nieuwsbrief februari 2011 - De Vereniging Nederlands Nieuw ...

Voorwoord
Allereerst alle goeds toegewenst voor het komende jaar en uiteraard in goede
gezondheid. Dit is de eerste gelegenheid in dit jaar dat ik dat kan doen aan alle
leden tegelijk. Laat maar van harte gemeend.
In 2012 is het 50 jaar geleden dat de laatste militairen uit voormalig Nederlands
Nieuw-Guinea zijn vertrokken. Ondanks het feit dat ons vertrek bij de Papoea’s
slechte herinneringen oproept vinden wij het als vereniging het toch juist om hieraan
op een gepaste wijze aandacht aan te besteden in het komende jaar.
Op welke manier wij dit onder uw aandacht willen brengen is nog niet aan te
geven, maar wij hebben gemeend om hiervoor een jubileumcommissie in het leven
te roepen onder voorzitterschap van ons bestuurslid Cor van Vliet. Verder zullen
hiervan deel uit maken de heren: Andreas van Schelfhout en Jan van Gils. Met de
overige kandidaten zijn we nog in gesprek. Aan de zijlijn zullen onze penningmeester
Jaap van Hensbergen en adviseur Loek Habraken tevens hun bijdrage leveren.
Ook zullen wij proberen om bij het V-fonds extra gelden aan te vragen voor de
activiteiten die in gang zullen worden gezet en samenhangen met deze terugblik.
Op dit moment zijn wij druk in de weer om een goede locatie te vinden in het land.
In de Nieuwsbrief zullen wij u regelmatig op de hoogte houden van de ontwikkelingen
voor deze speciale herdenking.
Terwijl ik dit voorwoord aan het schrijven ben realiseer ik mij dat dit het laatste
voorwoord is van mijn hand. Zoals jullie wellicht weten zal ik na bijna 13 jaar
afscheid nemen van het bestuur van onze vereniging. Tijdens de Algemene
Ledenvergadering op 18 mei 2011 zal in mijn plaats een nieuw bestuurslid worden
benoemd.
Alles overziende heb ik met veel plezier en genoegen deze club mogen leiden en ik
ben er trots op dat er nu een bestuur zit dat er in kwalitatief opzicht mag zijn. Met
heel veel respect kijk ik terug op de fijne samenwerking binnen ons bestuur en dat
wij dit alles voor onze leden mogen doen.
Ook is het aangenaam om te zien en te horen dat onze sobats dankbaar zijn voor
het vele werk dat het bestuur voor hen doet.
Tot zover deze informatie en ik zie jullie weer tijdens de komende reünie op 14 en
15 april a.s. en de Algemene Ledenvergadering op 18 mei 2011 in Soesterberg.
Uw voorzitter,
Judo Peperkamp.
1

Inhoudsopgave
Heden en verleden (deel 20) pag. 03 t/m 04
Tempo Doeloe pag. 05 t/m 06
Het stripverhaal van Nico Kors pag. 07 t/m 09
Mijn baan voor weinig geld pag. 10 t/m 15
Dagboek van Pieter Pijnenburg pag. 16 t/m 18
Zomaar een kleine selectie uit actueel Defensie nieuws pag.19
Van het bestuur pag. 20 t/m 21
Voor uw agenda pag. 22 t/m 23
Berichten van leden en organisaties pag. 23 t/m 25
Oproepen pag. 26 t/m 27
Boekenrubriek pag. 27 t/m 29
Musea pag. 29 t/m 30
Nieuwjaarsreceptie 16 januari 2011 pag. 31
2

Heden en verleden (deel 20)
Geschreven door Arie Sluijs
Het nieuwe jaar is al weer een heel eind op weg maar omdat
dit het eerste verhaal van 2011 is de allerbeste wensen voor
het bestuur en alle leden van de vereniging Nederlands Nieuw-
Guinea Militairen 1945-1962.
In de Telegraaf van 23 oktober las ik het artikel van Hans Kuitert
“50 jaar trauma” waarin documentaire maker Kees Maaswinkel en journalist
Andreas Schelfhout hun verhaal vertellen. Beide gaan nog gebukt onder het
gebrek aan begeleiding en waardering over wat er vijftig jaar geleden door
onze militairen in voormalig Nederlands Nieuw-Guinea werd gedaan.
Als ik mezelf bij de kop neem heb ik daar weinig problemen mee gehad, bij
terugkomst op Schiphol stonden alleen mijn ouders en broers en zussen
boven op het balkon, ik had niet anders verwacht. Direct kon ik de draad
weer oppakken, en na een paar dagen liep ik weer met mijn vader aardappelen
te venten in Amsterdam. Zo ging dat, je wist niet beter.
Maar ik kan me best indenken dat het voor elke sobat anders is. Ging je als
vrijwilliger of werd je aangewezen om naar Nieuw-Guinea toe te gaan. Ik
was een vrijwilliger, andere moesten. Wat heb je meegemaakt, waar heb je
voorgestaan, speelde heimwee een rol? Zo zijn er nog wel een paar dingen op
te noemen. Het zal zeker zo zijn dat er sobats zijn die met een trauma zitten.
Maar toch vind ik het vreemd dat daar nooit over wordt gesproken, ook niet
op de vele reünies die ik de afgelopen
jaren heb bezocht.
En juist op een reünie is het de plek om
het daar met elkaar over te hebben. Ik
was op Sorong gelegerd en misschien is
daar minder voorgevallen als op andere
plaatsen. De helft van mijn tijd zaten we
op het eiland Jefman om het vliegveld
te bewaken. Dat vond ik geweldig want
ik was altijd al gek met vliegtuigen, die
tik had ik al omdat ik vlak bij Schiphol
woonde. Ik zat goed op het eiland Jefman
en daar gebeurde nooit wat.
Natuurlijk worden tegenwoordig de
militairen bij thuiskomst heel anders ontvangen hoewel het toch beroepsmilitairen
zijn. Je weet dus dat je uitgezonden kunt worden. In onze tijd was er
inderdaad veel minder aandacht, begeleiding en waardering. Dat blijkt wel
uit het feit dat tegenwoordig direct bij terugkeer een onderscheiding wordt
opgespeld. Velen uit onze tijd moesten hier jaren op wachten. Zelf kreeg ik
bijvoorbeeld ( maar ik weet dat er veel anderen zijn die hetzelfde is overkomen)
pas op 17 april 1998, met een begeleidend schrijven ondertekend
door de toenmalige minister Voorhoeve, dus 36 later, mijn Nieuw-Guinea
kruisje.
Het is allemaal vijftig jaar geleden moeten we maar denken en in de jaren is
op alle gebied heel erg veel veranderd. Kijk alleen maar eens naar de ontwikkeling
van onze legers. Een groot leger met alle specialiteiten hoeven de
3

Europese landen er niet meer op
na te houden. We willen naar één
Europa dus kan ieder land met een
kleine krijgsmacht volstaan. Maar
dan wel gespecialiseerd op een
bepaalde taak (we hoeven niet overal
goed in te zijn). De taken zijn verdeeld
en toch heb je een sterk leger
met minder kosten. Veel minder
hoge militairen rijden in een auto en
misschien kunnen ze in de toekomst
wel gaan fietsen ( een heel moderne
elektrische fiets bedoel ik natuurlijk)
Over fietsen gesproken op Jefman hadden we één fiets hoe we daaraan zijn
gekomen, geen idee, maar die fiets was er. Meestal werd de fiets alleen gebruikt
voor boodschappen tussen de hangaar, en het dag en nachtverblijf of
wachtlokaal.
Als we weer waren afgelost op Jefman en weer in de Remoe kazerne waren
aangeland werd door de sobats waarvan hun dienstijd er bijna opzat nieuwsgierig
gekeken of ze al op de lijst stonden. En op een dag was het dan zover,
je stond erop. Eindelijk stond ook de naam Arie Sluijs naast Louwie Meulendijks
en Piet van Reij op de lijst. En met zijn drieën gingen we richting Biak.
Wordt vervolgd
4
Hearrwei 17
9073 GA Marrum (FRL)
www.hopandgo.nl
Hop and Go
Bed en Breakfast
Goede reis en tot ziens.
Wij bieden prachtige kamers en een
heerlijk ontbijt in huiselijke sfeer.
Hop en Go is de ideale plek om te
overnachten tijdens uw fiets of
wandeltocht in het prachtige
natuurrijke waddengebied.
Informeer naar de mogelijkheden!
Wij heten u van harte welkom.
Joop & Gre Hop
Tel: 0518-411725
Mob: 06-50600015
E-mail: joop.hop@gmail.com

Tempo Doeloe
Door Gerrit van Faassen
“Tempo Doeloe” is eigenlijk hetzelfde als ”goeie ouwe tijd” in
onze taal. In Nederland maar ook in Indië en Nieuw-Guinea
kun je daar vraagtekens bij plaatsen. Was het wel zo goed? Of
onthouden we misschien alleen de prettige dingen en vergeet je
liefst alle rottige zaken? Ik ben nu 75 jaar en zie terug naar de tijd van toen.
Tempo doeloe, bijna 55 jaar geleden, 1955 – 1957. Eenentwintig maanden
dienen bij de Marine. Ik ben anders gaan denken over de militair van nu.
Dienstplichtige militairen zijn er niet meer, alleen beroeps.
Inde loop der jaren ben ik in de gemeente Hardenberg meer en meer betrokken
geraakt bij de veteranen. Vanaf 1998 zit ik in de plaatselijke Stichting
Indië monument. We houden elk jaar op 15 augustus een plechtige herdenking
en het Indië plantsoen hier in Hardenberg. In het jaar 2005 organiseerden
we onder de titel “van mobilisatie tot kolonisatie een grote expositie in de
plaatselijke oudheidkamer”.Een expositie die ruim 3000 bezoekers trok.
Met de “eens marinier altijd marinier” Henk Euverman uit Bruchterveld (pas
lid geworden van onze vereniging) kregen we de gemeenteraad om en hebben
we nu al vanaf 2008 een lokale veteranen dag en op 14 januari een
Chinees-Indisch buffet bij ons restaurant de “Lange Muur”, waar we 70 aanmeldingen
voor kregen. Met een aantal veteranen hebben we een werkgroep
van tien man en vergaderen we maandelijks met koffie en zonder zaalhuur
in het gemeentehuis. In de gemeente Hardenberg staan 232 veteranen
geregistreerd en als werkgroep zetten we ons in om vooral jongeren erbij te
betrekken. Onze werkgroep geeft voorlichting op scholen. We vertellen daar
over Nieuw-Guinea (Euverman en ik) en andere veteranen spreken over hun
tijd in Libanon en Bosnië. Veel mensen hier wisten niets over veteranen maar
dankzij ons werk komt hier nu verandering in. We schrijven ook stukjes in de
plaatselijke kranten en blijven onszelf promoten. Dit vond ik wel aardig om
jullie te laten weten. En dan ga ik nu weer terug naar die tijd van toen
Tempo Doeloe
De Martin Mariners
In 1943, tijden de Tweede Wereldoorlog werden de eerste Mariners als vliegboot
in dienst genomen door de Amerikaanse Luchtmacht. Deze vliegboten
konden alleen op het water worden gebruikt, omdat ze geen wielen hadden.
Na de oorlog werd een
groot aantal omgebouwd
tot amfibie en
kregen ze wielen zodat
ze ook op land konden
starten en landen. Het
toestel werd daardoor
ongeveer 1900 kilogram
zwaarder en dit
leidde onder ongunstige
omstandigheden tot
rampzalige gevolgen. Catalina A-1
5

De Mariners gingen de totaal opgevlogen zeer betrouwbare Catalina’s vervangen.
Toen ik in 1956 op BIAK aan kwam vlogen er nog drie Catalina’s. De rest
stond op de dump. Voor de veel grotere “Martin Mariner” was op Boroekoe
het M.V.K. Biak geen hangar. Die hangar zou in de loop van dat jaar door de
fa Kuipers uit Nunspeet worden gebouwd.
De Mariner was 24 meter lang met een spanwijdte van 36 meter. Net zoals de
“Cat”was hij tweemotorig en in de neus en de staartkoepel uitgerust met2x2
punt 50 mitrailleurs. De Mariner kon ook worden gebruikt als bommenwerper
en had ruimte voor 30 mariniers. Een dergelijk groot toestel was bij de MLD
nodig door de toenemende infiltraties van Indonesische para’s. De eerste
Mariner was al op één februari 1956 vertrokken naar Biak vanaf vliegkamp
Valkenburg. Deze vlucht bracht vele problemen met zich. Tijdens een tussenstop
moest zelfs één van de motoren worden vervangen. En die motor moest
uit Nederland worden overgevlogen. Dit pech vliegtuig kwam daarom pas op
14 maart op M.V.K Biak. Ik zie hem nog komen aanvliegen en landen op
Boroekoe ik was er toen net drie dagen.
In onze opleiding in het M.O.K. kregen we een keer les schildwacht van, een
ouwe korporaal van de Mariniers die het enige had meegemaakt met de ploppers
in Indië. Hij zei ons hoe te handelen als je, je op wacht bedreigt voelde.
Schiet eerst goed raak en roep dan “halt of ik schiet”. Want zo zei hij “als
die vent dood is, krijg je achteraf geen gelul, dan sta je in je recht, want je
bent als puppes drie de baas als je wacht loopt”. Van die wijze les maakte ik
geen gebruik toen ik op een keer wacht liep in april 1956 op Boroekoe en bij
de vliegtuigdump een flink lawaai hoorde. Ik zag bij een afgedankte CAT de
kleppen op en neer gaan. Ik dacht “verrek, wat gebeurt daar nu?” Toen ik
ging kijken bleek dat er twee Nederlandse zeelui in zaten die met de CAT aan
het spelen waren. Toen ik dicht bij ze kwam verzamelde ik al mijn moed en
met mijn Lee Enfield in de aanslag
riep ik met stemverheffing: “Halt,
of ik schiet:” Dat deden ze “teroes”.
Toen bleek dat ze niet wisten dat ze
op verboden terrein waren. Ik heb
ze begeleid naar het wachtgebouw
waar de O.O. van dienst zei dat hij
niks had gezien en dat niemand in
de wacht iets had gezien. En kon
dus geen ongewenst bezoek zijn
6
Mariner 1-1
en ik moest dus last hebben van
de zon. Hij gaf de beide jongens,
opvarenden van een Nederlands
vrachtschip dat in de haven voor anker lag, een strootje en zei zoiets als
“Goeie reis naar Holland”. En mij gaf hij de opdracht nog maar een rondje te
lopen. Later heb ik nog ontiegelijk vaak schildwacht gelopen maar nooit één
schot gelost. Ik voelde me als kajoe beter op mijn gemak dan als schildwacht
en was altijd erg blij als de wacht erop zat.
Het Mariner verhaal krijgt een vervolg.
De groeten van de kajoe

Het stripverhaal van Nico Kors
door Ed van Tuijl
Het vliegveld van Merauke
stelde weinig tot
niets voor. Een beetje
lange aanloop van zo’n
DC 3 en de vraag was
al gauw, haalt ie het of
haalt ie het niet?
Van die lange smalle
ijzeren platen vol gaten.
Aan elkaar gehaakt tot
één geheel. Ziedaar de
landingsbaan. Ooit nam
zo’n plane de bocht te
ruim en knalde tegen Tenten Moppa strip Merauke
de pas nieuw gebouwde
verkeerstoren aan. Geen
nood. Een zuster van het plaatselijke ziekenhuisje repareerde de zaak met
pleisters. Het kon allemaal op dat vliegveldje. Officieel Moppa Airport. In de
volksmond gewoon ‘de strip’. In Kaimana, Fak Fak en op Sorong zal het niet
anders geweest zijn.
Voor de mannen van de D-compagnie een plek waar je weinig te zoeken had.
Of het moest zijn om te repatten. Maar de meeste jongens kwamen er toch
méér dan hun lief was. Ze moesten de zaak bewaken. Waartegen en waarvoor
is niemand ooit echt duidelijk geworden. Maar er waren daar in Merauke
wel meer dingen waarvan alleen het kader de indruk wekte dat ze wisten
waarmee ze bezig waren. Maar goed, je moest. Dus ging je met de gevechtsgroep
één keer per zoveel weken zeven dagen naar de strip. Ook Nico Kors
deed zijn plicht. Een uit de kluiten gewassen Haarlemmer. Een mannetjesputter.
Veel vlees op de botten. Tot groot vermaak van al die muskieten die de
strip bevolkten. Nico was voor hen een heerlijk prikbord. In de grote slaaptent
pareerde hij geduldig hun aanvallen. Dikke bulten. Flinke jeuk. Nou had
Kors op zich niks tegen jeuk. Maar niet van de muskieten!
Connie en Pendeck
Schuttersputten
Behalve waken in de schuttersputten
bestond er een aanvullende verdedigende
taak. Die enkele keer in de
week dat zo’n Dakota hard remmend
nét voor de laatste plaat tot stilstand
kwam, reed er een jeep achter hem
aan. Waarom? Joost mag het weten.
Nico wist het in ieder geval niet. Hij
is er in zijn Merauke periode ook
nooit achter gekomen. En die periode
van Nico was een beste. Twee
7

keer bereikte hij zijn repat datum. Maar even zo vaak werd dat uitgesteld. Je
zal het maar treffen.
Nico maalde er niet om. Hij deed zijn plicht. Ook op de strip. Twee uur op,
vier uur af. Spieden vanuit de schuttersput. En wie zo nu en dan door slaap
werd overmand die maakte dankbaar gebruik van die twee superjachthonden,
Connie en Pendeck. Dus geen streep of ster die het in zijn hoofd haalde
om stiekem de wacht te controleren. Tien tegen een dat ze al snel een grommende
Connie aan hun broek hadden hangen. Twee legendarische honden.
En die krengen lieten niet los. Net als die keer dat ze achter het paard van de
dokter aangingen. Ja, de dokter had een paard. De dokter had trouwens niet
alleen een paard maar ook een baard. Telkens als Nico dat span zag kreeg
hij het idee dat Jezus in aantocht was. Kortom, geen gezicht. Ook niet op die
dag dat de dokter zonodig op zijn paard het kazerneterrein op moest komen
en moest afmeren bij de officierskantine. Toen Connie en Pendeck de tophit
in de gaten kregen, keken ze elkaar aan en dachten hetzelfde. Aanvallen. Het
verdrijven van zo’n magere kamponghond, daar was allang geen lol meer
aan. Maar dit was nog een uitdaging. Dit was spanning, sensatie. Welke hond
zwicht er niet voor? Om een lang verhaal kort te maken. De honden joegen
het paard de stuipen op het lijf. Het paardenbeest sloeg op hol. Knalde in
volle vaart tegen het hek en brak zijn nek. Ze hebben ‘m nog een dag of twee
klem tussen wat zandzakken gelegd. Vergeefse moeite. In de kazerne van
Merauke stond een week lang paardenvlees op het menu.
De poepdoos
Maar we dwalen af. We gaan weer naar de strip. Waar Nico zijn plicht vervulde.
Zijn dagelijkse dingen deed. Ook zijn dagelijkse behoeften trouwens.
Hij was ook maar een mens. Maar poepen op de strip was al net zo basic als
het hele leven daar. Een gat in de grond. Dat was de poepdoos. Op je hurken.
Je gat over de rand en persen maar. Dan plonsde het en spetterde het. In het
slechtste geval weer net zo hard tegen je billen. Als Nico een beetje aan de
dunne was dan had hij na een bezoek aan dat poepgat letterlijk én figuurlijk
overal schijt aan.
De strip vervulde trouwens nog een andere functie. Als strafmiddel. De een of
de andere sergeant had een keer bedacht dat je Jan Soldaat aardig kon pesten
door hem lopend,
vanaf de kazerne, naar
de strip te sturen. Liefst
rond een uur of twee.
Zodat het middagslaapje
erbij inschoot. En
vlak voor vertrek nog
even de veldfles leeg
laten lopen. Zou zo’n
satanisch trekje tijdens
de opleiding zijn aangeleerd
of werden ze er
domweg op gekeurd?
Nu nog, zou je bij wijze
De poepdoos
van vergelding, het
8

kader op weg naar ’t Harde
zo om en nabij Nunspeet
moeten laten uitstappen
en het laatste stuk moeten
laten lopen.
Nico en al die andere gestraften
hadden er wel wat
op gevonden. Eenmaal uit
het zicht hielden ze gewoon
een Chinees aan en liftten
mee. Het kader dacht dat
te ondervangen. Na vertrek
van de boosdoener werd Slaaptent van binnen
het tijdstip even doorgebeld
naar de strip. Maar
Nico en zijn medegestraften waren ook niet van gisteren. Gewoon meerijden,
vlak voor de strip uitstappen, alsnog je middagdutje in het gras, en vervolgens
zogenaamd doodmoe arriveren.
De Brand
Hoewel de landingsbaan dus vrij kort was, werd het gras op de strip altijd vrij
lang. Om de zoveel tijd moesten een paar koelies met zo’n kapmesje de zaak
korten. Een heidens karwei.
Kors en zijn maten, altijd bereid tot het helpen van de medemens, hadden
daar het volgende op gevonden. Wat kerosine sprenkelen en de aansteker
erbij. Waar de Papoea’s ’n dag over deden, brandde nu in tien minuten plat.
Maar d’r was één probleem. In een mum van tijd stond de halve strip in de
fik. Brandalarm. Fase rood. Een eind verderop stond immers de hele voorraad
vliegtuigbrandstof in depot. Genoeg om heel Merauke zwart te blakeren. De
mannen van het tweede peloton blusten zich een ongeluk. Het was vechten
tegen de bierkaai. Vanuit de kotta werd een peloton gevangenen aangevoerd.
In die blauwe outfit, op blote voeten. Ga dan maar eens een grasbrand
blussen. Koppen snellen konden ze als de beste. Maar blussen was wel iets
anders. Er kwam zowaar een aantal brandblussers ergens vandaan. Maar die
krengen hadden, zo te zien, de afgelopen vijfentwintig jaar alleen maar aan
de haak gehangen voor het geval dat. Nu was dat geval ineens aanwezig.
Nooit gecontroleerd natuurlijk. Het enige dat eruit kwam was een stroperig
straaltje wit spul. De brand naderde angstig snel de kerosineopslag. Nico en
zijn maten begonnen ernstig rekening te houden met het starten van plan
B. Oftewel inpakken en weg wezen. Zo snel en zo ver mogelijk. Maar toen
gebeurde dat kleine wondertje. De straffe wind draaide. De vlammen vonden
geen nieuw droog gras meer en doofden min of meer vanzelf. De aalmoezenier
had het over de hand van onze lieve heer.
“Het vuur is waarschijnlijk ontstaan door de brandende zon op een verdwaalde
glasscherf”, zo rapporteerde het strip kader aan de kazerne. “Dat zal het
ongetwijfeld geweest zijn”, zo beaamde de gevechtsgroep van het tweede
peloton volmondig. De ware toedracht werd pas veel later bekend. Tijdens
een goed glas bier op een reünie in ’t Harde.
9

Mijn baan voor weinig geld
door Louis van Diessen
Misschien ben ik de enige met deze mening, maar het moet maar eens gezegd
worden. De militaire dienst was voor mij de slechts betalende baan ooit.
En bovendien nog een gedwongen baan ook. Een baan ook nog waarin je had
niks te zeggen. Ik werd gewoon opgeroepen om 6 december 1960 naar de
Frederik Hendrikkazerne in Blerick te komen, en daar ging je, richting drillers,
en gedecoreerde oud KNIL en Korea instructeurs.
Dus lichting 60-6 was het begin van mijn carrière in het leger, infanterist bij
de stoottroepen.
Voor 1 gulden per dag plus kleding, kost en inwoning werd je elke dag afgeknepen,
afgesnauwd toegeschreeuwd en met de belachelijkste opdrachten
opgezadeld. O ja, je mocht ook nog in het dikke pak rondlopen en voor gek
staan met die lange overjas. Knopen tot boven dicht, anders kreeg je een
douw. Iedereen moest je herkennen als een rekruut. Haren kort alsof je onder
de luizen zat en daar was Nederlands hoop dan. Ik kan me nog herinneren
dat ik me dood stond te schamen op het perron van Blerick in die groene
halve zolen kleding. Met die lange winterjas bijna tot aan mijn voeten. Als ze
je nu zo zouden zien deden ze je direct een dwangbuis aan en zetten ze je op
transport naar een inrichting.
Je kreeg in het begin als rekruut maar 1 vrij vervoertje per twee weken.
En als je het weekend thuis was geweest kreeg je een paar dubbeltjes extra
omdat je dan uit de kost was op de kazerne. Rare toestanden, moeilijk om er
aan te wennen. Psychiatrische hulp was nog net niet noodzakelijk maar het
kwam wel op het randje.
Discipline
Wie heeft niet die brullende sergeant meegemaakt die rood van woede stond
te schreeuwen, met druppels spuug uit zijn mond, van wie die verdomde
boomstam was die daar onder het bed lag. Het bleek een lucifer van het merk
Zwaluw te zijn, dus de kleinste die er in de handel was. Toch moest er een
gat van anderhalve meter diep gegraven worden om die lucifer te begraven,
belachelijk, en
voor een salaris
van 1 gulden per
dag! Maar noodzakelijk
voor de
discipline volgens
het kader.
Er was een
sergeant bij die
behoorlijk uit zijn
mond stonk en
de onhebbelijke
gewoonte had om
vlak bij je gezicht
Moe? Waarvan?
te schreeuwen
10

waardoor zijn onsmakelijke aroma als een walm om je heen hing. Je moest
het maar verdragen want het waren je meerderen.
Bij ons was de pelotonssergeant ene sergeant met de naam d’Hond, een
beroeps, hij zei steeds gekscherend, zeg maar hondje, maar je moest het niet
wagen want dan blafte hij je toe waar de honden geen brood van lusten.
Een elke keer weer terugkerend grapje was de vraag van de onderofficieren
wie er goed was in houtbewerken, als je dit geintje niet kende, stapte je
enthousiast naar voren om je aan te melden, en dan mocht je met tafels en
stoelen gaan sjouwen of iets dergelijks. De sergeanten hadden er een kinderlijk
genoegen in om dit soort grapjes uit te halen. De vraag wie er verstand
van sanitair had, was ook populair. Nou die mocht dan de latrines gaan
schrobben.
Bovendien waren in de staf een aantal, dat ons middenin de winter van januari
1961 met open wagens van Blerick naar de Harskamp vervoerden om daar
de, “vuurdoop’’ te ondergaan.
Nou ik kan je verzekeren dat het een ware marteling was achter op die dikke
Daf. Het enige wat je kon doen was met je rug naar de rijrichting gaan zitten
en wegduiken achter je buurman zodat je de snijdende vrieswind niet in je
gezicht kreeg, en zo gingen we op weg naar de vuurdoop. Klagen hielp niet.
Daar werd je hard van werd gezegd. Zelf zaten de officieren en onderofficieren
lekker warm bij de chauffeur weliswaar onder een zeilen cabine maar wel met
de kachel aan. Sadisme of psychopathische afwijkingen bij de leiding moest
je maar verdragen als rekruut. Protesteren was insubordinatie en dat werd
streng gestraft.
En dat allemaal voor 1 gulden per dag.
Drillen
En zo werden we gedrild tot een stelletje makke schapen, althans dat was de
bedoeling. Van thuis kregen we gelukkig wat geld mee, zo kon je in de kantine
en bij de Cadiwagen toch de beroemde gevulde koeken en pennywafels
kopen. Ook de warme chocomel was in trek. Je werd wel uitdrukkelijk gewaarschuwd
dat je toch vooral normaal eten moest gebruiken en dat je niet kon
leven van penny wafels en gevulde koeken.
Alsof je, je voor 1 gulden per dag vol kon proppen met dat spul.
Hoera gered van de armoede
Gelukkig kwam er een einde aan ons chronische geldgebrek want we gingen
naar Nederlands Nieuw Guinea! Wij dachten dus geen geldzorgen meer te
hebben, maar o wat een bittere teleurstelling.
De soldij, of eigenlijk wedde, dat was amper 100 gulden per maand voor een
soldaat. Het leek een heel kapitaal maar je moest er veel van betalen.
Je persoonlijke verzorging zoals tandenborstels, tandpasta, zeep om je te
wassen, de Life boy zeep die ontsmettend werkte, scheergerei, lekkere luchtjes,
zonnebrand crème enz.
Ook je naaigarnituur, postbenodigdheden, fotoartikelen e.d. Je pajong, onmisbaar
omdat het elke dag wel regende, hobbyspullen bv. om te vissen, buitenmodel
kleding zoals een kepie.
Je drankjes, hapjes, tabak, kosten van de kapper, vervoer etc. Een militaire
wasserij was er niet dus moest je zelf de kleding wassen of een waskoelie be-
11

talen. Ook moesten
we de crème voor
onze gerimpelde
en beschimmelde
voeten tijdens de
patrouilles opgelopen,
zelf betalen.
De zalf van de GGD
hielp niet en stonk
als de pest. En
bovendien ook nog,
als je uitgaanskleding
versleten was
moest je de vervanging
ervan betalen!
Dat allemaal van
die miezerige
100 gulden in de
maand! Ik hield er
niks van over.
Je zult zeggen kreeg je dan niets van Defensie, ja natuurlijk wel, het leger
was erg gul voor zijn manschappen. Gratis werd verstrekt, het blanco, geweervet,
dungareekleding, jungleboots, pendeks, corned beef, marinekaas,
haring in tomatensaus, zouttabletten, munitie, handgranaten, jodium salicyl,
lempoeder en een keer per maand een blikje sigaretten, Miss Blanche,
Richmond of Ball. En ook stonden overal op de Remoekazerne in Sorong zgn.
donkey, s met ijswater, gratis. Nou ik moet zeggen een mok met ijskoude
lem, dat was wel lekker.
Improviseren
Op patrouille was er voor ons geen gelegenheid om geld uit te geven en dan
hielden we over. Maar dat werd binnen de kortste keren, na terugkomst, weer
uitgegeven in de plaatselijke kroegen. We dachten dat het niet op kon maar
het tegendeel werd iedere keer waar.
Na het primitieve eten van halfgare rijst met zoute vis of deng deng tijdens
een patrouille wilden wij wel weer eens iets lekkers op ons bord hebben. Je
schoot echt niet altijd een varken of kasuaris.
Bij Toko Tio kon je lekkere schotels nasi en bami kopen en naar binnen werken
met een literfles Heineken. En meestal bleef het niet bij één fles.
In de winkel van de toko had je de meest walgelijke ingeblikte etenswaren
zoals vliegen, mieren, sprinkhanen, wormen en andere vieze beesten. Dat
aten we maar niet!
Extraatje
Dikwijls hadden we zware diensten en kwamen dagenlang niet uit de kleding
maar nooit kregen we een extraatje of bonus, geen enkele vorm van waardering.
We moesten het doen met die zielige 100 gulden per maand! Ook tijdens
en na acties was nooit een beloning in de vorm van een geldbedrag, dat
had volgens mij toch wel stimulerend gewerkt. Er was toch immers een kans
12

om doodgeschoten te worden voor dat geringe bedrag. Alleen de gulden per
dag werd verhoogd naar FL. 1,25 maar werd pas uitbetaald bij het afzwaaien.
Dus geen extraatjes
Het enige voordeel van de acties was dat de uitgaanskleding niet gebruikt
werd en dus ook niet kon verslijten. Wij deden het maar met wat we hadden
en bijverdienen was er niet bij. Al had je wel van die slimmerds die voor geld
een karweitje voor je deden, voor mij hebben ze nooit iets hoeven te doen, ik
had dat geld zelf hard zat nodig. Toen we dachten terug te gaan naar Nederland
moesten we verplicht 6 maanden langer dienen door diverse militaire
omstandigheden. Maar geen enkele geldelijke beloning, bonus of zoiets voor
dit gedwongen langer verblijf in de tropen. Het was dus overwerk dat niet
betaald werd. Zoiets moet je eens in de burgermaatschappij doen, dan zetten
ze je vast voor slavernij. Ook de beloofde vakantie liep ik mis. Als je een
bepaalde tijd dienst gedaan had bestond het recht op vakantie, je kon dan
kiezen waar je naar toe wilde, de mogelijkheid was er ook om te vliegen naar
Hollandia om daar een week of zo door te brengen op kosten van het leger.
Maar nee, hoor voor mij en vele anderen die meegedaan hadden aan de acties
tegen de Indonesische parachutisten en infiltranten was dit niet meer mogelijk.
Je mocht daar wel je leven wagen maar verder je mond houden. Ook
geen enkele compensatie of iets anders voor het mislopen van deze begeerde
week verlof. Nee, je werd gewoon gezegd dat de leiding dit besloten had en
dat was it.
Niet te veel over doormekkeren anders kom je nog achter de wacht ook, zei
een bevriende sergeant.
Ik moest op een keer na acties bij de kapitein komen en hij zei me dat de
pelotonscommandant erg tevreden was over mijn manier van optreden tijdens
de acties.
Weliswaar met taalgebruik wat niet in het handboek soldaat voorkwam maar
wel erg effectief volgens hem. Ik was erg verbaasd, ik heb er geen moment
aan gedacht om een uitslover te zijn, ik deed gewoon mijn dienst zoals anders,
zo ben ik nu eenmaal.
Als beloning mocht ik op de schietbaan bij Joop van Zijl tijdens een opname
voor de tv de groeten naar het thuisfront doen. Op de schietbaan werd op de
achtergrond hevig geschoten door ons peloton zodat het thuisfront dacht dat
het er nog erg gevaarlijk was. Dat is me later verteld door mijn familie, die
schrokken zich toen wezenloos door dat geknal. De dag ervoor was er al een
hoop paniek, er was een agent aan de deur die vroeg of zij een zoon in Nieuw
Guinea hadden, ze dachten direct dat ik gesneuveld was. Je zou er een hartaanval
van krijgen zei mijn moeder later. Maar de agent kwam vertellen dat ik
op tv zou komen. Een beetje meer takt had mogelijk moeten zijn.
Ik had liever een geldelijke beloning gehad dan die opname, maar daar was
geen sprake van.
Een paar tientjes en paniek thuis, mijn moeder is er dagen van overstuur
geweest. Het enige wat ik er nog van heb is een DVD en die heb ik zelf nog
betaald bij het instituut voor beeld en geluid.
Maar mijn kleinkinderen zien opa wel toen hij net zo oud was als zij nu, rond
de 20 jaar.
En ze vonden het wel vet, zoals dit nu heet als ze onder de indruk zijn.
13

Afzwaaien
Toen we eindelijk naar huis mochten had ik niks als de kleding die ik bij aankomst
aan had. Die was bewaard in de droogkamer op Sorong. Omdat ik meer
als 20 kg afgevallen was kun je wel begrijpen hoe slobberig deze kleding om
mijn lijf hing. De souvenirs die ik bij elkaar verzameld had, trommels, krissen,
diverse schelpen, pajongs, peniskokers enz. kon ik niet meenemen omdat ik
het vervoer niet kon betalen.
Het enige dat ik meenam was mijn fotoalbum, een zwart gelakt juwelenkistje
met een danseres erin die ronddraaide op de muziek van een speeldoosje,
een armband van alpaca voor mijn vriendin, je reinste kitsch. Ook nam ik
mijn vlijmscherp geslepen parang mee terug, die heb ik nu nog, maar die valt
jammer genoeg onder de verboden wapens. Zo ging ik op 13 oktober 1962
op Biak het vliegtuig in, zonder een cent en met kleren aan mijn lijf die niet
pasten. De strijders uit het oerwoud in lompen, zoals een bedelaar.
Ik voelde me nu net zo als toen in Blerick op het station in die stomme lange
overjas.
De fl.1.25 per dag die we nog te goed hadden zouden pas uitgekeerd worden
bij het groot verlof.
Ik had ze nu nodig, het is toch mijn geld? Ik had wel een officiële pas gekregen
van de kapitein met de verklaring dat ik mijn diensttijd goed vervuld had
van 6 december 1960 tot 3 december 1962 en dat dit mee zou mogen helpen
bij het vinden van een baan in de burgermaatschappij. Ik heb er nooit iets aan
gehad.
Tijdens de vlucht in de DC 8 probeerden we de tijd te korten met kaarten en
in het bijzonder zwikken. Verlies en winst werden genoteerd want geld had
niemand. Grote bedragen werden gewonnen en verloren maar niemand heeft
ooit een cent gekregen of betaald.
Aangekomen op Schiphol werden we met 8 man in een militair volkswagenbusje
geladen en een voor een gedropt op adressen in de route van Amsterdam
naar het zuiden. Ik was de laatste en stapte in Tilburg na bijna 2 jaar
dienst berooid uit het busje, maar werd uitbundig ontvangen door mijn vriendin,
familie buren en vrienden.
Gelukkig was ik de dag erop jarig en ontving de nodige cadeaus in geld waardoor
ik in ieder geval andere kleding aan kon schaffen. En voorlopig maar
even leven op kosten van mijn ouders.
Ik had niets, nog geen pakje shag en moest alles lenen zoals een fiets e.d. Tot
overmaat van ramp kwam die beruchte winter van 1963 eraan, nu bekend als,
de hel van “63’’ zodat ik flink op kosten werd gejaagd.
Weer gewoon burger en dus een goed betaalde baan
Heel vlug ging ik naar het bedrijf waar ik al werkte voor mijn diensttijd en kon
daar gelukkig direct weer beginnen. Zo heb ik me zelf weer opgewerkt in de
maatschappij, van het leger helemaal geen ondersteuning alleen de fl. 1.25
per dag kreeg ik later op mijn rekening. Toen het echter hard nodig was er
helemaal niets van de regering. We werden gewoon aan ons lot overgelaten
en dat wringt nog steeds bij de meerderheid van de Nieuw -Guinea veteranen.
Later bestond de mogelijkheid om fl. 1000 te ontvangen als je twee jaar in
dienst was geweest, maar daar kwam ik drie dagen aan te kort. Zes december
1960 opgekomen en drie december 1962 afgezwaaid! Mijn redenering dat
14

tropenjaren dubbel telden, omdat ik van mei 1961 tot en met oktober 1962
toch 17 maanden overzee was geweest, werd afgewezen, dat was alleen voor
beroeps en niet voor dienstplichtige militairen. Over discriminatie gesproken.
Dit verhaaltje is absoluut niet om te klagen, verre van dat, laat daar geen
misverstand over zijn. Ik heb het gewoon verteld zoals ik het ervaren heb, wel
op een satirische manier, maar geheel volgens de waarheid.
Daarom is het naar mijn mening een pluspunt dat er de laatste jaren veel
meer aandacht voor de veteranen gekomen is.
Al is het nogal verschillend hoe de diverse gemeentes met bijvoorbeeld de
plaatselijke veteranendag omgaan. Bij ons in Tilburg bijvoorbeeld was het in
2010 een groot fiasco. De vorige keren was de veteranendag in het restaurant
van het Willem II stadion tot volle tevredenheid van een ieder.
Maar nu moesten we naar een nieuwe wijk De Reeshof en wel in een tent omdat
die er toch stond voor een feest van De Schotjes. Wij zaten in een soort
van voorprogramma van de Schotjes, herdenking in een tent, dat gaf al geen
lekker gevoel, we werden behandeld alsof we maar opvulling waren, maar er
waren ook nog andere onvolkomenheden.
Geen voorzieningen voor rolstoelen, alles moest nog klaar gezet worden. Bij
de aanvangstijd terwijl de veteranen al in de tent op zoek waren naar een
stoel. Een stoel die we uiteindelijk zelf moesten pakken van een stapel. Het
eerste uur geen koffie of thee te krijgen, de ceremoniemeester had totaal
geen aandacht voor de veteranen en had alleen oog voor de bobo, s tot hij er
op gewezen werd dat het een veteranendag was. Het toppunt was tijdens de
minuut stilte voor de gevallenen, toen begonnen de speakers van de geluidsinstallatie
vrolijk te schallen. Toen ben ik maar naar huis gegaan.
Een schande, en weinig
respectvol. Onze tijdelijke
burgemeester, Ivo Opstelten,
schaamde zich diep
en kwam overal bij ons
zijn excuus maken voor de
chaos. Ik heb de voorzitter
van de SP aangesproken
en die heeft vragen gesteld
in de gemeenteraad maar
tot op heden heb ik er nog
niets van gehoord.
Het zal wel weer in de
doofpot komen.
Engelse broek
Maar landelijk gaat het
gelukkig een stuk beter.
Het dat geeft zeker een
goed gevoel.
15

Dagboek van Pieter Pijnenburg
Pieter Pijnenburg, verbleef van 14 februari tot 15 juni 1962 als militair
(6 I.B.Delta Compagnie) in voormalig Nederlands Nieuw-Guinea en was
gelegerd in de plaats Merauke. In dit dagboek beschrijft hij van dag tot dag
gebeurtenissen in dat verre land. Dit deel van zijn dagboek bevat een stukje
tekst over een gebeurtenis van bijna iedere dag van de jaar1961. Dit jaar dus
precies vijftig jaar geleden. Dat is dan ook de reden dat we dit in de komende
nummers van onze Nieuwsbrief plaatsen. Het dagboek begint op 30 januari
1961 als hij vertrekt naar de kazerne in legerplaats Oirschot.
Februari 1961
ma di wo do vrij zat zon
1 2 3 4 5
6 7 8 9 10 11 12
13 14 15 16 17 18 19
20 21 22 23 24 25 26
27 28
16

1 februari
Ruzie met een sergeant in Oirschot
2 februari
Om half vijf op en om half zeven naar huis met inschepingverlof
4 februari
Nog met mijn meisje Toosje uitgeweest. Een schat van een meid.
6 februari
Telegram gekregen, balen zeg!
7 februari
Afscheid van Toosje genomen.
8 februari
Mijn rotzooitje ingepakt en om elf uur met de bus naar Oirschot.
9 februari
Rotzooi ingeleverd en omgekleed in burger. Er zijn al twee ploegen vertrokken.
10 februari
Om half acht op, de sergeant kwam brood op bed brengen. De rest van de
dag gekaart en geslapen.
11 februari
Vandaag ongeveer fl.35,00 gewonnen met kaarten. Een en twintigen.
12 februari
Datum vertrek naar Nederlands
Nieuw-Guinea. Om half tien
opgestaan. Twaalf uur eten en
daarna met de bus naar Schiphol.
13 februari
Geland op Fairbanks, Alaska. Op
Anchorage lag teveel sneeuw,
maar na enige uren wachten
toch naar Anchorage. Je adem
werd afgesneden door de snerpende
kou toen we het vliegtuig
uitstapten. Op de luchthaven de
zaak een beetje onveilig gemaakt
door o.a. met Nederlandse centen de automaat daar te plunderen. De
centen pasten precies. Toen weer ingestapt en op naar Tokyo.
14 februari
Landing op Tokio. Van Tokio naar Biak wat nog acht uur vliegen was en waar
we s’avonds om elf uur aankwamen.
17

15 februari
Doorgebracht op Biak.
16 februari
Van Biak naar Hollandia. Daar op vrijdag geland. Eerste indruk, warm en
benauwt. Verder naar Merauke over de bloemkool bush. Aankomst 17
februari. Op de strip in Merauke.
18 februari
Onder de draad doorgekropen en de stad (kota) wezen verkennen. Maar dat
mocht ik niet dus werd ik opgewacht door een sergeant die mij maar meteen
voor een week kamer wacht maakte.
21 februari
Nou, hier zit ik dan als kamer wacht, de kamer een beetje gepoetst en toen
maar op bed gaan liggen. Dat mocht natuurlijk ook weer niet.
23 februari
Nog steeds kamer wacht. Het is best een leuk baantje. Alleen s ‘avonds niet
want dan moet je zorgen dat de jongens om tien uur op bed liggen en om
kwart over tien het licht uitdoen.
24 februari
Ik moet de kamer een goede beurt geven, daar heb ik nu echt geen zin in. Ik
weet wel wie ik liever een beurt geef. Wee ruzie met de sergeant dus.
25 februari
Met een paar andere jongens de fillersdoop gekregen. Ben vol witte verf en
zwarte schoensmeer gesmeerd. Gewoon laten doen dan hebben ze re het
minste plezier van. Toen ze waren uitgeraasd meteen maar met zeep en een
harde borstel de mandiehokken opgezocht.
Wordt vervolgd
18

Zomaar een kleine selectie uit actueel Defensie nieuws
Nederlanders verkennen KUNDUZ
Ter voorbereiding op de komende geïntegreerde
politie trainingsmissie zijn vorige
week de eerste 30 functionarissen in de
Afghaanse provincie Kunduz aangekomen.
Het team bestaat uit een aantal verkenners
dat snel terugkeert en personen die achterblijven
om de Nederlandse missie voor te bereiden.
Het verkenningsteam verzamelt voor het verdere voorbereidingstraject
in Nederland. Zeven personen blijven
achter om het contact tussen Afghanistan en Nederland
te onderhouden
Op de Noordzee zijn vijf explosieven geruimd
door de mijnenjager Hr. Ms. Hellevoetsluis.
De explosieven bevonden zich in de drukbe-
varen aanvoerroute naar de Rotterdamse
haven.
Hr. Ms. De Ruyter bracht een werkbezoek
aan Port Victoria, de hoofdstad van de
Seychellen. Het schip is vlaggenschip van de
Standing NATO Maritime Group 2 (SNMG2).
De staf van deze NAVO-eenheid staat o.l.v.
de Nederlandse commandeur M.Hijmans.
Bedoeling van dit bezoek is om de banden
met de autoriteiten en commandanten van de krijgsmacht
van de Seychellen te versterken.
19

Van het bestuur
Wij gedenken
Met eerbied en in gepaste stilte brengen we een laatste eresaluut aan
A.W. de Kort, Tilburg † 5 juni 2010
D.B. Verhoeven, Heusden † 2 juli 2010
N.J. Ridder, Noordwijk † 3 december 2010
L.L. de Smissaert † december 2010
L.L. de Pagter, Almere † 10 december 2010
G.J. Poelarends † 25 december 2010
R.W.G. Tillemans † 8 januari 2011
M. Dunlop † 13 januari 2011
Op 16 september 2010 is Cornelis Rovers (Kees), in een verzorgingstehuis
waar hij sinds december 2009 verbleef, overleden.
Kees werd geboren op 28 juli 1942 in Hillegom en ging in 1961
in militaire dienst. Avonturier als hij was wist hij zich al snel
op te geven om als vrijwilliger zijn diensttijd door te brengen
in voormalig Nederlands Nieuw-Guinea. De langste tijd was hij
door gelegerd in Biak bij de LUA in de Bravo compagnie. Na zijn
terugkeer in Nederland vervulde hij verschillende functies in de maatschappij.
Hij was gelukkig als hij maar lekker bezig kon zijn.
Na zijn pensionering ging de gezondheid achteruit. In 2007 kreeg hij een
herseninfarct waardoor zijn gezichtsvermogen grotendeels verdween. Na een
revalidatieperiode van vier maanden kon hij gelukkig door de inzet van zijn
vrouw en kinderen verder thuis worden verzorgd. Tot het moment dat hij werd
opgenomen in het verpleeghuis.
Vijf sobats van onze vereniging hebben
op waardige wijze de laatste eer kunnen
bewijzen door een erewacht te vormen bij
de crematie plechtigheid.
Volgens zijn vrouw, die de sociale commissie
dankbaar is heeft Kees hiermee het
afscheid gekregen dat hij zo graag wilde.
Na de plechtigheid bij de koffietafel werd
aan mevrouw Rovers de Papoea vlag overhandigd
namens onze vereniging.
Teksten overlijdensberichten
Als aan het bestuur of leden van de sociale commissie daartoe een verzoek
wordt gedaan plaatst de redactie een aparte tekst voor overledenen.
Sociale commissie
Als u contact wilt met een lid van de sociale commissie kunt u het voor u dichtst
bij wonend lid van deze commissie vinden in de lijst aan de binnenkant
van de omslag van deze Nieuwsbrief. Voor de namen van de leden van de
sociale commissie ziet de binnenzijde van de omslag.
20

Welkom aan onze nieuwe leden
Mevr.C. Rovers M. Monnickendamplein 6 2033 VA Haarlem
Mevr. G van de Berg Dieptol 143 8332 BM Steenwijk
Mevr. L.M.W. Meeuws Deken Kempslaan 19 5591 BB Heeze
G.Th. Huiskes Zandinksweg 10 7642 NR Wiierden
H.W.Branderhorst Operettelaan 467 4543 BR Utrecht
D.H.Maarsen Kennemerpark 42 2051 KL Overveen
L. van Hese Marijkestraat 50 4461 VJ Goes
Th.C.van Dijk Eindstraat 92 5801 CR Venray
B.H.Jansen Warnerstraat 8 7011 BM Gaanderen
J.A.M. Jacobs Laan der Hesperiden 50 1076 DN Amsterdam
A.L.P.Bongaards Soestdijkseweg zuid 196 3721 AH Bilthoven
J.P.Kon M.Simonszhof 54 1216 LM Hilversum
R.J.H.Smit Rupel 9 1186 LB Amstelveen
J.Velstra Aardappelland 35 9502 EN Drachten
F.L.Uuldriks Zielhorsterlaan 16 3822 AK Amersfoort
M.Spaans Graaf Janslaan 29 2263 TL Leidschendam
H.Ven Bremlaan 9 5271 KE St. Michielsgestel
A.L.Willemse Tolhuislaan 82 4875 AM Etten-Leur
P.R.Blogg Hebestraat 6 1829 JE Ouddorp
A.G.W.H.Dijck Wilgenlaan1 5087 KK Diessen
J.J.P.Schottert Perzikengaard 8 3941 LR Doorn
R.F.Johansen Brabis 2 5641 JV Eindhoven
E.J.O.Nazarski Beeklaan 5 6088 EK Roggel
D.H.Block Schubertstraat 4 1741 HS Schagen
H.A.Klip De C.van Opijnenstraat 11 4001 VL Tiel
J.J.F.van de Staay Sandbergstraat 12 7731 DG Ommen
Onderscheidingen
Het bestuur wil graag op de hoogte worden gehouden van het verkrijgen van
Koninklijke en Militaire Onderscheidingen door leden van onze Vereniging. De
redactie wil het verkrijgen van een onderscheiding graag in de Nieuwsbrief
vermelden. Daarom vragen we onze leden om ons op de hoogte te houden.
Een verkrijger van een onderscheiding kan het zelf aan de redactie melden
maar ook anderen kunnen ons hierop attenderen. We plaatsen het bericht het
liefst met een foto van de uitreiking van de onderscheiding aan betrokkene.
Een melding kunt u doen rechtstreeks naar de redactie (zie colofon)
Richtlijn voor het dragen van draaginsignes en herinneringsspelden
Veteranen die deelnemen aan een ceremonieel eerbetoon mogen op hun verenigingstenue
of net burgertenue het volgende dragen:
Links op de borst: groot model onderscheidingen (bij voorkeur opgemaakt)
en bij voorkeur ten behoeve van enige uniformiteit:
Rechts op de revers: Draaginsigne Veteranen, de “zilveren anjer” van ZKH
Prins Bernhard en de overige herinneringsspelden.
Hierbij wordt aangetekend dat het tenue te allen tijde een nette en verzorgde
uitstraling dient te hebben.
21

Voor uw agenda / Bijzondere bijeenkomsten
Onze Reünie/herdenkingsbijeenkomst zal ook dit jaar in de Tonnet kazerne
in ‘t Harde worden georganiseerd op de donderdag 14 april en de vrijdag 15
april. De uitnodiging om de Reünie te bezoeken wordt met deze Nieuwsbrief
32 verzonden. Het bestuur vraagt u om de strook voor de datum van deelname
z.s.m. aan ons op te sturen of de datum van uw komst te vermelden op
de bank overschrijving.
De Algemene Ledenvergadering in 2011 zal worden gehouden in
Soesterberg op 18 mei 2011.
Voor deze vergadering ontvangen de leden van de vereniging in de maand
april een uitnodiging met agenda. Wilt u tijdens de ALV deelnemen aan de
lunch maak dan z.s.m. maar in ieder geval voor 10 mei een bedrag van
€12,50 per persoon over op onze rekening o.v.v. lunch Soesterberg.
rek. nr. 924556
t.n.v.Ver Nieuw-Guinea Militairen
Ravelstraat 4,
6815 HB te Arnhem
vanderedactievanderadctievanderedactievanderedactievanderedactievan
Brieven
De redactie ontving van Frederik Wind de onderstaande brief:
Ik, Frederik Wind, ex milicienmarinier, was van twee januari 1953 tot en met
26 januari 1954, gestationeerd op BIAK. In die tijd hebben wij een schietbaan
op Biak aangelegd en op het eiland Owni een voortgezet trainingskamp opgezet.
In de periode 1953/1959 waren in Nieuw-Guinea mariniers en landmachtpersoneel
aanwezig.
Helaas is op de website alleen maar informatie te vinden vanaf 1960. Waarom
wordt er niets over de periode 1953/1959 vermeld?
Ook wij die in die periode daar waren hebben onder spanning gefunctioneerd.
Wij zijn met de MS van Kinsbergen naar Kokas/Fak Fak gevaren en hebben
ook daar het een en ander meegemaakt. Ik was mitrailleurschutter en heb
toen 2 uur op en vier uur af op een berg gezeten. Dat hebben we vier weken
lang moeten doen. Als we naar de kampong wilden moest dat altijd met
vier man i.v.m. de veiligheid, omdat daar de plaatselijke bevolking (indo’s en
chinezen) niet te vertrouwen waren. In het binnenland hebben we nog echte
koppensnellers ontmoet. De Papoea’s daar kregen in de Tweede Wereldoorlog
voor iedere Jap die zij om brachten een gouden tand. Nogmaals ik begrijp niet
dat er over de periode 1953/1959 geen materiaal is. De militairen van die tijd
hebben in voormalig Nederlands Nieuw-Guinea ook het een en ander beleefd.
Kan er aan dit gebrek aan informatie over deze periode niet iets gedaan worden?
Ik woon thans in Engeland en woonde daarvoor acht jaar op Cyprus. De
groeten van F. Wind fredrikwind@ymail.com
(Naschrift van de redactie. Het klopt uiteraard dat we weinig vermelden over
de door Frederik Wind genoemde periode 1953/1959. Dat komt domweg door
het feit dat de meeste van onze leden (in ieder geval de landmacht leden) pas
22

in 1960 naar Nieuw-Guinea vertrokken. Maar redactie en bestuur willen graag
de leemte vullen met verhalen/informatie van militairen die in Nieuw-Guinea
waren in de genoemde periode. Maar daarvoor is hulp nodig van die leden die
daar iets over kunnen vertellen. Frederik Wind kan dat zeker)
Stuur uw reacties naar de redactie. Adres zie colofon.
BERICHTEN van LEDEN en ORGANISATIES
• Bericht van Wim Elgers
Ridders Militaire Willemsorde overleden
Ridder der 4 e klasse der Militaire Willemsorde mevrouw Brunita Josepha
(Jos) Mulder-Gemmeke is maandag 20 december op 88-jarige leeftijd in haar
woonplaats Den Haag overleden. Ze is op 27 december met uitgebreid militair
ceremonieel begraven. Deze taak werd vervuld door 17 Pantserinfanteriebataljon
van 13 Gemechaniseerde Brigade uit Oirschot.
Op 24 december is ridder Militaire Willemsorde der 4 e klasse Hendrik
(Henk) Geert de Jonge begraven in het Rotterdamse Oud-Kralingen. Hij
overleed op 12 december.
Mevrouw Mulder-Gemmeke en Koningin Wilhelmina waren de enige vrouwen
die de Militaire Willemsorde mochten ontvangen. Mevrouw Mulder-Gemmeke
werd op 22 juli 1955 benoemd tot Ridder(4 e klasse) in de Militaire Willemsorde
voor haar verzetswerk. Zij was een van de oprichters van het illegale
blad ‘Je maintendrai’ tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ook verzorgde zij herhaaldelijk
transporten van radiozenders en andere middelen vanuit Engeland
naar verzetsgroepen in Nederland.
Geheim agent. Tijdens het vervoer per fiets van in haar kleding verstopte
microfilms naar Brussel begaf de verzetsstrijdster zich door vijandelijke
linies. Daarbij werd ze beschoten, maar wist het er levend af te brengen. De
films waren bestemd voor de Nederlandse spionagedienst in Londen. Na een
opleiding in Londen tot geheimagent, werd mevrouw Mulder-Gemmeke op 10
maart 1945 bij Nieuwkoop per parachute gedropt door een bommenwerper.
Bij de landing viel ze in de ijskoude nacht in een sloot en liep permanente
rugschade op. Verzetsmensen wisten haar te redden, maar ze liep wel een
infectie op.
De heer de Jonge ontving zijn Militaire Willemsorde op 7 oktober 1948. De
Jonge, die na de KMA in 1938 werd bevorderd tot tweede luitenant bij het
Regiment Kustartillerie, was Engelandvaarder en richtte de spionagegroep
Albrecht op. Ook stimuleerde hij anderen om dergelijke groepen op te zetten.
Op 1 september 1943 werd hij in de Pyreneeën opgepakt. In Duitsland
belandde hij in verschillende gevangenissen en concentratiekampen tot de
bevrijding in 1945.
Met het overlijden van mevrouw B.J.Mulder-Gemmeke en de heer de Jonge,
zijn er nog 6 Nederlandse Ridders in de Militaire Willemsorde in leven
• Bericht van Joop de Ruiter
De 928 e Afd. Lt.Lua- Nieuw-Guinea organiseert haar 4 e reunie op:
Vrijdag 15 april
23

Locatie Kumpulan op landgoed Bronbeek in Arnhem
De aan de organisatie bekende personen hebben al een uitnodiging ontvangen
Info: Joop de Ruiter. Telefoon 050-5034550 mail: joop.de ruiter@hetnet.nl
• Marien Sandifort uit Ouddorp “een kort verslag van mijn reis naar
Nieuw-Guinea”
Na vijftig jaar weer terug naar Nieuw-
Guinea. Er is heel veel veranderd in die
jaren maar ook vandaag aan de dag is die
reis nog een hele onderneming. Toen we
aankwamen in Biak waar ik indertijd gelegerd
was werden we opgevangen door onze
gids Chris Padwa. We gingen al snel op verkenning
op dit nog altijd mooie eiland waar-
Marien Sandifort met
Silas en zijn vrouw
24
door de herinneringen opborrelden. Overal
werden we door de bevolking warm opgevangen
en het leek wel of ze erg blij waren
ons te zien. Zelfs de Indonesische militairen
van kamp Sorido waren erg hartelijk. We
mochten overal komen en ook foto’s maken. Wel waren zij erg verwonderd dat
we na vijftig jaar nog belangstelling hadden voor onze verblijfplaats van toen.
Ook op het kamp was niet zoveel veranderd al waren de gebouwen behoorlijk
in verval geraakt.
Veel wegen zijn in tegenstelling tot vijftig jaar geleden geasfalteerd en ook
heeft de bevolking net zoals hier mobieltjes waar ze druk gebruik van maken.
Ook zijn er op de weg heel veel motoren en alles wat daar op lijkt te zien.
Echt veel is er niet veranderd.
Ik ben niet zo’n schrijver maar dit verhaaltje vertel ik jullie toch, en zeker aan
hen die Biak van toen kennen, met een speciale reden. En wel de volgende.
Beste sobats herinneren jullie je SILAS nog op de fiets met één arm? Hij
werkte in de ziekenboeg, weten jullie dat nog?
Het was heel bijzonder om hem met zijn vrouw na vijftig jaar weer te ontmoeten.
Die ontmoeting was een heel emotioneel moment, voor hem en voor ons.
Een moment dat ik voor altijd in mijn hart sluit. Samen met hem hebben we
in de kerk gezeten. Het is heel mooi dat hij na een dergelijk lange tijd je naam
en vriendschap van toen nog herinnerd.
Iedereen die hem kent (zie foto) van toen roep ik op om een kaartje te
sturen. Zijn adres is:
Silas Rumbarar
Vc.Sungai Brantas
No Sungai 8933 Biak
Republic Indonesia
Na Biak zijn we nog naar Kaimana gegaan
om na vier weken via Bali weer naar het
koude Nederland terug te keren. Een bijzonder
woord van dank aan Ad en Nel Bouterse
en ook Alex Bezemer voor hun begeleiding.
Kazerne BIAK 2010

• Ad en Nel Bouterse “een kort verslag van onze reis naar Nieuw-Guinea”
Van twintig oktober tot één december
maakten we een reis door voormalig
Nederlands Nieuw-Guinea en Indonesië.
Het is al weer een poosje geleden en
zijn de Nederlandse en veteranenwerkzaamheden
weer normale kost geworden.
Onze reis had deze keer meerdere
doelen. In het verleden bezochten we
vaak alleen scholen maar deze keer
hadden we ook kontact met een arts en
verpleegkundige. Voor de arts hadden
we een operatie set en paracetamol
meegenomen. Ze waren daar (ik moet
bijna zeggen helaas) bijzonder blij mee.
Eigenlijk moet het toch niet zo zijn dat
deze spullen daar niet normaal beschikbaar
zijn. Maar mensen blij maken
geeft toch altijd weer een goed gevoel.
Voor deze reis was er echter ook een bijzondere gebeurtenis voorzien. We
konden namelijk tien voormalige koelies en oud leden van het PVK ontmoeten.
Leden van het vroegere Papoea Vrijwilligers Korps. Zij kwamen uit de
kampongs waar zij nu wonen naar onze tijdelijke verblijfplaats in Kaimana
toe. Ze wisten allemaal hun rang en legernummer nog uit het hoofd.
Aan vijf van deze Papoea’s heb ik een kleine veteranenspeld met een oorkonde
uitgereikt. Ik heb dit gedaan namens het bestuur van de Vereniging
Nederlands Nieuw-Guinea Militairen 1945-1962, als voorzitter van de sociale
commissie van onze vereniging.
De andere koelies en PVK leden die we nog kunnen vinden zullen in 2011
deze waardering ontvangen. Een echtgenote van een PVK lid kwam namens
haar man die pas was overleden naar ons toe. Aan haar heb ik de veteranenspeld
en oorkonde postuum uitgereikt.
Zeker voor haar maar ook voor mij was
deze uitreiking een zeer emotioneel
moment van ons verblijf daar. Ik heb
door die ontmoeting met deze oude
Papoea vrienden van ons geleerd dat er
nog veel mensen in leven zijn die ons in
de jaren zestig dierbaar waren en veel
voor ons betekenden. Onze missie van
toen was voor deze bewoners van het
toenmalige Nederlands Nieuw-Guinea
bedoeld. Wij waren daar voor hun vrij-
Ad Bouterse reikt de
veteranenspeld uit aan Lucas
Noucenie
Ad Bouterse met Alexander
Rumbiak die van hem een
oorkonde heeft ontvangen
heid die we helaas door allerlei politieke
verwikkelingen nooit hebben kunnen
realiseren.
25

OPROEPEN
• OPROEP van Ed van Tuijl
In de afgelopen jaren verschenen nieuwsbrieven heb ik een aantal malen geschreven
over de legerplaats Merauke. Maar ik wil niet elke keer over Merauke
schrijven. Daarom nodig ik de lezers van de Nieuwsbrief uit om mij aan te
geven of ze nog een leuk verhaal over hun legerplaats ( bv Fak Fak, Kaimana,
Sorong, Biak of andere) hebben of daar een opmerkelijke gebeurtenis hebben
meegemaakt. Vooral de verhalen dus van jongens die in een andere legerplaats
dan Merauke zaten ontvang ik graag. Dan worden deze plaatsen ook
eens belicht.
Wie zijn verhaal kwijt wil kan mij mailen. Ik neem dan contact met je op om
via één of een paar telefonische interviews jouw verhaal om te zetten in een
artikel voor de Nieuwsbrief. Ik heb dat ook gedaan voor “het Stripverhaal” van
Nico Kors, dat in deze Nieuwsbrief is te lezen.
Het door mij gemaakte artikel wordt altijd van te voren opgestuurd zodat je
weet wat er in komt te staan. Dus geen verrassingen achteraf.
En als je dan ook nog een paar leuke foto’s bij dat verhaal hebt dan kan de
redactie die aan het artikel toevoegen.
Mijn mail adres: evt@hetkontakt.nl
Geen mail? Dan een briefje naar:
Ed van Tuijl, Polderstraat 13, 2965BA Nieuwpoort
• OPROEP van Frans VOS
Oproep voor de reünie van MKS (Militie Kaderschool) op 3 mei 2011 in Doorn
Het is 2011 en dus precies vijftig jaar geleden dat we opkwamen in de VBH
kazerne in Doorn. En bijna iedereen werd uitgezonden naar Nederlands
Nieuw-Guinea.
Twee oude baksmaten, Edwin Jansen en Sjaak van der Male, organiseren deze
reünie op 3 mei in Doorn.
Maar we zoeken nog een aantal maten waarvan we de adressen niet hebben.
Het zijn: Bos, Buitenhuis, Hardeman, de Kluiver, Koeleman, Roozendaal,
Vente, Rutten, Buijs en Verheij van Wijck.
En misschien zijn er ook nog wel maten waar we de namen niet van kennen.
Zij kunnen zich natuurlijk ook melden voor de reünie.
Voor deelname aan de reünie gaarne kontact opnemen met één van de onderstaande
maten:
Frans Vos 0165-543635 fransvos@home.nl
Edwin Jansen 0317422335 jansen-edwin@hetnet.nl
Sjaak van der Male 0317613852 male@casema.nl
• OPROEP van Louis van Diessen
De sobats van het eerste peloton van de Acie op Sorong zijn nog steeds op
zoek naar de toen witharige kok die met de andere koks de maaltijden in
Teminaboean verzorgden. Zijn collega, s waren Wout Wanrooy en Jos Smits.
Zijn bijnaam was Marietje, je weet hoe dat in het leger iedereen kreeg een
bijnaam. Volgens informatie van een oud commando kapitein zou hij van Kuyk
of een naam die daarop lijkt moeten heten. Mogelijk kwam hij uit Gelderland
uit de buurt van Winssen. Reacties naar: louisvandiessen@home.nl
26

• OPROEP van Henk Hoogink
MKS (Militie Kaderschool 61/1) heeft kortgeleden haar eerste reünie gehouden.
Maar we missen nog een aantal maten.
Ben Barendsen/den Haag, A.M.Hartog/omgeving Zwolle- Kampen, Groeneveld,
Jaspers/omgeving Souburg- Goes, Henk Ket/den Haag, Cas van Dorp/
omgeving den Haag- Leiden, C.van Noort/Leiden?,Henk van Brueghem/Veenendaal?,
Jan Rensink/Raalte en Mols/Sittard?
Reactie graag naar
Henk Hoogink,
IJsselkade 92,6981LG Doesburg, telefoon 0313475806,
e-mail: h.y.hoogink@wxs.nl
• OPROEP van Wim van Delden
Het is vijftig jaar geleden dat we als militair naar Nederlands Nieuw-Guinea
vertrokken en door geruime tijd doorbrachten. Wij willen graag met een
groep van 10 tot 12 personen nog één keer , nu het nog mogelijk is teruggaan.
Zijn er nog mensen die belangstelling hebben om mee te gaan. Zo,ja
neem dan met mij contact op.
Wim van Delden te Grave. Telefoon 0486472692. Mail wimtres@kpnmail.nl
* BEKENDMAKING
De Rooms-katholieke Geestelijk Verzorging, in samenwerking met de Stichting
Militaire Lourdes Bedevaart, nodigt u uit deel te nemen aan de Militaire
Bedevaart naar Lourdes 2011/. Met als thema “Verenigd door één Vader en
hetzelfde gebed”, ontmoeten militairen uit tientallen landen elkaar in een
ambiance van bezinning en gebed, gelardeerd met lichtere momenten van
gezelligheid en kameraadschap.
Informatie: website www.militaire bedevaart.nl
BOEKEN RUBRIEK
De redactie wil in deze rubriek voor veteranen interessante boeken vermelden
De zomer van 1962
Boek geschreven door Andreas Schelfhout
Boek beschrijft de laatste gevechten om Nederlands
Nieuw-Guinea
Andreas Schelfhout: “De zomer van 1962”,
ISBN 978-90-8759-196-0, 16,50 euro.
Te koop/te bestellen bij iedere boekhandel, bij de
uitgever en via internet.
Uitgeverij U2pi BV, Koningin Julianalaan 198, 2274 JP
Voorburg, e-mail: info@jouwboek.nl.
Steun de Papoea’s door dit boek te bestellen voor
€19,14 ( €16,50 voor het boek en €2,64 verzending)
Overmaken naar de Stichting Papoea Steunfonds
Rekeningnummer 6887 onder vermelding van “De zomer van 1962”
Van dit boek is al door het enorme succes de vijfde druk in bewerking. In dit
boek werd door de Minister van Defensie een opvallende inleiding geschreven.
27

De Terugkeer
Op 22 september werd in het Indisch Herinnerings-centrum
Bronbeek de terugkeer gepresenteerd. Het stripboek
gaat over de Tweede Wereldoorlog in Zuidoost Azië
en de Indonesische onafhankelijkheid en wordt als Nationaal
Geschenk 2010 aangeboden aan alle derde klassen
in het voortgezet onderwijs. Tekenaar Eric Heuvel en
scenarioschrijver Ruud van der Rol geven in dit boek een
indruk van de koloniale samenleving in vooroorlogse
Indië. Dit werd door de makers gedaan in de vorm van
een stripboek voor jongeren. Het boek is dus ook
bestemd voor jongeren van 14 tot 16 jaar in het voortgezet
onderwijs. De versie voor de scholen heeft een educatief katern, waarin
belangrijke thema’s uit de strip worden toegelicht aan de hand van foto’s,
kaartjes, dagboekfragmenten en interviews.
Een boekhandelversie (zonder educatief katern)verschijnt in het najaar bij
Uitgeverij Luitingh.
Informatie Uitgeverij Luitingh, Amsterdam tel. 020-5307340.
www.uitgeverijluitingh.nl
Informatie: www.indischherinneringscentrum.nl
28
Papoea’s Een volk in verdrukking!
Als Nieuw-Guinea veteraan heeft het de schrijver Henk
Bartels altijd dwars gezeten dat de Papoea’s destijds -
noodgedwongen - door Nederland in de steek moesten
worden gelaten. Maar voormalig Nederlands Nieuw-
Guinea nu West Papoea is altijd in zijn gedachten gebleven.
Hij schreef veel artikelen met West Papoea als
achtergrond. Ook verscheen van hem het boek Tamara
en Engelen van het Oerwoud. De schrijver hoopt dat
met dit boek de Papoea’s een beetje uit de vergetelheid
worden gehaald.
Papoea’s Een volk in verdrukking! Henk Bartels.
Paperback 132 pagina’s geïllustreerd €14,95.
ISBN: 978-94-6089-551-7 Uitgever Boekscout, SOEST
info@boekscout.nl
De jongens van Toedjoe Poeloe Doea
Eenmalige herdruk “De jongens van Toedjoe Poeloe
Doea”
Herinneringsalbum van het bataljon 3-14 R.I.
3e Infanterie Brigade groep, 1e Divisie “7 December”
West-Java 1946-1950

MUSEA
Krakepoot
“Krakepoot” vertelt het verhaal van Wies Koppijn. Een
dramatisch verhaal over een beschadigd leven. Geboren
in Indië aan het begin van de Tweede Wereldoorlog.
Gerepatrieerd naar het Nederland van de eind jaren
veertig van de vorige eeuw. Daar trouwt ze met een
Nederlandse straaljagerpiloot eind jaren vijftig. Net
zwanger van hun eerste kind, verongelukt haar man
met een Hawker Hunter straaljager. Net twintig moet ze
dan haar leven nieuw vorm geven.
ISBN 978-90-8708-128-7 www.uitgeverijbetelgeuze.nl
Ontsnapt uit Arnhem
“Ontsnapt uit Arnhem” van de schrijver Godfrey Freeman,
is het opmerkelijke, waar gebeurde verhaal van
een jonge Royal Air Force-piloot die meevocht in de
Slag om Arnhem. Dit adembenemende verhaal vertelt
de persoonlijke ervaringen van een bescheiden maar
ongelooflijk dappere soldaat die uit handen van de Duitsers
wist te ontsnappen.
ISBN 978-90-453-1121-0 BBNC uitgevers bv / BBNC
Publishers
De redactie wil in deze rubriek voor veteranen musea en interessante
tentoonstellingen vermelden
Welke militaire musea zijn er in Nederland?
Hieronder vermelden we enkele van de musea.
Informatie over deze musea is te vinden op internet.
Militaire luchtvaartmuseum, Soesterberg www.militaireluchtvaartmuseum.nl
Marine en mariniersmuseum, Den Helder www.defensie.nl/marine/cultureel
Marechausseemuseum, Buren www.marechausseemuseum.nl
Stoottroepenmuseum, Assen www.stoottroepers.nl/RSPB-Museum
Legermuseum, Delft www.legermuseum.nl
Cavaleriemuseum, Amersfoort www.cavaleriemuseum.nl
Artilleriemuseum, ’t Harde www.nederlandsartilleriemuseum.nl
Bronbeek, Arnhem www.defensie.nl/cdc/bronbeek
29

Legermuseum Delft.
Voor volledige informatie over dit Museum raadpleeg de website
www.legermuseum.nl
• Toernooi ridders t/m 15 augustus 2011.
Familietentoonstelling van een fantastische wereld vol riddertoernooien en
middeleeuws muziek
Museum Bronbeek Arnhem
• Vaste expositie “Het verhaal van Indië”
Museum Bronbeek en het Indisch Herinneringscentrum Bronbeek hebben
een nieuwe vaste tentoonstelling met de naam “Het verhaal van Indië” in
het museum ingericht. De Nederlands koloniale geschiedenis in de Indonesische
archipel staat hierin centraal. Vanaf 17 augustus2010 is deze tentoonstelling
permanent geopend.
Voor volledige informatie over dit museum raadpleeg de website
www.bronbeek.nl
Adverteerders
De redactie vraagt om adverteerders in onze Nieuwsbrief. Als u een gegadigde
weet laat hem of haar dan contact opnemen met de redactie.
(adres zie colofon)
Onderwerpen voor de Nieuwsbrief
Hebt u een verhaal (met foto’s) over Nieuw-Guinea of hebt u iets interessants
te melden, neem contact op met de redactie.
De redactie wil graag in het bezit komen van foto’s van gebruikt materieel
(voertuigen, wapens, uniformen e.d.) op Nederlands Nieuw-Guinea in de
periode 1945-1962.
Ook is er belangstelling voor foto’s van de kazernepoorten in de verschillende
plaatsen op Nederlands Nieuw-Guinea. Hebt u een dergelijke foto neem dan
even contact op met de redactie. Hebt u een verhaal m.b.t. op Nieuw-Guinea,
een verhaal van toen of een verhaal van nu, stuur het naar de redactie. De
redactie bekijkt dan of het geschikt is voor plaatsing in de Nieuwsbrief.
Meegestuurde foto’s worden altijd geretourneerd.
Ook vermeldingen van sportprestaties van onze leden nemen we graag op als
ze echt bijzonder zijn.
Website informatie
Onder dit kopje vermeldt de redactie interessante websites.
Als u een voorstel heeft attendeer de redactie dan daarop.
www.stichtingmanusiapapua.nl
30

Nieuwjaarsreceptie 16 januari 2011
Vanaf het middaguur druppelden weer heel wat leden binnen in de “The Black
Horse” in Roosendaal om de traditionele Nieuwjaarsreceptie van onze vereniging
bij te wonen. De gasten werden eerst verwelkomd door Toon Dielemans
en later door onze vicevoorzitter Bram Meurs die in zijn toespraakje wees op
het feit dat deze receptie al voor de zeventiende achtereenvolgende keer hier
gevierd werd. En dit alles mogelijk gemaakt door de tomeloze inzet van de
Dielemansen. Om deze inzet nog eens te benadrukken werd aan Toon en zijn
echtgenote José als blijk van waardering een fles edel vocht en een boeket
bloemen overhandigd.
Het werd in de loop van de middag een
gezellige boel; het was druk aan de bar
en het altijd vlot spelende duo “CAR-
BON” zorgde er wel voor dat de voetjes
van de vloer gingen. Ook aan de tafels
werd gezellig bij gepraat. De stemming
zat er goed in.
Aan het eind van de middag werd de
Sterke verhalen
loterij gehouden. Ofschoon iets minder
dan vorige jaren, werden er heel wat
loten verkocht. De trekking werd, in het bijzijn van een notaris, verricht door
Toon en zijn kleindochter Ilona. Veel van de prijzen werden ter beschikking
gesteld door de Roosendaalse middenstand. Sommige prijzen waren zwaar
van gewicht maar over het algemeen zeer gewaardeerd. En uiteindelijk ging
het ook om het goede doel. De opbrengst van de loterij ten gunste van de
Lepra Stichting in Merauke bedroeg ruim € 2200,-
Tegen zes uur werd het koude en warm buffet
alle eer aangedaan; de gerechten waren weer
heerlijk en menig veteraan deed zich ook aan
een tweede portie tegoed.
Rond 19.30 uur kwam er een einde aan deze gezellige
middag en ging men weer voldaan huiswaarts.
Helaas ondervonden enkele aanwezigen
vertraging in hun thuisreis vanwege het uitvallen
van treinen van de N.S.
Aan de borreltafel
Toon Dielmans
met kleindochter
31