Waarheen met het veen landschap - ORAS Veenweidegebieden

die, ondanks het ontmoedigingsbeleid
van de autoriteiten (het waterschap), alras
aaneengroeiden tot plassen met hier en daar
nog een kade en wat legakkers. De ook in die
tijd al als zodanig onderkende verwoesting van
het landschap, in de zin van landvernietiging,
nam verontrustende vormen aan. In een relatief
kort tijdsbestek, met name in de 17e eeuw,
werd Holland langzaamaan een gatenkaas,
met watermassa’s die door oeverafslag en
winderosie een reële bedreiging vormden
voor de veiligheid van het omringende land,
én bijvoorbeeld steden als Haarlem en Leiden:
‘de waterwolf’. Het water van de Zuiderzee
kón reiken tot de stadspoorten, via IJ en
Haarlemmermeer.
Uiteindelijk wisten investeerders uit de
stad van de nood een deugd te maken door
een groot aantal meren droog te malen en
het herwonnen land, ontveend tot op de
vruchtbare oude zeeklei, weer uit te geven als
prima akker- en weiland.
De drooggemalen Beemster staat inmiddels op
de Werelderfgoedlijst van de UNESCO wegens
historisch belang én schoonheid. De nietdrooggemalen
plassen daarentegen zijn thans
waardevolle natuur- en recreatiegebieden, met
de Nieuwkoopsche Plassen als een der parels.