Fantasie wordt werkelijkheid

SK nummer 5-2007
6
Een mooi portret
Muziek als uitlaatklep
Voor Tony van Room is het bijna ongelooflijk, maar na
bijna veertig jaar speelt hij weer in een band. Deze zanger
en basgitarist had dit nooit meer verwacht toen hij ruim
twee jaar geleden bij het Leger des Heils in Dordrecht
aanklopte voor onderdak.
Begin zestiger jaren was hij lid van een van de bekendste
indo-rockbands uit de stad Groningen, Little Ritz en de Rocking
Butterflies. In de koffiekamer van het slaaphuis vertelt hij
enthousiast over die periode in zijn leven. “We hebben in
1959 de VARA-talentenjacht gewonnen en toen kwam alles in
een stroomversnelling.” De band trad vooral op in de noordelijke
regio en Duitsland, maar er was ook een fanclub in
Amsterdam. Alles leek erop te wijzen dat de indo-rockers een
professionele muziekcarrière wachtte, zeker toen de Duitse
Coca Cola hun een sponsorcontract aanbood. Maar de meeste
bandsleden voelden zich te jong voor een vast contract en om
allerlei redenen viel de band in 1963 uit elkaar. “Ik ben altijd
muziek blijven maken en speelde in mijn vrije tijd op feesten
en partijen.” Aan zijn enthousiasme is te merken dat muziek de
passie van zijn leven is, toch heeft Tony de laatste jaren geen
gitaar meer aangeraakt. Hij woonde in Amstelveen, toen een
paar jaar geleden zijn huwelijk op een scheiding uitliep. Tony
wil hier niet zoveel over kwijt. “Ik moest het huis uit en heb
toen alles laten weghalen.” Alle platen die gemaakt zijn met
de Butterflies, de krantenknipsels en foto’s uit die tijd, alles wat
hij al die jaren had bewaard is op de vuilstort terechtgekomen
en Tony kwam op straat.
Met zijn kinderen heeft hij goed contact. “Zij zijn boos op me
geweest, omdat ik toen alles heb weggedaan. Het huis moest
leeg en ik had geen onderdak, dus waar moest ik heen met
al die spullen?” De eerste maanden sliep hij bij een neef in
Bergen op Zoom, toen een poosje bij familie in Papendrecht.
“Dat kon eigenlijk ook niet en ik wilde niemand tot last zijn,
dus ben ik uiteindelijk naar Dordrecht vertrokken en daar heb ik
een paar maanden op straat geleefd.” Hij kwam in contact met
ambulante hulpverleners van het Leger des Heils, die langskomen
bij de dak- en thuislozen met soep en dekens. “Zij gaven
mij de tip dat ik waarschijnlijk wel kon slapen bij het Leger des
Heils.” Tony woont nu ongeveer twee jaar in het slaaphuis en
is overdag vaak in de Laag Drempelige Opvang (LDO) van het
Leger. “Daar ontmoette ik Jan en Anita de Visser.” Deze vrijwilligers
zijn hier regelmatig te vinden. Zij zorgen voor koffie en
thee, doen een spelletje met de bezoekers en proberen hen
op die manier zichzelf ‘mens’ te laten voelen. “In de opvang
hingen twee gitaren aan de muur en op een dag pakte Jan één
van de twee en ging zitten pingelen.” Natuurlijk kon Tony het
toen niet laten en pakte de tweede gitaar. “Zo is het eigenlijk
begonnen en heb ik mijn uitlaatklep in de muziek weer gevonden,
maar dat is niet het enige.” Tony geeft gitaarles en wil
zelfs muziekworkshops gaan geven. “Ik wil laten zien dat het
leven uit meer bestaat dan alcohol en drugs alleen. Met Jan
speelde ik vaak samen en zo zijn we op het idee gekomen om
een band op te richten.” Naast Jan, Anita en Tony spelen de
dakloze Chris en Peter ook mee en zorgt Fowler voor het geluid
van de LDO-band. “We moeten nog wel een andere naam
verzinnen, misschien ‘Evergreens’”, bedenkt Tony al pratend.
Het eerste optreden was tijdens een huwelijksfeest van een
medewerker van het Leger des Heils vorig jaar september. De
band heeft daarna ook gespeeld op de negenenzestigste verjaardag
van Tony en met Kerst. Voor de toekomst heeft hij een
heleboel plannen. “Ik hoop binnenkort toch een eigen woning
te krijgen. Het liefste met twee slaapkamers, want dan kunnen
mijn kleinkinderen komen logeren.” Ook voor de band heeft
hij grote verwachtingen. “Als we goed op elkaar ingespeeld
zijn en iedereen eraan toe is, kunnen we ieder weekend wel
ergens optreden”, meent hij. “Bij het Leger des Heils, maar
misschien ook op de muziekavonden van de Indische Stichting
en bij bruiloften en dergelijke.”
Attie van Wagtendonk
W
e kijken hier in een
typisch Balinees
huis. In de tropen is
alles open. De tuin is
vol met weelderige planten en
vruchtbaar geboomte. Er zijn
dertien mannen aanwezig,
allemaal in de typische kleurige
Balinese kledij. Maar welke
geschiedenis uit de Bijbel
heeft de schilder hier in beeld
gebracht? Ze zijn bij elkaar
gekomen om de maaltijd te
gebruiken. Er staan al schotels
en kruiken klaar. Maar
eerst moeten volgens oosters
gebruik de voeten gewassen
worden. Je ziet wel waarvoor
dat nodig is als ze samen aanzitten
en aanliggen. Meestal
verzorgt een bediende de voetwassing.
Maar hier zien we
hoe Jezus is neergeknield en
water in de waskom giet. De
dichtstbijzijnde van de twaalf
apostelen maakt een afwerend
gebaar: niet Hij moet de voeten
wassen, maar zij. Jezus zei:
Jullie zullen later begrijpen
waarom ik dit doe... ( Johannes
13 vers 7).
Daarna zei Hij ter verklaring:
Geloof t of niet
Een goed voorbeeld op Bali
‘
“Ik heb een voorbeeld gegeven.
Wat ik voor jullie heb
gedaan, moeten jullie ook voor
elkaar doen” (vers 15). Het was
dus een oefening in nederigheid
en dienstbaarheid. Maar
er staat ook dat Jezus diepbedroefd
werd. Hij moest
bijna afscheid nemen van zijn
leerlingen. Hij zou verraden
worden. Hij moest gekruisigd
worden. Hij zou opstaan uit
de dood en terugkeren naar
zijn hemelse Vader. Er gingen
grote dingen gebeuren,
terwijl de twaalf daar nog in
alle gemoedelijkheid bij elkaar
waren, zonder te beseffen wat
er ging gebeuren.
Wat is Jezus groothartig! Dat
is een prachtwoord, net als
de woorden ‘openhartig’ en
‘ruimhartig’. Van één van de
leerlingen van Jezus wordt
gezegd dat hij ook groothartig
was. Dat was Judas, niet
Iskariot. Hij werd ook Taddeüs
genoemd, die naam betekent
zelfs: groothartig. Hij viel op
doordat hij niet opviel. Hij viel
op door zijn bescheidenheid.
Echt een volgeling van Jezus
dus. Hij is een onbekende leerling
gebleven. Hij heeft volgens
het Evangelie eenmaal
een heel directe vraag aan Jezus
gesteld. Hij vroeg (Johannes
14:15-26) hoe het toch komt
dat er zoveel mensen zijn die
het geloof missen. Hoe kan
dat toch? Onbegrijpelijk, vond
Taddeüs, die zelf drie jaar met
Jezus door het land gereisd had
en alle wonderen had gezien
en alle wonderlijke woorden
had gehoord. Dan móét je wel
geloven. En ook wij mogen
het Evangelie horen, de blijde
boodschap, het grote nieuws...
en gelóven!
Geen wonder dat de kunstenaar
dit onderwerp schilderde.
Als oosterling kent hij de oosterse
omgangsvormen en hij
moet sterk getroffen zijn door
de ongebruikelijke dienstbaarheid
die de ‘Meester’ hier ten
toon spreidt. Dat moeten de
Balinezen weten, vindt hij, en
dat moeten we allemaal weten,
wie we ook zijn.
Sipke van der Land
Toen hij bij Simon Petrus kwam,
zei deze: ‘U wilt toch niet mijn
voeten wassen, Heer?’ Jezus antwoordde:
‘Wat ik doe, begrijp je
nu nog niet, maar later zul je het
wel begrijpen.’
Joh. 13:3-7
De Bijbel op Bali
De kunstschilder Ketut Lasia is
opgevoed als hindoe. Toen hij
volwassen was koos hij heel
bewust voor het christelijk
geloof. Hij komt uit het kunstenaarsdorp
Ubud, dat bekend
is van de typische houtsnijwerken
en schilderijen. Hij werd
daar verstoten, ook door zijn
familie, vanwege zijn nieuwe
geloof. Hij vestigde zich in de
hoofdstad Denpassar en zette
zijn werk voort. Daarin wil hij
ook getuigen van zijn geloof.
Hij begon bijbelse onderwerpen
te schilderen, maar dan alsof ze
op Bali gebeurd zijn. Ketut Lasia
is oprichter van een christelijke
kunstenaarsbond in Indonesië
SK nummer 5-2007
7