eet niet, drink niet, en wil niet meer. 

Ik kan je niet bezitten. Ik kan je niet aan. Ik wil zo graag, 

maar als ik in je buurt kom schreeuw je en scheur je. 

Je bent al bezeten. 

Voor altijd je jouwe, 

Kimberly 

Kimberly over het fuzzpedaaltje van Chris 

Daily Bread 

Kimberly: 

vestje Ichi 

jeans 8mm. 

sneakers Converse 

Stefan: 

vest Insight 


Chris: 

shirt 8mm. 

jeans 8mm. 


alles via MEN_at_WORK 

www.menatworkshop.com

Liefste. Beste. Mooiste Axiom 49. 

i 

k ken je niet zo lang, maar we hebben veel met elkaar gehad. 

Je bent geen Korg, en ook geen MPC.. Meer iets ertussenin, 

maar je doet zeker niet voor ze onder. 

Ten minste.. Met behulp van wat plugins, maar dat is niet erg. 

Ik heb je hulp ook niet heel erg vaak nodig gehad, maar je was er 

altijd wanneer het wel nodig was. 

Ik schrijf deze brief ook om je daarvoor te bedanken. 

Bedankt. 

Voor alles. 

Van je touch sensitive pads tot je pitch bend. 

En van je transpose tot die draaiknopjes waarvan ik nog steeds niet 

weet waar ze precies voor zijn.. Dank je wel. 

Ik hoop dat je het niet te zwaar opneemt, maar nu gaan we helaas 

afscheid van elkaar moeten nemen. 

We zijn elkaar ontgroeid. 

Het was een korte tijd, maar ik heb er zeker van genoten. 

En ik weet dat het wederzijds is. 

We moeten nu beide verder. Het heeft geen zin om in het verleden 

te blijven steken, voor ons beide, maar ik zal nog vaak terugdenken 

aan de tijden die we samen hebben gedeeld. 

Ik wens je heel veel sterkte en liefde toe in de toekomst. 

Je beste (en enige) eigenaar ooit, 

Hayzee 

Hayzee over zijn Axiom 49 

Hayzee 

vest Junk de Luxe 

via MEN_at_WORK 

sneakers Nike 


Krause (Susanne Clermonts) 

jurkje 8mm. via MEN_at_WORK 

schoenen United Nude 


e 

enzaam op Marktplaats, als verloren in ‘t geel: 

Het zwart van je lichaam, fier, sensueel 

Je vraagprijs was hoog, mijn verlangen was groot 

Je staarde me aan, in je kistje van rood 

En nu je van mij bent, volg je me trouw 

Over land, over zee, terzij van je vrouw 

Je laat me nooit zitten, maar blijft naast me staan 

En als ik dan naar huis wil, dan laat je me gaan 

Je stuwt, je suist, je kreunt en je knort 

‘k Prop kabels in gaatjes tot je schreeuwt van genot 

Vurig en diep, ongenadig en heet, 

Ben je mijn liefde en maakt me compleet 

Krause over haar Korg MS-10

Rednose Distrikt 

Steven de Peven: 

shirt Junk de Luxe via MEN_at_WORK 

colbert Cold Method via MEN_at_WORK 

Aardvarck: 

vestje Cold Method via MEN_at_WORK 

sneakers Patta 


a 

ls er iets is waar ik mijn gloeiend hete fallus in wel duwen is het jouw 

fluweelzachte crèmekleurige gleufje. Ik explodeer bijna bij het idee jou 

hevig klaar te vingeren op mijn bureau terwijl ik je flanken stevig aflik 

met mijn door en door slijmerige pindakaastong, waarop ik vervolgens 

je reeds pokdalige gelaat volsproei met m’n warme doch niet geheel gezonde zaad. 

Het maakt mij niets uit dat je niet moeders mooiste meer bent Het gaat tenslotte 

om hoe je vanbinnen in elkaar zit. Naast dat ik je dus hoe dan ook afschuwelijk 

aantrekkelijk vind, ben je mijn zielemaatje tot de dood ons van elkander scheidt. 

Liefs, voor altijd de jouwe 

Steven 

Steven de Peven over zijn MPC 2000 

Allerliefste, 

i 

k zag je staan, ik wilde je! 

Jij bleef cool, ik moest je halen 

Toen ik je had was mn leven compleet 

Je maakt me zo gelukkig. 

Ons samenzijn is intens, elke dag geniet ik 

van je nu kan ik niet meer zonder je. 

Leven zonder jou, dat is ondenkbaar 

Heel fijn dat ik je meestal kan meenemen naar de disco. 

Je bent zo makkelijk en gebruiksvriendelijk ook heel 

tof dat ik je kan uitzetten waneer ik dat wil. 

Je bent de ideale partner. 

Schatje ik hou van jou... 

Aardvarck over zijn Asus minilaptop

tekst 

alfred bos feature 

Riva Starr 

gaat voor ‘glocalism’ 

“De architectuur van 

MySpace is verouderd” 

Hij heet de hotste house producer van dit moment 

te zijn, zijn portret siert de omslag van 

menig dansblad en de meest prestigieuze 

mixopdracht van het jaar (de compilatie 

die het Defected label jaarlijks op de miami 

winter music conference presenteert) is 

door hem samengesteld en gemixed. riva 

starr is traditioneel en modern tegelijk: hij 

houdt van volksmuziek en maakte naam 

via zijn weblog. 

Riva Starr kwam 35 jaar geleden in Napels ter 

wereld als Stefano Miele. Muziek is hem met 

de paplepel ingegoten: een oom is klassiek 

muzikant en zijn vader draaide thuis altijd 

muziek, van klassiek tot volksmuziek. “Ik kom 

uit Zuid-Italië”, vertelt Starr/Miele over de 

telefoon. “Daar speelt muziek van oudsher een 

voorname rol in het dagelijkse leven, niet alleen 

op bruiloften en begrafenissen, er is eigenlijk 

altijd en overal zang en muziek.” 

Toen hij tien was, kocht zijn moeder een platenspeler 

voor hem en zo is het begonnen. De 

ervaringen van de kleine Stefano bepalen een 

kwarteeuw later het geluid van de dansproducer 

Riva Starr. Op zijn onlangs verschenen 

debuutalbum If Life Gives You Lemons, Make 

Lemonade (uit via het label van Jesse Rose, 

Made To Play) staan eigentijdse clubgrooves 

waarin de volksmuziek van de Balkan duidelijk 

doorklinkt – al kun je zijn muziek geen Balkan 

beat noemen en is het ook geen fanfare minimal 

à la Ricardo Villalobos. “Ik heb die Balkan 

muziek altijd leuk gevonden”, zegt de producer 

die een scheut zigeunerbloed door zijn aderen 

heeft vloeien. En die levenswijsheid in de albumtitel, 

die reflecteert de levenshouding van het 

mediterrane Napels. “Dat is een Napolitaanse 

uitdrukking. Toen ik merkte dat het Engels precies 

dezelfde zegswijze kent, had ik mijn plaattitel 

gevonden.” 

géén muzieksnob 

Naast Riva Starr is Stefano Miele ook de breakbeat 

producer Madox. Aanvankelijk had hij meer 

succes onder die naam en bracht hij sinds 2003 

een stoet 12 inches plus het album Urban Plastic 

(2007) uit via het Mantra Breaks label uit Rome. 

Inmiddels heeft de meer op de vierkwartsmaat 

gerichte Riva Starr zijn breakbeat collega Madox 

overvleugeld. Dat is vooral te danken aan de 

edits en bootleg remixen van bekende tracks 

en rockklassiekers die Riva Starr de afgelopen 

viert jaar via zijn weblog heeft laten horen. De 

Napolitaan mailde links van zijn weblog naar bewonderde 

producers als Jesse Rose en Claude 

Von Stroke. Beiden reageerden enthousiast en 

brachten materiaal van Starr uit: Von Stroke’s 

Dirtybird label kwam in 2007 met de Bubble 

EP en Rose’s Made To Play volgde een jaar later 

met Squash. Ook waren er releases via Fatboy 

Slims Southern Fried en een sublabel van Get 

Physical. Sterke referenties, maar ze bereiden je 

niet voor op het geluid van Starrs debuutalbum, 

Make Lemonade. Dat is moddervet, groovy, met 

een onmiskenbare house feel, maar valt op door 

zijn zelfspot (de plaat opent met I Was Drunk) en 

de invloed van de Oost-Europese volksmuziek. 

Riva Starr is géén muzieksnob. 

“Tijdens mijn studie heb ik een scriptie geschreven 

over traditionele muziek en de vervuiling 

door electronische sounds. Dat project noemde 

ik glocalism: global en local komen samen 

en vormen een synthese. Ik kan geen muziek 

maken zonder te denken aan traditionele muziek 

of wereldmuziek in het algemeen. Het is een deel 

pagina 

81 

van mijn muzikale stijl. Ook in mijn oudere producties 

als Madox zul je samples van wereldmuziek 

horen, batucada bijvoorbeeld. Traditionele 

muziek heeft een fris geluid.” 

smeltkroes 

Ook voor Riva Starr heeft MySpace aan belang 

ingeboet, Facebook en Soundcloud hebben de 

functie voor een belangrijk deel overgenomen. 

“Het gaat allemaal om trends”, meent Starr/ 

Miele. “De architectuur van MySpace is verouderd, 

te log ook. Het is nog steeds een goed 

platform om muziek te checken en je kunt mijn 

album beluisteren via MySpace. Maar in technisch 

opzicht begint het te verouderen.” 

Zijn Nederlandse vriend en collega Laidback 

Luke heeft de term ‘mezcla’ bedacht voor Riva 

Starrs mengvorm van oud en nieuw. Het is 

Spaans voor mengvorm of smeltkroes. “Ik vind 

Nederlandse producers als Madskillz en 2000 

And One heel erg goed”, zegt hij ongevraagd. 

In april begint hij zijn eigen label, Snatch genaamd. 

“Ja, hahaha, dat heeft in het Engels ook 

een schunnige betekenis, wat ik niet wist. We 

hadden het logo al ontworpen en laat dat nu ook 

op die schunnige betekenis aansluiten! Het is 

een grappig toeval.” 

Riva Starr draait op 9 april tijdens de Rauw 

Weekender in Tivoli, Utrecht. Het album If Life 

Gives You Lemons, Make Lemonade is uit op 

Made To Play. De mixdubbelaar Defected In The 

House: Miami ’10 Riva Starr (cd1: house, cd2: 

house met wereldmuziek) verschijnt op 9 maart 

via Defected en wordt verspreid door N.E.W.S. 

www.rivastarr.com 

www.myspace.com/rivastarr

tekst 


John Daly 

one track pony 

Bij de podcast die de in galway wonende 

Daly onlangs voor ons maakte, is nooit 

een interview verschenen. niet alleen om 

de afwezigheid daarvan goed te maken, 

sprak ik hem. over muziek, maar ook over 

z’n baan en z’n studie. De baan komt binnenkort 

te vervallen, muziek slokt te veel 

tijd op. moeten we daar rouwig om zijn? 

niet bepaald. 

John Daly, 32 jaar oud, en de zoon van een folk 

muzikant. Maar voor ons vooral bekend van releases 

op zijn eigen label Feel Music. Daarnaast 

heeft hij ook releases gehad op Mule Musiq en 

Drumpoet Community. Alsof dat nog niet genoeg 

is, heeft hij onlangs ook nog een tweede 

label opgericht, dat luistert naar de naam One 

Track Records. Al die muzikale inspanningen 

hebben de Ier doen besluiten om zijn baan op 

te zeggen. “Het is een leuk baantje, maar binnenkort 

stop ik er mee. Langzamerhand krijg 

ik het te druk met muziek. Ik klaag niet hoor, ik 

ben er erg blij mee! Daarnaast kan ik thuis altijd 

nog voor mezelf koken. Dat schoot er wel eens 

bij in, dan at ik wat makkelijks ofzo, omdat ik de 

hele dag al uien had staan snijden!” De drukte 

weerhoudt Daly er niet van om binnenkort weer 

zijn oude liefde en studie horticultuur op te gaan 

pakken. En ja, waarom ook niet. 

De interesse voor muziek is altijd al bij Daly 

aanwezig geweest. Sinds zijn veertiende schreef 

hij muziek, en speelde hij in bands. De stap naar 

het maken van electronische muziek is voor hem 

niet meer dan een logische geweest. Niet dat het 

betekent dat hij daar meteen succes mee had, 

toen hij daarmee op zijn negentiende begon. Het 

duurde negen jaar, tot 2006, voordat zijn eerste 

werk uit kwam. En nog wel op zijn eigen label 

ook. “Het duurde gewoon erg lang voordat ik 

iets had gemaakt waar ik tevreden over was, 

wat ik uit wilde brengen. Daarnaast ben ik vrij 

lui aangelegd, waarom haasten, je maakt dan 

alleen maar fouten.” Als ik vraag of hij zijn eerste 

label, Feel Music, heeft opgericht omdat hij zijn 

tracks nergens anders kwijt kon, zegt hij “Ik 

wilde altijd al een eigen label hebben. Ik heb wel 

demo’s naar andere labels gestuurd, maar toen 

zij eindelijk reageerden, was ik niet bepaald blij 

met de deal die ze me aanboden. Toen ben ik 

dus mijn eigen label gestart.” 

Dat ondertussen een jonger broertje heeft gekregen 

in de vorm van One Track Records. Een 

naam die het concept van het label al redelijk 

verraad. “Er komt altijd maar één track op de 

A-kant, met tools op de B-kant. Ik had het gevoel 

dat sommige dingen die ik maakte behoorlijk 

verschilden van eerder werk. Daarnaast had ik 

een goed concept voor een label, waarbij bonus 

tracks op de B-kant zouden komen. Bij sommige 

tracks kun je echt mooie dingen doen met 

kleine, losse stukken. Die tracks komen dus op 

dit label, met losse stukken op de B-kant. Ook 

wilde ik graag eindelijk eens mijn eigen label 

hebben, Feel Music doe ik namelijk met een 

vriend.” Het label wordt trouwens een John Daly 

only label. Geen tracks van anderen dus. Als 

we Daly mogen verwachten is de – overigens 

geniale – track Meltdown slechts het begin van 

een grote serie tracks op One Track. Daarnaast 

komt er nog een 12 inch uit op Drumpoet Community. 

Bovendien werkt Daly ook nog aan een 

liveset – hij maakt zijn tracks zowel met analoge 

gear als met software – waarmee hij binnenkort 

hoopt te gaan optreden. 

John Daly staat op vrijdag 26 maart in Trouw 

Amsterdam en op donderdag 29 april in de 

Merleyn in Nijmegen. 

www.myspace.com/thesoundofjohndaly 

feature 

pagina 

83 

“Ik ben vrij lui aangelegd, 

en waarom haasten, dan 

maak je alleen maar fouten”

tekst & foto 

rené passet 

Francois kevorkian en steve Bug zijn al fan 

van conforce, de voormalige eilandbewoner 

uit Friesland. nu z’n album machine conspiracy 

uit is, maakt zijn diepe dubtechno 

steeds grotere cirkels in de wereldwijde 

dansplas. 

Terschelling. Niet bepaald het brandpunt van 

de Nederlandse technoscene. Toch spoelden 

de beats daar ooit letterlijk het strand op, blijkt 

uit een mooie anekdote die Boris Bunnik alias 

Conforce met liefde oprakelt. “Mijn vader 

was boswachter op Terschelling en vond een 

cassettebandje op het strand dat iemand was 

verloren. Daarop stond allemaal vreemde 

monotone muziek. Op het bandje bleek vroeg 

technomateriaal van Speedy J en Dave Clarke 

te staan. Ik kon als kind niks met die blieps en 

pieps, maar een paar jaar later wel. Dankzij dat 

bandje wist ik van het bestaan van dance.” 

Inmiddels maakt Conforce zelf ook behoorlijke 

golven in technoland. Zijn single Cruising 

kwam in de Top 10 van dj Steve Bug terecht en 

Francois Kevorkian tipte onlangs zijn CCCP EP. 

Conforce live doet het ook goed. Zo stond hij 

vorig jaar op Sonar en het Amsterdam Dance 

Event en opende hij onlangs in Trouw op de 

Delsin/Berghain-nacht. Niet verkeerd voor een 

23-jarige gast uit Friesland. 

“Ik stoor me wel eens aan die ons-kent-onsmentaliteit 

in de Randstad”, zucht Bunnik (zwarte 

coltrui, baardje en studentikoze bril). “Het is beslist 

moeilijker om als noorderling aan de bak te 

komen in de dancescene dan wanneer je in het 

westen woont. Dat merk ik aan mijn boekingen. 

Ik krijg vanuit het buitenland meer waardering 

dan vanuit Nederland.” 

Het is een bekend verhaal waarover de Brabantse 

dubstepproducer Martyn en het Groningse 

Noisia eveneens kunnen meepraten. Ook zij 

vieren hun successen vooral in het buitenland. 

Al was het Amsterdamse Rushhour in 2007 het 

eerste platenlabel dat potentie zag in de diepe 

producties van Conforce. 

van digitaal naar analoog 

Tegenwoordig brengt de Fries zijn platen voornamelijk 

op buitenlandse labels uit, waaronder 

het überhippe Belgische Curle, het Franse 

Modelisme en het Britse Meanwhile. Op dat 

laatste label verscheen onlangs zijn debuutalbum 

Machine Conspiracy. Een album waarop 

diepe dubtechno scherpe duikvluchten over de 

dansvloer maakt, langs Swayzak, Luke Hess en 

vintage Detroit techno. 

“De titel staat voor de samensmelting tussen 

menselijkheid en synthesizers”, legt Bunnik uit. 

“Het beste voorbeeld is het gebruik van een 

vocoder waarmee ik mijn stem in de machine 

stop. Maar je moet het ook zien als een antistatement, 

tegen de verregaande digitalisering 

van muziek. Bij veel muziekproducties heeft 

de techniek tegenwoordig de overhand. Alles 

klinkt zo ontzettend geprogrammeerd. Ik vind 

het verschrikkelijk dat je kunt horen met welk 

softwareprogramma muziek gemaakt is.” 

Bunnik doelt op de Ableton-generatie, die een 

eindeloze stroom inwisselbare techno op de 

feature 

Conforce 

Techno van het wad 

“Analoog is veel leuker 

werken als muzikant” 

pagina 

85 

markt pompt. Hij zucht eens diep. “Ik ben ook 

begonnen met software, maar werd ziek van het 

geklik met die muis. Dat is niet gezond, weet je. 

Bovendien merkte ik dat ik mezelf moest beperken. 

Ik zag door alle plug-ins het bos niet meer.” 

Hij besloot te investeren in analoge apparatuur 

en zichzelf opnieuw uit te vinden. ”Het is veel 

leuker werken als muzikant. Bovendien klinkt 

analoog gewoon beter. Oké, je hebt sneller 

foutjes. Maar dat is juist de charme, die beats 

die niet helemaal recht lopen.” 

Samen met producers als Detache, Delta Funktionen 

en Mohlao maakt Conforce deel uit van een 

nieuwe lichting Noord-Nederlandse producers 

waar we nog veel plezier aan gaan beleven. “We 

hebben regelmatig contact met elkaar”, vertelt 

Bunnik over het clubje noorderlingen. “Er zijn 

ook plannen voor een gezamenlijk platform, 

maar dat moet nog vorm krijgen.” 

Ondertussen is Bunnik bezig met een eigen 

platenlabel, waarop binnenkort de eerste plak 

vinyl moet verschijnen. “Het doet me pijn als 

muziek niet meer fysiek te krijgen is”, klinkt 

het fel. “Als ik zo’n Richie Hawtin nu hoor, dan 

denk ik: gast, je bent alles aan het afbreken 

wat je hebt opgebouwd. Bovendien, als er ooit 

een digitale storm komt is iedereen zijn muziek 

kwijt. Terwijl mijn platen dan gewoon nog in de 

kast staan.” 

Het album Machine Conspiracy en de single 

Cruising zijn uit op Meanwhile. 

www.myspace.com/conforce

tekst 


De verhalen van 

Space Dimension 

Controller 

als je dit leest is Jack Hamill, de man – of 

beter jongen – achter space Dimension 

controller net twintig geworden en ligt 

zijn tweede ep, die luistert naar de titel 

Journey to the core of the unknown sphere, 

in de winkel. Dat klinkt als een science 

fiction verhaal en dat is het ook. zo legde 

de in Belfast wonende Hamill mij tijdens 

een chatsessie uit. 

Michael: Hoe is ’t leven? 

Jack: Niet slecht, ik ben redelijk lui geweest 

sinds een gig in Bristol. Vooral gegamed. Jammer 

genoeg moet ik deze week weer aan de 

bak. 

Michael: Vertel? Nieuwe releases? 

Jack: Ja, ik moet nog steeds wat tracks maken 

voor mogelijke releases, maar die zijn nog niet 

bevestigd. Ik ben ook nog bezig met de voorbereidingen 

voor Red Bull Music Academy. 

Michael: Wat doe je als je niet met muziek bezig 

bent? 

Jack: Als ik niet bezig ben met muziek ben ik 

meestal wat aan het gamen. Ondertussen voel 

ik me dan schuldig omdat ik niet met muziek 

bezig ben. 

Michael: Cool. Heb je verder iets van een muzikale 

achtergrond? Heb je in een bandje gespeeld? 

Jack: Ik had mijn metaltijd, toen ik 12/13 was. Ik 

zat in een bandje en koen goed gitaarspelen, 

maar na jaren gamen zijn mijn vingers niet zo 

snel meer als ze ooit waren. Niet dat dit me 

beïnvloed heeft met mijn electronische muziek. 

Ik stopte met metal toen ik 15 was. 

Michael: Hoe ben je begonnen met electronische 

muziek dan? 

Jack: Vooral doordat ik soundtracks luisterde, en 

stukken van Brian Eno hoorde, maar ook Aphex 

Twin. Vanaf dat moment is het gaan groeien. 

Michael: En hoe is het Space Dimension Controller 

project dan ontstaan? 

Jack: Dat was rond zomer 2008. Ik maakte toen 

veel ambient en IDM, maar ik groeide er uit. 

Ik wilde iets maken waar mensen van gingen 

dansen, in plaats van door hun baard aaien. 

Michael: Ja, die baarden, dat is nog het minst 

aantrekkelijke van het hele IDM gebeuren. 

Jack: Zeker! En wat ik gemerkt heb bij het meer 

dansvloer gericht draaien, is dat de mensen 

dansen, of je negeren. En dat is een stuk beter 

dan een zooitje mid-twintigers dat naar je staat 

te staren, en elk geluid dat je produceert staat 

te analyseren. 

Michael: Ik kan me er iets bij voorstellen. Trouwens, 

alles wat je maakt, komt uit analoge bakken 

toch? 

Jack: Ja. Alleen wel opgenomen en gesequenced 

in Cubase. Ooit wil ik nog wel een multitrack 

reel to reel recorder hebben. 

Michael: De meesten van jouw leeftijd kiezen voor 

software. Waarom kies je voor hardware? 

Jack: Ik werd de vst’s zat. Ik kan maar uit één of 

twee plugins emotie krijgen, en dan nog gaan 

ze na een minuut of vijf vervelen. Ook mis ik 

het gevoel van hardware. Elke synth heeft zijn 

eigen karakter. En de synth waarmee ik een 

track begin te maken, vormt dus het karakter 

van de track. 

Michael: Dus je inspiratie komt van? 

Jack: Vooral van mezelf. Ik luister niet zo vaak 

meer naar andere muziek. 

Michael: Dus de releases weerspiegelen je stemming 

op het moment dat je ze maakte? 

Jack: Ja. Veel inspiratie komt trouwens ook van 

de gedachte achter de release, en de tracktitels. 

Michael: Hoe bedoel je? 

Jack: Ik bedenk de tracktitels eerder dan de 

muziek. Ik kan geen muziek maken, zonder de 

titel te hebben. Het duurt soms wel een paar 

weken voordat ik een sliert woorden heb die 

goed klinkt, of waar ik een goed verhaal bij kan 

verzinnen. 

Michael: Dus al je tracks zijn gebaseerd op een 

fictief verhaal? 

Jack: De meeste wel ja. Ze zijn geplaatst in het 

Space Dimension Controller universum. Ik vind 

dat een track veel meer diepte krijgt, als je er 

een verhaal bij kunt inbeelden. Veel muziek 

tegenwoordig is zo inhoudsloos, gemaakt voor 

de dansvloer. Dj’s zien er liever tof uit, en zijn 

liever bekend, dan dat ze van muziek houden. 

feature 

pagina 

87 

Michael: Ik snap wat je bedoelt. Maar, hoe moet 

ik het me voorstellen. Zit je op de bank, bedenk 

je een verhaal, en ga je daar vervolgens een 

soundtrack bij maken? 

Jack: Zie het als een kort verhaal met een bijbehorende 

soundtrack. Je leest een boek, en zelf 

verzin je er een setting bij. Iemand anders zal 

er weer een heel andere setting bij bedenken. 

Iedereen heeft een andere gedachtegang. 

Michael: Heb je al lang een fascinatie voor sci-fi 

verhalen? 

Jack: Ja, ik keek altijd sci-fi series en films toen 

ik klein was. Robocop, Star Wars en veel jaren 

’80 cartoons zoals Mask, Captain Planet en de 

Gobots. Ik kan me eigenlijk geen verhaal meer 

herrinneren. Ik onthoud alleen het gevoel dat 

ze me gaven. Dat zelfde gevoel heb ik als ik 

verhalen voor tracks verzin. 

Michael: Je hebt een track op Royal Oak op stapel 

toch? 

Jack: Ja, dat is de volgende, die is net gemastered. 

Hij staat geplanned voor eind maart. 

Michael: Wat kunnen we verwachten? Unidentified 

Flying Oscilator was meer oldschool electro, 

terwijl The Love Quadrant wat zoeter was. 

Jack: Deze EP is gefocust op tochten en reizen. 

De tracks zijn best wel lang en uitgesponnen. 

Meer zoals The Love Quadrant. 

Journey to the Core of the Unknown Sphere komt 

eind maart uit op Royal Oak. 

www.tiraquon6.net

tekst 

alfred bos 

Martin Buttrich 

is niet langer afgeleid 

“Muziek is het enige wat 

me de drive geeft om 

ermee door te gaan” 

Hij werkte met Timo maas en was verantwoordelijk 

voor de klassieke hitremix van 

azzido Da Bass’s Dooms night. Hij is de 

man achter het Loco Dice album 7 Durham 

place. en eerlijk is eerlijk, de liefhebber is 

bekend met de niet misselijke club releases 

die hij de afgelopen vijf jaar onder eigen 

naam uitbracht. maar martin Buttrich is 

eindelijk klaar voor het voetlicht. eind 

maart verschijnt zijn debuutalbum, crash 

Test. “nu is het tijd.” 

“Het was voor mij nooit het goede moment om 

een album te maken”, zegt Martin Buttrich. Zijn 

intuïtie hield hem tegen. Het idee alleen al deed 

hem snel aan andere dingen denken, want een 

album, daar kun je van blokkeren. “Dat was me 

al eerder gebeurd.” Maar de afgelopen vijftien 

maanden had hij zoveel nieuwe tracks geproduceerd 

en die pasten ook nog eens goed bij 

elkaar – daar moest maar eens een album van 

komen, de tijd was rijp. Een concept had hij niet, 

hij wilde muziek met het clubgevoel maar ook 

prettig om thuis of in de auto naar te luisteren. 

“Ik wilde het beste van beide werelden.” 

Crash Test is klassieke Duitse minimal: lange 

diepe tracks met omgevingsgeluid en een 

housy feel. Impressionistisch als een ambient 

soundcape, stuwend als een club groove. Wie 

roept dat minimal dood is, krijgt zijn ongelijk 

met Crash Test keihard in zijn snufferd. Hoe 

vaak hoor je een trompetsolo opklinken uit de 

Berlijnse minimal bunkers? 

Martin Buttrichs studio staat in Hannover, een 

provinciestad van zo’n half miljoen inwoners. 

“Het grootste dorp van Duitsland”, aldus Buttrich, 

ruwweg gelegen halverwege Hamburg en Berlijn. 

Daar kan hij in zijn eigen bubbel existeren, 

want er is relatief weinig te doen en Buttrich is 

snel afgeleid, geeft hij toe. “Om de een of andere 

reden klinkt de omgeving waarin je verkeert, 

door in de muziek die je maakt. Zo werkt het in 

ieder geval bij mij.” 

In Hannover maakte hij begin jaren ’90 kennis 

met electronische dansmuziek, in een gay club. 

“Die hield iedere vrijdagavond open huis, dus 

ook voor hetero’s. Ik was vanaf de eerste seconde 

verkocht.” Muziek, van hip hop tot dub, 

had zijn belangestelling, maar house vloerde 

hem. “Die energie, die intense geluiden!” 

ongelukje 

Martin Buttrich leerde de studio intiem kennen 

met twee muzikale vrienden met wie hij, al dan 

niet in deelcombinaties, talloze tracks en remixen 

onder een veelheid van pseudoniemen uitbracht: 

Andy Bolleshon en Timo Maas. De bekendste 

remix van het drietal is ongetwijfeld de ‘Timo 

Maas remix’ van Dooms Night van de Hamburgse 

producer Azzido Da Bass (Ingo Martens). In 2001, 

twee jaar na de release, haalde die remix de Britse 

hitlijsten, het was een regelrechte pophit. 

Zelf noemt hij de stap om te gaan produceren 

een ongelukje. “Ik heb nooit rondgelopen met 

het idee: Ik word muzikant of producer. Het 

enige muzikale voorbeeld in mijn familie is een 

grootvader die dirigent was. Ik heb ooit drums 

gespeeld in de fanfare, maar dat was het wel.” 

Bij een vriend liep hij tegen studioapparatuur 

aan. Het prikkelde zijn nieuwsgierigheid. “Hoe 

wordt iemand wat hij is? Toeval wellicht. Ik heb 

vroeger veel dingen gedaan, maar nooit voor 

feature 

pagina 

89 

lang. Ik ben snel afgeleid. Maar muziek doe ik 

nu al zo’n vijftien jaar. Muziek is het enige wat 

me de drive geeft om ermee door te gaan.” 

Het was Loco Dice (de Tunesiër Yassine Ben 

Achour) die Buttrich drie jaar terug overhaalde 

om naar New York af te reizen. “Een dag voor 

we vertrokken zei Dice tegen me: Je moet nu je 

ticket boeken, want ik heb mijn vliegreis naar 

New York al geregeld.” Ze gingen voor de ervaring, 

niet om een album te maken. En ze bleven 

een half jaar en kwamen terug met Loco Dice’s 

debuutalbum, 7 Durham Place, vernoemd naar 

hun New-Yorkse logeeradres. 

Loco Dice is een van Buttrichs beste vrienden, 

samen bestieren ze het Desolat label waarop 

zowel 7 Durham Palace als Crash Test zijn verschenen. 

“Dice is waarschijnlijk de enige die me 

precies op de goede manier weet te kietelen. 

Elke track die we samen maken, is binnen een 

dag klaar. Dat lukt me alleen met hem en met 

niemand anders. We brengen waarschijnlijk het 

beste in elkaar naar boven. Misschien is het wel 

een beetje als een huwelijk, ja, hahaha.” 

De ervaring in New York heeft Martin Buttrich 

twee dingen geleerd. Hij kan ook muziek maken 

buiten zijn studio in Hannover. “De tweede is 

meer persoonlijk: ik had nog nooit buiten Hannover 

gewoond en door die ervaring in New 

York is mijn geest meer open geworden.” 

Crash Test verschijnt op 27 maart via Desolat. 

Het album wordt diezelfde dag gepresenteerd 

tijdens het Time Warp festival in Mannheim 

waar Buttrich zal optreden. 

www.myspace.com/martinbuttrich

tekst 

alfred bos 

fotografie 

mathew scott 

Dâm-Funk 

houdt het analoog 

“Je hebt geen idee wat 

voor vuur er in me brandt” 

Damon roddick uit Los angeles gaat voor 

de rest van de wereld door het leven als 

Dâm-Funk. Hij maakt electro funk, het 

soort funk met synthesizers en vocoders 

dat rond 1980 opkwam – denk aan zapp, 

Bootsy collins en de vroege prince. Het is 

een stijl die ook door de jaren ‘80 revival 

over het hoofd is gezien. in die leemte 

wordt voorzien door Dâm-Funks debuutalbum, 

de volvette dubbelaar Toeachizown 

(‘ieder zijn meug’) die vorig jaar verscheen 

via het bekende stones Throw label. “ik 

wil een traditie voortzetten.” 

Dâm-Funk is geen beginner. Hij draait al zo’n 

twintig jaar mee. Aanvankelijk als sessiemuzikant 

(toetsenist) en producer, de laatste jaren 

vooral als dj. Damon Roddick kwam de muziekindustrie 

binnen als protegé van Leon Sylvers, 

oprichter van het in de jaren ’80 succesvolle 

Solar label en producer van hun grootste hit 

act, Shalamar. Hij schreef nummers voor een 

aantal funk en new jack swing acts en keek van 

Sylvers de kunst van het produceren af. Sinds 

2006 heeft hij in Culver City, Los Angeles, een 

eigen clubavond genaamd Funkmoshphere. 

Daar draait Roddick iedere maandag 7 inches 

en onbekende albumtracks uit zijn omvangrijke 

collectie jaren ’80 funk. “Mijn publiek komt niet 

voor de hype of de drank of de sex. Ze komen 

voor de muziek.” 

DJB: Wat trok je aan in funk? 

“Het escapisme. Hun naam wordt minder vaak 

genoemd dan The Beatles, maar George Clinton 

en Funkadelic zijn een wereldband. Ik ben een 

man van de funk uit de late jaren ‘70 en jaren 

‘80, niet zozeer van de James Brown funk van 

daarvoor. Synthesizers!” 

DJB: Dat electronische element was toen nieuw. 

Hoorde je de toekomst? 

“Voor mij klonkt het goed, ik hield van dat geluid. 

Het vormde een deel van mijn jeugd. Dat 

geluid kwam toen op, Kraftwerk begon bekend 

te worden. Prince ook. Dat was precies het 

geluid dat bij mijn generatie paste.” 

DJB: Je hebt een geschiedenis als sessiemuzikant 

en producer, toch is je debuutalbum pas vorig jaar 

verschenen. Waarom heeft het zo lang geduurd? 

“Ik was druk met leven! Er deden zich kansen 

voor, maar ze gingen op het laatste moment niet 

door. En moest ik mezelf weer overnieuw uitvinden. 

Van die dingen. Ik heb ook allerlei baantjes 

gedaan, vrachtwagenchauffeur bijvoorbeeld. 

Maar al die tijd heb ik aan mijn dromen vastgehouden. 

Ik wilde míjn muziek maken. Ik had 

tracks geplaatst op mijn MySpace pagina en die 

had Peanut Butter Wolf [Chris Manak, oprichter 

van het Stones Throwe label] gehoord. Hij vond 

het geweldig en vroeg of ik remixen wilde 

maken. Uiteindelijk heb ik een remix gedaan 

van Burn Rubber, een cover door Baron Zen 

van een jaren ’80 funk hit van de Gap Band. 

En daarna kwam mijn eerste eigen release op 

Stones Throw: Burgundy City, met Galactic Fun 

op de B-kant. Die deed het goed en zodoende 

kon ik mijn album maken. En nu zit ik met een 

journalist uit Europa te praten.” 

feature 

pagina 

91 

DJB: Het heeft dus even geduurd eer de erkenning 

kwam. Ooit getwijfeld? 

“Er is me vaak verteld dat ik beter een baan 

kon zoeken of een ander plan moest bedenken. 

Prima, dacht ik, maar je hebt geen idee wat voor 

vuur er in me brandt. Ik weet dat hier ben om 

muziek te maken, om de funk te verspreiden. 

Daar voel ik me goed bij en ik weet dat anderen 

zich er ook goed door gaan voelen. Ik sta niet 

voor hip hop, al hou ik daar ook van. Ik sta voor 

funk en die stijl had lange tijd geen vertegenwoordiger. 

Ik heb het over serieuze funk, zoals 

die vroeger werd gemaakt door mensen als 

Mtume, Slave en Loose Ends in Engeland. Die 

traditie wil ik voortzetten.” 

DJB: Je bent een liefhebber van oude analoge 

spullen, klopt dat? 

“Zeker, ik gebruik bij voorkeur analoge apparatuur. 

Ik gebruik wel software, maar ik hou 

van dat geluid van toen. Tegenwoordig klinkt 

het me veel te netjes, steriel bijna. Mijn muziek 

heeft de foutjes en de scherpe randjes die toen 

normaal waren. Omdat de studiotechniek verre 

van perfect was. Niet dat ik lo-fi wil klinken, ik 

ben een moderne funkmuzikant die het geluid 

van toen wil herscheppen. Misschien wordt mijn 

volgende album wel hi-tech, we zullen zien.” 

Dâm-Funk speelt op 9 april in Paradiso, Amsterdam 

en op 10 april op Motel Mozaique, 

Rotterdam. Toeachizown is uit op Stones Throw 

en wordt verspreid door Rush Hour. 

www.myspace.com/damfunk

tekst 

alfred bos 

met zijn vijfde album weet Four Tet te verrassen. 

zo’n plaat als There is Love in you 

had de producer uit Londen nog niet eerder 

gemaakt. De liefhebbers van abstracte 

instrumentale muziek met scheve hoeken 

en rare geluiden – laten we het post-rock 

noemen – wisten hem al te waarderen. 

maar laat de schuchtere producer nu ook 

een uitbundige kant hebben. “interactie 

met het publiek, daar gaat hem om.” 

Het was voor Kieran Hebden even wennen. De 

Londense producer is gewend om achter zijn 

laptop met geluid te knutselen. Niet om voor een 

zaal vol feestneuzen de gangmaker te spelen. 

Die rol beviel hem echter goed. “Ik heb een 

tijdje gedraaid in The End in Londen en ben 

vervolgens een eigen clubavond begonnen. 

Weliswaar met minder mensen, want het was 

een kleinere zaal, maar daar kon ik iedere 

week zes uur lang de sfeer maken. En gaandeweg 

begon ik te groeien in die rol. Ik ging me 

meer focussen op de beats, niet op textuur of 

productie.” 

Wat nieuw was, want de afgelopen tien jaar was 

Four Tet (zoals de artiest in Hebden zich noemt) 

bekend geworden als het buitenbeentje van 

de Londense muziekscene. Radiohead vroeg 

hem als voorprogramma van hun Europese 

tournee van 2003 en datzelfde jaar remixte hij 

ook de Radiohead track Scatterbrain. En twee 

jaar later deed hij met een jazz drummer enkele 

geïmproviseerde optredens. The Is Love In You, 

Four Tets vijfde album, tapt echter uit een ander 

vaatje: prachtige melodieuze techno met een 

clubgroove. Je kunt erop dansen. En je kunt 

erop wegdromen. 

“Ik probeer mezelf op iedere plaat opnieuw uit 

te vinden”, zegt Hebden vanachter een broodje 

gezond in de kelder van Paradiso, een paar uur 

voor hij zal optreden tijdens het 5daysoff festival. 

Er zitten vijf jaar tussen zijn vorige plaat, 

Everything Ecstatic uit 2005, en zijn nieuwe. Dat 

zichzelf opnieuw uitvinden ging niet vanzelf, al 

zal het hebben geholpen dat hij vader is geworden. 

“Ik had een nummer of tien gemaakt toen 

Love Cry gebeurde.” De lange track was een 

soort doorbraak en verscheen vorig jaar op 12 

inch. Het was de eerste indicatie dat er iets met 

Four Tet was gebeurd. “Die oudere nummers 

heb ik geschrapt en ik ben verder gegaan op 

het spoor van Love Cry.” 

Burial 

Een tweede indicatie was de 12 inch Moth/ 

Wolf Cub, afgelopen jaar verschenen via 

Hebdens eigen label Test. Het was een dubstep 

release, gemaakt samen met de geheimzinnige 

producer Burial (William Bevan). Voor de 

buitenwereld een opmerkelijke samenwerking, 

feature 

Four Tet 

maakt contact 

“Als dj moet je niet naar 

een scherm staren” 

pagina 

93 

maar voor de mannen zelf niet. “We kennen 

elkaar als sinds onze schooltijd. Ik wist dat hij 

produceerde, ik wist ook dat hij Burial was, 

maar daar hield ik natuurlijk mijn mond over 

want zelfs Williams vrienden wisten niet dat 

hij de man achter Burial was”, vertelt Hebden 

lachend. Dat kan inmiddels, want Burial heeft na 

de release van zijn tweede album Untrue zijn 

identiteit onthuld. 

En de nieuwe Four Tet valt op. There Is Love In 

You is met afstand zijn best ontvangen en best 

verkopende langspeler. Het heeft zelfs de Britse 

albumlijsten gehaald. Waardoor Kieran Hebden 

iets vaker dan voorheen zijn thuisstudio verruilt 

voor de dj booth in een club. Daar draait hij bij 

voorkeur met vinyl of cd’s, want deejayen met 

mps’s van achter een laptop vindt hij eigenlijk 

maar niets. “Dan staar je het grootste deel 

van je tijd naar het computerscherm en scroll 

je door rijen en rijen tracks. Wanneer je met 

vinyl of cd’s draait, kijk je niet naar een scherm, 

maar naar de zaal en het publiek. Dat komt de 

interactie ten goede en volgens mij word je set 

daar ook beter van.” 

There Is Love In You is uit via Domino en wordt 

verspreid door Munich. 

www.fourtet.net 

www.myspace.com/fourtetkieranhebden

pagina 

tekst 

pagina 

94 essential album alfred bos 

95 

Zomer. Natuur. 

Vrij & blij. 

Hij heeft zich vernoemd naar de aap die 

problemen oplost met sex. Hij is een van 

de ster acts op het smaakmakende ninja 

Tune label. in de media zul je hem weinig 

aantreffen, maar laat zijn naam vallen 

en uit onverwachte hoek komen er positieve 

reacties. zijn filmische downtempo 

muziek is te horen onder een keur aan 

commercials en documentaires. De naam 

is Bonobo en hij heet simon green. Black 

sands is zijn eerste album in vier jaar. 

Iedereen die zijn of haar ziel lichter heeft 

voelen worden bij de drie voorgaande albums 

van Bonobo, kan zonder reserve grijpen naar 

Black Sands. Het is een wederom een collectie 

smaakvol gearrangeerde sfeertracks met veel 

aandacht voor melodie en atmosfeer, onderbroken 

door een paar vocale tracks. De verrassing 

mag er inmiddels een beetje af zijn, maar voor 

nirvana heeft verrassing nooit geteld. 

Toen Simon Green in 1999 debuteerde – met 

een bijdrage aan de compilatie When Shapes 

Join Together, de debuutrelease van het Tru 

Thoughts label uit Brighton – was hij 18 jaren 

jong. Zijn bijdrage, de track Terrapin, bleek het 

populairste nummer van de verzamelaar en in 

2000 debuteerde Bonobo op de lange baan met 

Animal Magic, tevens het eerste album dat Tru 

Thoughts de wereld instuurde. Downtempo en 

lounge waren aan een opmars begonnen en 

de dromerige instrumentals van Animal Magic 

waren muzikale honing voor de liefhebbers 

van Air en Fila Brasilia. Het juiste album op het 

juiste moment. 

romige breakbeats 

Simon Green komt uit een muzikaal nest. Zijn 

vader was muzikant en Green speelde in bands 

voor hij naar de kunstacademie ging. Dankzij 

hip hop realiseerde hij zich dat hij met behulp 

van de sampler ook muziek kon maken. Animal 

Magic en de drie jaar later verschenen Dial ‘M’ 

For Monkey waren sample collages. Niet opgebouwd 

uit flarden van funk en jazz platen – wereldmuziek 

vormde de bron: sitars uit India en 

gamelan van Java en Bali. Het gaf de platen een 

Bonobo 

Black Sands 

(NINJA TUNE/PIAS) VERSCHIJNT 29 MAART 

exotische klank, terwijl ze juist zo vertrouwd en 

geruststellend klonken. 

Bonobo’s muziek heeft universele aantrekkingskracht 

en snijdt dwars door generaties. 

ADHD pubers en gefortuneerde pensionado’s, 

ze horen in de met fluweel beklede breakbeats 

iets dat groter is dan henzelf. Een werkelijkheid 

achter de werkelijkheid. De muziek van Simon 

Green is een tonicum voor de ziel. 

En die soul werd expliciet op het album Days 

To Come uit 2006. Een soort stijlbreuk met 

beide voorgangers, want er was een zangeres 

te horen: de Indiase Berlijnse Bajka, gezegend 

met een souljazz stem die herinnert aan Billie 

Holiday. En de sampler had plaatsgemaakt voor 

echte instrumenten, blazers en strijkers. Vooral 

de klarinet voegde een bitterzoete melancholie 

toe aan de romige breakbeats. Days To Come 

is een meesterwerk, een van de beste releases 

van het afgelopen decennium. 

Lalo schifrin 

En het goede nieuws is: Black Sands is uit 

hetzelfde hout gesneden als Days To Come, 

alleen heeft Bajka plaatsgemaakt voor Andreya 

Triana, een zangeres uit Brighton die naast 

Bonobo heeft gewerkt met producers Patrick 

Pulsinger en Flying Lotus. Later dit jaar zal haar 

debuutalbum verschijnen. Ze is tevens onderdeel 

van Bonobo’s live band die dit voorjaar 

langs de wereldpodia trekt. 

Het iets minder goede nieuws: Black Sands 

overtreft zijn voorganger niet. Het is een krap 

gelijkspel, in de laatste minuut binnengehaald. 

Is dat erg? Nauwelijks, daarvoor zijn platen 

als Days To Come te zeldzaam. Black Sands is 

evenwel Bonobo’s meest complete album tot 

nu toe. Het gaat verder waar Days To Come 

ophield – strijkers, de klarinet, de zangeres 

– en integreert de samples van sitars, koto’s 

en Oosterse bellen in de muzikale humus van 

vibrerende Fender Rhodes accoorden en met 

veel lucht aangeblazen trompetten en saxen. 

Waarmee Bonobo meer en meer is gaan klinken 

als labelgenoot Cinematic Orchestra. 

De strijkers waarmee Black Sands aftrapt (Kiara 

Prelude) klinken onmiskenbaar Chinees en ze 

kleuren naar de gamelan waarmee track 2, 

Kiara, is behangen. Het is een zuigende instrumentale 

hip hop track, verwant aan Bibio. Dat 

geldt ook voor het vaag Latijns-Amerikaanse El 

Toro, waarin de akoestische gitaar gezelschap 

krijgt van een fluit en modale blazers: we zijn 

aangeland in Lalo Schifrin territorium. Dit is 

muziek die schreeuwt om een film. Kong is 

rokerige jazz-lite met Fender Rhodes en fluit, de 

beat shuffelt in olifantenpas. 

walsje 

Andreya Triana maakt haar entree op het 

zwoele Eyesdown en is ook te horen op het naar 

nu-soul neigende The Keeper, de eerste single, 

compleet met jazzgitaar. Wonder When is haar 

derde bijdrage: een uptempo swingnummer 

met fluwelen blazers. Ironie of niet, maar juist 

op die vocale nummers levert Bonobo aan 

identiteit in, zonder dat het makkelijke fusionper-strekkende-meter 

wordt. Dat is het belangrijkste 

verschil met Days To Come: zangeres 

Triana is niet van de kwaliteit Bajka. Dan geeft 

de alternatieve stem van de klarinet de muziek 

toch meer spanning en persoonlijkheid, zoals 

Animals aantoont. Het titelnummer, waarmee 

het album afsluit, is een bezonken walsje met 

exotische trekjes. Je ziet de afsluitende filmtitels 

voor je. 

Met een brede fanbasis, een eigen muzikale 

niche, zijn meest complete album in de winkel 

en een tournee met liveband in het vooruitzicht 

staat Bonobo op het punt een stap te maken. 

Wordt Simon Green de Ennio Morricone van de 

digitale generatie? ***** (Enrico Riva) 

Black Sands verschijnt op 29 maart via Ninja 

Tune en wordt verspreid door PIAS. Bonobo en 

band treden in mei op in Nederland: Melkweg, 

Amsterdam (11 mei), Simplon, Groningen (12 

mei), Walk The Line Festival, Den Haag (15 

mei) en Tivoli, Utrecht (17 mei). 

www.bonobumisc.com 

www.myspace.com/sibonobo

massive attack 

Heligo Land 

(VIRGIN/EMI) 

Het vijfde album in 19 jaar, Massive Attack verkiest kwaliteit over kwantiteit. Voortrekkers of 

vernieuwers zijn Robert Del Naja (3D) en Grant Marshall (Daddy G) – mede-oprichter Andrew 

Vowles (Mushroom) vertrok in 1998 – al geruime tijd niet meer. Maar dat betekent niet dat Heligo 

Land klinkt als een bleke kopie van voorgaande meesterwerken. Heligo Land klinkt anders, meer 

ontspannen, dan voorgaande albums. 

Verwacht niet de claustrofobische triphop van Mezzanine of de doorgerookte dub van Protection. 

Of de nerveuze paranoia van 100th Window. Dat waren spannende platen. Heligo Land is ontspannen 

en minder dwingend, alsof de soundtracks die 3D en technicus Neil Davidge de afgelopen 

jaren de studiocreaties van Massive Attack zijn binnengeslopen. Heliogo Land is geen duistere 

kelder, maar een goed geluchte serre. 

Het door vaste vocale kracht Andy Horace gezongen Girl I Love You komt nog het dichtst bij de 

vroegere Massive Attack. Dan zijn we aangeland bij track 4. Vanaf opener Pray For Rain, gezongen 

door TV On The Radio’s Tunde Adebimpe, is duidelijk de zalmkleurige hoes staat voor een meer 

relaxed geluid. Maar standaard hap-slik-weg pop zal de groep uit Bristol nooit kunnen maken en 

ook de atmosferische pop van Heligo Land is licht excentriek en a-typisch. 

Scherpe randjes zijn er ook, zoals de irritante ‘gsm buzz’ in Babel dat wordt gezongen door Martina 

Topley-Bird. Flat On The Blade is avant-pop met zang van Guy Garvey (Elbow) en het had met 

een beetje fantasie op een Anthony & The Johnsons album kunnen staan. De scheve fluisterzang 

van Hope Sandoval (Mazzy Star) blaast in Paradise Circus een surrealistische sfeer en Damon 

Albarn (Blur, Gorillaz) geeft Saturday Come Slow een vermoeide melancholie mee. 

Zoals het hele album eigenlijk een beetje vermoeid klinkt, op een – en dat is geen paradox – geinspireerde 

manier. Want Heligo Land mag weliswaar niet de verpletterende indruk van een Mezzanine 

achterlaten, het is nog steeds een plaat waarop 99 van de honderd collega’s behoorlijk jaloers 

zouden zijn. Het is misschien even wennen, maar Heligo Land besluipt je. ***** (Enrico Riva) 

autechre 

Oversteps 

(WARP/V2) 

Melodie. De nieuwe Autechre staat er vol mee. Het is 

de opvallendste koerswijziging sinds jaren van het 

elektronische duo uit Manchester. Na het complexe 

album Confield (2001) piepten er op de jongste albums 

Untilted (2005) en Quaristice (2008) wel vaker streepjes 

licht langs de grijze en grillige gebouwen van 

geluid die Sean Booth en Rob Brown optrokken, maar 

op Oversteps trekt het duo alle gordijnen open. Het 

maakt hun tiende (!) langspeler tot het toegankelijkste 

Autechre-album in jaren. Draai nummers als Ilanders 

als QPlay honderd keer en je hebt de puzzel van beats 

nog steeds niet opgelost. Oversteps is niet alleen 

verkrijgbaar als cd maar ook op (in door The Designers 

Republic prachtig verpakt) vinyl en als 24bit (!) 

download, zodat de unieke sounds van Booth en Brown 

nog harder bij je binnenkomen. Maar doen, want waarschijnlijk 

wordt dit je meestgedraaide Autechre-album 

in jaren. ***** (René Passet) 

v/a 

Balance 016: Agoria 

(EQ) 

Na de fantastische Balance-mix van Joris Voorn en 

de volumineuze maar wisselvallige opvolger van 

Will Saul is het aan de Fransman Agoria (Sébastien 

Devaud) om orde op zaken te stellen. We gaan gelijk 

rechtop zitten, want zijn mixdebuut Cute & Cult uit 

2005 - waarop hij Radiohead en Iggy Pop combineerde 

met techno - draaiden we grijs. Ook deze dubbeldikke 

Balance is geen alledaagse kost. Op de eerste schijf 

koppelt hij IJslandse schattebout Emiliana Torinni aan 

de Weense blowers van Tosca en de gruizige hip hopsoul 

van Bibio aan de New Yorkse discoshuffle van LCD 

Soundsystem. Agoria neemt het woord balans letterlijk 

en zoekt in zijn mix naar de spanning die contrasten 

opleveren. Ook plaagt hij de luisteraar door intro’s 

soms meerdere keren opnieuw in te starten of bekende 

tracks te verknippen in nieuwe edits. De zilveren rand 

rond de Balance-serie is terug. ***** (René Passet) 

The Bamboos 

4 

(TRU THOUGHTS) VERSCHIJNT 29 MAART 

Het gezelschap The Bamboos wordt al jarenlang aangeduid 

als ‘Australia’s premier deep-funk outfit’. Ondanks 

het feit dat zangeres Kylie Auldist meer en meer 

solo in de schijnwerpers is komen te staan, vervult ze 

andermaal een prominente rol op dit nieuwe werkstuk 

van The Bamboos. Andermaal staat de funk centraal, 

met een hoofdrol voor het Hammond orgel), en die funk 

wordt opgesierd met flarden (retro) soul en zo nu en 

dan een filmische klank. Naast Kylie Auldist (zingt ook 

hip hop artiest Lyrics Born een moppie mee op Turn It 

Up. Hety nummer Red Triangle laat The Bamboos in 

topvorm horen. Deze instrumentale kraker lijkt zo uit 

de soundtrack van een jaren ‘70 actieserie gegrepen. 

Afsluiter Typhoon raast als een razende over je heen 

met flitsende drums op een gepeperd tempo. Liefhebbers 

van bijvoorbeeld Jazzanova en Alice Russell zullen 

erg blij worden van deze CD. ***** (Art-D-Fact) 

v/a 

The Dutch Nu-Jazz Movement - What’s Nu? 

(SOCIAL BEATS/ UNIQUE) 

Social Beats geldt nog altijd als één van de belangrijkste 

uithangborden voor de Nederlandse nu-jazz en dito 

funk. Het label van Phil Martin en het vanuit Düsseldorf 

opererende, gelijkgestemde Unique label hebben de 

handen ineen geslagen voor deze fraaie verzamelaar. 

Het concept draait allemaal om The Dutch Nu-Jazz 

Movement, dat begin 2006 is opgericht door energieke 

nu-jazz heads State Of Monc en Monsieur Dubois, later 

aangevuld met The Jazzinvaders en Flowriders. 

Allemaal formaties die zich al lang en breed hebben 

bewezen met succesvolle albums en daarnaast 

ontelbare live optredens achter hun naam mogen 

noteren. The Dutch Nu-Jazz Movement - What’s Nu? is 

een indrukwekkende showcase van vooraanstaande 

Nederlandse nu-jazz aanjagers, waarbij ook liefhebbers 

van smaakvolle soul en broken beats volop aan 

hun trekken komen. ***** (Art-D-Fact) 

reviews 

groove armada 

Black Light 

(COOKING VINYL) 

Op hun zesde album klinkt Groove Armada als een 

nazaat van David Bowie. Black Light beidt eigentijdse 

pop met een flinke scheut rock en dik aangezette synthesizers. 

Veteranen Tom Findlay en Andy Cato hebben 

in hun lange loopbaan zo ongeveer alle gangbare 

stijlen besnuffeld en op Black Light tappen ze uit wéér 

een ander vaatje. Vergeet de clubs, denk grote zalen 

en festivalweides. De eerste single, het eind vorig 

jaar verschenen I Won’t Kneel, is een soort geupdate 

variant op Abba. Ook Just For Tonight is een prettige 

mid-tempo song waarmee de radio in de jaren ’70 

vrienden maakte. De agressieve toon van Warsaw doet 

je verschrikt naar de volumeknop grijpen en Look Me 

In The Eye Sister opent met een stevig gitaaraccoord. 

Zo onbeschaamd rock heeft Faithless nooit geklonken. 

Maar eerlijk is eerlijk, Cato en Findlay kunnen liedjes 

schrijven en Black Light biedt aangenaam vertier. 

***** (Enrico Riva) 

Hot chip 

One Life Stand 

(PARLOPHONE/EMI) 

Iedereen heeft wel eens een slechte dag en iedere 

band wel eens een minder album. Zo ook Hot Chip. Wat 

is er gebeurd met het electropop kwintet uit Londen? 

Slappe ballads in plaats van pittige en intelligente 

danspop? Broeierige treurnis in plaats van prikkelende 

beats? Humor heeft plaatsgemaakt voor melancholie? 

Heet de groep opeens Cold Chip? One Life Stand, hun 

vierde, is een rommelig en wisselvallig album. Het 

plezier in een paar sterke tracks wordt verknald door 

een paar onwaarschijnlijke drollen. Dat zijn er vijf, 

om precies te zijn, de helft van het album. Het zijn de 

tracks waarop de groep opeens ‘serieuze’ muziek wil 

gaan maken. De overige nummers weten de balans 

tussen kitch en kunst wel te treffen. slotnummer Take It 

In is de sterkste danstrack van deze weinig coherente 

en teleurstellende plaat waarop het vijftal uit Londen 

vermoeid klinkt. ***** (Enrico Riva) 

pagina 

97

obert Babicz 

Immortal Changes 

(SYSTEMATIC) 

Verrassing van de week. Of zelfs de maand. Veteraan maakt opvallend sterk ambient techno album 

met clubuitstapjes. De huidige generatie clubbers kent Robert Babicz wellicht als de minimal 

producer uit Keulen die de afgelopen vijf jaar een vracht 12 inches uitbracht via gekende labels 

als Audiomatique en Systematic. In 2007 maakte hij via Systematic het album A Cheerful Temper, 

een plaat die ons – eerlijk is eerlijk – indertijd nauwelijks opviel en zeker niet is bijgebleven. 

Robert Babicz? Moeten we die kennen? Als je al heel lang meeloopt en dan bedoelen we dus 

vanaf het begin van de house revolutie, dan moet je Robert Babicz kennen. Niet onder zijn eigen 

naam, maar als Rob Acid. Zijn eerste productie Happy Answer – onze Rob was nog een gretige 

puber – werd in Engeland een van de allereerste danshits. Het was een concurrent van Pump Up 

The Volume en Theme From S-Express. Dat is dus heel vroeg en de Duitse Pool mag gerust een 

pionier heten. 

Was Rob Acid na zijn eerste succes de weg voor lange tijd kwijt, zo’n tien jaar later maakte Robert 

Babicz twee experimentele, ambienteske albums voor het Mille Plateaux label. Ze stonden los van 

het gangbare geluid – rond de eeuwwisseling dicteerden smeuige downtempo de vibes – en pas 

in 2004 begon Babicz’s loopbaan iets van focus te krijgen. Het album Sure Sipr, een collectie acid, 

minimal en techno tracks, vormde de inleiding op een tweede of misschien zelfs wel derde jeugd. 

De pionier van weleer was er weer, hij deed mee in het peleton en dat was het eigenlijk wel. 

Immortal Changes bewijst dat waar talent nimmer verloren gaat, hooguit zoek kan raken. Het is 

geen vernieuwende of baanbrekende plaat, maar een tijdloos album zonder opsmuk. Ambient 

techno en prettig stuwende deephouse wisselen elkaar naadloos af, onderbroken door een klassiek 

strijkje hier en een soundscapeje daar. Niets wereldschokkends , maar wel heel smaakvol 

gedaan. Immortal Changes is zo goed in balans dat je het album rustig op repeat kunt zetten. Als 

comedown album na een nachtje stappen is het lastig te kloppen. En als sfeermaker voor thuis of 

op kantoor is het een voltreffer. ***** (Enrico Riva) 

pawel 

Pawel 

(DIAL/N.E.W.S.) 

Nee, haast had Paul Kominek bepaald niet. Tien jaar geleden 

was de Duitse Pool betrokken bij de start van het 

minimal techno label Dial, waarop artiesten als Efdemin, 

Lawrence en Pantha Du Prince hun eerste successen 

vierden. Maar afgezien van een paar singles deed Pawel 

het rustig aan. Twee ijzersterke ep’s bleken afgelopen 

herfst de voorbode van ’s mans naamloze debuutalbum. 

Dat bevat tien technodiamantjes met de diepgang die 

we van Dial gewend zijn. Ze dragen sobere titels van 

één lettergreep als Mate, Coke en Dawn. Maar waar Efdemin 

en Pantha de luiken gesloten houden, gooit Pawel 

ze juist wagenwijd open. Zijn stijl is veel opgeruimder 

en optimistischer, lichtvoetiger zelfs. Zonder overigens 

aan diepte in te boeten. Zijn melodieuze techno luistert 

prettig weg maar vergt tegelijkertijd meerdere luisterbeurten, 

wil je alle geluiden en sferen kunnen proeven. 

Op zo’n geweldig debuut wil je best even wachten. 

***** (René Passet) 

conforce 

Machine Conspiracy 

(MEANWHILE) 

Wat je van ver haalt, is lekker. Die vuistregel gaat op 

voor Conforce, want die komt helemaal van Terschelling 

overgewaaid. Al woont de jonge technoproducer – die 

eigenlijk Boris Bunnik heet – tegenwoordig in Leeuwarden. 

Daar maakt hij broeierige technodub met dezelfde 

bloedgroep als Maurizio, Luke Hess en Mikkel Metal, al 

valt er op Machine Conspiracy beter te dansen dan genoemde 

voorbeelden. In het buitenland is het al hosanna 

rond Conforce, maar in Nederland bleven zijn singles 

op Rushhour en buitenlandse labels als Meanwhile, 

Modelisme en Curle grotendeels verborgen onder 

het vuurtorenlicht. Vreemd, want Bunniks producties 

klinken opvallend volwassen voor iemand die pas zo 

recent achter de knoppen kroop. Conforce combineert 

de warmte van vroege technoplaten uit Detroit met de 

gelaagdheid van de Berlijnse technodubbers en de 

transparantie van Swayzak. We gaan nog veel horen van 

deze Fries. ***** (René Passet) 

ripperton 

Niwa 

(GREEN) 

Niwa is het debuutalbum van de Zwitser Raphaël Ripperton, 

uit via het Green label van Joris Voorn en Edwin 

Oosterwal. De Zwitser bracht de afgelopen vijf jaar een 

indrukwekkende berg singles uit en viel eveneens op 

als. Op Niwa horen we weliswaar de oude vertrouwde 

diepe ‘tech’ tunes, maar het album – in feite een collectie 

tracks die eerder op vinyl verschenen - biedt 

ook abstracte klanken die je zou kunnen typeren als 

ambient, abstracte sample-jazz en dito elektronica. 

Zo nu en dan is er ruimte voor de gevoelige en jazzy 

vocalen van Christina Wheeler. Niwa, met tracks die 

tussen begin 2007 en eind 2009 zijn opgenomen, is een 

prettige showcase van Ripperton’s brede visie op de 

elektronische muziek. Dit is een debuutalbum dat naar 

meer smaakt. ***** (Art-D-Fact) 

mossa 

Festine 

(THEMA) 

Mossa is de Canadees Jeremy Petrus. We kennen 

deze artiest vooral door de remix die Swayzak voor 

het prachtige Body Selector. Mossa is daarnaast de 

drijvende kracht achter het Complot label. Voor de 

mensen die nog niet eerder in aanraking kwamen met 

Mossa’s muziek: de beste man maakt funky techno en 

dito house, waar het plezier van afdruipt. Op Festine, 

zijn tweede langspeler, staan in totaal veertien prima 

tracks, waarbij je spontaan de heupen los gooit. De 

ritmes zijn soepel en beweeglijk, de thema’s diep, subtiel, 

vol detail en met dub uitgewerkt. De producties 

klinken bovendien gevarieerd en experimenteel. Zo 

nu en dan flirt Mossa met de house- en technomuziek 

van de jaren ‘90, wat prima uitpakt. Enige matige track 

op het album is het Gipsy-achtige houseplaatje Buleria. 

Festine is in de breedte een lekker album geworden 

dat qua muzikale richting zweeft tussen dansvloer en 

de huiselijke sfeer. ***** (Art-D-Fact) 

reviews 

v/a 

Voltt2: Mixed by 2000 And One 

(VOLTT/N.E.W.S.) 

Op de tweede mixverzamelaar rond de techno avond 

van Bart Skils geeft de Voltt-man het estafettestokje 

door aan de man die daar als verpersoonlijking van de 

Amsterdamse clubsound het meest voor in aanmerking 

komt: Dylan Hermelijn alias 2000 And One. En dan weet 

je wat je kunt verwachten. Een door en door solide 

mix van rollende en groovende minimal die meer soul 

heeft dan wat het Duitse contingent minimal producers 

ervan bakt. Met net als op de eerste Voltt verzamelaar 

een substantiële bijdrage van vaderlandse bodem. De 

usual suspects – David Labeij, Julien Chaptal, Anton Pieete 

– zijn aanwezig, maar ook Dennis Ferrer en Luciano 

ontbreken niet. En met die twee zijn ook de grenzen 

afgebakend: Vollt2 speelt zich af tussen de klassieke 

house van Dennis Ferrer en de meer dromerige minimal 

van Luciano. De opbouw? Van redelijk ingetogen tot beheerste 

extase, ook daaraan hoor je dat Hermelijn een 

door de wol geverfde expert is. ***** (Enrico Riva) 

pantha Du prince 

Black Noise 

(ROUGH TRADE) 

Al zo’n zeven jaar verrast de Duitse producer Pantha Du 

Prince (Hendrik Weber) de wereld met zijn mengvorm 

van donkere sfeermuziek met belletjes à la Detroit 

techno en de langzaam verschuivende panelen die we 

kennen als minimal. Een eigen geluid derhalve, dat – 

heel opmerkelijk – meditatief en groovend tegelijk is. 

Hij kreeg de handen op elkaar voor zijn langspelers 

Diamond Daze (2004) en This Bliss (2007) en ook het 

nieuwe Black Noise is weer top. Neem openingstrack 

Lay In A Shimmer, he-le-maal Pantha: een duistere 

soundscape waarover (zo lijkt het althans) een gamelan 

orkest zijn huppelmelodie legt, terwijl de beat lustig 

dartelt. Het zou niet moeten werken, maar dat doet 

het wel. En hoe vaker je ernaar luistert, hoe verder 

je het bijzondere geluidsuniversum van Weber wordt 

ingezogen. Dit is organische techno, met klanken en 

texturen die uit wereldmuziek komen. Droomplaat 


pagina 

99

nick chacona 

Love In The Middle 

(MOODMUSIC) 

In de stal van Moodmusic, het label van de Finse Berlijner Klas Lindblad (ook bekend als Sasse en 

Freestyle Man), is Nick Chacona altijd een buitenbeentje geweest. Hij was de enige Amerikaan 

tussen een verzameling producers uit West- en Noord-Europa, de Henrik Schwarzen, Spirit Catchers 

en Dirt Crews van deze wereld. Maar het geluid van de man uit Brooklyn, New York sluit 

naadloos aan op de (deep)house waarmee Moodmusic de afgelopen tien jaar naam maakte. 

Love In The Middle is Chacona’s debuutalbum, na sinds 2002 zo’n anderhalf dozijn 12 inches te 

hebben uitgebracht via vermaarde labels als 20:20 Vision, Buzzin Fly en Internasjonal van Prince 

Thomas. En wie bekend is met het geluid van die labels, weet waar hij Chacona moet plaatsen: 

warme electronische club grooves met de feel van house (soms neigend naar italo) en de verzorgde 

productie van deephouse. Sasse is er een meester in en Chacona blijft nauwelijks achter. 

Niet de sound waarmee je de muziekpolitie tot extase brengt of de twitteraars naar hun gsm laat 

grijpen, maar de elf tracks van Love In the Middle zijn manna voor iedereen die zijn house het 

liefst onversneden nuttigt. Geen modieuze liflafjes, geen bizarre experimenten, geen avontuurlijk 

gefreak, maar frisse, uitgebalanceerde en smaakvol geproduceerde tracks die emotie ademen. 

Neem de opener Especial of het met een simpele maar o zo effectieve piano-met-delay opgeleukte 

Jambong Express – daar mag je deze luisteraar voor wakker maken.. 

Love In The Middle is in plukken en brokken tot stand gekomen, met studiosessies in Berlijn (met 

Sasse en James Flavour), Californië, Colorado en Chacona’s thuishaven, Brooklyn; het album 

klinkt niettemin als een eenheid. Daaruit blijkt dat de producer niet afhankelijk is van input uit 

zijn directe omgeving, maar werkt vanuit een eigen opvatting en stijl. Het maakt van Love In The 

Middle een smulplaat, een van die relatief zeldzame house albums die ook buiten de clubcontext 

relevant blijken. Aanbevolen aan de liefhebbers van Sasse, Prins Thomas en Chateau Flight. 


cobblestone Jazz 

The Modern Deep Left Quartet 

(STUDIO !K7/PIAS) 

Volgens velen zijn ze de beste live techno-outfit ter wereld: 

het Canadese (maar deels in Berlijn woonachtige) 

kwartet Cobblestone Jazz. Kwartet inderdaad, want 

Mathew Jonson, Danuel Tate en Tyger Dhula kregen 

voor dit tweede album versterking van The Mole. 

Waardoor ze in de studio nog meer dingen live konden 

doen dan voorheen. Want nummers schrijven, daar 

doen ze niet aan. Net als het debuutalbum 23 Seconds 

kwam het materiaal op The Modern Deep Left Quartet 

grotendeels door improvisatie tot stand. Jonson legt 

een golvende techno groove neer, Dhula zorgt voor 

een killer baslijn en Danuel Tate vult de gaatjes met 

zijn Rhodes-piano en zalvende vocoderzang. Wat dat 

betreft weinig nieuws onder de zon. Maar de kwaliteit is 

opnieuw van eenzaam hoog niveau. Als je een technoelixir 

kon brouwen met gelijke delen Acid Eiffel, Carl 

Craig en Villalobos, dan zou het ongeveer klinken als 

Cobblestone Jazz. ***** (René Passet) 

Donnacha costello 

Before We Say Goodbye 

(POKERFLAT/N.E.W.S.) 

Met zo’n naam denk je al snel aan een foute cokedealer 

in Ibiza, maar Donnacha Costello komt helaas van een 

minder zonnig eiland en zijn drugs zijn louter muzikaal. 

Maar geloof ons, met Before We Say Goodbye kun je ook 

aardig uit je panty gaan. Vooral als je gaat gloeien bij 

oude Detroit techno vol strings en ander moois. Verrassend, 

want de afgelopen jaren maakte Costello vooral 

naam als producer van minimal techno. Hij noemde er 

z’n platenlabel zelfs naar: Minimize. Maar de Ier had 

vroeger ook een groot kloppend IDM-hart (denk aan 

z’n kleurenserie uit 2004) en dat hoor je terug op zijn 

derde album. Daarop maakt hij enkel gebruik van 

analoge synths. Daardoor schudden de beats lekker 

los in hun kastje, wiebelt de baslijn alle kanten op en 

ontbreekt het melige Ableton sausje waarmee veel 

techno tegenwoordig verkloot wordt. Bovendien zet 

Costello de melodie centraal. Een album om te koesteren, 

zo mooi. ***** (René Passet) 

v/a 

Watergate 05: Ellen Allien 

(WATERGATE) 

Ellen Allien (Ellen Fraatz) is sinds eind jaren ‘90 de 

drijvende kracht achter het succesvolle BPitch Control 

label uit Berlijn. Met haar eigen producties en het label 

is deze dame dan ook een sleutelfiguur binnen de 

tech-house, minimal en technoscene. Op deze vijfde 

Watergate mix is deze technodame goed op dreef. De 

mix valt weliswaar in het niet bij de voorgaande topeditie 

uit de reeks, maar zal binnen de scene toch zeker 

voor blijde gezichten gaan zorgen. Ellen Allien heeft in 

de mix onder andere tracks van DJ Yellow, John Tejada, 

Röyksopp (geremixt door Apparat), Luciano en Lump 

opgenomen, waarbij soepel wordt gependeld tussen 

‘tech’ en minimal klanken. Allien onderstreept met deze 

mix nog maar eens haar veelzijdigheid. Prima mix, maar 

zeker geen hoogvlieger. ***** (Art-D-Fact) 

v/a 

Shapes 10:01 

(TRU THOUGHTS) 

Jaarlijks keert de Shapes serie van het Britse Tru 

Thoughts label terug met een aantal compilaties. De 

eerste voor 2010 zal medio april verschijnen en samensteller 

Robert Luis biedt je andermaal een kijkje in de 

gevarieerde keuken van het toonaangevende label. 

Alle bekende namen zijn met vers, recent of minder 

recent werk vertegenwoordigd op deze dubbelaar. 

Daartussen staan ook een flink aantal niet eerder uitgebrachte 

tracks, wat de waarde van deze compilatie flink 

opdrijft. Naast de moderne soul, funk en jazz bijdragen 

horen we ook enkele meer elektronische tracks, die 

zo nu en dan neigen naar de heersende dubstep trend 

(vooral op de tweede schijf). Met oudgedienden als 

Azaxx, Hint, Lanu, Quantic en Natural Self op het menu 

valt er genoeg te ontdekken en genieten op Shapes 

10:01. ***** (Art-D-Fact) 

reviews 

prins Thomas 

Prins Thomas 

(FULL PUPP) 

Hij heeft inmiddels meerdere albums en mixen uit, 

staat aan het hoofd van een klein maar belangrijk label 

en is de afgelopen jaren uitgegroeid tot internationale 

smaakmaker. Prins Thomas (Thomas Hermansen) staat 

bekend als koning van de cosmic disco en komt nu pas 

met het eerste album onder eigen naam. En daarop 

is geen kosmische disco te horen, maar een uur lang 

onversneden krautrock – van 21ste eeuwse snit, geen 

retro. Je hoort zijn bewondering voor acts als Neu!, Harmonia, 

Manuel Göttschung en Klaus Schulze, zonder dat 

de sympathieke Noor vervalt in kopieën of pastiches. 

Deze tracks zijn spontaan en al improviserend tot stand 

gekomen, door te jammen met zichzelf. De sfeer is 

gemoedelijk, het geluid kosmisch, maar gedanst hoeft 

er niet te worden. De lounge uitbater zal dit debuutalbum 

echter weren, want het is een onbeschaamde 

uitnodiging om een knuppel van een joint in de brand 

te steken. We have lift off. ***** (Enrico Riva) 

koop 

Coupe De Grâce 

(DIESEL MUSIC/V2) 

Dit ‘best of’ album van het Zweedse duo Koop verzamelt 

de beste tracks die Oscar Simonsson en Magnus 

Zingmark tussen 1997 en 2007 hebben uitgebracht. 

Die komen van slechts drie albums en daarbij is het 

afwijkend klinkende debuut Sons Of Koop (1997) met 

slechts één track vertegenwoordigd. Coupe De Grâce 

leunt dus zwaar op de succesplaten Waltz For Koop 

(2002) en Koop Islands (2006) en je vraagt je af: wat 

is de meerwaarde? Voor de fans heeft deze verzamelaar 

dus niets nieuws te bieden. Maar over de muziek 

bestaat geen enkele twijfel, die behoort tot het beste 

wat nu jazz en lounge de afgelopen tien jaar hebben 

voortgebracht. Koop maakt jazz en swing populair bij 

een nieuwe generatie, zonder een druppel water bij de 

kwaliteitswijn te doen. Voor iedereen die de Zweden 

nog niet kent – en dan mis je wat – is Coupe De Grâce de 

best denkbare introductie. ***** (Enrico Riva) 

pagina 

101

scuba 

Triangulation 

(HOTFLUSH) 

Scuba, Paul Rose voor intimi, is erg goed bezig de laatste tijd. Onlangs verscheen er al een fijne 

mixcompilatie van deze in Berlijn woonachtige dubstep producer: Sub:stance, uit via Ostgut Ton. 

In 2003 stond Scuba aan de wieg van de ontwikkeling van het dubstep genre door middel van 

het oprichten van zijn Hotflush label. Sindsdien is hij niet meer uit de frontlinie van het dubstep 

genre weg te denken. Triangulation is Scuba’s tweede langspeler, de opvolger van het in 2008 

verschenen A Mutual Antipathy, waarop ondermeer a de klapper Hard Boiled te vinden is. Op 

het nieuwe Triangulation draait het wederom om de lage frequenties, de melancholische sferen 

(voortreffelijk gedaan) en vooral het experiment. Scuba schuift als het ware de stijlen dubstep 

en techno (soms met ambient gevoel) in en over elkaar, waarmee hij zijn sound wederom naar 

een ander, hoger niveau tilt. Het album begint met het duistere, beatloze sfeermoment Descent, 

waarna het prachtige Latch het echte startschot blijkt middels ingetogen dubstep beats en een 

ambiance om van te smullen. Gaandeweg het album horen we Scuba’s visie op de house/techno 

en experimenteert hij er lustig op los binnen diverse tempi. De resultaten zijn zonder uitzondering 

van wereldklasse. Triangulation heeft alles in zich om een instant klassieker te worden: gevarieerde 

dubstep, house/techno en zelfs een avontuurlijke drum ‘n bass track (So You Think You’re 

Special). Dit album kan in één adem genoemd worden met de langspelers van 2562, Martyn, 

Burial en Elemental. ***** (Art-D-Fact) 

clara moto 

Polyamour 

(INFINé/PIAS) 

Graz. Dat Zuid-Oostenrijkse stadje staat nou niet 

bepaald bekend om zijn kranzinnige nachtleven. Toch 

waaien ook daar technozaadjes over de alpenweides, 

bewijst het debuutalbum Polyamour van Clara Moto. De 

jonge Française maakte in 2006 deel uit van de Red Bull 

Academy lichting. Naast haar zaten destijds Flying Lotus 

en Douglas Reed. Sterke lichting. En Moto gaat ook groot 

worden, reken daar maar op. Haar kijk op techno is lekker 

breed, ze schrikt niet terug voor vocalen (gezongen 

door Mimu, wiens stem soms wat weg heeft van Björk) 

en durft de diepte in te gaan. Zo combineert ze op Glove 

Affair baslijnen uit de dubstep met trippy sounds waarmee 

Mathew Jonson groot is geworden. Geen wonder 

dat de Oostenrijkse al eens in het voorprogramma van 

Cobblestone Jazz stond. Ook Agoria is fan. Hij tekende 

Moto voor zijn eigen label Infiné. Slimme zet. Polyamour 

is een overtuigend debuutalbum van een dame die het 

ver gaat schoppen. ***** (René Passet) 

Lali puna 

Our Inventions 

(MORR MUSIC/KONKURRENT) 

Is het echt alweer vijf jaar geleden dat Lali Puna een 

album uitbracht? Laatste wapenfeit was de verzamelaar I 

Thought I Was Over That. Het Duitse kwartet inspireerde 

sinds ’99 een hele generatie muzikanten met hun combi 

van introverte shoegaze-indie en zacht zoemende 

elektronica. Al namen ze daar op het relatief extraverte 

Faking The Books (2004) een beetje afstand van. Op 

Our Inventions keert Lali Puna terug naar de intimiteit, 

met klein gehouden liedjes en sobere instrumentatie. 

Daardoor komt zangeres Valerie Trebeljahr automatisch 

meer naar de voorgrond. Ze is beter gaan zingen, al weet 

ze donders goed hoe beperkt haar bereik is en maakt ze 

af en toe gebruik van vocoders of andere stemvervormers. 

De teksten handelen over de vervreemding van 

de natuur en de verregaande individualisering. Het is 

de Lali Puna zoals we het graag horen. Intiem, lief en 

toch een beetje stekelig. ***** (René Passet) 

eddy meets yannah 

Fiction Jar 

(COMPOST) 

Fiction Jar is alweer de derde langspeler van het Kroatische 

duo Eddy Ramich en Yannah Valdevit. In 2005 

speelde ze zich met het album Just Like… in één klap 

in de kijker. Op Fiction Jar werkt het duo onder andere 

samen met voormalig UK garage held Zed Bias (Dave 

Jones) en de geprezen MC Capitol A (Antoine Green). 

Het album biedt een groot aantal klappers met een 

verrassend aantal (deep) house bijdragen. Tijdens Mr. 

Sakamoto & The Forgotten Rail (met Zed Bias) worden 

subtiel de rauwe randjes opgezocht door de baslijn, die 

zich soepel slingert tussen de tribale percussie. Little 

Dragon, met Capitol A, verenigt soul, jazz en hiphop 

onder een garage-alike house groove – heel sterk! Alleen 

al di twee gtracks verantwoorden de aankoop van Fiction 

Jar, die in de breedte beduidend beter is geworden dan 

voorganger Once In A While. ***** (Art-D-Fact) 

v/a 

Boogybytes Vol. 05: Seth Troxler 

(BPITCH CONTROL) 

Interessante mixcompilaties zijn een lastig fenomeen. In 

een tijd waarin de dj een retestrakke mix maakt met Ableton 

wordt het snel gezien als klinisch of saai; wanneer 

het een ‘oldschool’ mix is met vinyl worden foutjes genadeloos 

afgeschoten. Op nummer 5 van de befaamde 

Boogy Bytes serie is het de eer aan import Berliner Seth 

Troxler. De tracklist is goed, maar op het eerste gezicht 

niet baanbrekend. Een eerste luistersessie doet al snel 

anders denken. Bij een tweede beluistering onstaan 

favorieten. Tijdens de derde en vierde begint er een 

bepaalde liefde te groeien voor het mixwerk van Seth 

Troxler. Na tien keer luisteren kan ik met een gerust hart 

zeggen dat dit een van de beste compilaties van dit jaar 

is. Persoonlijke favoriet track: Birds & Souls - Birds & 

Souls! ***** (Jorn Liefdeshuis) 

reviews 

gil scott-Heron 

I’m New Here 

(XL RECORDINGS/V2) 

Na zestien jaar stilte en jaren van persoonlijke ellende 

is de zwarte jaren ’70 muziekreus Gil Scott-Heron terug 

met een nieuw album. De plaattitel I’m New Here maakt 

duidelijk zijn gevoel voor ironie de magere jaren heeft 

overleefd. Net als zijn talent voor meeslepende soundscapes 

– waarin jazz, soul en fusion versmelten – en de 

scherpe blik waarmee hij de samenleving observeert. 

I’m New Here is klassiek Gil Scott-Heron, echter gehuld 

in een geluid dat onmiskenbaar 21ste eeuws is. En 

donker is I’m New Here zeker. De fusion van weleer 

heeft plaatsgemaakt voor een stekelige electronische 

geluidscollage vol industriele geluiden en gesampelde 

beats. Soms klinkt het als digitale blues, dan als een 

ambient soundtrack waarover een sombere ziener zijn 

poetische wijsheden debiteert. Wie zweert bij Portishead 

of Tricky, kan zich aan I’m New Here geen buil 

vallen. ***** (Enrico Riva) 

v/a 

ATFC In The House: London ’10 

(DEFECTED) 

Wie verlegen zit om een portie onversneden house – 

niet te hip, oubollig of kazig, maar gewoon ‘ouderwets’ 

degelijk – kan blind grijpen naar de mixverzamelaars 

van Defected. Het vlaggeschip van het Britse house 

label is de reeks In The House en de meest recente 

aflevering komt van ATFC, Aydin Hasirci of tewel Aydin 

The Funki Chile, die op deze dubbelaar het clubgeluid 

van Londen in het zonnetje zet. Zonder op enigerlei 

wijze grenzen te verleggen of horizons te verplaatsen 

heeft ATFC een smulmix afgeleverd: house uit het 

boekje, ontdaan van opsmuk of fratsen, en het verveelt 

geen seconde. Om een idee te geven: Dennis Ferrer, 

Basement Jaxx, Steve Angello. Oud en nieuw naast elkaar, 

in een strakke mix die vele subkleuren laat horen 

maar toch consistent van geluid is – zie daar de kracht 

van twintig jaar house. En twintig jaar continuïteit. 

Feestje. ***** (Enrico Riva) 

pagina 

103

Blockhead 

The Music Scene 

(NINJA TUNE/PIAS) 

Het Londense Ninja Tune label zeilt op het ogenblik in een voordewinds rak. Nauwelijks bekomen 

van Jaga Jazzists spetterende nieuwe album serveert het label van Coldcut het volgende bommetje: 

The Music Scene, het derde album van de New-Yorkse producer Blockhead (James Anthony 

Simon, Tony voor vrienden). Het is zijn eerste langspeler in vijf jaar. 

Wie Blockheads voorgaande albums op Ninja Tune kent (en dat zijn er veel te weinig), zal niet 

raar opkijken dat de twaalf sample collages en beats mozaieken op The Music Scene weghappen 

als een gesuikerd triphop koekje. Simon kent zijn weg in de studio: hij produceerde Aesop Rock, 

werkte met Mike Ladd en is een gezochte beat dokter in de meer alternatieve hip hop kringen. 

En zijn brein borrelt van creativiteit, blijkens de (doorgaans) instrumentale werkjes op The Music 

Scene. De samples komen overal vandaan; strijkers uit India klinken naast een lap steelguitar, 

gamelan naast dameskoorzang. Het geeft de muziek een afwijkende en verrassende textuur. En 

een opvallend lichte toets. Doorgaans is triphop donker en filmisch. Blockhead klinkt exotisch en 

filmisch. Denk Tricky of Massive Attack minus de somberte. 

Leeghoofdige lounge heeft The Music Scene evenwel niet te bieden, het is eerder 21ste eeuwse 

exotica uit de sampler. De toon is onmiskenbaar arty, de sfeer jazzy, maar muzieksnobs zullen er 

hun neus voor ophalen, want The Music Scene is ook – ondanks al het muzikale avontuur en de 

stortvloed aan afwijkende ideeën - weldadig onpretentieus. Het album werkt als achtergrondmuziek, 

als filmsoundtrack, en als luisteralbum. 

Om kort te gaan, The Music Scene is een aanrader voor iedereen die abstracte hip hop kan 

waarderen. Het is echter een ongelukkig toeval dat de plaat verschijnt op het moment dat Massive 

Attack na acht jaar met een nieuw album komt. Die haalt The Music Scene de wind uit de zeilen, net 

nu die vol in de rug staat. De fans van de Bristol scene, DJ Shadow of El-P moeten zichzelf tracteren 

op deze wonderlijke muziekkaleidoscoop. Eerst proeven? Op de website van Ninja Tune is gratis 

een megamix van The Music Scene op te halen. ***** (Enrico Riva) 

michael Fakesh 

Exchange 

(MUSIK AUS STROM) 

Eind jaren ’90 vormde het duo Funkstörung het Duitse 

antwoord op Autechre. Hun ratelende en knisperende 

elektronica had dezelfde hip hop en electro-achtergrond 

en vond gretig aftrek onder fans van moeilijke 

beats. Maar Chris de Luca en Michael Fakesh kregen 

ruzie, waarna de stekker in 2006 uit Funkstörung ging. 

Fakesh blijkt inmiddels een goedlopende carrière 

als sounddesigner voor reclamebureaus te hebben 

opgebouwd, met onder meer Philips als tevreden 

klant. Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan en 

dus verschijnt er op het roemruchte Musik Aus Strom 

label een verzamelaar met zeventien remixes voor o.a. 

Mathew Herbert, Booka Shade en Bomb The Bass die 

Fakesh in de loop der jaren in elkaar knutselde. De 

melancholie van vroeger heeft plaatsgemaakt voor 

springerige funky electrobeats die bij de Ed Banger 

generatie prima zullen vallen. Funkstörung fans vinden 

troost bij de introverte remix die hij voor The Notwist 

maakte. ***** (René Passet) 

Black man’s cry 

The Inspiration of Fela Kuti 

(NOW AGAIN/RUSHHOUR) 

Aan de enorme erfenis van Fela Kuti wordt weer een 

hoofdstuk toegevoegd. Nee, niet de zoveelste verzamelaar 

met oud en uitgekauwd werk van de roemruchte 

afrobeat-uitvinder uit Nigeria maar iets leuks, iets nieuws. 

Hoewel sommige opnames van Black Man’s Cry dusdanig 

krakkemikkig klinken dat het woord nieuw niet echt 

op zijn plaats is. Logisch, want deze verzamelaar staat 

vol met obscure opnames van muzikanten die destijds 

(we spreken de jaren ‘70) geïnspireerd werden door 

de opwindende fusie van highlife, JB-funk en jazz. Niet 

alleen uit Afrika maar ook uit Midden- en Zuid-Amerika. 

Wat dacht je van een steel drum cumbia-uitvoering van 

Black Man’s Cry? Volledig over de top. Recenter is de 

sterke cover die Daktari maakte van Upside Down, een 

goed voorbeeld van geslaagde neo-afrobeat. Te koop 

als box met vier 10-inches of als cd, beiden met een leuk 

boekje. Aanrader voor iedere afrobeat-fan. ***** 

(René Passet) 

v/a 

Freerange Records Colour Series: Pink 07 

(FREERANGE) 

Jamie Odell aka Jimpster, de drijvende kracht achter het 

Freerange label, heeft de afgelopen jaren een uiterst 

betrouwbare staat van dienst opgebouwd met een catalogus 

vol 12 inches die er toe doen. De bekende Colour 

Series compilaties vormen daarop geen uitzondering. 

Op aflevering zeven, met ongemixte tracks, horen 

we (oude) bekenden en relatieve nieuwelingen naast 

elkaar schitteren. Jimpster zelf komt drie keer voorbij, 

waarvan twee maal als remixer (voor Milton Jackson 

als Tony Lionni). Echter, zijn beste bijdrage is de eigen 

productie Sleeper, die balanceert op het randje tussen 

deep- en tech-house. Het Freerange geluid bevindt 

zich in zijn algemeenheid ergens tussen die marges 

met invloeden vanuit de disco, dub en funk als additionele 

elementen. Deel zeven uit de reeks biedt eigenlijk 

weinig nieuws onder de zon, maar meer van hetzelfde 

en dat is in dit geval positief. ***** (Art-D-Fact) 

v/a 

Radio Rothko - By Deadbeat 

(THE AGRICULTURE RECORDS) 

De Canadese dj/producer Deadbeat (Scott Monteith), 

niet te verwarren met de downtempo formatie The 

Deadbeats, heeft een voortreffelijke dubtechno mix 

afgeleverd, een waardevolle aanvulling tussen alle 

tech-house, techno en minimal releases die nog altijd 

de markt op worden geslingerd. Tijdens deze sessie 

horen we muziek van oude bekenden als Deepchord, 

Basic Channel (het duo Mark Ernestus en Mortiz van 

Oswald, ook als Maurizio en Rhythm And Sound vertegenwoordigt 

op deze schijf), Monolake en Deadbeat zelf 

(met meerdere bijdragen). Zo nu en dan horen we naast 

4/4 beats ook wat dubby breakbeats voorbij komen, 

waaronder een dubstep knaller van Nederlander 2562. 

Diens Redux, afkomstig van het Aerial album, is een 

aangename afbuiging van het dubtechno pad. Met ruim 

een uur speeltijd en een playlist van liefst negentien 

tracks, kunnen we spreken van een ware traktatie. 

***** (Art-D-Fact) 

reviews 

gorillaz 

Plastic Beach 

(PARLOPHONE/EMI) 

De virtuele band is terug, maar in een andere vorm, 

ook muzikaal. Na zo’n slordige vijftien miljoen albums 

te hebben verkocht van Gorillaz (2001) en Demon 

Days (2005) hebben ex-Blur voorman Damon Albarn 

en striptekenaar Jamie Hewlett eigenlijk weinig meer 

te bewijzen, maar wat denk je: ze overtreffen zichzelf. 

Plastic Beach – Engeland als artificiele vacantiekolonie 

in de Stille Oceaan – is een bloedsterk conceptalbum, 

muzikaal rijker en gevarieerder dan beide voorgangers. 

Misschien iets minder hip hop dan voorheen en 

meer behangen met synthesizers, terwijl ook Albarns 

belangstelling voor wereldmuziek doorklinkt. En de 

lijst met gastmuzikanten is ronduit in drukwekkend: 

Snoop Dogg, soullegende Bobby Womack, Mos Def, 

Lou Reed, Gruff Rhys (Super Furry Animals), Little 

Dragon en twee leden van voormalige punkband The 

Clash. Plastic Beach ademt intelligentie en muzikaliteit, 

en staat vol met rake songs. ***** (Enrico Riva) 

goldfrapp 

Head First 

(MUTE/EMI) 

Wie het vorige, vierde album van Goldfrapp een tikje 

te liefjes en teveel ‘natuur’ en te weinig ‘decadent’ 

vond, kan gerust het nieuwe album Head First opzetten. 

Zangeres Alison Goldfrapp en muzikant/producer Will 

Gregory grijpen terug naar de electro danspop van 

succesplaten als Black Cherry (2003) en Supernature 

(2005), zonder in herhaling te vervallen. Vanaf de eerste 

tonen van opener en eerste single Rocket is het duidelijk. 

Hier komt de nachtelijke, cabareteske kant van het duo 

weer naar boven. En maken de synthesizers de dienst 

uit, niet de akoestische gitaren en satijnen bedjes van 

violen die voorganger Seventh Tree tot zo’n unverfrohren 

chill plaat maakten. Dan valt ook op dat zangeres 

Alison Goldfrapp net zo’n discodiva is Roisin Murphy, 

zij het van de kunstacademievariant. Ze acteert zich met 

aplomb door te negen compacte en catchy tracks. Niet 

verrassend, wel vakwerk. ***** (Enrico Riva) 

pagina 

105

v/a 

Mobilee Back To Back vol. 4 

(MOBILEE) 

Mobilee, het label van Anja Schneider, heeft meer te bieden dan alleen minimal en techno. Dat is 

de boodschap van de vierde aflevering van Mobilee Back To Back, dubbelaars waarop een mix 

van recent materiaal uit eigen stal wordt gekoppeld aan een tweede schijf met bewerkingen van 

Mobilee tracks. Ter vergelijk zijn de originele tracks ook bijgevoegd. 

De eerste schijf van Volume 4, met een mix van tien Mobilee releases uit de afgelopen twaalf 

maanden, is samengesteld en gemixed door And.Id, de vanuit Berlijn werkende Griek Andreas 

Dimitriades. Hij trad twee jaar terug toe tot de stal van het Berlijnse label met de track One Is Not 

Enough; sindsdien bracht hij nog twee 12 inches uit via Mobilee. Zijn selectie is met de beste wil van 

de wereld geen minimal te noemen, eerder house met uitstapjes richting deep house en techno. 

Maar And.Id’s mix is niet alleen weinig voorspelbaar, hij is ook gevarieerd. GummiHz levert een 

schitterende diepe, vocale technotrack af, Sleepless Nights. Het duo Pan-Pot pakt het iets steviger 

aan met hun Confronted, clubtechno met een donker randje. En slottrack No News Today van 

het duo Exercise One heeft bezonken downtempo met zang en een prominente plek in het arrangement 

voor de piano te bieden. Mooie selectie, afwijkende mix. 

And.Id is opgegroeid met jazz en van huis uit trompetist. Op de tweede schijf neemt hij een zestal 

tracks uit de Mobilee catalogus onder handen: bijgestaan door zijn B.A.N.D van jazzprofessionals 

en studiomuzikanten giet hij tracks van Sebo K, Dan Curtin, GummiHz, Anja Schneider & Sebo K, 

Pan-Pot en zichzelf in jazzy arrangementen. Denk Nicole Conte, maar dan met electrische piano 

in plaats van een akoestische vleugel. 

Beetje brutaal misschien, maar het pakt uitstekend uit. Het worden zonder uitzondering warm klinkende 

fusion/broken beats tracks, die behoorlijk afwijken van de originele versies die ook te horen 

zijn. Al had Dimitriades wat ons betreft best iets vaker de trompet aan zijn lippen mogen zetten. Met 

Back To Back heeft Mobilee een aardige variant op het concept ‘labelverzamelaar’ gevonden. Het 

idee staat of valt met de uitwerking en die is bij And.Id in goede handen. ***** (Enrico Riva) 

Four Tet 

There Is Love In You 

(DOMINO/MUNICH) 

Het is al weer vijf jaar geleden dat Kieran Hebdan als 

Four Tet het album Everything Ecstatic op de wereld 

losliet en laat dat nu net zijn minst overtuigende plaat 

zijn. Maar ieder nadeel heeft zijn voordeel, want je 

kunt jezelf nauwelijks voordeliger herintroduceren 

dan Hebdan doet met zijn nieuwe album, There Is Love 

In You. Op zijn vier vorige albums was Four Tet een 

zoekende producer wiens avontuurlijke tracks eerder 

in de hoek van folktronica en postrock konden worden 

geplaatst, met There Is Love In You levert hij zijn meest 

club-georienteerde langspeler af. Het is niet alleen een 

avontuurlijk en gefocust album, het is ook stilistisch 

behoorlijk breed. Beeldschone ambient techno naast 

diepe grooves, juweeltjes van ‘intelligent dance music’, 

onderbroken door een korte soundscape. Thom Yorke 

is al jaren fan van Four Tet en na beluistering van deze 

prachtplaat ben jij dat ook. ***** (Enrico Riva) 

v/a 

Defected In The House Miami ’10: Riva Starr 

(DEFECTED/N.E.W.S.) 

Riva Starr heeft een originele kijk op house en dat komt 

wellicht omdat hij ver van hotspots als Londen, New York of 

Berlijn zijn muzikale opvoeding heeft genoten. De man uit 

Napels maalt niet om een folkloristische deun hier of een 

balkan beatje daar. Sterker, hij heeft er zijn handelsmerk 

van gemaakt. Nadat de goedgeluimde Italiaan de afgelopen 

twee jaar golven maakte met sterke clubreleases 

voor labels als Claude Vonstroke’s Dirtybird en Fatboy 

Slims Southern Fried, is hij door Defected gevraagd om 

hun prestigieuze jaarlijkse Miami mix (opgehangen aan 

de Winter Music Conference) samen te stellen. Daarop 

staan een vracht van Starr remixen en eigen producties, 

aangelengd met kruidige bouillon uit de ketels van 

ondermeer Nick Curly, de Amsterdammer Madskillz en 

de onvermijdelijke Dennis Ferrer. Het resultaat is een 

stomende mix die niet wil imponeren, maar vermaken. 

Als dit het geluid van house anno 2010 is, dan is de crisis 

in clubland ver te zoeken. ***** (Enrico Riva) 

The ruby suns 

Fight Softly 

(MEMPHIS INDUSTRIES) 

Eerlijk is eerlijk, de twee vorige Ruby Suns albums hadden 

we gemist. Die zijn verschenen via het kleine onafhankelijke 

Lil’ Chief label uit Aukland, Nieuw Zeeland, 

dat is gespecialiseerd in een stijl die sunshine pop wordt 

genoemd: melodieuze liedjes met fraaie harmonieën en 

een ontspannen toon. Maar sunshine pop zul je op Fight 

Softly tevergeefs zoeken, al heeft het derde album van 

de groep rond de Californische expat Ryan McPhun 

(zou-ie echt zo heten?) nog steeds veel aandacht voor 

melodie. De arrangementen zijn echter onvervalst eigentijds 

en electronisch. Het resultaat klinkt behoorlijk 

eigenwijs, als een mengvorm van jaren ’80 new wave 

en jaren ’60 psychedelica; denk de Beach Boys gekruist 

met Radiohead. Op papier klinkt het krankzinnig, maar 

Fight Softly is een aangename verrassing. Het is prettig 

wegluisterende pop met een ongewoon geluid, die bij 

iedere beluistering aan diepgang wint. Liefhebbers van 

Radiohead en Bibio opgelet, dit is een groeibriljantje. 


sharam Jey 

In My Blood 

(KING KONG) 

Wie met plezier terugdenkt aan Sharam Jey’s debuutalbum 

(4 Da Loverz, 2005) op Darren Emersons Underwater 

label, moet ’s mans nieuwe werkstuk eerst even 

checken alvorens de portomonnee te trekken. Dat is 

namelijk andere koek, meer gesuikerd en voorzien van 

een dikke laag spijs. Vorig jaar kwam het titelnummer 

uit op single en dat was al een duidelijke aanwijzing: de 

veteraan uit Keulen gaat op de ‘commerciële’ toer. Een 

soort electro house met Top 40 aspiraties, afgewisseld 

door kalere tracks die eerder aan Princess Superstar 

herinneren. En verdomd, die doet ook mee! Het siert 

de man dat hij niet stilstaat en zijn sound doelbewust 

opentrekt. Hij is ook niet ijdel en laat de microfoon aan 

gasten als Nik Valentino, Tommie Sunshine, de verrukkelijk 

stoute Cornelia en de al genoemde Princess 

Superstar. Maar is het bijzonder of verrassend? Nee, 

maar wel strak. ***** (Enrico Riva) 

reviews 

alessandro magnanini 

Someway Still I Do 

(SCHEMA) 

Op Someway Still I Do heeft deze relatieve nieuwkomer, 

die in het verleden vooral op de achtergrond werkte als 

gitarist, componist en producer, een fraaie menukaart 

van filmische jazz samengesteld. We horen onder 

andere de vocalen van Jenny B (bekend van S-Tone Inc.) 

een aantal maal terugkomen. Met haar inbreng krijgt de 

muziek de typische Shirley Bassey ‘touch’. Naast Jenny B 

zetten ook, onder andere, Liam McKahey (van de formatie 

Cousteau) en labelgenote Rosalia de Souza hun beste 

beentje voor op deze sfeervolle jazzplaat die bol staat 

van de prachtige, cinematische strijk-, toetsen blaasmelodieën. 

Op Someway Still I Do is er ook ruimschoots 

aandacht voor bossa- en latininvloeden, die zoals bijna 

vanzelfsprekend voor de nodige extra warmte zorgen. 

Na 45 minuten speeltijd blijkt Alessandro Magnanini’s 

muzikale output een ware aanwinst voor de Schema stal. 

Een oorstrelend debuut. ***** (Art-D-Fact) 

klipar 

Black Cake 

(BASSERK DIGITAL) 

Het Amsterdamse Basserk label heeft een fijne neus 

voor het betere digitale beukwerk. In alle hoeken en 

gaten van Europa weet men ze te vinden, de producers 

die electro en gabber weten de klutsen tot gewapend 

muziekbeton. De laatste vondst heet Klipar (Diogo 

Cunha) en diens mini-album is een van de betere Basserk 

releases. De Portugees kan een potje scheuren, 

maar verliest nimmer de details en de dubbele bodem 

uit het oog. Na een korte flirt met trance is de brillemans 

pardoes de andere kant uitgegaan, van feeërieke 

strings naar botte bassen. En klompendansritmes. Maar 

dat alles met een onbekommerde flair die in Rotterdam 

al een eeuwigheid terug onder de tegels is gestampt. 

Het maakt Black Cake charmant, al zal menige ‘kenner’ 

er een raar gezicht bij trekken. Laat dat nu juist de 

bedoeling zijn. ***** (Enrico Riva) 

pagina 

107

01. 

Falty DL 

All In The Place 

(Rush Hour) 

De Amsterdammers hebben voor 

de eerste release van de serie 

Direct Current de New Yorker Falty 

DL gestrikt. Deze komt met een 

ijzersterke ep op de proppen met 

vier tracks die ieder de aanschaf 

waard zijn. Is het house, hiphop of 

techno? Het heeft in ieder geval een 

futuristisch jasje. (Tommy Rocks) 

02. 

Joy orbinson 

The Shrew Would Have 

Cushioned The Blow EP 

(Aus Music ) dubstep/ UK bass 

Zijn nieuwe single komt uit onder de 

enorme schaduw die de hit Hyph 

Mngo na maanden nog altijd werpt 

op dubstepvloeren. Maar Joy Orbinson 

flikt het dus gewoon opnieuw. 

The Shrew Would Have Cushioned 

The Blow is catchy, dansbaar en zit 

razend knap in elkaar. Ieder laagje is 

een eigen nummer. Als er iemand de 

dubstep-sound naar de massa’s moet 

brengen, laat het dan in godsnaam 

Joy Orbinson zijn. (Rene Passet) 

03. Frenchie 

Fait Accompli 

(Antiqua)techno/ house 

Nieuw label. Nieuwe naam. Het is aangenaam 

kennismaken met Frenchie 

uit Ierland. De beste man gooit je 

direct in het diepe alwaar het warm 

en dub is. En dat is goed, heel goed 

zelfs. Het origineel van Fait Accompli 

is onwaarschijnlijk mooi. De edit van 

John Daly ook. En de andere tracks 

zijn ook niet mis. Mission accompli 

dus zeg maar. (Kennedy) 

04. 

mudd & pollard 

Vincent 

(Claremont 56) Slow-motion house 

Voor de trage en atmosferische 

nummers moet je bij het label van 

Mudd zijn. In mijn ogen een van de 

weinige labels die nog hun eigen 

sound waarborgen. Vincent voelt 

alsof je onder invloed van lsd een 

wandeling door een oerwoud maakt. 

Op de b-kant vind je een remix van 

mr. Slow-motion Mark E.(Reza Athar) 

05. 

Jan Turkenburg 

In My Spaceship 

(Sisterphunk France) disco 

Wauw... dat was de eerste reactie 

toen deze picture disc op de mat viel. 

Space disco 1984? Ach het funkt en 

met remixen van o.a. Pilooski en 

Breakbot zit je meestal wel goed. Een 

classic. (Spliph) 

06. 

radio 13 

Best Of Superradio (part 1) 

(Superradio Records) – italo/ 

electro 

Alleen voor de hoes zou je deze 

dubbelaar al kopen. Het ziet er 

geweldig uit, helemaal in de stijl 

van de sexy seventies. De inhoud is 

ook van ongekende kwaliteit, Italo 

op en top! Waarschijnlijk heeft deze 

plaat een ereplaats in de bak van I-F. 

(Minimi) 

07. Div. 

Der Wanderzirkus 

(3000 Grad/Kompakt) house 

Malle verzamelsingle uit Duitsland 

die je maar om een reden moet 

checken: Am Utkieck van Schläufler 

& Zovsky (in de Mollono Bass remix). 

Een soepel rollende housegroove 

met een markante harmonica 

waaraan Samim nog een dikke punt 

aan kan zuigen. Vloervuller deluxe. 

(Rene Passet) 

08. 

Jeroen van aken 

Switch the flip (Monk3ylogic 

remix) 

(Aux) breaks 

Monk3ylogic uit Bristol heeft een 

beest van een remix afgeleverd voor 

Jeroen van Aken’s ‘Switch the flip’. 

De electro-techno, de zweverige 

vocalen, de harmonieuze basslines 

en synthstabs zorgen voor zo’n 

opzwepende oldskool-vibe dat je wel 

uit je pan moet flippen! (St. Badass) 

09. 

DJ sprinkles 

Maturjakor 

(Mule Musiq) house 

Terre Thaemlitz is een opvallende 

verschijning binnen de dancescene. 

Niet alleen zoekt hij het experiment 

op met zijn muziekproducties maar 

tevens met zijn sexe als transgenderist. 

Met Maturjakor maakt hij een 

spannende jacker die na verloop van 

tijd epische proporties aanneemt. 

Kink & Neville Watson verzorgen de 

remix. (Tommy Rocks) 

10. azuni 

Here you come / Believe 

(Compost) house 

Ik weet echt niet welke track ik van 

deze 12” beter vind; Believe klinkt 

als een oude Kerri Chandler plaat 

(of als zijn “Computer Games” 

releases). Here You Come is ook old 

skool, maar meer op de dansvloer 

gericht. (Didiér Stijn) 

11. 

mano Le Tough 

Eurodancer 

(Mirau Musik) house 

Alles wat Tensnake maakt verandert 

in goud. Zeer recentelijk nog werd 

zijn ep op Permanent Vacation met 

veel liefde en enthousiasme ontvangen 

door de meest uiteenlopende 

dj’s. Zo ook de remix die hij voor de 

Ierse producer Mano Le Tough heeft 

gemaakt. Hij laat met zijn karakteristieke 

geluid een frisse wind door de 

dance-wereld waaien. (Reza Athar) 

12. 

morning Factory 

Forgotten Moments 

(Yore)house 

Deze boys uit het zuiden hebben 

dikke kennis van zaken en dat hoor 

je aan deze debuutklapper op Yore 

meteen. Vier tracks, allen voor een 

verschillend moment van de avond 

lijkt wel. Van diep en ingetogen naar 

ontzettend (maar dan ook ontzettend) 

uit je reet, en allemaal waanzinnig 

geproduceerd. Big up. (Kennedy) 

13. Legowelt 

Slompy Jitt EP 

(M>O>S Recordings) electro acid 

Alleen Legowelt weet hoe hij de 303 

in elke electro track kan verwerken. 

De stijl die Danny Wolfers 

wereldberoemd heeft gemaakt en 

steeds meer volgers krijgt voert 

hierzo de scepter. (Minimi) 

14. 

san proper 

Sex Drive Rhythm EP 

(Dekmantel) disco 

Pure porno, die nieuwe single van 

San Proper. Als je dacht dat Blake 

Baxter en Sleazy D konden kreunen, 

heb je de Amsterdamse geilnicht 

nog niet gehoord. Op het slepende 

en broeierige titelnummer druipt het 

nat langs je benen. (Rene Passet) 

15. [sic] 

We Are Not Alone 

(Aux) techhouse 

De stijl van [Sic] kun je het beste 

omschrijven als een mengeling 

van tech-house en minimal, maar 

dan wel op z’n eigen manier. ‘We 

Are Not Alone’ is daar een diep en 

broeierig voorbeeld van. Echter, de 

remix van Robosapiens is net een 

tandje stoerder en zal dankzij zijn 

geweldige bassline. (St. Badass) 

16. 

Floating points 

People’s Potential 

(Eglo) deephouse 

Na Love Me Like This en de Vacuum 

EP keert Samual Shepherd keihard 

terug met Peoples Potential. (Niet te 

vinyl top 25 

verwarren met het Peoples Potential 

label) Heerlijke met funk doorspekte 

houser inclusief subtiele acidlijn 

met de live-feeling die al zijn platen 

hebben. (Tommy Rocks) 

17. uffie 

Mc’s Can kiss 

(Ed Banger) electro 

Nadat elke blog over haar had 

geschreven en ze samen met Feadz 

succesvolle optredens gaf, werd 

het stil rond Uffie. Nu is er eindelijk 

nieuwe materiaal. het is tof! Old skool 

hip hop break electro! Verrassing? 

(Spliph) 

18. 

entro seenestre 

La Caccia 

(WT Records) electro 

Jon Beall schijnt zijn echte naam te 

zijn en hij is afkomstig uit de VS. Aan 

zijn muziek hoor je direct zijn liefde 

terug voor oude synthesizers. Zijn 

nummers klinken erg retro, maar 

toch ook modern. Je kunt het als een 

ode aan de begindagen van electro 

en acid zien. Tijdloos en ontroerende 

nummers. (Reza Athar) 

19. Danielstefanik 

In Days Of Old Part. 1 

(Kann)deephouse 

Kann gaat ongestoord door met het 

uitbrengen van propere releases 

en doet dat gelukkig zonder haast. 

Ook nu weer een weloverwogen ep 

met het een en ander aan hele mooie 

house sounds. Daniel houdt het deep 

(de tracks One en Three) en stoer 

(track Two) voor de vloer. Leipzig 

House City! (Kennedy) 

20. 

gadi mizhradi 

I Can Never Get Enough 

(Spectral) house 

Als helft van Wolf+Lamb staat Gadi 

tot z’n knieën in de vette deephouse. 

Afgelopen weekend debuteerde hij 

als dj in Nederland. En hoe. Ook voor 

het bevriende label Spectral levert 

Newyorker de goodies. She Don’t 

doet in de verte denken aan Chez 

Damier. Sexy, zwoel en voorzien van 

de fijnste trommeltjes die we in lange 

tijd hoorden. (Rene Passet) 

21. 

spin cycle v2 

Various 

(Spinout Records) tribal 

Lekkere gevarieerde sampler van 

Spinout’s Spin Cycle serie. Tony 

Thomas grooved als vanouds op 

een met jazzy samples overladen 

funky tribal basis op ‘Deep Space 

Sex’. Ook de minimale bliepjes van 

Caninesounds zijn funky als hel. 

Lekker schudden met dat koppie! 

(St. Badass) 

22. 

John Daly 

Meltdown 

(One Track) house 

Eén track plus drie edits. John Daly 

levert met Meltdown een heerlijke 

moody en dubby houseplaat af die 

je mee de diepte inzuigt. (Tommy 

Rocks) 

23. 

Baz reznik 

Dirt From The Mind EP 

(SD) Jakbeat/ electro 

Vroeger had je Front 242 en Nitzer 

Ebb. Groepen die vuige electrowave 

maakten en boze dingen door de 

microfoon schreeuwden. Baz Reznik 

doet op Up iets dergelijks, maar haalt 

z’n printplaten wel uit Chicago. Zijn 

Dirt From The Mind EP jakt als een 

malle. Next stop Den Haag Hollands 

Spoor. (Rene Passet) 

24. erdbeerschnitzel 

4 Months 

(3rd Strike) house 

De oh zo drukke eigenaars van Jisco/ 

Under The Shade, komen met een 

nieuw sublabel aanzetten. 4 Months 

en Tonight Is The Night klinken 

beide redelijk ouderwets en oldschool. 

De bijkomende remixen zijn 

van Mark E en Arto Mwambe. Mark E 

weet dat old-school gevoel goed vast 

te houden, maar Arto Mwambe niet. 

(Reza Athar) 

25. 

pagina 

109 

shaun reeves & guti 

Hold Me Tight 

(Wolf+Lamb) house 

Tegelijkertijd met Mizrahi’s 

nieuwe single verschijnt ook de 

nieuwe Wolf+Lamb. In sommige clubs 

hoor je het markante drietoons-loopje 

van Shaun Reeves & Guti al maanden. 

Daaroverheen neuriet een meisje 

voorzichtig een melodie. (Rene Passet)

dop 

Eklo | FR 

01. Burial - Archangel (Hyperdub) 

02. Efdemin - Sun (Naif) 

03. Unknown - BELZUNCE (bootleg) 

04. Mathew Jonson - Ghosts in the AI (Wagon Repair) 

05. Ryan Crosson & Guti - You’ve Got me feat. Don Fuego 

06. Wareika - Riders On The Storm (Eskimo Recordings) 

07. Guillaume & The Coutu Dumonts - Walking the pattern 

08. dOP - Wiper law (Get Physical Music) 

09. Aquarius Heaven - Universe (Eklo) 

10. Seuil - Saxyback (Welcome to Masomenos) 

martin Landsky 

Poker Flat | DE 

01. Sycophant Slags - Keep Off (Poker Flat) 

02. Mr. C - Dark moon (Wagon Repair) 

03. Russ Gabriel - Push It Along (Dieb Audio) 

04. Klartraum - Phantomkatzen (Darkroom Dubs) 

05. Phonogenic -Biden (Mood Music) 

06. Zev - Forget The World (Wolf + Lamb) 

07. Furrr & Hazendonk - Rupert (Diynamic) 

08. Animal Trainer - Just Fever (Hive Audio) 

09. Alexi Delano & Cari Lekebusch - Revelation (Hybrid) 

10. Maetrik - Herb House (Audiomatique) 

Dollkraut 

Doppelschall | NL 

01. Beak> - Beak> (Invada Records) 

02. Findlay Brown - Losing The Will To survive (Beyond The 

Wizard’s Sleeve Remix) (Permanent Vacation) 

03. Gonjasufi - My Only Friend (Warp) 

04. Moton Records Inc. - It’s A Beautiful World (Moton) 

05. War - The World Is A Ghetto (Special Us Disco Mix) 

06. Jefferson Airplane - Surrealistic Pillow (RCA Victor) 

07. Alexandria Lorenz - Send In The Clowns (Jazzman) 

08. Portishead - Third (Universal Island Records) 

09. Dionne Warwick - You’re Gonna Need Me (Warner Bros.) 

10. Dollkraut - Precious Fool (Doppelschall) 

Daniel stefanik 

Moon Harbour | DE 

01. A Made Up Sound - Sun Touch (A Made Up Sound) 

02. Maayan Nidam - Don’t Know Why (Perlon) 

03. Daniel Stefanik - In Days Of Old Pt. 1 (Kann Records) 

04. Juno6 - Moswampia (Oh!Yeah!) 

05. M. Pittman - Erase The Pain (Fit) 

06. Soulphiction & Missing Linkx - Who To Call (Philpot) 

07. EQD - Equalized #003 (Equalized) 

08. Jeff Mills - The Defender (Axis Records) 

09. Various - rüts 2/3 (Meakusma) 

10. DJ Qu - Party People Clap (Deconstruct Music) 

efdé 

Piekup | NL 

01. Mark Henning - The right time(Simmonds houseproud rmx) 

02. Rocket - People (Jeno’s stormy weather Mix) (NRK) 

03. Manik - Park to the slope (Ovum) 

04. Tom Ruijg - Leave (BangBang) 

05. Heaven & Earth - Prescription every night (Original mix) 

06. Tom Trago - Use me again (Rush Hour) 

07. Josh Wink - Jus Right (DJ Sneak remix) (Ovum) 

08. Ike - Docs Edit (Soulphiction) 

09. Josh Wink - Airplane Electronique (Matthias Tanzmann rmx) 

10. Efdé - Over and over EP (Piekup records) 

mr. c 

Wagon Repair | GB 

01. Sycophant Slags - Keep Off (Poker Flat) 

02. Mr.C - Lunar EP (Wagon Repair) 

03. Mikael Stavöstrand - Purple Sweatpants (Lick My Deck) 

04. Reade Truth - Evidence (RWL) 

05. Seth Troxler & Matthew Dear - Hurt (Martinez Remix) 

06. Alex Agore - Freedom (Royal Oak) 

07. Henrik Schwarz / Áme / Dixon - Chicago (Live Version) 

08. Steve Bug - Look who’s stalking (Cocoon) 

09. Jay Lumen - B-Groove (Bitten) 

10. Touch - Wild Geese (Flashback) 

charts 

pagina 

111 

Juan sanchez 

Great Stuff Recordings | NL 

01. Juan Sanchez - Ironic Statement EP (Oosh) 

02. Tube & Berger vs Ante Perry - 1234 (Kabale und Liebe Remix) 

03. ONNO - Common Sense (Upon You Records) 

04. James Talk - The Beginning (Juan Sanchez Remix) (Noir Music) 

05. Rhadow - Raw Business 

06. John Lagora - New York (Wehbba Remix) (SK Supreme Rcrds) 

07. Peter Horrevorts - Stab 

08. Davide Squillace and Phutura - Pigwings (Audiofly remix) 

09. Neuroxyde & Doomwork - Time (Karotte Remix) 

10. Chase Buch & Nick Olivetti - Bayside (Juan Sanchez Remix) 

(Kling Klong) 

naald & Draad 

Stitched | NL 

01. Naald & Draad - From Blossom Till Dawn (CDR) 

02. Doomwork - Mama Bamba (Area Remote) 

03. Markus Homm - Transposer (Highgrade Records) 

04. Floating Points - Truly (Eglo) 

05. Andrea Oliva - Off The Moments (Be As One) 

06. Frivolous - My Consciousness original mix (Cadenza) 

07. Alex Celler - Muk Da Mush (Area Remote) 

08. Johnny D - Point Of No Return / Oslo 

09. Einzelkind - Pissdrunk (Kindisch) 

10. David Labeij - Aha (Remote Area) 

mulder 

We Are E | NL 

01. Ion Ludwig - I Won’t Listen (Motivbank) 

02. Ahmet Sisman - Underwaterfunk (Dumb Unit) 

03. Mulder - Keep Going (BlaBla) 

04. Boris Horel, Seuil - He.ven (Bijou Edit) (Eklo Tools) 

05. Seth Troxler, Matthew Dear - Hurt (Martinez Dark Soul Rmx) 

06. Solomun - Boys In The Hood (Gorge Remix) (Diynamic) 

07. Sirak, David Pher - Danzar (Viva Music) 

08. Andre Lodemann - Still Dreaming (Freerange records) 

09. And.ID, Matthias Schaffhauser - Marathon (Ware Records) 

10. STL - QRZ (Something Records)

tekst 

hans verhaag 

Native Instruments Kontrol X1 

vrijwel continu wordt de markt voor dj- en 

producer-gear producer-gear overspoeld door innovatieinnovatieve 

en minder innovatieve innovatieve nieuwe producten. 

zo is het aantal verschillende controllers 

lers voor dj-software inmiddels, net als de 

uiteenlopende categorieën waarin ze zijn 

in te delen, niet meer meer te overzien. native native 

instruments, de ontwikkelaar van het veel 

gebruikte Traktor (scratch) pro-pakket, 

pro-pakket, 

kent daarentegen daarentegen een benijdenswaardige 

geschiedenis van producten die boven het het 

maaiveld uitsteken. op de konTroL x1 

van de Duitse fabrikant hebben dan ook 

vele professionals en amateur-dj’s lang 

en met smart gewacht. nu de controller 

verkrijgbaar is (mondjesmaat weliswaar), 

willen we natuurlijk weten of deze hooggespannen 

verwachtingen ook worden 

waargemaakt. 

De eerste indruk die de X1 op ons maakt bij het 

uitpakken, is er een die we van Native Instruments 

gewend zijn: zowel de software als de 

hardware van de Duitsers ziet er doorgaans 

gelikt en modern uit. En hoewel de controller 

in China wordt gefabriceerd hebben onze oosterburen 

een naam hoog te houden als het gaat 

om bouwkwaliteit, waarin de X1 ons geenszins 

teleurstelt. Waar andere fabrikanten nogal vaak 

veel chic aluminium of zwaar roestvrij staal 

nodig hebben om ons van de duurzaamheid 

van hun product te overtuigen, levert Native 

Instruments uit grotendeels kunststof een 

buitengewoon solide controller. Het aluminium 

dat wél is gebruikt voor de X1 vinden we terug 

als een zeer subtiel frontplaatje, dat sterk doet 

denken aan de bouw van bijvoorbeeld yamahaorgels, 

zoals ze helaas al heel lang niet meer 

worden gemaakt. 

Maar een dj-controller beoordeel je natuurlijk 

niet alleen op z’n uiterlijk, het gaat met name om 

functionalitet. Native Instruments bouwde de X1 

als uitbreiding op haar eigen Traktor Scratch, het 

softwarepakket dat inmiddels kan worden aangemerkt 

als benchmark voor het draaien met 

tijdcode-vinyl. Dat de soft- en hardware dus uit 

dezelfde stal komen merk je meteen wanneer 

je aan het werk gaat: geen gedoe met mapping 

of patches, de knoppen van de X1 zijn meteen 

toegewezen aan de juiste functies. De layout 

van de controller roept daarbij weinig vragen 

op. Onderaan vind je voor twee afzonderlijke 

decks de transportknoppen (play, cuepoints, 

bend, tempo), met daarboven twee draai-/drukknoppen 

voor het activeren en modifi ceren van 

de loopfunctie. De middensectie van de X1 

wordt gevormd door twee draai-/druk-knoppen 

voor het bladeren door je muziekcollectie 

en het selecteren van de juiste track, en twee 

drukknoppen voor het toewijzen van je decks 

aan een van de interne effecten. Het bovenste 

deel van de controller bestaat uit twee maal vier 

rotaries plus buttons voor de besturing van de 

verschillende parameters van deze effecten. 

Het feit dat soft- en hardware onder één dak zijn 

gear 

pagina 

113 

ontwikkeld werpt in dit kader onmiskenbaar z’n 

vruchten af want onze redactie heeft niet eerder 

een controller onder handen gehad waarbij de 

knoppen zo handig ten opzichte van elkaar zijn 

gepositioneerd. De X1 biedt hierdoor nogal wat 

ruimte voor je creativiteit want je kunt met deze 

controller ongelofelijk snel op een intuïtieve 

manier aan de slag, die je in staat stelt om je 

laptop gedurende gigs te laten voor wat ‘ie is. 

Gelukkig is Native Instruments erin geslaagd 

om, terwijl er vele generieke, teleurstellende 

of overbodige producten op de markt komen, 

trouw te blijven aan haar reputatie. De X1 is voor 

dj’s die draaien met Traktor Scratch een uiterst 

zinvolle aanvulling. De aanschafprijs, die rond 

de tweehonderd euro is te komen liggen, is niet 

mals, maar met het oog op de concurrentie 

alleszins redelijk. Reden genoeg om hoopvol 

uit te kijken naar het volgende moois dat de 

Duitsers ons te bieden hebben. 

De Native Instruments Kontrol X1 werkt met alle 

versies van Traktor. De adviesprijs is € 199,- 

www.native-instruments.com

tekst 

hans verhaag 

American Audio Radius 3000 

De digitale revolutie in dj-land dendert 

voort, getuige de opmars van softwarepakketten 

als serato scratch of Traktor, inclusief 

tijdcodevinyl en de nodige controllers. 

Fabrikanten van traditionelere cd-spelers 

zitten echter allesbehalve stil, waarbij 

“traditionelere” inmiddels ook een wat achterhaalde 

woordkeus is. De cd-speler van 

vandaag is al lang niet meer een apparaat 

dat slechts cd’s afspeelt, maar heet mediaspeler, 

communiceert via miDi, heeft tal 

van input-mogelijkheden en is, zeker in 

combinatie met de bijbehorende databasebuilder, 

buitengewoon intelligent. 

De American Audio Radius 3000, opvolger van 

de 1000 (cd-speler) en 2000 (mediaspeler), 

oogt in eerste instantie lekker vertrouwd, als 

een tabletop (slotload) cd-speler zoals we 

die kennen van met name Pioneer. Nadere 

bestudering leidt echter toch al gauw tot de 

constatering dat we hier met iets meer te maken 

hebben, bijvoorbeeld door de opvallende usbaansluiting 

en SD(HC)-kaartslot. Deze aansluitingen 

stellen je in staat om met de Radius 3000 

muziek af te spelen van niet alleen je cd’s, maar 

ook je usb-harddisk, usb-flash, of natuurlijk je 

computer. Al deze input is met de Radius 3000 

eenvoudig overzichtelijk te maken door middel 

Oscillator chaos! 

Hoewel korg met name een sterke reputatie 

heeft opgebouwd met hoogwaardige en innovatieve 

synths en andere producer-gear, 

kennen we de japanse fabrikant ook al 

jaren van handzame hulpmiddelen die dj's 

uiterst muzikale mogelijkheden bieden. 

in navolging van de (door hun intuitieve 

interface zeer succesvolle) kaos pad-serie 

kwam korg daarom met de kaossilator: 

een synth van mini-formaat, die je bestuurt 

doormiddel van het van de kaos pad geleende 

touchpad. 

Deze Kaossilator gaat inmiddels al weer een 

poos mee, en het was dan ook tijd om middels 

de nieuwe Kaossilator Pro, Kaossilator’s muzikale 

vlotheid en de vernieuwing op het gebied 

van de intuitieve interface van de Kaos Pad 3 

te verenigen. De Kaossilator Pro doet precies 

wat je in dat licht verwacht, het combineert de 

muzikale expressiviteit die je gewend bent van 

de Kaos Pad-effecten, maar is daarbij ook nog 

eens zelf de klankbron. 

van de ingebouwde database-builder. Daarmee 

houdt het echter niet op: aan de achterzijde vind 

je nog een usb aansluiting die je in staat stelt om 

via MIDI te communiceren met de dj-software 

van jouw keuze. Eigenlijk werden veel van deze 

kenmerken alleen verwacht van de grote CDJ- 

2000 van Pioneer, en hoewel deze ook een aantal 

voordelen heeft zoals HID-ondersteuning, is 

de Radius met recht een volwaardige, en veel 

voordeligere mediaspeler. 

Verder is de Radius 3000 uitgerust met tal van 

bekende of minder bekende functies en knoppen 

die het draaien vergemakkelijken. Zo heb 

je continu vijf verschillende cue-points voorhanden, 

kun je gebruik van maken van de negen 

interne effecten en het 6” jogwheel werkt naar 

behoren voor zowel het scratch als zoekwerk. 

Wie dus op zoek is naar een cd-speler met 

dj-handzaamheid en tevens een mediaspeler 

die je in staat stelt om al je geluidsdragers te 

combineren in je sets dan ben met de Radius 

3000 van American Audio alleszins voordelig 

en compleet uitgerust. 

De American Audio Radius 3000 heeft een 

adviesprijs van € 574,- 

www.adjaudio.com 

De programs van deze klankbron zullen Korggebruikers 

overigens bekend in de oren klinken, 

er wordt voornamelijk gebruik gemaakt 

van samples die we al kennen van bijvoorbeeld 

de Electribe-serie. 

Verder kun je de Kaossilator Pro ook “gewoon” 

gebruiken als de effect-unit zoals je dat van 

de Kaos Pads gewend bent, maar echt interessant 

wordt het pas wanneer je sample-functie 

ter handen neemt. Waar de Kaos Pad 3 deze 

functie en bijbehorende knoppen gebruikte 

om simpelweg samples op te nemen en af te 

spelen, kun je deze op de Kaossilator Pro min 

of meer gebruiken als eenvoudige sequencer. 

Door verschillende phrases op te nemen en met 

elkaar te combineren kom je immers al snel op 

interessante (mini-)composities. 

De Korg Kaossilator Pro heeft een adviesprijs 

van € 415,- 

www.korg.com 

gear 

pagina 

115

pagina 

tekst 

pagina 

116 gear hans verhaag 

117 

Dikke trom! 

in de loop der jaren hebben we vele drumcomputers 

de revue zien passeren. van 

uitgebreide kit-systemen tot compacte 

apparaatjes en van waardeloze samples 

tot vrijwel volledig natuurgetrouwe rendities 

van top-kits. Het meest opvallend 

was wellicht wel de eerste generatie korg 

wavedrum die in 1994 de synth- en drummachine-wereld 

opschudde. Door de voor 

dat moment zeer innovatie behuizing, de 

manier van bespelen en de verschillende 

klanken die de wavedrum bood, veroverde 

deze electronische drum een bijzonder 

plekje in het hart van menig percussionist 

of synthesizer-adept. Toch kende de eerste 

generatie ook een aantal beperkingen, 

voor wat betreft miDi-mogelijkheden en 

de bespeelbaarheid van het ontwerp. Deze 

beperkingen leidden echter snel tot de 

conclusie dat de wavedrum z’n tijd wellicht 

wat vooruit was, en dus hebben we 

reikhalzend uitgekeken naar de vrijwel 

nieuwe tweede generatie wavedrum. 

Wanneer je voor het eerst een Wavedrum 

onder handen krijgt zul je deze meteen herken- 

nen als een digitale uitvoering van een conga 

of bongo. Dit doet echter veel tekort aan de mogelijkheden 

die wavedrum voor zowel de klank 

als de bespeelbaarheid biedt. De Wavedrum 

heeft daadwerkelijk een vel, en bijbehorende 

pickups, hetgeen resulteert in een (voor een 

electronisch muziekinstrument) ongekend 

dynamisch bereik. Door dit grote dynamische 

bereik van de Wavedrum, ben je met dit stuk 

electronisch slagwerk in staat om recht te doen 

aan daadwerkelijk elk (acoustisch) percussieinstrument, 

waarbij je nuance kunt schenken 

aan, wederom, elke mogelijke speelstijl. De 

PCM-samples bewerk je met de Wavedrum 

door middel van DSP-synthese, hetgeen je 

in staat stelt om een virtueel oneindig aantal 

klankvariaties te genereren. Ook al klinkt dat 

in eerste instantie enigszins abstract, je zult 

snel ervaren dat je met het hart van deze electronische 

drum alleen aan fantasie tekort komt. 

Overigens zijn het niet alleen drumklanken 

waarmee de Wavedrum is voorzien, ook voor 

bijvoorbeeld soundscaping zijn de klanken en 

het spelen met het dynamische bereik een ware 

lust. De wavedrum wordt geleverd met 100 

voorgeprogrammeerde presets, en 100 door 

jezelf te programmeren blanks. Tevens kun je 

op de klanken de interne reverb- of delayprocessesor 

loslaten. 

Toch is er ook een wensdroom die door de 

Wavedrum niet werd ingewilligd. Het enige dat 

we missen op dit drumwonder is immers een 

MIDI-, of liever nog, USB-aansluiting. Openlijk 

droomden we er even van de enorm plezierige 

en uitgebalanceerde aanrakingsgevoeligheid 

van de Wavedrum toe te passen op bijvoorbeeld 

onze synth-plugins, maar dat zijn we onder het 

ferme geroffel gauw weer vergeten. 

De eerste generatie Wavedrum was zo ongeveer 

het eerste muziekinstrument dat electronische 

(drum-)klanken bespeelbaar maakte 

met een “acoustische” feel, anders dan toetsen. 

Door technologische vooruitgang heeft men 

bij Korg echter nu pas volledig recht kunnen 

doen aan dat visionaire idee, met deze nieuwe 

generatie wavedrum. 

De Korg heeft een adviesprijs van € 620,- 

www.korg.com 

Miniakaal! 

een van de meest voor de hand liggende 

voordelen die technologische vooruitgang 

biedt is de mogelijkheid om complexe 

electronica aan een kleinere behuizing 

te helpen. Dat een goede synth groot en 

zwaar is wordt door fabrikanten dan ook 

al jaren daadkrachtig bestreden. vooral 

korg en alesis hebben een reputatie opgebouwd 

daar waar het gaat om handzame 

synthesizers en met die laatste heeft akai 

de handen ineengeslagen, om ons met een 

nieuw klein klankwondertje te verrassen: 

de akai miniak. 

Het Japanse Akai (professional) dat we met name 

kennen van de uiterst succesvolle (voor bepaalde 

modellen geldt: legendarische) MPC-reeks. 

De eerste MPC’s bewezen zich in de hip-hop en 

al snel werden deze sampler-workstations een 

must-have voor iedereen die graag vooruitstrevend 

met electronische muziek bezighoudt. De 

opkomst van de DAW’s, zoals Cubase, Logic 

en in een later stadium zeker ook Ableton Live 

zorgde er echter voor dat we nog steeds niet op 

elke zolderkamer een MPC vinden. Akai heeft 

deze ontwikkeling tijdig onderkend en, hoewel 

er weer een nieuwe generatie state-of-art MPC’s 

op de wereld is gezet, is men zich danig gaan 

toeleggen op producten die zich beter gedragen 

rondom de computer. Getuige daarvan 

zijn de MPD-pad controllers, de allround MPK 

USB/MIDI controller en last but not least de zeer 

doelgerichte APC-ableton controller. 

In die lijn pas ook de MINIAK: een handzame 

synthesizer die zich thuisvoelt zowel on-stage 

als in de (thuis-)studio. De eerste indruk die we 

van de MINIAK krijgen voldoet alleszins aan 

de verwachtingen: de synth is gefabriceerd in 

dezelfde stevige en plezierige bouw die we van 

Akai gewend zijn. Aansluiten dus maar, we zijn 

immers reuze benieuwd naar wat de MINIAK op 

het gebied van klank te bieden heeft. En deze 

interesse blijkt niet onterecht: de 8-stemmige 

klankopwekker is ontwikkeld in samenwerking 

met het synth-team van Alesis, je weet wel, de fabrikant 

van die synth waarmee Dorian Concept 

ons allemaal het hart op hol brengt. De MINIAK 

is uitgerust met 600 presets waar werkelijk een 

aantal pareltjes tussen zitten, wat ons betreft in 

met name de string-sectie. Voor de doorgewinterde 

synthesist is dat natuurlijk niet voldoende, 

maar de MINIAK biedt ruimte om tot duizend 

eigen programs op te slaan. 

Voor de creatie van nieuwe klanken biedt de Akaisynth 

overigens mogelijkheden te over: de acht 

stemmen van de MINIAK zijn alle opgebouwd uit 

3 oscillatoren waarop je vervolgens twee fi lters, 

drie envelopes, twee LFO's en natuurlijk de talloze 

stereo effecten kunt loslaten. Tevens ben je, door 

de ingebouwde drum-machine en -sequencer, 

met deze kleine synth in staat om je composities 

van slagwerk te voorzien, en in combinatie met 

de arpeggiator liggen complexere soundscapes 

al snel binnen handbereik. 

De MINIAK is voorzien van 37 semi-gewogen 

toetsen. De pianist onder ons komt dus wat te 

gear 

kort, maar welwillende (thuis-)producers kunnen 

hiermee prima uit de voeten. De besturing 

heeft AKAI overigens simpel gehouden: de drie 

draaiknoppen gebruik je om de klanken op de 

meest voor de hand liggende manier te tweaken. 

Door verdere edit-mogelijkheden aan het 

keyboard toe te wijzen (zoals dat in synthland 

eigenlijk gebruiklijk is), wordt het aantal knoppen 

verder zo klein mogelijk gehouden. De 

MINIAK is in dat licht een zeer overzichtelijke 

synth geworden. Als klap op de vuurpijl levert 

AKAI de synth met een bijbehorende microfoon 

die dient om, hoe kan het ook anders, de ingebouwde 

vocoder te besturen. Dit trucje kennen 

we weliswaar al van Korg, maar dat maakt het 

niet minder vermakelijk. 

Voor wie een compacte, maar toch complete 

synth zoekt om z’n livesets te verlevendigen, of 

voor de (thuis-)producer die raakt uitgekeken 

op de klanken van z’n plugins is de MINIAK een 

zeer welkome aanvulling op het productassortiment 

van AKAI. Spelen maar! 

De Akai Miniak heeft een adviesprijs van € 675,- 

www.akaipro.com/miniak

tekst 


gear hotshop 

DJ-Tech imix reload mkii 

Dikke controller voor Traktor en Deckadance – laten die nu 

ook toevallig meegeleverd zijn in het pakket. Verkrijgbaar 

in – naast saai zwart – een erg fraai doch fel oranje. Jammer 

dat in ons land de kleur altijd zo in verband wordt gebracht 

met de koningin. Het ding schijnt zelfs bij de meest fanatieke 

scratcher geen millimeter te verschuiven. En dat is goed. 

Uiteraard zijn de jogwheels aanrakingsgevoelig. 

webshop.qdj.nl 

Denon Dn-x1600 

Nieuwe vierkanaals mixer van Denon. Niet alleen voor clubs, 

maar ook voor de slaapkamerdraaier. De prijs is met 1099,- 

euro namelijk erg schappelijk. Als we Denon mogen geloven 

althans. Het uiterlijk is vrij druk, maar we vertrouwen er na 

onze ervaringen met grote broer Honderdje Meer (1700 

dus) op dat hij redelijk intuïtief te bedienen gaat zijn. Speciaal 

voor deze mixer zijn drie nieuwe effecten ontwikkeld door 

de mensen van Denon, namelijk Scratch Effect, Ping-Pong 

Delay en Echo Reverb. De mixer is vanaf deze maand 

leverbaar. 

www.mennegat.nl 

pagina 

119

pagina 

120 

in de studio met... 

tekst 


SAE Audiobot Session: 

Patrice Bäumel en Johan Schippers 

fotografie 


pagina 

121 

als ik de sae studio’s in amsterdam noord 

binnenstap en twee mensen reageren als 

ik het woord DJBroadcast laat vallen, 

twijfel ik even wie de engineer is en wie 

de winnaar. waar alle eerdere deelnemers 

midden twintigers waren, is Johan een 

volwassen, grijzende man. Dat verwacht je 

niet. enfin, vooroordelen opzij schuiven en 

hop de studio in. Qua enthousiasme zit het 

in elk geval net zo goed als bij eerdere deelnemers. 

De engineer die vandaag de heren 

schippers en Bäumel door het sae woud zal 

loodsen, is marco antonio spaventi. 

“Ik heb juist jouw track gekozen omdat hij zo 

anders is dan de andere tracks. Veel andere 

inzendingen klonken erg hetzelfde. Het gebruik 

van geluid en de akoestische elementen 

spraken me erg aan”, legt Patrice uit aan Johan – 

artiestennaam Josoon. Johan knikt begrijpend, 

en legt uit dat de tenor gitaar en akoestische 

gitaar live zijn ingespeeld. De rest van de track 

is opgebouwd uit loops of samples, soms ook 

van andere eigen tracks. Patrice kijkt tevreden, 

neemt plaats achter het bureau en gaat gelijk 

aan de slag; hij beluistert en benoemt elk spoor. 

“Er is in elk geval genoeg materiaal om mee te 

werken. Het is nu de bedoeling om spanning in 

de track te gaan opbouwen.” Johan is nieuwsgierig 

naar de werkwijze van Patrice en wil 

hem eigenlijk carte blanche geven. “Ik ben een 

liedjesschrijver, en ik maak soms melodietjes 

die ik leuk vind. Ik denk dat jij een heel andere 

werkwijze hebt, en ik vind dat jij dus bepaalt met 

welke elementen we verder gaan. Misschien 

houden we wel veel minder over!” 

Enthousiast begint Patrice met het warpen van 

de losse sporen. Tot zijn verrassing klopt het 

tempo van de sporen beter dan verwacht. Johan 

glundert en roept blij naar Patrice: “Ja, dat had 

je niet verwacht hè!” Na goed luisteren blijkt 

enige vorm van fijnslijperij toch nodig, maar Patrice 

houdt de slijptol die onherroepelijk korte 

metten zou maken met elke onvolkomenheid 

achterwege. “Het is soms goed om de boel 

een beetje los te laten, op die manier blijft het 

menselijk”. Iets wat ik als – vooral – luisteraar 

eigenlijk wel kan beamen; klinische tracks 

komen al zo vaak voorbij langs het luisterende 

oor van ondergetekende. De zoektocht naar 

nieuwe elementen voor de track leidt de heren 

vooral langs vele plug-ins en een flinke bibliotheek 

met geluiden die Patrice mee heeft genomen. 

Patrice waarschuwt Johan – toch ook een 

volleerd Ableton gebruiker - nog even over het 

uiterlijk van plug-ins. “Soms, als een plug-in er 

mooi uitziet, denk je misschien onbewust dat hij 

beter klinkt dan een plug-in die er slecht uitziet, 

maar dat is vaak niet zo!”

pagina 

122 

“Waar ik normaal stop met 

improviseren, begin jij pas!” 

Wanneer we de losse elementen van de track 

beluisteren, geeft Patrice ons een kleine les in 

dansmuziek. Johan heeft de basgitaar lang door 

laten gonzen, terwijl dat volgens Patrice niet de 

bedoeling is. “We moeten die bas aanpassen. 

Voor dansmuziek is het goed om veel dynamiek 

te hebben. Korte, krachtige geluiden.” 

Van dat aanpassen komt uiteindelijk weinig 

meer terecht, hij vliegt er namelijk uit. Patrice 

heeft een duidelijke mening over twijfelachtige 

geluiden. “Als je twijfelt of je een geluid wilt 

gebruiken of niet, gooi hem er dan maar uit!” 

En dat is wat er gebeurd. De conga’s en de bas 

gaan rechtstreeks het cilindrisch archief in. 

Wat blijft zijn de gitaar en de piano die de track 

maken, een fm radio ruis en de pads. Beginnen 

zou je zeggen? Mooi niet. Patrice wil eerst een 

goed geproduceerde track luisteren. Het wordt 

Running Up That Hill van Kate Bush. Alle hoeken 

van de studio worden vereerd met een klein bezoekje 

van het gelegenheidsduo. Nog één keer 

een clubtrack checken, en de sessie kan los. 

“Het mooie van muziek is: hoe simpeler hoe 

beter”, aldus Patrice, die nog steeds druk bezig 

is met het warpen van de sporen. Ondertussen 

discussiëren Marco en Patrice wat over synths. 

Waarvan Patrice er eigenlijk helemaal niet 

zoveel heeft. “Ik heb op dit moment alleen een 

Nord Lead een een Micro Korg.” Daarentegen is 

Marco een echte analoge bakken man, met een 

hele opslagruimte vol gear. Ondertussen buigt 

iedereen zich weer naar de beeldschermen, 

waarop de track nog steeds geduldig wacht om 

verder bewerkt te worden. Patrice legt wederom 

uit dat in clubmuziek het geluid anders het oor 

moet binnenkomen. “Geluid moet harder doorkomen, 

meer cleane dynamiek.” Terwijl hij aan 

de slag gaat met het bewerken van de gitaarsamples, 

voegt hij toe: “Hoe meer lucht tussen 

de geluiden, hoe beter.” De gehele sessie kijkt 

Johan bijzonder geïnteresseerd mee. Duidelijk 

gefascineerd door de verschillende werkwijzen 

tussen het maken van een pop track en een 

track waarmee je mensen op de dansvloer aan 

het bewegen wilt krijgen. Ondertussen wordt 

het tijd voor een kleine pauze, en we begeven 

ons naar de snoepautomaat, waar ondergetekende 

een Wasa sandwich wil pakken en een 

paar waarschuwende woorden van Patrice 

krijgt. “Die moet je niet nemen, man. Dat is écht 

niet lekker.” Een gewaarschuwd mens telt voor 

twee, dus ik kies maar een stuk chocolade. 

Terug in de studio gaat Patrice aan de slag 

met de piano. Infilteren, uitfilteren, kortom: 

spanning bouwen. Johan kijkt nog steeds even 

nieuwsgierig toe. “Waar ik normaal stop met 

improviseren, begin jij pas!” Na de track even 

in het geheel geluisterd te hebben, geeft Marco 

eigenlijk voor het eerst zijn concrete mening 

over de track. “Die piano, die moet ergens vandaan 

komen. We moeten hem langzaam in laten 

moduleren.” Op hetzelfde moment trekt Patrice 

de conclusie dat er wel heel veel ideeën zijn, 

maar dat er eigenlijk helemaal niet zoveel nodig 

is. “Weet je wat het is, we hebben al shitloads 

melodie in deze track. Laten we focussen op iets 

wat we nog niet hebben. Misschien een hi-hat 

op de 16e? Dan komt er wat meer snelheid in.” 

Na nog een kort moment van experimenteren 

met synths – die de track overigens veel te zoet 

maakten naar de zin van Patrice – moeten er 

knopen worden doorgehak. De klok tikt immers 

verder. “Laten we aan de mix gaan werken”, 

zegt Patrice. “Er zit niets in dat ik niet leuk vind. 

Maar er mist nog iets. Je zou het al prima kunnen 

spelen op een feest, maar er zit gewoon nog 

meer in.” Na discussie over geluid, zit het er 

dan toch echt op. Om ons heen gaan de lichten 

langzaam uit en het is tijd om er een eind aan te 

breien. Patrice en Johan spreken af om de track 

binnenkort helemaal naar wens te gaan maken. 

Maar voor nu is het klaar. Houd de DJBroadcast 

website in de gaten: zo snel de track klaar is, zal 

deze daar online te beluisteren zijn. 

www.sae.edu 

www.patricebaumel.com

Technologie Special - DJBroadcast

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?