Technologie Special - DJBroadcast

Blockhead
The Music Scene
(NINJA TUNE/PIAS)
Het Londense Ninja Tune label zeilt op het ogenblik in een voordewinds rak. Nauwelijks bekomen
van Jaga Jazzists spetterende nieuwe album serveert het label van Coldcut het volgende bommetje:
The Music Scene, het derde album van de New-Yorkse producer Blockhead (James Anthony
Simon, Tony voor vrienden). Het is zijn eerste langspeler in vijf jaar.
Wie Blockheads voorgaande albums op Ninja Tune kent (en dat zijn er veel te weinig), zal niet
raar opkijken dat de twaalf sample collages en beats mozaieken op The Music Scene weghappen
als een gesuikerd triphop koekje. Simon kent zijn weg in de studio: hij produceerde Aesop Rock,
werkte met Mike Ladd en is een gezochte beat dokter in de meer alternatieve hip hop kringen.
En zijn brein borrelt van creativiteit, blijkens de (doorgaans) instrumentale werkjes op The Music
Scene. De samples komen overal vandaan; strijkers uit India klinken naast een lap steelguitar,
gamelan naast dameskoorzang. Het geeft de muziek een afwijkende en verrassende textuur. En
een opvallend lichte toets. Doorgaans is triphop donker en filmisch. Blockhead klinkt exotisch en
filmisch. Denk Tricky of Massive Attack minus de somberte.
Leeghoofdige lounge heeft The Music Scene evenwel niet te bieden, het is eerder 21ste eeuwse
exotica uit de sampler. De toon is onmiskenbaar arty, de sfeer jazzy, maar muzieksnobs zullen er
hun neus voor ophalen, want The Music Scene is ook – ondanks al het muzikale avontuur en de
stortvloed aan afwijkende ideeën - weldadig onpretentieus. Het album werkt als achtergrondmuziek,
als filmsoundtrack, en als luisteralbum.
Om kort te gaan, The Music Scene is een aanrader voor iedereen die abstracte hip hop kan
waarderen. Het is echter een ongelukkig toeval dat de plaat verschijnt op het moment dat Massive
Attack na acht jaar met een nieuw album komt. Die haalt The Music Scene de wind uit de zeilen, net
nu die vol in de rug staat. De fans van de Bristol scene, DJ Shadow of El-P moeten zichzelf tracteren
op deze wonderlijke muziekkaleidoscoop. Eerst proeven? Op de website van Ninja Tune is gratis
een megamix van The Music Scene op te halen. ***** (Enrico Riva)
michael Fakesh
Exchange
(MUSIK AUS STROM)
Eind jaren ’90 vormde het duo Funkstörung het Duitse
antwoord op Autechre. Hun ratelende en knisperende
elektronica had dezelfde hip hop en electro-achtergrond
en vond gretig aftrek onder fans van moeilijke
beats. Maar Chris de Luca en Michael Fakesh kregen
ruzie, waarna de stekker in 2006 uit Funkstörung ging.
Fakesh blijkt inmiddels een goedlopende carrière
als sounddesigner voor reclamebureaus te hebben
opgebouwd, met onder meer Philips als tevreden
klant. Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan en
dus verschijnt er op het roemruchte Musik Aus Strom
label een verzamelaar met zeventien remixes voor o.a.
Mathew Herbert, Booka Shade en Bomb The Bass die
Fakesh in de loop der jaren in elkaar knutselde. De
melancholie van vroeger heeft plaatsgemaakt voor
springerige funky electrobeats die bij de Ed Banger
generatie prima zullen vallen. Funkstörung fans vinden
troost bij de introverte remix die hij voor The Notwist
maakte. ***** (René Passet)
Black man’s cry
The Inspiration of Fela Kuti
(NOW AGAIN/RUSHHOUR)
Aan de enorme erfenis van Fela Kuti wordt weer een
hoofdstuk toegevoegd. Nee, niet de zoveelste verzamelaar
met oud en uitgekauwd werk van de roemruchte
afrobeat-uitvinder uit Nigeria maar iets leuks, iets nieuws.
Hoewel sommige opnames van Black Man’s Cry dusdanig
krakkemikkig klinken dat het woord nieuw niet echt
op zijn plaats is. Logisch, want deze verzamelaar staat
vol met obscure opnames van muzikanten die destijds
(we spreken de jaren ‘70) geïnspireerd werden door
de opwindende fusie van highlife, JB-funk en jazz. Niet
alleen uit Afrika maar ook uit Midden- en Zuid-Amerika.
Wat dacht je van een steel drum cumbia-uitvoering van
Black Man’s Cry? Volledig over de top. Recenter is de
sterke cover die Daktari maakte van Upside Down, een
goed voorbeeld van geslaagde neo-afrobeat. Te koop
als box met vier 10-inches of als cd, beiden met een leuk
boekje. Aanrader voor iedere afrobeat-fan. *****
(René Passet)
v/a
Freerange Records Colour Series: Pink 07
(FREERANGE)
Jamie Odell aka Jimpster, de drijvende kracht achter het
Freerange label, heeft de afgelopen jaren een uiterst
betrouwbare staat van dienst opgebouwd met een catalogus
vol 12 inches die er toe doen. De bekende Colour
Series compilaties vormen daarop geen uitzondering.
Op aflevering zeven, met ongemixte tracks, horen
we (oude) bekenden en relatieve nieuwelingen naast
elkaar schitteren. Jimpster zelf komt drie keer voorbij,
waarvan twee maal als remixer (voor Milton Jackson
als Tony Lionni). Echter, zijn beste bijdrage is de eigen
productie Sleeper, die balanceert op het randje tussen
deep- en tech-house. Het Freerange geluid bevindt
zich in zijn algemeenheid ergens tussen die marges
met invloeden vanuit de disco, dub en funk als additionele
elementen. Deel zeven uit de reeks biedt eigenlijk
weinig nieuws onder de zon, maar meer van hetzelfde
en dat is in dit geval positief. ***** (Art-D-Fact)
v/a
Radio Rothko - By Deadbeat
(THE AGRICULTURE RECORDS)
De Canadese dj/producer Deadbeat (Scott Monteith),
niet te verwarren met de downtempo formatie The
Deadbeats, heeft een voortreffelijke dubtechno mix
afgeleverd, een waardevolle aanvulling tussen alle
tech-house, techno en minimal releases die nog altijd
de markt op worden geslingerd. Tijdens deze sessie
horen we muziek van oude bekenden als Deepchord,
Basic Channel (het duo Mark Ernestus en Mortiz van
Oswald, ook als Maurizio en Rhythm And Sound vertegenwoordigt
op deze schijf), Monolake en Deadbeat zelf
(met meerdere bijdragen). Zo nu en dan horen we naast
4/4 beats ook wat dubby breakbeats voorbij komen,
waaronder een dubstep knaller van Nederlander 2562.
Diens Redux, afkomstig van het Aerial album, is een
aangename afbuiging van het dubtechno pad. Met ruim
een uur speeltijd en een playlist van liefst negentien
tracks, kunnen we spreken van een ware traktatie.
***** (Art-D-Fact)
reviews
gorillaz
Plastic Beach
(PARLOPHONE/EMI)
De virtuele band is terug, maar in een andere vorm,
ook muzikaal. Na zo’n slordige vijftien miljoen albums
te hebben verkocht van Gorillaz (2001) en Demon
Days (2005) hebben ex-Blur voorman Damon Albarn
en striptekenaar Jamie Hewlett eigenlijk weinig meer
te bewijzen, maar wat denk je: ze overtreffen zichzelf.
Plastic Beach – Engeland als artificiele vacantiekolonie
in de Stille Oceaan – is een bloedsterk conceptalbum,
muzikaal rijker en gevarieerder dan beide voorgangers.
Misschien iets minder hip hop dan voorheen en
meer behangen met synthesizers, terwijl ook Albarns
belangstelling voor wereldmuziek doorklinkt. En de
lijst met gastmuzikanten is ronduit in drukwekkend:
Snoop Dogg, soullegende Bobby Womack, Mos Def,
Lou Reed, Gruff Rhys (Super Furry Animals), Little
Dragon en twee leden van voormalige punkband The
Clash. Plastic Beach ademt intelligentie en muzikaliteit,
en staat vol met rake songs. ***** (Enrico Riva)
goldfrapp
Head First
(MUTE/EMI)
Wie het vorige, vierde album van Goldfrapp een tikje
te liefjes en teveel ‘natuur’ en te weinig ‘decadent’
vond, kan gerust het nieuwe album Head First opzetten.
Zangeres Alison Goldfrapp en muzikant/producer Will
Gregory grijpen terug naar de electro danspop van
succesplaten als Black Cherry (2003) en Supernature
(2005), zonder in herhaling te vervallen. Vanaf de eerste
tonen van opener en eerste single Rocket is het duidelijk.
Hier komt de nachtelijke, cabareteske kant van het duo
weer naar boven. En maken de synthesizers de dienst
uit, niet de akoestische gitaren en satijnen bedjes van
violen die voorganger Seventh Tree tot zo’n unverfrohren
chill plaat maakten. Dan valt ook op dat zangeres
Alison Goldfrapp net zo’n discodiva is Roisin Murphy,
zij het van de kunstacademievariant. Ze acteert zich met
aplomb door te negen compacte en catchy tracks. Niet
verrassend, wel vakwerk. ***** (Enrico Riva)
pagina
105