jaargang 87 - nummer 3 tweemaandelijks mei-juni 2012 - Fevlado

4
Interview
met een CODA
Interview door Maddy Bonte, educatief medewerker Fevlado-Diversus
In het kader van de studiedag ‘Dove ouders met horende
kinderen, VGT als thuistaal’, die op 26 mei 2012 in Antwerpen
doorgaat, interviewt Fevlado Diversus Petra Manderick, een
CODA (Child Of Deaf Adults).
Dovennieuws: Misschien kan je om te beginnen wat over jezelf vertellen?
Petra Manderick: Hallo ik ben Petra Manderick, ik ben kind van dove ouders.
23 jaar geleden leerde ik mijn dove man kennen. We hebben samen 2 kinderen,
één doof meisje van bijna 9 jaar en een horende dochter van bijna 11 jaar.
Ik ben kleuterleidster in Kasterlinden.
DN: Je bent opgegroeid in VGT: gebruikte je VGT met beide ouders of met
één van de ouders? Gebruikte je ook VGT met je broer(s) en/of zus(sen)?
P. Manderick: Aangezien ik enig kind ben, kan ik op die laatste vraag geen
antwoord geven. Ik ben in VGT opgegroeid. Mijn moeder is zeer oraal opgevoed
en gebruikt ook haar stem tegen mij, geen NMG. Mijn vader is slechthorend,
maar gebruikt VGT. Nederlands, eigenlijk dialect, heb ik van mijn
grootmoeder geleerd. En op school leerde ik Algemeen Nederlands. In mijn
opleiding om kleuterleidster te worden, heb ik logopedie moeten volgen om
mijn West-Vlaams accent weg te werken. Ik was toen al 20 jaar.
DN: Wanneer kon je je eerste woordjes Nederlands spreken en wanneer
de eerste gebaren VGT?
P. Manderick: Ik vrees dat ik dit niet meer weet. Ik was nog klein he.
DN: Heeft VGT je taalvaardigheid Nederlands beïnvloed?
P. Manderick: Ik denk dat ik in het derde leerjaar begon problemen te krijgen
met dictee.
Maar ik weet niet of dit aan de VGT lag thuis, of gewoon aan het weinig oefenen.
Ik had in dit jaar een super juf die mij elke dag deed oefenen en zo kwam
het allemaal wel goed. Verder herinner ik mij geen echte taalproblemen.
DN: Heeft je eerste taal VGT je beïnvloed op school?
P. Manderick: Voor vriendjes was het speciaal, ik kende VGT en ze wilden wel
altijd even “iets zien” in VGT. “zeg eens iets in gebaren” zeiden ze dan.
DN: Wat deed je als je vrienden die geen VGT kenden bij je thuis kwamen?
Deed je aan bemiddeling?
P. Manderick: Ik denk dat ik vaak vertaalde voor mijn ouders wat mijn vriendjes
aan het zeggen waren. Maar eens we aan het spelen waren, konden we
gewoon Nederlands praten. (meestal West-Vlaams)
DN: Welke voordelen of nadelen zie je van VGT als huistaal?
P. Manderick: Als kind vond ik het vervelend om “anders” te zijn, op school
begrepen ze mijn leefwereld niet zo goed. Ik kon het ook allemaal niet zo
goed uitleggen, ik was te jong. Ik vond het ook moeilijk om steeds de tolk te
zijn in bepaalde dagdagelijkse situaties. De dag dat de telefoon in ons huis
binnenkwam (ik was toen 9 jaar) heb ik vervloekt. Ik heb nog steeds een hekel
aan bellen. Gelukkig zijn de tijden veranderd en kan je nu een tolk vragen en
Teletolk inschakelen om te bellen. Doven zijn zich meer bewust van hun zelfstandigheid.
Ik denk dat het belangrijk is om het positieve van het doof-zijn in
te zien en dit door te geven aan je kinderen.
Nu ik in een bilinguale-biculturele school werk, voel ik mij enorm fier. Ik ken
de VGT goed en ik begrijp de 2 werelden. Zo is het gemakkelijk om via mijn
ervaringen les te geven op een bilinguale-biculturele manier.
Het is ook super om zoveel dove vrienden te hebben die ik al zeer lang ken.
Sommige al van toen ik klein was.
Dovennieuws 2012 nr.3