cijfer 7 - verhaal

Deel 7: Braaf!
Wibbel en de cijfers liepen steeds dieper het Donkere Woud in.
‘Kijk daar eens,’ zei de 4. Hij wees in de verte.
De andere cijfers en Wibbel volgden met hun ogen de richting
die zijn vinger aanwees. Tussen de struiken en de takken
zagen ze opnieuw ergens in de verte een lichtje bewegen.
‘Misschien is het weer een huisje,’ zei de 2.
‘O, nee hè,’ zuchtte de 6. ‘Zo meteen blijkt er nóg een heks
in het bos te wonen. Hang ik straks weer aan het achtereind
van een of ander beest te bungelen.’
‘Misschien is het iets anders,’ zei de 3.
‘Wat dan?’ vroeg de 1.
‘Ik hoop een frietkraam,’ zei de 3. Hij wreef over zijn bolle
buikje. ‘Ik heb best wel weer trek.’
‘Laten we in elk geval even gaan kijken,’ stelde Wibbel voor.
‘Misschien woont die Vlaflip de Verschrikkelijke daar.’
‘Falco!’ schreeuwde de 2. ‘Hij heet Falco! Onthoud dat nou
eens!’
‘Ik zal eraan denken,’ beloofde Wibbel.
‘Als je het niet erg vindt, blijf ik voor de zekerheid
achteraan lopen,’ zei de 6.
De 1 keek de rij cijfers langs. Zijn blik gleed langs de 2 en
de 3 en de 4 en de 5 tot bij de 6.
‘Je loopt al achteraan,’ zei hij.
‘Tel ik niet meer mee?’ vroeg de 0 met een lelijk gezicht.
‘O, sorry,’ zei de 1. ‘Ik keek even dwars door je heen.’
‘Zeg jij nou maar niks, magere bonenstaak,’ schold de 0.
‘Ho, ho,’ riep Wibbel. ‘Geen ruzie maken nu. Dat doe je
straks maar. Kom, we gaan kijken.’
In een doodstille rij slopen ze dichter naar het lichtje toe.
Met iedere stap die ze zetten, werd het schijnsel helderder.
Toen ze vlakbij waren gekomen, gaf Wibbel met zijn hand
een stopteken.
‘Zien jullie dat?’ fluisterde hij.
De cijfers zagen het. En ze waren net zo verbaasd als hij.
Het licht kwam van een … lantaarnpaal.
Een lantaarnpaal, midden in het bos! Wat had dat nu weer
te betekenen? En de lantaarnpaal was niet het enige wat ze
zagen. Er lag een soort grasveldje rond de paal. En op dat
veldje lag een hond, zó groot dat hij wel een pony leek.
Zijn hondenneus snoof snuffelend lucht op. Hij kon Wibbel
en de cijfers niet zien, maar hij kon ze wel ruiken. En dat
was genoeg om hem kwaad te maken. De hond liet zo’n
vals gegrom horen, dat Wibbel er kippenvel van kreeg.
Maar toen zag hij dat het beest vastgebonden zat. Er zat
een houten pin diep in de grond, en daar zat de hond met
een lang touw aan vast.
Wibbel deed nog een paar stappen dichterbij. De hond kon
hem nu ook zien. Hij blafte zo hard dat de struiken ervan
21

22
gingen ritselen.
‘Wibbel, pas op!’ riepen de cijfers.
Maar Wibbel wist wat hij deed. Hij bleef staan. De hond zag
hem en dacht: ha! een lekker hapje!
Hij wilde naar Wibbel toe rennen en zijn tanden in hem
zetten. Maar vlak voor hij bij Wibbel was, kon hij niet meer
verder. Het touw was niet lang genoeg. En omdat hij zelf
vergat te remmen, hielp het touw hem een handje. Het
stond opeens zo strak, dat de hond wel een meter de lucht
in vloog en met een zware plof op het gras landde.
‘Groempff,’ klonk het uit de keel van de hond.
‘Dag, hond,’ groette Wibbel. ‘Heb je je pijn gedaan?’
De hond keek hem met lodderige ogen aan en liet een zacht
gegrom horen.
‘Tjonge, jonge,’ ging Wibbel verder. ‘Jij bent wel erg sterk,
zeg! Ik heb nog nooit zo’n groot beest gezien.’
De hond kon een trotse glimlach niet tegenhouden. Hij
begon zelfs verlegen met zijn kop te draaien.
‘Och,’ bromde hij zacht.
‘Nee, echt,’ hield Wibbel vol. ‘Ik ben diep onder de indruk.
En ik niet alleen. De cijfers ook.’
Nu ze genoemd waren, durfden de cijfers ook uit het
struikgewas tevoorschijn te komen.
‘Maar wat ik vragen wou,’ zei Wibbel. ‘Die lantaarnpaal, hè.
Wat doet die midden in een bos?’
‘Eh, ja,’ zei de hond. Het leek wel alsof zijn wangen rood
werden van schaamte. ‘Ik moet af en toe een plasje, snap
je? En ik wil mijn poot niet tegen een boom optillen. Dat
vind ik zielig.’
‘Ach,’ zei Wibbel liefjes. ‘Je bent nog een natuurliefhebber
ook. Wat lief! Maar, zouden wij er nu alstublieft langs
mogen. Wij hebben een beetje haast.’
‘Ga je gang,’ mompelde de hond.
Een voor een schoven de cijfers voorbij het beest.
Natuurlijk hielden ze hem heel goed in de gaten.
Eerst ging de 1 voorbij, toen de 2 en de 3 en de 4 en de 5
en de 0. En helemaal achteraan kwam de 6. Maar die had
nog maar net een paar stappen gezet, toen de hond opeens
opstond. Hij tilde zijn bovenlip op en liet zijn gevaarlijke,
gele tanden zien.
‘Wat ruik ik?’ gromde hij. ‘Ik ruik … kat!’
O jee, dacht de 6. Hij zal mij bedoelen. En hij zette het op
een lopen. De 6 rende alsof zijn leven ervan afhing – en dat
was ook zo. Als een dolleman liep hij rondjes over het veld.
De hond zat hem vlak op zijn hielen. Maar bij elk rondje
draaide het touw waaraan het beest vastzat zich strakker
om het paaltje in de grond. Tot de hond ten slotte het hele
touw had opgewonden. Uitgeput bleef hij liggen, met zijn
tong uit zijn bek.

Maar wat gebeurde er toen weer? De lantaarnpaal begon te
gloeien. En niet alleen de lamp, nee, de hele paal!
‘Hé!’ riep de 1. ‘Dat is helemaal geen lantaarnpaal!’
‘Dat is… de 7!’ riep de 0.
Nu zag Wibbel het ook.
‘Neem me mee,’ smeekte de 7. ‘Falco de Verschrikkelijke
heeft mij betoverd. Doordat jullie de hond te pakken
hebben genomen, is de betovering verbroken. Neem me
mee, asjeblieft!’
‘Mij best, hoor,’ zei Wibbel. ‘Die hond is voorlopig toch te
moe om een plasje te doen.’
‘Dag, hondje,’ groetten de cijfers. ‘Braaf zijn, hoor!’
En zonder een spoortje van angst liepen ze hem voorbij,
verder het Donkere Woud in.
23