Samenvatting van de preek over zondag 16, vraag en ... - cgkede.nl

Samenvatting van de preek over zondag 16, vraag en antwoord 44, van de
Heidelberger catechismus
Lezen: Mattheüs 27 : 38 – 50
We volgen de Heere Jezus op Zijn weg naar beneden – steeds een trede lager. Nu
komen we als het ware aan op de bodem van de kelder: Zijn nederdaling ter hel.
Dat roept veel vragen op: wanneer was dat? En wat is de hel? De Bijbel tekent ons
de hel als een duistere werkelijkheid, als plaats van de eeuwige straf.
Jezus sprak daar het meest over. En Hij wist waarover Hij sprak!
Thema: Christus’ nederdaling ter hel
1. de dwalingen afgewezen
Dit zinnetje in de geloofsbelijdenis werd pas later opgenomen: tegen het jaar 400. Er
is op dit punt een aantal dwalingen te onderkennen.
a. de nederdaling van Christus in de hel als een triomf: Jezus proclameert Zijn
overwinning voor de oren van alle duivels. Toch geeft de Bijbel daar geen grond
voor.
b. als onderstreping van de leer van de alverzoening: Jezus daalde in de hel neer om
allen die daar zijn een tweede kans te geven; daardoor komt het met iedereen goed.
Er wordt dan gewezen op 1 Petr. 3 : 19 en 20. Maar daar wordt waarschijnlijk
verwezen naar de prediking van Noach die 120 jaar lang de mensen opriep tot
bekering, in de kracht van de Geest van Christus.
Verder: 1 Petr. 4 : 6. Maar daar wordt gezegd dat aan hen die gestorven zijn (de
doden) tijdens hun leven het Evangelie is verkondigd. Hun dood was een doorgang
naar het leven bij de Heere.
c. Christus ging na Zijn sterven naar het rijk van de dood, om de zielen van de
oudtestamentische gelovigen te bevrijden. Maar dan komen we in strijd met wat we
lezen over Henoch, Jakob en Asaf. Het werk van Christus heeft betekenis met
terugwerkende kracht voor de gelovigen uit het O.T.
2. het heilsfeit ontdekt
Tot het dragen van de straf behoorde ook, dat Christus de hel voor de Zijnen
overnam.
Dat laat ons de ernst van onze situatie van nature zien: we hebben door onze zonde
de eeuwige rampzaligheid verdiend.
Maar juist tegen die achtergrond schittert het werk van de Heere Jezus. Hij droeg ook
het eeuwig oordeel van de hel, zij het in een andere vorm dan de zondaar die
verloren gaat: voor Hem werd de eeuwige straf samengeperst in korte tijd, niet voor
Zichzelf, maar voor anderen.
Wanneer? Vooral aan het einde van Zijn leven, in Gethsemané en op Golgotha. Die
vreselijke ervaring: God is er niet voor Mij, Hij hoort Mij niet. De hel slaat daar door
Hem heen.
Het gaat dus niet om het sluitstuk van Zijn lijden na Zijn begrafenis (zoals de Vroege
kerk dacht), maar om het dieptepunt van Zijn lijden aan het kruis (zo de Reformatie).
Zijn hellevaart betekent door het geloof voor mij een hemelvaart!
Wie nee zegt tegen Christus, zegt daarmee in feite: ik ben voor de hel niet bang.
Wanneer wij zo de nederdaling ter hel Bijbels duiden, letten we niet zozeer op de
tijdsorde: gekruisigd, gestorven, begraven, nedergedaald ter hel, maar leggen we het
accent meer op de rangorde: het werd steeds intenser. Engelse Puriteinen: Jezus

was tot de derde dag in de staat en de macht van de dood. De smarten van de hel
vóór Zijn dood zijn toch ook verbonden met
de smarten van de dood ná Zijn sterven, namelijk voor Zijn lichaam.
Maar aan de hel werd alle kracht ontnomen op de derde dag, toen Christus opstond.
3. de troost aangereikt
Aanvechtingen: in wezen een modern woord. ‘Aangevochten bestaan’.
De gelovige heeft ook aanvechtingen, zelfs zulke die een onbekeerde niet kent.
Christenleven wordt in de Bijbel immers o.a. getypeerd als ‘strijd’ (Ef. 6, 1 Tim. 6).
Aanvechtingen kunnen er zijn als satan ons tot zonde verleid heeft. Je raakt
vertwijfeld. Je denkt: er is voor mij geen genade meer. God is tegen mij!
Dat kan leiden tot bitterheid van binnen: God wijst mij af.
Leerzaam is in dit verband de geschiedenis van de Kananese vrouw (Matt. 15).
Jezus wijst haar in haar hulpvraag af. Toch houdt ze in deze aanvechting, achter het
‘nee’ van Jezus om, vast. Ze houdt Hem aan Zijn woord. Ze beroept zich tegen Jezus
òp Jezus.
‘Aanvechting en kruis is de school waarin we de Heiland leren kennen’ (Luther).
Hij kwam erdoor, om ons eruit te kunnen verlossen.
Het levensschip dat in Christus voor anker ligt, kan geteisterd worden door zware
stormen.
Maar: ‘Ik heb voor u gebeden, dat uw geloof niet ophoudt’ (Lukas 22 : 32).
In Zijn hoogste aanvechtingen droeg Christus de Zijnen op Zijn hart.
Het gaat er in dit antwoord heel persoonlijk aan toe. ‘Mijn aanvechtingen’, maar ook:
‘mijn Heere Jezus Christus’.
Ik mag bij Hem schuilen in het noodweer van de aanvechtingen.
Dan is de duivel net als een hond: hoe meer hij blaft, hoe meer hij mij naar Christus
toe jaagt.
Enkele vragen voor persoonlijke of gemeenschappelijke bezinning
1. Wat gaat er nog meer omver wanneer het geloof in het bestaan van de hel
wordt losgelaten?
2. Komt u het vandaag ook nog op andere manieren tegen: de gedachte dat er
een ‘herkansing’ is na de dood?
3. Herkent u wat gezegd werd over aanvechtingen? Welke kent u zelf, en hoe
gaat u daarmee om?
4. Kan er wel eens ‘windstilte’ zijn in het geestelijke leven, of is er aldoor strijd?
Voor de kinderen: toen de Heere Jezus op aarde kwam, ging Hij eigenlijk steeds
verder naar beneden – denk aan de treden van een trap waarop je naar beneden
gaat.
Kun jij het eens verder invullen: geboorte van Jezus
l……
kr…….
st…….
begr…….
neder……
En wat is er na drie dagen met de Heere Jezus gebeurd?