Technologie Special - DJBroadcast

pagina
tekst
26 film & dvd
Nowhere Boy
wordt rocker
oom george gaf hem zijn eerste mondharmonica.
moeder Julia leerde hem de
banjo bespelen. Tante mimi deed hem zijn
gehate bril opzetten. vriend paul gaf hem
gitaartips. en het B-woord valt nergens.
nowhere Boy is geen ‘bio pic’; eerder een
familiedrama rond een rebelse puber die
de wereld later leerde kennen als John
Lennon.
Nowhere Boy speelt tijdens de puberjaren van
John Lennon. In de eerste scene, het is juni 1955,
krijgt John een mondharmonica van zijn oom
George, die kort daarop overlijdt. Lennon is 14
jaren oud. Anderhalf uur later zijn we aangeland
in augustus 1959, als Lennons band The Quarrymen
– die zich inmiddels hebben vernoemd
naar een insect – op het punt staat af te reizen
naar Hamburg. Lennon is 18.
In de tussenliggende jaren zijn er dramatische
veranderingen. In de Britse samenleving, die
na de schrale jaren direct na de oorlog eindelijk
een beetje begint op te krabbelen. In Lennons
persoonlijke leven, waarin de emotionele aardschokken
elkaar in rap tempo opvolgen. En in
de muziek – de smeerolie die het persoonlijke
en het algemene aan elkaar kit: de eerste uitingen
van rock ‘n roll dringen de bedaagde Britse
standenmaatschappij binnen.
Nowhere Boy is de debuutfilm van fotografe en
kunstenares Sam Taylor-Wood en als deze film
was geplaatst in de Victoriaanse tijd zou je het
een costuumdrama noemen. Ook al interesseren
Lennon en diens getormenteerde zieleleven
je geen lor, de film werkt als een tijdmachine: de
interieurs, het straatbeeld, de auto’s, de mode,
de muziek van toen. Hij toont de wortels van de
na-oorlogse jeugdcultuur in Engeland.
psychologie voorop
En ook al is Nowhere Boy geen ‘bio pic’, de
cruciale feiten kloppen. John Lennon was in zijn
jeugd emotioneel beschadigd. Toen hij 5 was,
gingen zijn ouders uit elkaar en Lennon moet
kiezen bij wie hij wil blijven. Hij zegt ‘vader’,
kiest daarna voor zijn moeder Julia en wordt
meegenomen door zijn kinderloze tante Mimi,
zus van Julia. Eerste trauma. De dood van de
coulante oom George laat hem alleen met de
strenge Mimi – oké, geen trauma, wel een buts
op de ziel. En juist wanneer het contact met
moeder Julia weer is hersteld, wordt ze op 15
juli 1958 door een dronken politieagent-buitendienst
doodgereden. Tweede en beslissende
trauma. Lennon is “crippled inside”, zoals hij
later in Jealous Guy zou zingen.
Ook de muzikale feiten heeft Nowhere Boy op
een rijtje. De eerste harmonica; de banjolessen
van moeder Julia; de eerste gitaar (gekocht door
tante Mimi), Lennons eerste groep, de skiffle
band The Quarrymen; de ontmoeting met Paul
McCartney na afloop van The Quarrymens
tweede publieke optreden (op een buurtfeest
in het park, het is 6 juli 1957); Lennons muzikale
voorkeur voor Elvis Presley en Buddy Holly; de
recrutering van George Harrison – ze komen
terloops langs, als decor. Want de psychologie
staat voorop.
John Lennon wordt gespeeld door de 19-jarige
Aaron Johnson (die we later dit jaar nog zullen
tegenkomen in Kick Ass) en al is die vele malen
knapper dan Lennon, hij weet de vlijmscherp
gebekte en emotioneel niet geheel stabiele
rebel raak te treffen. Thomas Sangster lijkt in
de verte niet op Paul McCartney, maar zet overtuigend
een vroegwijs en zelfbewust muzikaal
talent neer. En zo klopt zo ongeveer alles aan
dit bijzondere ‘coming of age’ drama, inclusief
alfred bos
de soundtrack. Na het overtuigende Backbeat
uit 1994 (over de Be@t#%$ in Hamburg, met
een geweldige Ian Hart in de hoofdrol) is dit
de tweede knappe film over het fenomeen
Lennon.
Nowhere Boy is de openingsfilm van het Film
Festival Breda, van 24 tot en met 28 maart. Op
maandag 29 maart organiseert Het Parool een
speciale voorvertoning in Amsterdam, met
aansluitend een Lennon avond in de Melkweg.
De film draait vanaf donderdag 1 april in de
Nederlandse bioscopen.
www.nowhereboy.co.uk
Blur
doet park
vraag een engelsman naar een Britse
jaren ’90 groep en hij antwoord Blur of
oasis. De laatste strompelt naar zijn vervroegde
pensioen, de eerste hield tijdig
de eer aan zichzelf en deed vorig jaar een
groot en eenmalig reünie optreden in het
Londense Hyde park. Dat concert is op dvd
verschenen. Het ligt in de winkel als de
documentaire no Distance Left To run.
Eh, is No Distance Left To Run een documentaire
of een live registratie? Allebei, het is maar net
waar je de nadruk op legt. Oké, officieel is No
Distance Left To Run een documentaire over de
loopbaan van Blur, vanaf het bescheiden begin
in 1989 tot 2003, toen gitarist Graham Doxon de
band verliet en Blur een stille dood stierf. En
officieel is de tweede schijf met het Hyde Park
concert van 2 juli 2009 een bonus. Maar welke
van die twee schijven zul je het vaakst uit de
doos halen?
Deze dvd dubbelaar had dus wellicht beter
Park Live kunnen heten, naar het derde Blur
album Parklife uit 1994. Omdat Blur een van de
gezichtbepalende bands van de Britse muziek in
de jaren ’90 was, biedt de documentaire tevens in
een notedop het wedervaren van muzikaal Albion
aan het eind van de 20ste eeuw. En dat is vooral
een hijgende opeenvolging van trends en hypes,
een media-mallemolen die iedere kans op een
beetje normale carrière tot gort vermaalt.
Blur werd eind jaren ’80 opgericht door vier
‘generation x-ers’, allen enigst kind. Ze beschouwden
elkaar als surrogaat broers en de
band als hun familie. Allen ook getalenteerd
en met een brede interesse. Zanger en gitarist
Damon Albarn deed de toneelschool, gitarist
Graham Coxon studeerde aan een prestigieuze
kunstopleiding, bassist Alex James studeerde
Frans en drummer Dave Rowntree (een paar
jaar ouder dan de rest) was computerprogrammeur
en is daarnaast politiek actief.
anti-grunge
De wortels van Blur liggen in Colchester, een
provinciestadje in Essex, een uur rijden ten
noord-oosten van Londen. En de groep is
door-en-door Brits, zoals een quick scan van
hun discografie – en de documentaire – leert.
Het debuutalbum biedt generieke ‘Madchester’
danspop. Het tweede, Modern Life Is Rubbish,
is bewust Brits, als reactie tegen grunge en de
veramerikanisering van de Engelse samenleving.
Rond 1995 is Blur met Oasis de vaandeldrager
van het door de Britse muziekpers
gehypete fenomeen Britpop.
Na twee jaar lang de populairste band van
Engeland te zijn geweest, is Blur in opeens 1996
het tegendeel van cool. Als reactie gaan ze naar
Amerikaanse indierock luisteren en maken het
rockende Blur (1997), hun vijfde. Daarop ook de
knaller Song 2, hun grootste hit in de Verenigde
Staten én op de Europese dansvloeren. En dat is
ironisch, want ze werden in Engeland populair
pagina
27
met hun anti-grunge geluid. 13 uit 1999 is meer
electronisch, geproduceerd door Willam Orbit
en gestoken in een hoes van Graham Coxon.
De gitarist – die tijdens zijn tijd in Blur al vier
soloalbums maakte – stapte op tijdens de opnames
van Blurs zevende en laatste album, het
meer experimentele Think Tank, dat is gestoken
in een hoes van de ongrijpbare graffiti artiest
Banksy. Blur toerde in 2003 nog zonder Coxon
om het album te promoten en viel vervolgens
stil. Coxon werd een gewaarde soloartiest en
kunstenaar. Damon Albarn begon de virtuele
band The Gorillaz en was betrokken bij diverse
projecten rond Afrikaanse muziek, speelde met
o.a. drummer Tony Allen in The Good, The Bad
& The Queen, en zingt op het nieuwe Massive
Attack album.
No Distance Left To Run is een recht-door-naarhuis
documentaire: geen verrassingen, geen
fratsen, gewoon het verhaal, verteld door de
groepsleden. Daar kijk je één, misschien twee
keer naar. Een stuk houdbaarder is de registratie
van het Hyde Park reünie concert. Van dag
naar nacht in ruim twee uur, met 26 nummers
en een Blur op oorlogssterkte. Die zal vaker
langskomen.
No Distance Left To Run (98 minuten) is uit via
Parlophone en wordt verspreid door EMI, extra:
Hyde Park Concert Film (126 minuten).
www.blur.co.uk