Geert-Jan Hoekman

publiek naar kijken. Ook de basculebrug werd op een pijler gezet. In die pijler
is een ruimte voor een kelder waar het contragewicht van de klep in past.
Behalve de pijler waar de pyloon en de bascule brug op gezet werden, zijn er
nog drie pijlers over. Twee daarvan stond in de rivier. Die andere op de
oever. Samen met de tuien houden die vijf pijlers de brug overeind.
Het brugdek
Er moest nog een ding gebeuren. Ze moesten het brugdek nog plaatsen. Over
dat deel moet het verkeer gaan rijden. Je kunt het wel de weg over de rivier
noemen. Het dek bestaat uit 22 losse stukken. Die stukken zijn van staal. Ze
worden een voor een vastgemaakt. Dat doen ze door te lassen. Telkens als er
een brugdeel vast was gelast, werd zo’n deel met twee tuien aan de pyloon
vastgemaakt. Zo zitten alle delen aan een punt vast. De brug was nu klaar,
maar alleen nog wat kaal. De pyloon moest ook nog worden geschilderd, er
moesten nog lampen worden geplaatst, de tramrails en fietspaden moesten
nog worden aangelegd. Daarna kon de brug eindelijk worden geopend.
h.7 de brug is klaar
4 september 1996 was de grote dag. Koningin Beatrix kwam de brug openen.
Samen met de burgemeester kwam ze de brug op wandelen. Ze liep helemaal
tot de klep. Met een druk op de knop kwam de klep in beweging. Langzaam
sloot de brug zich. noord-rotterdam en zuid-rotterdam waren nu verbonden.
De inwoners van noord en zuid-rotterdam liepen elkaar tegemoet.
Trillende tuien
Al snel na de opening bleek dat de brug heen en weer ging. Mensen die
fietsen, liepen, reden, voelden de tuien trillen. Het bleek dat de tuien niet
goed vast zaten. De wind en de regen zorgde voor het trillen. Er was een
oplossing: er kwamen schokdempers. Die vangen de trillingen op. De grote
Erasmusbrug vroeg om veel onderhoud. Regen en wind tastten het brugbeton
aan. Regelmatig moest de brug geschilderd worden. De verf werkte als een
beschermend laagje. Het duurt natuurlijk een hele tijd voordat de brug
helemaal geschilderd is.
h.8 opvallen