Npforum nr 3 2010 - Nieuwspoort

Lastig te lezen figuren uit het rapport
me niet verbazen als tenminste
enkele (oud)journalisten
hierbij de nodige zeer
kritische kanttekeningen
zouden plaatsen.
Geloofwaardigheid
Uiteraard komt het Persinstituut
ook toe aan een
inhoudelijke analyse van
het mediabeleid van Dirk
Scheringa. “De reactie van
DSB kan worden samengevat
als traagheid van handelen,
ontkennen van problemen
en een defensieve houding.
Door voortdurend inconsistent
te handelen - beloven
zaken op te lossen en vervolgens
niet tot een resolutie
komen - verliest DSB
haar geloofwaardigheid”,
aldus Het Persinstituut.
Concrete stappen blijven
uit, verantwoordelijkheid
wordt afgeschoven, bijvoorbeeld
door te stellen dat
media ten onrechte het
beeld schetsen dat de bank
mensen in financiële problemen
heeft gebracht.
“Enerzijds werden problemen
erkend door te stellen
dat deze zouden worden
opgelost, anderzijds werden
de beschuldigingen in
dezelfde reactie afgewezen.
Bovendien werd niet duidelijk
hoe en op welke termijn
eventuele problemen zouden
worden opgepakt. Uit
de media-analyses blijkt
ook dat de bank zich in het
nieuws niet duidelijk heeft
uitgesproken om klanten
met problemen te helpen.
Dit alles versterkte de
onduidelijkheid en daarmee
negatieve aandacht.”
Dat heeft er volgens het
Demonstratie van spaarders bij DSB voor de Tweede Kamer
Persinstituut ook toe geleid
dat de banken uiteindelijk
DSB niet wilden redden,
uit vrees ‘zelf besmet te
worden door de negatieve
beeldvorming rondom DSB’.
Deze conclusie wordt niet
onderbouwd en is zeer speculatief.
Dat DSB Bank een
‘misselijk makend bedrijfsmodel’
hanteerde waarbij de
belangen van de klant er
niet heel veel toe deden,
lijkt voor de uiteindelijke
beslissing om de bank niet
te redden veel relevanter.
Hoe dan ook, iedereen is
het erover eens dat DSB
zichzelf de afgrond in hielp.
Achtbaan
De commissie doet de aanbeveling
dat De Nederlandse
Bank en de AFM ‘meer en
indringender aandacht’
moeten schenken aan het
optreden van financiële
instellingen in de media.
“In het verlengde daarvan
zouden DNB en AFM hun
toezichtinspanningen mede
moeten laten bepalen door
deskundigen op het terrein
van communicatie en
media”, aldus Scheltema.
Laat Dirk Scheringa nou net
gedacht hebben dat hij zo’n
deskundige had gevonden!
Vanwege haar werk als
‘medewerkster in de campagne
van Barack Obama’
zag Scheringa in Kirsten
Verdel de ideale adviseur
om het imago van DSB op
te krikken. In haar boek
Project Homerus beschrijft
ze hoe het haar verging.
Hysterisch stuiterend van
verbijstering, woede, ongeloof,
bedrog en eindeloze
frustratie vertelt Verdel over
de achtbaan waarin ze zegt
terecht te zijn gekomen.
‘Spindoctoren voor een dolgedraaide
Dirk’, noemt het
Financieele Dagblad het. De
vraag is of Verdel zelf niet
ook is dolgedraaid. Tot nu
toe heeft ze geen blijk
gegeven van bezinning of
het nemen van enige
afstand. Haar conclusie is
dat DSB dag in, dag uit
werd belazerd en bedrogen
en dat het rapport van de
Commissie-Scheltema staat
vol met leugens en onwaarheden.
“Het ergste is, dat
Scheltema wist dat het
anders was gegaan”, aldus
Verdel. In haar unieke taalgebruik
vraagt ze zich af:
“De grote vraag waarom
Scheltema dit soort zaken
in het rapport heeft gedaan
is natuurlijk: waarom?”
Ruziezoeker
Pagina na pagina vertelt
het boek over een onafzienbare
rij treiteraars en leugenaars
die Dirk het leven
zuur maakten. Zoals Frank
de Grave, ‘bij wie Ed Nijpels
terecht vraagtekens had
gezet’. De medewerkers van
DSB spraken later ‘met
tranen in de ogen’ over de
ruziezoeker Frank de Grave.
“Binnen de Raad van
Bestuur en elders ergerde
men zich aan zijn gebrek
aan kennis en manier van
optreden. Het probleem met
De Grave was geweest dat
hij alleen maar ruzie had
gemaakt met zijn eigen
personeel. De Grave was
gewend om te zeggen: ‘Dit
Nieuwspoort Nieuws 3 - oktober 2010 - 19