Het jubileumnummer van BinnensteBuiten - Onze Weg

Gezin
Ik ben opgegroeid in een groot
gezin, als zevende in een rij van
negen kinderen. Ondanks de
moeilijke naoorlogse jaren hebben
mijn ouders er, door hard
te werken, voor gezorgd dat
we niets te kort kwamen, ze
hebben alle kinderen de gelegenheid
gegeven om verder te leren
om zo een goede positie in de
maatschappij te verwerven. Mijn
ouders hielden van elkaar en van
al hun kinderen.
Hoewel ik tot mijn 15e alleen met
meisjes op school zat (in het Brabantse
zuiden was het onderwijs
voor jongens en meisjes in die tijd
nog strikt gescheiden), hield ik me
voornamelijk met jongensachtige
activiteiten bezig. Ik hield van
knutselen en techniek, de mecanodoos
van mijn broers was lange
tijd mijn favoriete speelgoed.
Graag had ik op de ULO het Bpakket
gedaan, zoals mijn broer
die op de jongens-ULO zat, maar
dat was niet mogelijk: meisjes zijn
immers niet goed in wiskunde.
Na de HBS, waar ik wel voor het
exacte vakkenpakket kon kiezen,
ging ik naar Nijmegen om daar
scheikunde te studeren. Ondanks
mijn vooropleiding en mijn leeftijd
(ik was toen ruim 19 jaar) was ik
te onvolwassen om deze studie
tot een goed einde te kunnen
brengen.
In de periode dat mijn leeftijdgenoten
volop genoten van de ene
verliefdheid na de andere en op
den duur vaste verkering kregen
en gingen trouwen, hield ik mij
bezig met lezen, muziek luisteren,
knutselen en hockey. Ik had
weinig vrienden of vriendinnen
en als ze er al waren, dan was de
vriendschap oppervlakkig en vaak
van korte duur.
Verandering
Na een kortstondige, zeer teleurstellende
relatie met een man,
kwam ik op mijn 24e tot geloof
in de Heer Jezus Christus.
Mijn leven veranderde ingrijpend.
Ik leerde wie God was, ik wist
dat ik met God verzoend moest
worden, ik leerde te danken voor
het off er van de Heer Jezus aan
het kruis. Ook kwam ik in contact
met christenen, mensen die
belangstelling voor me hadden,
ik leerde jonge mensen kennen
met wie ik nu na dertig jaar nog
steeds bevriend ben. Ik ging op
zoek naar een gemeente en kwam
terecht in een behoudende kerk.
Ik trof daar broeders en zusters
met een warm hart voor de Heer,
die Hem wilden dienen en die mij
heel veel geleerd hebben uit het
Woord van God.
Hoewel ik een vrije en tolerante
opvoeding had gekregen en ik
in mijn studententijd linkse en
progressieve meningen was toegedaan,
conformeerde ik mij in
de Gemeente heel snel aan de
traditionele visie op de rol van de
vrouw: onderdanig aan de man,
in de gemeente zwijgend, op de
achtergrond, een rok dragend,
met lang haren en in de diensten
het hoofd bedekt. Als het al vragen
bij mij opriep, dan stelde ik ze
niet. Ik was er van overtuigd dat
de mensen, die mij zulke prachtige
dingen leerden over God en over
de Heer Jezus, ook in alle andere
dingen gelijk hadden. Bovendien
wilde ik zo verschrikkelijk graag
deel uitmaken van de groep, ik
wilde ergens bijhoren, ik wilde
niet meer alleen zijn, zoals ik tot
dan toe eigenlijk altijd was geweest.
Als er al momenten waren
dat ik me er ongelukkig onder
voelde en dat er kritische vragen
bij mij naar boven kwamen, dan
redeneerde ik dat heel snel weg:
immers, het stond toch in de
Bijbel, ik wilde toch graag leven
naar Gods geboden….
Flink
Natuurlijk kwamen er ook wel
teleurstellingen op mijn weg, maar
in de loop der tijd had ik allerlei
strategieën ontwikkeld om alle
problemen weg te redeneren.
Ik wilde niet echt over mijzelf
nadenken, ik had geleerd om
niet te zeuren, maar fl ink te zijn
en de dingen te accepteren zoals
ze komen. Per slot van rekening
had ik toch weinig reden om te
treuren of te piekeren, ik had alles
wat mijn hartje begeerde, een
huis, een auto, een goede baan.
Het leven komt nu eenmaal zoals
het komt en daar moest ik het
gewoon maar mee doen. Bovendien
was ik christen en geloofde
ik toch dat God alles in mijn leven
deed meewerken ten goede.
Toen kwam het moment dat
ik ziek werd: ik kon mijn werk
niet meer aan, ik was ongecon-
Regelmatig publiceren we in BinnensteBuiten verhalen van mensen. Maar ook in algemene artikelen is het persoonlijke
element dikwijls aanwezig. Dit heeft te maken met het feit dat veel van de mensen die meewerken aan het
blad zelf een homoseksuele achtergrond hebben. BinnensteBuiten is dus niet een blad met alleen maar theorie, veel
artikelen zijn geboren in de praktijk van het leven. Elders in dit jubileumnummer vindt u de verhalen van Richard
en Johan. Hier vertelt Ine Wildschut haar verhaal.
Dit artikel verscheen in maart 2003. Ine is als vrijwilliger actief binnen Stichting Onze Weg, ze maakt deel uit van
de redactie van BinnensteBuiten.
25