Rijstboeren in Nickerie geven de strijd niet op (deel 1) - GFC Nieuws

Rijstboeren in Nickerie geven de strijd niet op (deel 1)
Friday 27 January
De regering Bouterse /Ameerali zit al 18 maanden aan het politieke roer. De speciale afgezant
van het kabinet van de president, de heer Badrisein Sital, heeft intussen al een plan klaar liggen
om de rijstsector gezond te maken. Hij noemt het een ‘Reddingsplan’. Ik heb de kranten goed
doorgenomen en ik ben bijzonder blij dat het plan wordt uitgevoerd. Ik hoop niet dat het bij
plannen maken blijft.
De vorige minister van Landbouw, Veeteelt en Visserij, drs. Stanley Raghoebarsingh, heeft zijn
uiterste best gedaan, met de mogelijkheden en de middelen die het ministerie ter beschikking
had, de rijstsector de nodige ondersteuning te geven. Wij moeten trots zijn dat Suriname,
ondanks alle crisis in de wereld, geen korrel rijst hoeft te importeren. Wij zijn bijzonder trots op
de Nickerianen, maar ook in mindere mate op de Coronianen en de Saramaccaners, dat zij nog
bereid zijn rijst te verbouwen voor de Surinaamse markt en voor de export. Wij moeten blij zijn
dat zij nog bereid zijn letterlijk in de modder te ploeteren. Een hulde aan deze rijstboeren, de
ware nationalisten van dit land. Ter illustratie geef ik de cijfers door.
De historie van de rijstbouw
De slaven die op de plantages werken consumeerden aardvruchten. Zij hadden nog geen kennis
gemaakt met rijst. Met de komst van de immigranten, vooral de Hindostanen, doet de rijstbouw
haar intrede in Suriname. Uit het boek: “Samenleving in een grensgebied van professor Rudolf
van Lier, citeer ik het volgende: “Het voornaamste product van de Aziatische kleinlandbouwers
is rijst. Aanvankelijk verbouwden zij ook cacao, terwijl de rijstvelden voor eigen gebruik werden
aangelegd. Maar toen de moeilijkheden bij de cacaoteelt zich voordeden, concentreerden zij zich
op de rijstbouw. De Hindostanen en Javanen consumeerden overwegend rijst. Door de aanwas
van de bevolking van Aziatische herkomst, die rijst als hoofdvoedsel benutte, was het
rijstverbruik zeer toegenomen. In de jaren na 1918 trad er ook een verandering in het dieet van
de Creolen op, waarbij de banaan als hoofdvoedsel door de rijst werd vervangen. Tegenwoordig
is rijst ook voor de creoolse groep het voornaamste voedingsmiddel.
De historische fasen binnen deze sector
In de eerste fase (de periode van 1890 tot 1930) is Suriname een rijstimporterend land geweest.
De immigranten consumeerden rijst en die rijst moest geïmporteerd worden om die duizenden
monden te voeden. Tijdens de Eerste Wereldoorlog (1914-1918) en de Economische
Wereldcrisis (1929/1930) hebben de gouverneurs Johan Staal (1916-1919) en dr. A.L.Rutgers
(1928-1933) alles gedaan om de productie van landbouwproducten op te voeren. De rijstbouw
werd vooral gestimuleerd en de resultaten waren duidelijk zichtbaar in de samenleving.
In de twee fase ( de periode 1930-1950) hoefden wij geen rijst meer te importeren. In deze fase
hebben wij ook aardig wat rijst geëxporteerd. Tijdens de Tweede Wereldoorlog hadden wij
genoeg rijst voor de Surinaamse

markt.
De derde fase is van 1950 tot heden. Met de oprichting van de Stichting Machinale Landbouw
(SML) hebben wij de introductie van de moderne rijstbouw in Suriname gehad. De uitbreiding
van de rijstarealen heeft plaatsgevonden en wij konden aardig wat rijst exporteren. Dus Suriname
is van een rijstimporterend, een zelfvoorzienend land geworden en door uitbreiding van arealen
een rijstexporterend land geworden.
Het productieareaal
Ons totaal rijstareaal bedraagt ongeveer 55.000 ha; hiervan ligt alleen in het district Nickerie
48.000 ha en de rest vindt men in de districten Coronie en Saramacca. Volgens rijstdeskundigen
is de Surinaamse markt wat rijst en rijstproducten betreft bij een inzaai van 8.000 ha met een
opbrengst van gemiddeld 5 ton padie per ha, voor 6 maanden verzadigd. Als er in Suriname per
seizoen 25.000 ha rijst wordt ingezaaid, moet het surplus van 17.000 ha geëxporteerd worden.
Minister Hendrik Setrowidjojo is een” dromer”
Minister Setrowidjojo is onlangs naar Duitsland geweest om over de agrarische ontwikkelingen
te praten. Na zijn terugkomst heb ik deze meneer op woensdag 25 januari 2012 bij Apintie
televisie gevolgd. Ik heb mij geschaamd dat een minister allerlei droomverhalen vertelt. Allerlei
onsamenhangende verhalen werden naar voren gebracht. De deskundigen hebben zinnige zaken
voor hem opgesteld. Het is niet de schuld van de deskundigen, maar de politieke beunhaas is de
minister zelf. Hij snapt niet veel van de nationale en de mondiale ontwikkelingen en somt een
heleboel zaken die hij wil realiseren, zonder een onderbouwing. Foei toch minister, u bent een
super lichtgewicht in dit kabinet. Gelukkig heeft de president begrepen dat een “beunhaas, een
leek” niet in staat is de rijstbouw tot grotere hoogte te brengen en daarom heeft hij de heer
Badrisein Sital belast om deze job te doen. De minister moet de eer aan zich zelf houden en
bedanken. Het vaandel van LVV moet zo snel mogelijk overgedragen worden aan deskundigen
en ik denk in deze aan de politieke partij, de PALU.
Beloften nakomen
De voorzitter van de Mega Combinatie had tijdens de verkiezingscampagne van 2010 heel wat
zaken aan de rijstboeren beloofd in Nickerie. Hij had al laten doorschemeren dat indien de Mega
Combinatie de verkiezingen wint, het rijstareaal in Suriname uitgebreid zal worden naar 200.000
ha. De andere beloften zal ik voorlopig niet aan de orde stellen. Wij kijken met belangstelling uit
naar deze mega-uitbreiding van onze rijstarealen.
Hardeo Ramadhin