Nieuwjaarsreceptie Lichtjesroute Run 2012 Onderscheiding Chris ...

Fotocopyright: Taandjebij
De AD6 is een ware beleving, je moet het ervaren. De saamhorigheid op die
berg is onbeschrijflijk. Iedereen heeft zijn/haar eigen verhaal. Mensen weten dat.
Je geeft elkaar kracht. Alleen dan kun je de berg bedwingen. Je wilt het, je kunt
het. De trainingen zijn al een ervaring op zich. Het gaat nu eens niet over tijden
of weersverwachtingen. Je loopt voor en samen met mensen die kanker
hebben. Zelf ben je gezond en heb je eigenlijk niets te klagen, je waardeert dit
dan des te meer en dit maakt het trainen lichter.
Veel mensen die meedoen weten wat kanker is; ze hebben er zelf mee te maken
(gehad) of iemand in hun kring heeft het of is er aan overleden. Zo reed Max de
berg op met een tumor in zijn hoofd en was hij net hersteld van een zware
chemokuur. Met het gif nog in zijn lijf reed hij vier keer naar boven. Juist door
deze gedeelde ervaringen staan de deelnemers dicht bij elkaar, het creëert een
onderlinge band die voelt als een warm bad. Dat is al bij de gezamenlijke
trainingen maar vooral op de berg. De voorbereidingen waren leuk en afwisselend,
een paar keer in de Drunense Duinen, 2x naar de Ardennen, de marathon
van Rotterdam en vele uren op de loopband. Op de loopband kon je de berg
nabootsen door de stijgingspercentages van de Alpe aan te houden. Daarnaast
activiteiten met ons team om extra geld in te zamelen.
Na al die voorbereidingen is het zover. Ik weet nog goed dat we de eerste keer
de berg opgingen met de auto en dat ik toch aardig begon te twijfelen, wat een
bochten er kwam geen eind aan. De hele berg en het dorp waren bezet door
Nederlanders. De sfeer zat er goed in. Op de bezinningsavond word je wel weer
met neus op de feiten gedrukt. Onze Max werd geïnterviewd door Frank du
Mosch en een half uur lang hing iedereen aan zijn lippen. Dit is wat mensen
willen horen, positiviteit, power en toch een dosis humor. Ondanks al het leed
kracht en steun vinden en fysiek iets kunnen doen: de berg op!
Donderdag was het dan zover, om 04.30 uur de start in het pikkedonker en in
iedere bocht brandende kaarsjes voor verloren dierbaren. Alle goede voorbereidingen
waren niet voor niets, we vlogen naar boven. Het was super! We waren
Alpe d’HuZes
Heather vroeg mij een stukje te schrijven over de Alpe d’HuZes. Ik schrok,
want mijn neef Max en de inspirator voor mijn deelname was net aan kanker
overleden. Max Leenhouwers vroeg me ruim een jaar geleden om met zijn
team mee te doen en als loper de berg te bedwingen. En natuurlijk om geld
binnen te halen voor onderzoek voor het KWF. Want daar staat AD6 voor.
zo enthousiast dat we vrij snel een 2e keer naar
boven liepen. Te snel bleek achteraf... deze ronde
viel zwaar, we hadden iets meer rust moeten
nemen. Wijze les. Voordat we de 3e en laatste keer
naar boven gingen hebben we een douche
genomen, ons lekker laten masseren en de rust
genomen om ook iets te eten en te drinken. En dan
de laatste keer, wetende dat het de laatste keer was
besloten we extra te genieten, de sfeer, het weer,
het publiek, de spandoeken overal tegen de
bergwanden, alles goed in ons opgenomen. Een
klein feestje om het leven te vieren. En de beloning
kwam boven in het dorp, na de hele weg al enorm
te zijn aangemoedigd door het publiek en mede
strijders, kreeg je in het dorp een onthaal... daar krijg
ik nu nog kippenvel van. Maar zoals ik al begon: dit
moet je ervaren.
Ik kan alleen maar zeggen, het is een zeer bijzondere
gebeurtenis en ik ben erg dankbaar dat ik samen
met Max dit heb kunnen meemaken. Dit jaar gaat er
weer een team van ons naar boven. Max is er niet
meer bij, maar wel in ons hart. Voor het leven en
tegen de kanker.
teammax.nl - maxleenhouwers.nl
CLUBBLAD EINDHOVEN ATLETIEK 15