Nieuwjaarsreceptie Lichtjesroute Run 2012 Onderscheiding Chris ...

ehoorlijk goed in de markt. Wat me nog meer
verraste, was dat ze uiteindelijk allemaal wilden dat
ik ging scheiden. Eerst vonden ze het zo spannend
en daarna wilden ze me voor zich alleen. Maar goed,
nu heb ik Hermien, en, je zou het niet verwachten
van zo’n naam, maar Hermien is echt de hemel op
aarde. Elke avond bid ik op mijn blote knieën, dat ze
niet met me wil trouwen.
Ik heb afgesproken dat ik mijn Bentley een straat
verderop achterlaat. Goedverzorgde tuintjes
camoufleren het hypotheekleed. Lege parkeervakken.
Haar echtgenoot en de andere bewoners zijn
naar de binnenstad en de industrieterreinen
getrokken om de vereiste pecunia binnen te slepen.
Een kat blaast naar me vanuit het donker van een
omgevallen vuilcontainer als ik, handen in de
zakken, lippen in fluitstand, haar voortuin inloop.
Zou er iemand van achter de lamellen loeren?
De deur kiert al open als mijn vinger nog onderweg
is naar de bel. Ze trekt me naar binnen, recht in haar
armen. Ze ruikt goddelijk en we stranden op de
trap. Als we weer een beetje bijkomen, verdwijnt ze
even uit beeld om terug te keren met een fles wijn.
Met twee glazen in haar andere hand dirigeert ze
me naar boven. Ik buk me links en rechts om de
verdwaalde kledingstukken bij elkaar te rapen, maar
ze geeft me geen kans, ze blijft me voortduwen.
Ik had haar leren kennen tijdens een wedstrijd. Ik
was niet echt in vorm, maar mijn trainingsmaatje
had me overgehaald om een 5000 meter te lopen.
Zij was de starter. Over het algemeen heb je als
langeafstandloper nauwelijks oog voor de starter.
Of je nou een tiende van een seconde eerder of
later weg bent, maakt niet zoveel uit op vijftien
minuten. Ze had prachtige benen. Haar ‘op uw
plaatsen’ klonk zwoel door de invallende avond. Ik
zweer dat we allemaal wensten dat onze plaats aan
haar voeten was, in plaats van aan die verdomde
startlijn. En natuurlijk was ik de gelukkige.
De slaapkamer is kaal. Ze ontkurkt de fles, de spieren
in haar bovenarmen spannen zich, een rilling loopt
over mijn rug. We klinken. ‘Op die sufferd van een
man van me,’ zegt zij. Ik verdring de gedachte aan
Mirna.
Met het glas in haar hand duwt ze me achterover op
de matras. Ik zink weg en sluit mijn ogen. Het
beddengoed geurt alsof het net uit de was komt.
Als ze zich over me heen laat zakken, morst ze wat
wijn op mijn borst. Ze buigt zich naar voren en likt
het op. Ik zucht diep. Langzaam, als een cowboy op
een wild paard, begint ze te bewegen. Ze voert het
tempo gestaag op tot we samen in galop gaan. Net voor we
ons in de afgrond storten, open ik mijn ogen. Ze is niet meer
dan een silhouet dat boven me uittorent. We schreeuwen.
Maar wij zijn niet de enige twee.
Achter haar verstarrende lichaam is de deur opengegooid.
Een man brult. Hij zwaait met iets. Hermien valt naast me
neer, ze tast naast het bed en trekt het dekbed over ons heen.
Kippenvel trekt mijn huid samen. Ze kruipt trillend tegen me
aan.
Ik stel scherp.
Mijn adem stokt.
Leon richt een pistool op ons. Hij brult nog steeds.
Onverstaanbaar.
Mijn ogen schieten heen en weer. Kan ik onder het bed
komen? Is er een raam om door te vluchten?
‘Rustig, rustig, Leon,’ piept ze, zich aan me vastklemmend.
Hij gaat ons vermoorden. Of in ieder geval mij.
Een explosie van geluid. Ze gilt. Is dat bloed op haar zij?
‘Stop, Leon, asjeblieft.’
‘Stom wijf.’
Ik probeer me uit het bed te werken. Onmiddellijk wijst het
pistool in mijn richting. Ik bevries met één been buitenboord,
de rand van het bed probeert mijn rug te breken.
Hermien maakt sussende geluiden. Ze richt zich op.
‘Blijven liggen.’
‘Het is niet wat je denkt,’ roep ik als ik eindelijk een paar
woorden heb gevonden.
‘En wat denk ik dan?’ Hij knalt er nog een keer op los.
Een scheut vlamt door mijn billen. Ik krijs.
‘Kop houden,’ roept hij. ‘Waar zijn zijn kleren?’
Ze wijst.
Halen, gebaart hij met het pistool.
Ze vlucht de kamer uit. Als ze maar terugkomt. Het bloed staat
in mijn mond. Haar voeten roffelen op de trap. Daar is ze weer.
‘Portefeuille?’ gromt hij. Als hij hem in handen heeft, trekt hij er
mijn pinpas uit. Het pistool zwaait heen en weer. De zes
briefjes van vijftig die ik gisteren heb opgenomen dwarrelen
op de grond. ‘Code?’
Het duurt een eeuwigheid voor de cijfers boven komen.
‘Jij mijn vrouw, ik jouw geld. Hermien, haal het maximumbedrag
eraf. Als je niet binnen twintig minuten terug bent, schiet
ik zijn kop aan gruzelementen.’
Haar blik zoekt de mijne. Doe maar, zeg ik met mijn ogen.
‘Je was geweldig. Heel overtuigend.’
‘Jij ook. Haal de Dom Pérignon maar uit de koelkast.’
‘Asjeblieft, startertje.’
‘Laat de kurk maar knallen.’
‘Snel. De glazen.’
‘Proost!’
‘Lekkere cowgirl van me. We kunnen onze hypotheek weer
bijna betalen. Wanneer komt de volgende lover van je?’
© Marlene Lunter
CLUBBLAD EINDHOVEN ATLETIEK 25