jaargang 87 - nummer 3 tweemaandelijks mei-juni 2012 - Fevlado

DN: Heb je ooit eens kritiek of spot ontvangen? Hoe heb je je verdedigd?
P. Manderick: Ja, kinderen zijn hard en soms heel kwetsend.
Bijvoorbeeld: “Amai je moeder praat als een hond”. Soms werden ook grappige dingen
gevraagd: “wauw, als je ouders doof zijn, dan mag je de muziek keihard zetten!”
Ik vond dit een rare vraag, want ik zette mijn muziek niet hard. Of “Amai, als jij in bad
zit en je bent een washandje vergeten, hoe doe je dat dan want je kan je moeder niet
roepen?” Wist ik veel dat dit een probleem kon zijn, ik had altijd zelf een washandje
genomen. Ik wist niet beter.
DN: Vind je het nodig dat horende kinderen van dove ouders logopedie volgen?
Waarom wel of waarom niet? Heeft Kind & Gezin dat ooit voorgesteld aan je
ouders?
P. Manderick: Ik vind niet dat alle horende kinderen van dove ouders logopedie
moeten volgen. Laat de school en de logopedisten maar beslissen of een kind logo
nodig heeft of niet. Alleen op basis van het hebben van dove ouders, kan je die
beslissing niet nemen.
Wat ik nu vooral nog wil meegeven, is
dat je fier moet zijn op het doof-zijn en
de kennis van VGT, zodat je kinderen zich
‘speciaal’ voelen in plaats van ‘anders’. Het
is leuk als iemand zegt: “Wauw, jij kent
gebarentaal!”
DN: Heb je ooit gedacht om tolk VGT te worden?
P. Manderick: Ik heb er heel vaak aan gedacht om tolk VGT te worden. Soms denk ik
dat als ik voor iedere tolkopdracht die ik ooit heb gedaan, geld had gekregen, dan
had ik al een autootje kunnen kopen. Haha! Maar ik ben uiteindelijk geen tolk geworden.
Wel leerkracht voor dove kinderen. En af en toe ben ik toch aan het tolken.
DN: Hoe moedig je je kinderen aan om bij hun oma en opa VGT te gebruiken?
P. Manderick: Thuis is de voertaal VGT, dus hebben de kinderen geen moeite om VGT
te gebruiken bij oma en opa.
DN: Is je houding ten opzichte van VGT geëvolueerd? In welke zin?
P. Manderick: Ja dat denk ik wel. Vroeger praatte ik ‘met mijn handen’ tegen mijn
ouders. Ik was ‘anders’ en dat was niet altijd leuk. Maar nu zorgt VGT ook voor mijn
identiteit. Ik ben CODA en daar ben ik fier op.
Vroeger was VGT niet iets om fier op te zijn, het was er gewoon en het werd gebruikt.
Nu zijn we meer en meer bewust van het belang van VGT. En ik denk dat dit een
belangrijke evolutie is. Wees maar fier als je VGT kent.
DN: Er is nu een nieuwe vereniging: Dove Ouders Vlaanderen. Een vereniging
voor dove ouders met dove of horende kinderen: https://sites.google.com/site/
doveoudersvlaanderen. Hier kunnen dove ouders over hun ervaringen praten
of een steun zijn voor elkaar. Vind je dat positief?
P. Manderick: Dat is zeker positief. Maar ik kan hier niet alle redenen beschrijven
waarom ik deze vereniging goed vind. Er zijn ZOVEEL redenen. En de belangrijkste is
zeker dat we allemaal onze ervaringen kunnen uitwisselen.
DN: Heb je anekdotes over VGT thuis die je met onze lezers wil delen?
P. Manderick: Het is leuk dat je VGT op alle mogelijke plaatsen kan gebruiken. Als
ik vroeger ging zwemmen en mijn moeder zei door het venster dat het nu tijd was,
dan kon ik nog onderhandelen: “ Ik ga nog 1 keer van de glijbaan, dan zwem ik nog
2 lengtes en dan droog ik mij af. Ok? Zet jij al een fruitsap klaar voor mij?” of vorige
week toen mijn 2 dochters in de bus zaten, klaar om te vertrekken op kamp. Ik kon
nog van alles vertellen, terwijl ze al op de bus zaten. Toen ze klein waren en in de
winkel boos werden omdat ze geen snoepje kregen, dan werd ik boos in VGT. Ik
vroeg ook in VGT of ze het leuk vonden dat iedereen stond te kijken? Ze hebben dit
niet veel meer gedaan.
Wat ik nu vooral nog wil meegeven, is dat je fier moet zijn op het doof-zijn en de kennis
van VGT, zodat je kinderen zich ‘speciaal’ voelen in plaats van ‘anders’. Het is leuk
als iemand zegt: “Wauw, jij kent gebarentaal!”
Dovennieuws 2012 nr.3 5