Het jubileumnummer van BinnensteBuiten - Onze Weg

ewaard”, zei Dina tijdens een
van onze gesprekken. Achteraf
heb ik mijzelf afgevraagd of ik
daarmee inderdaad de deur naar
het vrouwzijn voor mezelf nog
een beetje had opengelaten. Ik
had die deur kennelijk toch niet
defi nitief achter mij kunnen dichtgooien;
misschien was dat een
signaal dat toch onbewust in mij
het diepe verlangen verscholen
lag om mijn identiteit als vrouw
te (her)vinden.
En God ging zo zijn eigen weg
met mij. Eind december kreeg
ik een uitnodiging voor een Oudejaarsviering
met de volgende
inhoud: Ga eens een keertje voor
je klerenkast staan. Je hebt vast wel
wat in de kast hangen waarvan je
denkt, wanneer zou ik dat nu nog
eens aan kunnen?? Wel, het is nu
de gelegenheid ervoor om dat eens
aan te trekken. Als de vrouwen een
mooie rok of jurk hebben, zou dat
té gek zijn. Schaam je er niet voor.
Kijk maar eens. Het kan nooit té
feestelijk zijn.
Het zette me aan het denken… Ik
had nog een rok in de kast hangen,
was dit dé gelegenheid om die
weer eens te dragen. God zelf
moedigde mij aan om het te doen,
om die stap te zetten. Helaas ik
was de laatste jaren een paar kilo
aangekomen en de rok paste niet
meer. “Een goede smoes om het
niet te hoeven doen” zei een
vriendin met wie ik deze ervaringen
deelde. Maar zo gemakkelijk
kwam ik er niet vanaf. God zelf
daagde mij uit om een grote stap
te zetten en zo stond ik op 29 december
samen met mijn vriendin
in de winkel om nieuwe kleren te
kopen: een rok, een mooie zijden
bloes, een jasje erbij, een panty
en nieuwe schoenen. Ik heb echt
mooie kleren gekocht. Het was
wel heel dubbel om mezelf zo in
de paskamer in de spiegel te zien.
Ik heb er echt om gehuild. Ik vond
het mooi, het was goed, maar ik
vond het ook moeilijk om mezelf
weer in een rok te zien.
Stap voor stap
Langzaam groeit het gevoel, vaak
zijn het kleine stapjes, voor de
buitenwereld nauwelijks zichtbaar,
maar voor mij zijn het
evenzoveel bewijzen dat God in
mij aan het werk is, dat Hij zijn
belofte aan mij waarmaakt.
Ik kijk op een nieuwe manier naar
andere vrouwen, ik kijk hoe zij
zich kleden, hoe zij zich gedragen.
Ik stel mezelf daarbij vaak de
vraag: “Vind ik dat vrouwelijk?
Zou ik me zo willen kleden, zou
ik me zo willen gedragen?”
Ik zal nooit een vrouw worden die
kleding uitkiest met veel roesjes,
strikjes en glittertjes, een beetje
sportief moet het toch wel zijn.
Maar ik bemerk bij mijzelf dat ik
anders naar kleding kijk, ik kies
andere kleuren, wat feller of
vrolijker, ik kies een T-shirt met
een uitgesneden hals, zodat ik
daarbij een halskettinkje kan dragen.
Ik kies voor een driekwart
broek in plaats van de jeans of
spijkerbroek. Ik heb mijn haar niet
meer zo heel kort geknipt, maar
laat het weer wat langer groeien,
gewoon om te ervaren hoe ik
me daarbij voel. Onlangs heb ik
een Vrouw-zijn-avond en een
vrouwenconferentie bezocht. Een
jaar geleden had ik dat absoluut
niet willen doen, nu vond ik het
prettig om daar andere vrouwen
te ontmoeten, om me met hen te
kunnen identifi ceren.
En zo ga ik stap voor stap verder
in dit proces. Ik ben er nog niet,
ik moet nog veel leren, maar elke
dag wil God mij daarbij helpen.
Als ik nu terugkijk op het afgelopen
jaar, dan heeft God echt
wonderen gedaan in mijn leven,
wonderen, waar ik van tevoren
niet van heb durven dromen, die
…
ik misschien ook wel niet verwachtte,
maar ze zijn gebeurd.
God heeft veel dingen in mijn
leven veranderd, Hij heeft mij in
veel dingen genezing geschonken
en zijn werk gaat door.
Vandaag de dag zegt mijn Vader
tegen mij: “Je bent een prachtvrouw,
jíj bent mijn prachtdochter,
Ik ben trots op je” en ik voel
me apetrots als ik Hem dat hoor
zeggen. Prijs God!!!
Ine Wildsc Wildschut, sc schu hu hut, t,
medewerker redac redactie tie
i
‘
Onze Weg is
onder andere door
de uitgave van
BinnensteBuiten
al vele jaren een
bemoediging voor
mij en voor heel
veel anderen
‘
27