Technologie Special - DJBroadcast

v/a
Mobilee Back To Back vol. 4
(MOBILEE)
Mobilee, het label van Anja Schneider, heeft meer te bieden dan alleen minimal en techno. Dat is
de boodschap van de vierde aflevering van Mobilee Back To Back, dubbelaars waarop een mix
van recent materiaal uit eigen stal wordt gekoppeld aan een tweede schijf met bewerkingen van
Mobilee tracks. Ter vergelijk zijn de originele tracks ook bijgevoegd.
De eerste schijf van Volume 4, met een mix van tien Mobilee releases uit de afgelopen twaalf
maanden, is samengesteld en gemixed door And.Id, de vanuit Berlijn werkende Griek Andreas
Dimitriades. Hij trad twee jaar terug toe tot de stal van het Berlijnse label met de track One Is Not
Enough; sindsdien bracht hij nog twee 12 inches uit via Mobilee. Zijn selectie is met de beste wil van
de wereld geen minimal te noemen, eerder house met uitstapjes richting deep house en techno.
Maar And.Id’s mix is niet alleen weinig voorspelbaar, hij is ook gevarieerd. GummiHz levert een
schitterende diepe, vocale technotrack af, Sleepless Nights. Het duo Pan-Pot pakt het iets steviger
aan met hun Confronted, clubtechno met een donker randje. En slottrack No News Today van
het duo Exercise One heeft bezonken downtempo met zang en een prominente plek in het arrangement
voor de piano te bieden. Mooie selectie, afwijkende mix.
And.Id is opgegroeid met jazz en van huis uit trompetist. Op de tweede schijf neemt hij een zestal
tracks uit de Mobilee catalogus onder handen: bijgestaan door zijn B.A.N.D van jazzprofessionals
en studiomuzikanten giet hij tracks van Sebo K, Dan Curtin, GummiHz, Anja Schneider & Sebo K,
Pan-Pot en zichzelf in jazzy arrangementen. Denk Nicole Conte, maar dan met electrische piano
in plaats van een akoestische vleugel.
Beetje brutaal misschien, maar het pakt uitstekend uit. Het worden zonder uitzondering warm klinkende
fusion/broken beats tracks, die behoorlijk afwijken van de originele versies die ook te horen
zijn. Al had Dimitriades wat ons betreft best iets vaker de trompet aan zijn lippen mogen zetten. Met
Back To Back heeft Mobilee een aardige variant op het concept ‘labelverzamelaar’ gevonden. Het
idee staat of valt met de uitwerking en die is bij And.Id in goede handen. ***** (Enrico Riva)
Four Tet
There Is Love In You
(DOMINO/MUNICH)
Het is al weer vijf jaar geleden dat Kieran Hebdan als
Four Tet het album Everything Ecstatic op de wereld
losliet en laat dat nu net zijn minst overtuigende plaat
zijn. Maar ieder nadeel heeft zijn voordeel, want je
kunt jezelf nauwelijks voordeliger herintroduceren
dan Hebdan doet met zijn nieuwe album, There Is Love
In You. Op zijn vier vorige albums was Four Tet een
zoekende producer wiens avontuurlijke tracks eerder
in de hoek van folktronica en postrock konden worden
geplaatst, met There Is Love In You levert hij zijn meest
club-georienteerde langspeler af. Het is niet alleen een
avontuurlijk en gefocust album, het is ook stilistisch
behoorlijk breed. Beeldschone ambient techno naast
diepe grooves, juweeltjes van ‘intelligent dance music’,
onderbroken door een korte soundscape. Thom Yorke
is al jaren fan van Four Tet en na beluistering van deze
prachtplaat ben jij dat ook. ***** (Enrico Riva)
v/a
Defected In The House Miami ’10: Riva Starr
(DEFECTED/N.E.W.S.)
Riva Starr heeft een originele kijk op house en dat komt
wellicht omdat hij ver van hotspots als Londen, New York of
Berlijn zijn muzikale opvoeding heeft genoten. De man uit
Napels maalt niet om een folkloristische deun hier of een
balkan beatje daar. Sterker, hij heeft er zijn handelsmerk
van gemaakt. Nadat de goedgeluimde Italiaan de afgelopen
twee jaar golven maakte met sterke clubreleases
voor labels als Claude Vonstroke’s Dirtybird en Fatboy
Slims Southern Fried, is hij door Defected gevraagd om
hun prestigieuze jaarlijkse Miami mix (opgehangen aan
de Winter Music Conference) samen te stellen. Daarop
staan een vracht van Starr remixen en eigen producties,
aangelengd met kruidige bouillon uit de ketels van
ondermeer Nick Curly, de Amsterdammer Madskillz en
de onvermijdelijke Dennis Ferrer. Het resultaat is een
stomende mix die niet wil imponeren, maar vermaken.
Als dit het geluid van house anno 2010 is, dan is de crisis
in clubland ver te zoeken. ***** (Enrico Riva)
The ruby suns
Fight Softly
(MEMPHIS INDUSTRIES)
Eerlijk is eerlijk, de twee vorige Ruby Suns albums hadden
we gemist. Die zijn verschenen via het kleine onafhankelijke
Lil’ Chief label uit Aukland, Nieuw Zeeland,
dat is gespecialiseerd in een stijl die sunshine pop wordt
genoemd: melodieuze liedjes met fraaie harmonieën en
een ontspannen toon. Maar sunshine pop zul je op Fight
Softly tevergeefs zoeken, al heeft het derde album van
de groep rond de Californische expat Ryan McPhun
(zou-ie echt zo heten?) nog steeds veel aandacht voor
melodie. De arrangementen zijn echter onvervalst eigentijds
en electronisch. Het resultaat klinkt behoorlijk
eigenwijs, als een mengvorm van jaren ’80 new wave
en jaren ’60 psychedelica; denk de Beach Boys gekruist
met Radiohead. Op papier klinkt het krankzinnig, maar
Fight Softly is een aangename verrassing. Het is prettig
wegluisterende pop met een ongewoon geluid, die bij
iedere beluistering aan diepgang wint. Liefhebbers van
Radiohead en Bibio opgelet, dit is een groeibriljantje.
***** (Enrico Riva)
sharam Jey
In My Blood
(KING KONG)
Wie met plezier terugdenkt aan Sharam Jey’s debuutalbum
(4 Da Loverz, 2005) op Darren Emersons Underwater
label, moet ’s mans nieuwe werkstuk eerst even
checken alvorens de portomonnee te trekken. Dat is
namelijk andere koek, meer gesuikerd en voorzien van
een dikke laag spijs. Vorig jaar kwam het titelnummer
uit op single en dat was al een duidelijke aanwijzing: de
veteraan uit Keulen gaat op de ‘commerciële’ toer. Een
soort electro house met Top 40 aspiraties, afgewisseld
door kalere tracks die eerder aan Princess Superstar
herinneren. En verdomd, die doet ook mee! Het siert
de man dat hij niet stilstaat en zijn sound doelbewust
opentrekt. Hij is ook niet ijdel en laat de microfoon aan
gasten als Nik Valentino, Tommie Sunshine, de verrukkelijk
stoute Cornelia en de al genoemde Princess
Superstar. Maar is het bijzonder of verrassend? Nee,
maar wel strak. ***** (Enrico Riva)
reviews
alessandro magnanini
Someway Still I Do
(SCHEMA)
Op Someway Still I Do heeft deze relatieve nieuwkomer,
die in het verleden vooral op de achtergrond werkte als
gitarist, componist en producer, een fraaie menukaart
van filmische jazz samengesteld. We horen onder
andere de vocalen van Jenny B (bekend van S-Tone Inc.)
een aantal maal terugkomen. Met haar inbreng krijgt de
muziek de typische Shirley Bassey ‘touch’. Naast Jenny B
zetten ook, onder andere, Liam McKahey (van de formatie
Cousteau) en labelgenote Rosalia de Souza hun beste
beentje voor op deze sfeervolle jazzplaat die bol staat
van de prachtige, cinematische strijk-, toets- en blaasmelodieën.
Op Someway Still I Do is er ook ruimschoots
aandacht voor bossa- en latininvloeden, die zoals bijna
vanzelfsprekend voor de nodige extra warmte zorgen.
Na 45 minuten speeltijd blijkt Alessandro Magnanini’s
muzikale output een ware aanwinst voor de Schema stal.
Een oorstrelend debuut. ***** (Art-D-Fact)
klipar
Black Cake
(BASSERK DIGITAL)
Het Amsterdamse Basserk label heeft een fijne neus
voor het betere digitale beukwerk. In alle hoeken en
gaten van Europa weet men ze te vinden, de producers
die electro en gabber weten de klutsen tot gewapend
muziekbeton. De laatste vondst heet Klipar (Diogo
Cunha) en diens mini-album is een van de betere Basserk
releases. De Portugees kan een potje scheuren,
maar verliest nimmer de details en de dubbele bodem
uit het oog. Na een korte flirt met trance is de brillemans
pardoes de andere kant uitgegaan, van feeërieke
strings naar botte bassen. En klompendansritmes. Maar
dat alles met een onbekommerde flair die in Rotterdam
al een eeuwigheid terug onder de tegels is gestampt.
Het maakt Black Cake charmant, al zal menige ‘kenner’
er een raar gezicht bij trekken. Laat dat nu juist de
bedoeling zijn. ***** (Enrico Riva)
pagina
107