DE ONTHULLING - Emmy de Graaf

2
hun terrein niet als openbare ruimte en zeggen daarom dat fotograferen
alleen met schriftelijke toestemming mogen fotograferen.
Maar ik zou het risico nemen en publiceren.’
Zojuist heb je mijn kant van het verhaal kunnen lezen en de reacties
van een jurist en beeldredacteuren. Om de cirkel compleet te
maken wilde ik weten hoe de geportretteerde erover zou denken
als ik de foto zonder haar toestemming zou hebben gepubliceerd?
Regina de Waal ‘Als eerste vind ik de foto erg mooi, ik zou het
heel vervelend vinden als iemand zonder mijn toestemming de
foto in de krant publiceert. Ik bedoel; het is niet erg, maar alleen
als ik daarvan op de hoogte ben. De reden is heel eenvoudig.
Het is niet leuk want; dat was niet de afspraak. Het zou erg zijn
als mensen tegen mij zouden zeggen; “ik heb je in de krant
gezien” terwijl ik daar niks van wist. Daar zou ik dan toch van
schrikken. Daarnaast zou ik mij bedrogen voelen, want wie weet
waar die foto dan nog meer voor gebruikt zou kunnen worden.’
In theorie is het verstandig om aan iedereen toestemming te
vragen, dit betekent echter niet dat je als fotograaf ook toestemming
krijgt van de geportretteerde om te publiceren.
Als fotograaf ben je nooit zeker of je nu in je recht staat of niet.
Dat hangt af van het redelijk en persoonlijk belang van de geportretteerde.
Zelf heb ik nooit echt stilgestaan bij het feit dat de
geportretteerde ook daadwerkelijk schade kan ondervinden na
aanleiding van een publicatie. Hoe je als fotograaf hier het beste
in kan handelen en problemen mee kan voorkomen zullen later in
dit onderzoek uitgebreid aanbod komen.
19