het complete verslag van de Popronde 2007

30
Door de opzet van de Popronde, live-optredens
voor een zo breed mogelijk en gevarieerd publiek,
is het altijd maar afwachten hoe de interactie
tussen artiesten en (toevallig) aanwezigen verloopt.
Zo kon het gebeuren dat de klanken van Leine het
verloren van het geroezemoes in Het Gulden Vlies.
De solo-artieste was met haar wat moeilijke, tegen
jazz aanleunende nummers niet op haar plek tussen
het gezellig keuvelende eetpubliek.
Pourquoi Me Reveiller, dat een paar uur later in
hetzelfde restaurant speelde, had ook met dit
probleem te kampen. Aan de muziek lag het niet.
Van heel donkere en deprimerend klinkende nummers
met titels als Bloody Hours Of Nasty Torture
naar wat vrolijkere deuntjes, Pourquoi Me Reveiller
bleek constant meeslepend en vooral origineel. Alle
uithoeken van de muziek werden opgezocht en dat
maakte deze band eigenlijk heel interessant.
Ana Criado, een half-Spaanse singer-songwriter,
uitte zich luchtiger, maar had in Kunsteyssen juist
wel alle luisteraars op haar hand. En dat terwijl
haar ongedwongen klanken toch wel erg afstaken
tegen de rafelige omgeving van het centrum voor
moderne kunst. De sympathieke zangeres mocht
op nadrukkelijk verzoek van het publiek zelfs een
toegift verzorgen.
Het zijn dat soort verrassingen die de Popronde zo
speciaal maken. Wie had bijvoorbeeld de zigeuners
van Caspian Hat Dance in het toch wel chique De
Studio verwacht? Bij hun optreden kwamen als
vanzelf de romantische gedachtes boven. Tot diep
in de nacht muziek makend rond het kampvuur,
dansend en zingend. Dit keer alleen niet op de Balkan,
maar dus in De Studio. Het effect was er niet
minder om. Violen, fluiten, een ingenieus gebouwde
trommel, gitaren, contrabas, tamboerijn - de muzikanten
konden bijna allemaal met meerdere (veelal
traditionele) instrumenten overweg. Hun samenspel
maakte er een verrassend vrolijke en uitbundige
afsluiting van de Popronde van.
Tekst: Ilse Haker, Maikel Ineke en Zinzi Wits
Weblog Ongekend Talent
The Hype – Popronde 2007
Vrijdag 12 oktober, Utrecht
Why don’t we do it in the road?
- PART SEVEN- UTRECHT
Wat vooraf ging…
Zich week in week uit doodspelend in alle steden
van Nederland, is The Hype reuzensprongen aan het
maken. Als meest geboekte band van de Popronde
hebben ze al een aardige lijst steden achter hun
naam staan, waar de vijf artiesten steeds weer samen
met hun geliefde tourmanager en zijn vierkante,
blauw/witte, 3,1 meter hoge tourcamper heenreizen
om de boel daar even op z’n kop te zetten. Vanavond
is Utrecht aan de beurt!
“Utrecht gaat een bijzondere avond worden!” zegt
Yorick, die een vooruitziende blik heeft –waarschijnlijk
wegens het feit dat zijn overgrootouders ooit
afstammelingen waren van de oprichter van één
van ’s werelds grootste circussen (opzoeken welke)
waar de beste waarzeggers je letterlijk in een
handomdraai de toekomst haarfijn konden uitleggen.
Dit alles zonder commerciële doeleinden, maar
slechts uit mensenliefde. Dennis is daarentegen naar
eigen zeggen afstammeling van moeder Theresa,
en Jeroens opa heeft nog op de afsluitdijk tegen de
Duitsers gevochten. “KOEN!” roept Yorick verschrikt
uit als de camper een scherpe draai maakt en
de glazen van tafel op de grond vallen. Eén glas
is gebroken. “Gooi maar uit t raam,” zegt Menno
vanachter het stuur. Yorick doet wat hem opgedragen
wordt en raakt daarbij een toevallig de weg passerend
kuikentje dat nog zo’n lang leven voor zich had, maar
zonder hoofdje niet ver zal a
“UTRECHT” ziet Dennis in grote witte letters op het
blauwe bord boven de snelweg staan en Menno
neemt de afslag. Het is lastig rijden in het centrum.
Ondanks het Popronde-evenement van deze avond,
zijn alle straten met poortjes, hekjes en paaltjes
afgesloten en vindt er ook nog eens een politiecontrole
plaats. Getuigt van weinig intelligentie, daar
valt niet over te redetwisten, en dus heet Utrecht
niet voor niets de domstad. Als we de straat van café
de Stadgenoot inrijden (waar we die avond zullen
spelen) zakt de camper door. Dat wil zeggen: er
klapt een band. Gelukkig gebeurt het hier, een kleine
100 meter van het café af. Met wat hulp van enkele
mensen van de Popronde, medewerkers van het
café en twee hoeren versjouwen we alle koffers en
versterkers naar de andere kant van de straat. Daar
is Martijn Roselaar, de held! Hij helpt ons met opbouwen
en soundchecken, zoals de bebaarde broeder al
meerdere malen hiervoor gedaan heeft.
Het optreden zelf verloopt heel bijzonder vanavond.
Zoals gewoonlijk bijten we het spits af met Tomorrow
en I can’t find out why. Twee leuke nummers,
dat staat vast. Vooral dat gitaardingetje van Jeroen
– met zijn blonde lok – doet ’t hem steeds, terwijl
hij ontdeugend de zaal in gluurt met zijn felblauwe
ogen. Als we onszelf tijdens het laatste nummer, na
drie kwartier spelen (waarna we zouden stoppen,
conform de afspraak) niet eens meer kunnen horen
door het gejuich uit de zaal, besluiten we de set wat
te verlengen. Drie kwartier worden een uur, een uur
wordt anderhalf uur en na twee spelen besluiten we
uiteindelijk dat het poppetje gezien is en het kastje
wordt gesloten. Het nog altijd bomvolle, dansende en
springende café blijft om meer roepen, maar hé, we
zijn moeder Theresa niet. “We zijn verdomme moeder
Theresa niet,” bevestigt Dennis. “Maar je bent
er wel familie van,” reageert Wouter, hetgeen Dennis
moet beamen. “Nou,” zegt Jeroen, “mijn opa heeft
nog op de afsluitdijk tegen de Duitsers gevochten.”
Inmiddels is de ANWB Wegenwacht langsgekomen
om de band van de tourcamper te plakken en wat
bloederige, donzige veertjes van de velgen af te
spoelen. Als de spullen zijn ingeladen met wat hulp
van mensen van de Popronde, cafémedewerkers en
twee fans (de hoeren waren aan het werk) rijdt de
bus terug, maar zonder Yorick, Jeroen en Dennis.
Het vrolijke drietal verdwaalt in de stad, maar weet
uiteindelijk Tivoli te vinden, waar de afterparty zal
plaatsvinden. Dennis weet zich gratis naar binnen
te lullen, en geeft Yorick en Jeroen geld voor
entreekaartjes. Dat zijn dan weer de zichtbare eigenschappen
die hij aan zijn afstamming van moeder
Theresa heeft te danken. Een dronken toeschouwer
heeft hem die avond tien euro aan munten in zijn
hand gedrukt, bij wijze van fooi, en dus kan hij wel
wat missen. Eenmaal binnengekomen blijkt het feest
toch niet zo’n succes te zijn. Jeroen loopt naar de
bar om wat drinken te halen, graait in zijn zak voor
wat kleingeld, heeft eerst per ongeluk het afgehakte
hoofdje van een kuikentje tussen zijn vingers, maar
vindt wat euro’s als hij wat dieper graait. Volgens
het geloof van Jeroens peetoom, die Protestants is,
brengen kuikenhoofdjes geluk.
Al snel besluit het drietal de zaal te verlaten, regelen
een slaapplaats bij een willekeurig meisje en gaan
de volgende ochtend alweer vroeg terug naar Haarlem.
Het is een fijne intercitytrein, zo geel als een
kuikentje. En treinen, die verdwalen nooit.
Volgende aflevering: Vrijdag 19 oktober, Arnhem!
Popronde Nijmegen
Ingediend door Sabrina Starke op ma, 09/17/2007
We hadden nog niet in Nijmegen gespeeld, dus met
de Popronde kom je nog eens op plekken !! We
vertrokken rond 19:00 uur uit Rotterdam met een
busje. Bij ons hangt er dan altijd zo’n schoolreisje
gevoel in de bus, lachen, gieren en brullen, snoepen
en snacken en nog meer lachen. Dus de sfeer zit er
ALTIJD wel in onderweg naar een gig.
Toen we aankwamen in Cafe Sterre was het nog
rustig. Dus er was genoeg tijd om rustig te soundchecken
en wat te drinken etc. Ik heb een heerlijke
warme chocolademelk met slagroom gedronken.
Hmmm. De soundcheck verliep nice and easy
daarna was het tijd om om te kleden. We zouden
een akoestische set doen dit keer. Dus gewoon
lekker layed back. 22:45 uur moesten we op, dus
uit de kleedkamer naar boven. Toen we boven kwamen
was het echt letterlijk propvol in die zaal. Het
verbaasde me echt hoe druk het was. We moesten
zelfs via de bar naar het podium lopen, omdat het
gewoon niet lukte om door al die mensen naar voren
te lopen. Het optreden verliep lekker al moet ik wel
zeggen dat het publiek niet gemakkelijk was, maar
dat hoort er ook bij toch! Ik sprak nog even met
een dame die in Nijmegen woont en ze vertelde me
dat dit soort dingen nooit plaatsvinden in Nijmegen
en dat het publiek daarom misschien een beetje
terughoudend was.
MAAR wij hebben genoten, eigenlijk is elk moment
on stage voor mij en de band geweldig. Het is
gewoon weer een moment om bezig te zijn met
je passie. Voor je het weet is het alweer tijd voor
het laatste nummer!! Na het optreden bleven we
nog even hangen. Voordat we terug gingen naar
Rotterdam hebben we nog even wat te eten gehaald
bij een shoarmatent in de straat (waar we bijna 45
minuten hebben gewacht). hahahah
En toen weer terug naar huis. Ik was ongeveer 03:00
uur thuis. De volgende dag had ik weer een gig in
Rotterdam. We moesten daar om 13:00 uur zijn dus
uitslapen werd het ook niet echt! Het was wel een
mooie zonnige dag zaterdag, heerlijk!.
The Hype
Sabrina Starke
31