Het leven - zeepbel of zinvol?

Het leven - zeepbel of zinvol?
Deze SK werd u aangeboden door:

Veertiendaags tijdschrift van het LEGER DES HEILS • Stichter: Stichter: William Booth • Jaargang 122 • nr. 1 • 3 januari 2009, Strijdkreet
Het magazine met 'n positieve inhoud
SK
Een goed
voornemen
voor nu en later

SK nummer 1-2009
2
Een goed voornemen vo
De eerste paar dagen van het
nieuwe jaar zijn ze vaak hét
onderwerp van gesprek:
onze goede voornemens.
Hoe we de dingen anders gaan
aanpakken. Of we iets wel
of niet gaan doen. Heel veel
mensen hebben een rijtje van
goede voornemens, die ze na
een paar weken vergeten zijn of
opgegeven hebben.
Redactueel
De exacte datum
Jezus is geboren op 17 juni in het jaar 2 voor Christus.
Tot die conclusie komt de Australische sterrenkundige
David Reneke. Hij heeft aan de hand van een compu-
termodel de exacte datum berekend waarop de kerstster
die de drie wijzen uit het oosten als gids op weg naar
Betlehem gebruikten, aan de hemel stond. Reneke ontdek-
te dat de planeten Venus en Jupiter op die datum zo dicht
bij elkaar stonden, dat ze gedurende een korte tijd voor
een felle lichtstraal zorgden. Wetenschappers proberen al
jarenlang een verklaring te vinden voor het verschijnsel
dat in de Bijbel wordt genoemd. Zo dacht men eerder dat
de kerstster een komeet of een supernova (exploderende
ster) was. Nu staan daar dus de berekeningen tegenover
van David Reneke die, naar eigen zeggen, over software
beschikt die precies kan berekenen waar planeten op een
bepaald moment aan de hemel hebben gestaan. Met de

or nu en later
kerstmaaltijd alweer een paar weken achter de kiezen,
lijkt deze boodschap misschien mosterd na de maaltijd,
maar schijn bedriegt. Want, wat zou er gebeuren als we
conclusies zouden verbinden aan Reneke’s berekeningen?
Als we zouden besluiten om in juni Kerst te vieren? Dat
betekent de wereld op zijn kop. Geen beelden meer van
sneeuw, open haard en brandende kaarsen die het kerst-
diner verlichten. Het is immers in die periode van het
jaar ’s avonds om acht uur nog licht buiten. Eigenlijk is
U kent ze wel, de onderwerpen die er het
meest op voorkomen. Zoals stoppen met
roken of beginnen met sporten. Minder shoppen,
minder eten, minder snoepen, meer tijd
voor het gezin en de familie, meer dagjes erop
uit, minder stress, minder spanning, meer
vrijwilligerswerk doen of meer aan goede
doelen geven. Zelfs al hangen we het niet aan
de grote klok, we nemen ons allemaal wel iets
voor zo aan het begin van het nieuwe jaar.
Dat hoeven helemaal niet zulke drastische
maatregelen te zijn, want die zijn niet voor
iedereen nodig.
Er zijn altijd wel van die momenten waarop
we de manier waarop we leven, onder de loep
nemen. Waar we wel tevreden mee zijn of
waar we verandering in willen brengen. Dat
is heel menselijk, want perfect is niemand
en zelfs al zouden we alles hebben (en wat is
dan alles?), dan blijft er toch wel altijd iets te
wensen over.
Om goede voornemens vol te houden, moeten
we gemotiveerd zijn en hebben we de steun
van mensen om ons heen nodig. Op internet
zijn tips te vinden om dat wat we willen bereiken,
tot een goed einde te brengen. Zo wordt
ons aangeraden om een ‘goed voornemen’ om
te zetten in een ‘goede belofte’. Een belofte
aan onszelf. Dat klinkt minder vrijblijvend en
belofte maakt schuld!
Het zou ook goed zijn om de voor- en nadelen
van ons goede voornemen af te wegen. Is het
wel de moeite waard? Doe ik het voor mezelf
of voor mijn omgeving? Word ik er beter van
of wordt een ander er beter van? Allemaal
redenen om ons iets goeds voor te nemen,
want het hoeft natuurlijk niet altijd over onszelf
te gaan.
Onderzoek heeft aangetoond dat wat mensen
voor zichzelf willen, zoals stoppen met roken
of meer bewegen, eerder gerealiseerd wordt
dan bijvoorbeeld vrijwilligerswerk doen. Bij
goede voornemens gaat het dus vooral om
onszelf, terwijl dat wat we voor een ander
zouden willen doen, sneller wordt opgegeven.
Vooral als resultaat uitblijft, geven we sneller
op. Als meer bewegen of minder eten niet
snel een verlies in lichaamsgewicht laat zien,
zijn we geneigd om het bijltje er bij neer te
gooien. Doorzettingsvermogen is onontbeerlijk
om een voornemen tot een goed einde
te brengen. We zouden ook een ander goed
voornemen kunnen overwegen, waar we nu
en later ons voordeel mee kunnen doen.
We zouden bijvoorbeeld eens kunnen gaan
nadenken over hoe we in dit leven staan en
of we daar eventueel verandering in moeten
brengen?
Een goed voornemen voor nu zou kunnen zijn
om God een prominente plaats in ons leven te
gaan geven. Als ons leven niet meer alleen om
onszelf draait, maar we een hoger doel nastreven,
dan krijgt ons leven zin en inhoud. Door
het geloof in God en zijn Zoon Jezus Christus,
gaat ook de ander (of onze naaste, onze medemens
of hoe we hem of haar ook noemen) een
belangrijker plaats innemen.
Nog maar kort geleden hebben we met Kerst
gevierd dat God, omdat Hij de wereld (lees: de
mensen) zo lief had, zijn Zoon Jezus aan ons
gaf, opdat een ieder die in Hem gelooft, niet
verloren gaat, maar eeuwig leven heeft.
Dat voornemen heeft dan niet alleen invloed
op ons leven nu, maar ook als wij het tijdelijke
voor het eeuwige verwisselen.
Wat God belooft, doet Hij. De Bijbel, zijn
Woord, staat vol met zijn beloften voor ons
mensen. Het is aan ons om er iets mee te doen
en om iets terug te doen. Dat is niet vrijblijvend,
dus moeten we ook dit goede voornemen
omzetten in een goede belofte aan God
en aan onszelf.
Ruud Tinga
het te gek om over na te denken en dat toont misschien
meteen de waarde van een bericht als dit. Wat kunnen we
ermee of liever, wat moeten we ermee? Is het zinvol om de
exacte datum te weten waarop de Zoon van God, Jezus
Christus, geboren werd? Verandert het iets aan ons beeld
van Kerst? Brengt het ons dichter bij Hem? Waarschijnlijk
niet. Is het daarom niet zinvoller om te kijken of Hij
opnieuw in ons geboren kan worden? Daarbij speelt de
exacte datum geen rol. Dat kan altijd en voor altijd.
SK nummer 1-2009 3

SK nummer 1-2009
4
Buitendienstmedewerker Ron Thomlinson over nalatenschappen:
“Bijzondere verhalen”
Na het overlijden geld nalaten aan een goed
doel. Veel mensen doen het en het Leger des
Heils is meer dan eens, een van die goede
doelen. Vier medewerkers van de afdeling
Fondsenwerving & Marketing hebben er zelfs
een dagtaak aan. Een van hen is Ron Thomlinson
(64). Een man met een baan die vaak bijzondere
ontmoetingen oplevert.
Hij heeft nog een jaar te gaan voor zijn pensioen, maar
denkt er niet over om vervroegd de harp aan de wilgen
te hangen. Ron Thomlinson. Een Brit die jaren geleden
het Kanaal overstak om voor het Leger des Heils in
Nederland te gaan werken en besloot te blijven. Hij was
heilsofficier, redacteur van Strijdkreet, schreef een biografie
over een generaal van het Leger en is nu al bijna
tien jaar buitendienstmedewerker nalatenschappen. “Ze
zochten iemand die pastoraal werk wilde doen voor de
mensen die hadden aangegeven dat ze hun geld zouden
nalaten aan het Leger. Dat betekende dat ik een keer
per jaar op bezoek ging bij die mensen en beschikbaar
was voor pastorale zorg als er problemen waren.” De
verhalen die hij in die gesprekken hoorde, waren soms
erg extreem. “Ik heb wel eens gedacht dat ik alles al zo’n
beetje gehoord had, maar ik kom er nog bijna dagelijks
achter dat het niet zo is.”
Volgens Thomlinson heeft het Leger des Heils op het
gebied van nalatenschappen bovendien een, wat hij
noemt, Unique Selling Point, het persoonlijke contact.
“Als iemand aangeeft het Leger des Heils iets te willen
nalaten, is het nog steeds zo dat wij, van ons uit, het
contact onderhouden. Mijn collega’s en ik zijn zelden
achter onze bureaus te vinden, we gaan het land in.” Het
werk dat de vier buitendienstmedewerkers die zich met
nalatenschappen bezighouden (Jan Nieuwland, Fred
van der Woude, Geert Scholten en Ron Thomlinson
zelf), is in de loop van de jaren veranderd, geprofessionaliseerd.
“Als iemand het Leger des Heils iets wil
nalaten, dan zijn wij in staat om, als dat aan de orde is,
alles te regelen. We kunnen dan bijvoorbeeld executeur
zijn, de uitvaart regelen en leiden, het huis uitruimen en
ervoor zorgen dat de inboedel een goede bestemming
krijgt. We kunnen alles veilen wat van waarde is, zoals
antiek of sieraden en de woning (als het een huurwoning
is) bezemschoon opleveren. Als het een koophuis
is, kunnen we het verkopen, maar ook de auto, de caravan
en noem maar op. Wij hebben de kennis en vaardigheden
in huis om voor alles, tot op de laatste theelepel,
te zorgen. Als mensen met wie we contact hebben een
gesprek willen of in geestelijke nood verkeren, vragen

we een heilsofficier (voorganger
van het Kerkgenootschap Leger
des Heils, red.), om contact op te
nemen voor een gesprek. Maar
soms lukt dat niet vanwege bijvoorbeeld
de afstand tot een
korps (kerkelijke gemeente) en
gaan we nog steeds zelf naar de
mensen toe. Ze zijn ons letterlijk
een zorg.”
De redenen waarom mensen
ervoor kiezen om geld na te
laten aan een goed doel als het
Leger des Heils zijn divers, maar
soms van een verbluffende eenvoud.
“Een van mijn laatste contacten
betreft een echtpaar dat
alles nalaat aan het Leger des
Heils. De reden is dat er trouw,
jarenlang, een heilssoldaat met
Strijdkreet bij hen aan de deur
kwam en om wat ze in dat blad lazen.” Onder hen die
het Leger iets willen nalaten, zijn er ook die kinderen
hebben. Waarom laten die hun geld dan toch na aan een
goed doel? Ron Thomlinson: “Veel kinderen hebben het
beter dan hun ouders het ooit gehad hebben en zitten
eigenlijk niet echt te springen om het geld. Bovendien
zeggen de ouders vaak: ‘Ik heb niet zo hard gewerkt en
voorzichtig geleefd om mijn kinderen een vakantie in
Zuid-Afrika of een nieuwe keuken te geven. Ik wil er
iets anders mee doen, iets goeds.”
De eerste vraag die Thomlinson en zijn collega’s aan
iemand stellen die contact opneemt met het Leger des
Heils om zijn of haar geld na te laten, is “waarom?”
De antwoorden op die vraag leveren soms bijzondere
verhalen op. “Het mooiste verhaal voor mij is dat van
een mevrouw, ze is inmiddels overleden, die geboren
werd in de crisisjaren (jaren dertig van de vorige eeuw,
red.) in Rotterdam. Zij had thuis letterlijk niets. Ze was
een prachtige vrouw om te zien en werd mannequin
bij De Bijenkorf in Amsterdam. Een van de handelaren
van de naastgelegen beurs vroeg haar ten huwelijk en
daarna hoefde ze zich de rest van haar leven nooit meer
zorgen te maken over geld.
Daarom vroeg ik haar waarom ze haar geld naliet aan
het Leger des Heils. Ze antwoordde me dat toen ze kind
was, in Rotterdam-Noord en straatarm was, ze met
Kerst altijd naar de zaal van het Leger des Heils ging.
Daar kreeg ze een sinaasappel en een beker warme chocolademelk.
Dat was haar, haar hele leven bijgebleven,
die zorg en daarom werd het Leger enig erfgenaam.”
Er zijn volgens Thomlinson ook andere verhalen te
vertellen, zoals dat van een man die zijn geld wel wilde
nalaten aan een goed doel, maar geen vertrouwen had
in de organisaties. “Hij zei tegen mij: ‘Jullie zijn de beste
van de slechtste’, dat maken we ook mee.”
Omdat de subsidie die het Leger des Heils voor zijn
werk krijgt niet al het werk dekt, zijn nalatenschappen
een belangrijke bron van inkomsten. “Wat veel
mensen niet weten”, zegt Ron
Thomlinson, “is dat het mogelijk
is om het geld dat je nalaat, te
oormerken, te labelen. Zo was
er een mevrouw die met haar
man, hij werkte voor Shell, in
Brazilië had gewoond en wist dat
er een kinderhuis van het Leger
des Heils was. Ze wilde het geld
specifiek daarvoor bestemmen
en dat kon. ”
Het werk van het Leger des Heils,
dichtbij of veraf, brengt mensen
ertoe om hun geld of bezit
na hun overlijden te bestemmen
voor dat werk. Volgens Ron
Thomlinson omdat het werk
van het Leger ertoe doet. “Iets
heel kleins kan veel teweeg brengen
in een mensenleven.” Wat
Thomlinson zelf, ook na zijn
pensioen, nooit zal vergeten, zijn de talloze ontmoetingen
en de verhalen.
“Als mensen eenmaal in hun leven in contact zijn
geweest met werk dat vanuit Gods liefde voor mensen
wordt gedaan, vergeten ze dat niet. Hoe klein het is of
was. Het verandert mensen.”
Jurjen Sietsema
Advertentie
SK nummer 1-2009 5

SK nummer 1-2009
6
Leger Leger des des Heils Heils Journaal
Mooi! Weer het Leger
De kerstuitzending van Mooi! Weer de Leeuw
stond ook dit jaar weer in het teken van Majoor
Bosshardt die in 2007 overleed en het Leger
des Heils. Samen met de Amsterdam Staff Band
en de Amsterdam Staff Songsters zong Paul de
Leeuw een aantal liederen van zijn nieuwe CD.
Ook vervulde hij weer een aantal wensen.
Kerstdiner voor daklozen
In de Koepelkerk van het
Amsterdamse Renaissance Hotel
bood de Goodwillcentra Leger des
Heils meer dan vierhonderd minder
bedeelden een kerstdiner aan.
Medewerkers en directie van het
hotel en leden van de Rotary Club
Amsterdam gaven hieraan belangeloos
hun medewerking door het
bereiden en opdienen van de maaltijd.
Burgemeester Job Cohen mengde
zich onder de gasten en maak-
te met hen een praatje. Dominee
Nico ter Linden las het kerstverhaal
voor en lt.-kolonel mevrouw
dr. Ine Voorham, directeur van de
Stichting Leger des Heils Welzijns-
en Gezondheidszorg verzorgde de
bijbeloverdenking. De totale leiding
was in handen van de directeur
Goodwillcentra Amsterdam, envoy
Henk Dijkstra. Het applaus gaf aan
dat de vrijwilligers en gasten van een
bijzondere avond hebben genoten.
Zo willen Vianey en Annie graag
een ‘moeder en dochter’ reportage
over hun relatie in een blad zien.
Vianey is afkomstig uit Colombia
en geadopteerd. Aan verschillende
hoofdredacteuren werd gevraagd of
zij een dergelijke reportage konden
toezeggen. Een kerstkonijn koos uiteindelijk
(met de hulp van Paul de
Leeuw) voor Strijdkreet, het magazine
van het Leger des Heils. Ook
in een ander blad zal een reportage
over de beide dames verschijnen.
Leny wil graag weten wat er in
de kledingzakken zit die de afdeling
ReShare van het Leger ophaalt.
Kapitein Robert Paul Fennema, ope-
rationeel directeur, nodigde haar uit
om een keer met een vrachtwagen
mee te rijden als de kleding wordt
ingezameld. Ook mag zij helpen
sorteren in het centrale magazijn
in Oosterhout. Na het overlijden
van majoor Bosshardt zegde Paul
de Leeuw toe elk jaar met Kerst iets
te doen om de herinnering aan deze
unieke heilsofficier levend te houden.
Met het uitbrengen van de cd
Het wordt winter en deze uitzending
komt hij zijn belofte na.
Opening beursdag Amsterdam
Op 23 december opende envoy Harm Slomp RA, financieel
secretaris van het Leger des Heils in Nederland
en Tsjechië, de Amsterdamse beurs. Gadegeslagen
door mevrouw Alice Jentink, head of communications
en de heer Hendrik Koppe, director market services
van Euronext Amsterdam en de hoofdredacteur van
Strijdkreet, de heer Ruud Tinga, luidde de gongslag om
precies negen uur het begin in van een nieuwe dag van
Beursplein 5. Na het tekenen van het gastenboek vertelden
de Leger des Heils-medewerkers uitgebreid over
het werk van de organisatie die in 120 landen actief is.

Om een voorbeeld te
noemen: een chirurg
heeft een gecompliceerde
operatie verricht. Als
de patiënt uit de narcose
is bijgekomen, zegt de arts
tegen de geopereerde: “Wij
hebben alles gedaan wat we
konden. Voor de rest moeten
wij maar hopen.” Het is
eigenlijk een uitdrukking van
menselijke machteloosheid
en afhankelijkheid. We proberen
er onszelf moed mee
in te spreken. Wij doen alsof
wij denken dat het goed zal
gaan, maar weten ondertussen
heel goed dat precies
het tegenovergestelde kan
gebeuren. Onze hoop blijkt
soms dode hoop te zijn.
Ook de discipel Petrus is aanvankelijk
een mens met dode
hoop. Eerst had hij zich voorgehouden:
we zullen er maar
het beste van hopen. Hij had
verwacht dat Jezus de gehate
Geloof t of niet
Levende hoop
Wij gebruiken nog wel eens de uitdrukking:
“We zullen er maar het beste van hopen.”
'
Romeinse bezetter zou verdrijven
en het koningschap
over Israël zou herstellen en
dat zijn leerlingen belangrijke
posten binnen het bestuur
zouden krijgen. Met de feestelijke
intocht van Jezus in
Jeruzalem had het er even
op geleken. Maar dan moet
Petrus de ene na de andere
teleurstelling incasseren.
Jezus wordt gevangen genomen
en tot de kruisdood veroordeeld
onder stadhouder
Pilatus. Petrus moet toezien
hoe Jezus lijdt en sterft en
tenslotte uitroept: “Het is
volbracht”. Petrus’ hoop is
op wrede wijze de bodem
ingeslagen.
Als Petrus zijn brief schrijft
is hij het station van de wanhoop
gepasseerd. Hij is een
mens geworden met nieuwe
visie, vol kracht en energie
om de boodschap van Gods
liefde in Jezus Christus te
verkondigen. Wat is er toch
met Petrus gebeurd?
Hij zegt ‘wedergeboren te
zijn tot een levende hoop.’
Zoals een natuurlijke
geboorte nieuw leven betekent,
zo betekent wedergeboorte
een vernieuwing van
het geestelijk leven. Petrus’
wanhoop had plaats gemaakt
voor hoop.
Hoop die gebaseerd is op
de opstanding van Jezus
Christus uit de dood. Petrus
mocht de opgestane Heiland
persoonlijk ontmoeten. Hij
heeft ervaren: Jezus' dood is
niet het einde. De Heiland
is nog steeds de liefdevolle
en trouwe die Hij altijd is
geweest; Hij zal zijn werk op
een andere wijze voortzetten.
Petrus mocht delen in
de kracht van de opstanding
van Christus uit de dood, in
de zekerheid dat zijn hoop
geen ijdele hoop is, maar dat
het Koninkrijk van vrede en
gerechtigheid eens ten volle
zichtbaar zal worden.
Simon van der Vlugt
‘Geloofd zij de God en
Vader van onze Here Jezus
Christus, die ons naar zijn
grote barmhartigheid door
de opstanding van Christus
uit de doden heeft doen
wedergeboren worden tot
een levende hoop.'
(1 Petrus 1:3 -
NBG-vertaling 1951)
De Bijbel is niet zomaar een
boek uit het verleden. Het
vertelt ons van Gods zorg
en liefde, maar ook hoe we
als mensen met elkaar om
kunnen gaan.
SK nummer 1-2009 7

SK nummer 1-2009
8
Twee jaar lang heeft het Leger de
Harbourlight gebruikt als opvangplaats
voor dak- en thuislozen. In
die periode is er gebouwd aan de
'Nieuwbouw', die volgens majoor
drs. Germen Stoffers, directeur
Fondsenwerving genereert
geld voor extra zorg
Hospice Rozenheuvel in Rozendaal bij Arnhem is een van de
instellingen van het Leger des Heils waarvoor de afdeling
Fondsenwerving & Marketing actief is. In deze oude villa geeft
het Leger palliatieve zorg. De medische zorg, ofwel de handen
aan het bed, wordt betaald door de AWBZ, maar het gebouw had
een opknapbeurt nodig. Met geld uit een vermogensfonds is een
vleugel aangebouwd en zijn de kamers en sanitaire voorzieningen
gemoderniseerd.
Dukdalf: Nieuw Woonzorgcentrum in Rotterdam
Een plek om aan te meren
Het voormalige Zonnebloemschip
Harbourlight heeft zijn ligplaats in de
Coolhaven in Rotterdam inmiddels
verlaten. Op 18 november werd de
nieuwbouw van het woonzorgcentrum
in Rotterdam geopend. De naam kan
haast niet toepasselijker, Dukdalf.
Zorgmanager Joke Wisseborn legt uit dat de medewerkers en vrijwilligers
niet alleen goede medische zorg willen geven. “We willen de bewoners en
hun familie de mogelijkheid geven om op een waardige manier afscheid te
nemen.” Ze is ook erg blij met de mogelijkheid die er door giften is om extra
aanpassingen te maken. “Na de verbouwing hebben we zeven eenpersoonskamers.
Nu kan iedereen een eigen kamer krijgen en dat is in de laatste
fase van het leven erg belangrijk. Doordat het een oud gebouw is, vraagt
het veel onderhoud en een deel van de villa wil ze graag in de oude staat
houden. “Het is zo’n verademing voor de mensen als ze hier komen uit het
steriele ziekenhuis. De houten lambrisering, de statige trap en kroonluchter
in de hal geven een heel andere sfeer. Na het overlijden, krijgen we van de
nabestaanden regelmatig complimenten over de wijze en de liefde waarmee
we met de zieke en zijn/haar familie zijn omgegaan.” Volgens haar kan deze
zorg gegeven worden omdat er naast het vaste personeel een grote groep
vrijwilligers is die tijd geeft aan de patiënten van het hospice.
van het Maatschappelijk Centrum
Rotterdam (MCR), met recht bijzonder
mag worden genoemd.
Aan de opening gaat een officiële
dienst vooraf waarin majoor Stoffers
uitlegt dat Dukdalf geen internaat
of maatschappelijk centrum is. Het
is meer dan dat. Een woonzorgcentrum.
“Naast de opvang en observatie
voor dak- en thuislozen, hebben
we een afdeling Meerzorg, een
Short Stay afdeling voor zieken uit
de laagdrempelige opvang en een
verpleeghuisvoorziening voor dak-
en thuislozen.”
Het laatste is ontstaan in samenwerking
met Laurens Wonen Diensten
en Zorg.” Stoffers vertelt dat de
ervaring heeft geleerd dat oudere
(voormalig) dak- en thuislozen die
verpleeghuiszorg nodig hebben,
vaak niet kunnen wennen in de
reguliere verpleeghuizen. “Als Leger
des Heils kennen we deze mensen
en Laurens Antonius Binnenweg
is verantwoordelijk voor de medische
zorg.” De ‘Nieuwbouw’ zoals
het project de hele bouwperiode is
genoemd, heeft alle noodzakelijke
opvangmogelijkheden in zich. “Ik
ben een blij mens, met een heleboel
blije mensen om me heen. Ik
hoop en wens dat we in dit nieuwe
gebouw de doelstelling van het Leger
des Heils gestalte kunnen geven. Het
gaat erom dat we ‘mensen helpen
om volledig mens te zijn’, zoals de
Bijbel ons leert. ‘Mens te zijn zoals
God heeft bedoelt’”, zo besluit de
directeur.
Tijdens de bijeenkomst spreken ook
diverse anderen de aanwezigen toe.
Joop van Leeuwen, voorzitter van de
cliëntenraad spreekt de hoop uit dat
de nieuwbouw een plek zal zijn waar
mensen even kunnen ‘aanmeren’ om
tot rust te komen. Directeur van de
Stichting Leger des Heils Welzijns-
en Gezondheidszorg, mevrouw
lt.-kolonel dr. Ine Voorham staat in
haar toespraak nog even stil bij de
sloop van het oude gebouw (“dat
lijkt gisteren”) en voorzitter van
Laurens Wonen, Diensten en Zorg,
de heer Marcel van Woensel en de

Speeltoestellen
In Hotel en Congrescentrum
Belmont van het Leger des Heils
worden regelmatig zogenaamde
sociale vakanties gehouden.
Gezinnen met kinderen kunnen dan
een week vakantie vieren, waar ze
door hun lage inkomen anders niet
aan toekomen. Voor kinderen is veilig
en onbezorgd kunnen spelen een
belangrijk onderdeel van de vakantie.
Hiervoor zijn speeltoestellen een
leuke hulp, maar niet direct onderdeel
van de zorg, dus worden die
niet gesubsidieerd. Voor Belmont,
maar ook voor de Rosaburgh, een
opvanghuis voor vrouwen met kinderen
in Amsterdam, zijn met geld
van giften verschillende speeltoestellen
aangeschaft.
directeur Eric Strating zijn blij met
de samenwerking en de mogelijkheden
die deze oplevert. Strating
refereert daarbij aan een tekst uit
de Bijbel, waarin Jezus tegen zijn
toehoorders zegt: “Wanneer u een
maaltijd aanbiedt of een feestmaal
geeft, vraag dan niet uw vrienden,
uw broers, uw verwanten of uw rijke
buren, in de verwachting dat zij u op
hun beurt zullen uitnodigen om iets
terug te doen. Wanneer u mensen
ontvangt, nodig dan armen, kreupelen,
verlamden en blinden uit.“
Laurens-directeur Marcel van
Woensel en majoor Germen Stoffers
trekken samen een gordijn open van
waarachter de naam Dukdalf tevoorschijn
komt, waarna lt.-kolonel Ine
Voorham en wethouder Jantine
Kriens (volksgezondheid, welzijn en
maatschappelijk opvang) het kunstwerk
onthullen dat gemaakt is door
kunstenares Inez Smit. Een werk dat
ze samen met vrouwen en kinderen
uit een van de opvangvoorzieningen
van het MCR maakte. Aan commandant
Roy Frans was het daarna
de taak een heuse dukdalf te onthullen
en het centrum definitief voor
geopend te verklaren.
Binnen vertellen medewerkers en
Angola
Ook voor projecten in het buitenland moeten fondsen worden geworven. In Angola worden
latrines, putten en bronnen gebouwd en wordt gezorgd dat de bevolking zelf deze voorzieningen
kan onderhouden. Met het waterproject van het Leger des Heils worden vierduizend
vluchtelingen geholpen die zich in een onherbergzaam deel van Angola mogen vestigen. Er
wordt voorlichting gegeven over hoe water gerelateerde ziektes kunnen worden voorkomen.
Hiervoor zijn geen overheidssubsidies beschikbaar.
Sponsoring
De afdeling Fondsenwerving &
Marketing houdt zich niet alleen
bezig met het inzamelen van financiële
giften of vermogensfondsen.
Ook op andere manieren probeert
het Leger des Heils iets extra te doen
voor de cliënten die de zorg van het
Leger nodig hebben. Zo heeft het
Leger des Heils 5700 Nijntjes ontvangen,
die aan kinderen van cliënten
van de Stichting Leger des Heils
Welzijns- en Gezondheidszorg en
via de korpsen (kerkelijke gemeenten)
zijn uitgedeeld. Een andere
vorm van sponsoring is de financiering
van verschillende festiviteiten,
met name in december. Via de afdeling
Fondsenwerving & Marketing
cliënten graag het een en ander over
het nieuwe centrum. Zo komen de
genodigden te weten dat op de eerste
twee etages de afdelingen Opvang en
Observatie en Voortraject te vinden
zijn. Hier woont Rob van der Vlies.
Dat hij Feyenoordsupporter is, is niet
alleen te zien aan het shirt voor zijn
raam, maar ook aan de grote vlag
boven zijn bed. Hij toont vol trots
zijn kamer en vertelt hoe goed hij het
heeft. Rob heeft twintig jaar geleden
ook al eens gebruikgemaakt van de
opvang van het Leger des Heils. “Dat
heeft toen wel lang geduurd, maar
toen ik alles weer voor mekaar had,
is het wel twaalf jaar goed gegaan.”
Hij is ervan overtuigd dat hij het
uiteindelijk gaat redden. “Dat komt
ook door de goede begeleiding die
ik hier krijg.” Op de derde etage
bevinden zich de spreekkamers van
verpleegkundigen, fysiotherapie en
andere hulpverleners en de afdeling
Meerzorg en tot slot op vier
en vijf de verpleeghuisvoorziening.
Elke etage heeft zijn eigen woonkamer
met keukenvoorziening, met
uitzicht op de haven. Op de begane
grond laat de pastoraal werker
majoor Truida Peereboom de stilteruimte
zien. “Dit is een lang gekoes-
is onder andere een Sinterklaasfeest
voor zeventig kinderen betaald. Start
People heeft hiervoor alle cadeaus
gekocht en gezorgd voor Zwarte
Pieten. Een kerstdiner voor tweehonderd
cliënten is bijvoorbeeld
gesponsord door PDX Catering.
Attie van Wagtendonk
terde wens”, vertelt ze. “Hier kunnen
de bewoners zich terugtrekken voor
gebed, meditatie en eventueel kan
ik hier ook gesprekken met hen
voeren.” Voor zover ze weet, is dit
het eerste centrum binnen de maatschappelijke
opvang van het Leger
des Heils dat zo’n ruimte heeft. In
de komende tijd gaat de majoor
door middel van zogenoemde ‘openhuis’-momenten
deze ruimte onder
de aandacht van de bewoners brengen.
“Het is niet alleen een plek
voor hen die het christelijk geloof
aanhangen. Natuurlijk is mijn basis
wel mijn geloof in Christus, maar
de mensen moeten hun eigen keuze
kunnen maken.”
Attie van Wagtendonk
SK nummer 1-2009 9

SK nummer 1-2009
10
Allerlei
Tentoonstelling
Moeders Mooiste
Het natuurmuseum Nijmegen organiseert
vanaf 18 januari de tentoonstelling
Moeders Mooiste. Het
is een expositie over de variatie in
uiterlijk bij mens en dier. De vormenrijkdom
die dit oplevert, wordt
op speelse wijze in beeld gebracht
en dan vooral die bij dieren. Aan
de hand van sprookjes worden wel
zeventig dieren met een vreemd
uiterlijk getoond. Voor jong en oud
zijn er spelletjes die vorm en functie
van dieren toelichten. Zo krijgen
bezoekers de kans diverse staarten
op de juiste manier te monteren.
Moeders Mooiste duurt tot en met
30 augustus.
Openingstijden:
ma t/m vrij van 10.00 tot 17.00 uur.
Zon- en feestdagen van 13.00 tot
17.00 uur.
Entree:
volwassenen €3,-, kinderen en
vijfenzestigplussers €1,50.
Voor meer informatie:
www.natuurmuseum.nl
Telefoonnummer: 024 - 329 70 70
Klassieke muziek
Midzomernachtsdroom
Het Noord Nederlands Orkest
voert binnenkort de complete
Midzomernachtsdroom van Felix
Mendelssohn-Bartoldy uit. De
muziek die hij bij het stuk van
William Shakespeare schreef, wordt
tegenwoordig wel als filmmuziek
‘avant la lettre’ betiteld. Mendelssohn
schildert in de muziek op kleurrijke
Elke verrassing is een begin. Elk begin is een verrassing.
wijze de intriges
en misverstanden
tussen de
vier geliefden,
de magische
elfenwereld en
de potsierlijke
handwerkslieden. Het verhaal wordt
verteld door de Vlaamse acteur en
regisseur Charles Cornette en Hilde
Uitterlinden. Naast deze muziek
speelt het orkest nog de opgewekte
vijfde symfonie van Franz
Schubert die sterk geïnspireerd is
door Mozart.
Noord Nederlands Orkest
Dirigent: Jan Willem de Vriend
Sopraan: Marije van Stralen
Mezzosopraan: Xenia Meijer
Vertellers: Charles Cornette en
Hilde Uitterlinden
Koor: Vrouwenkoor van het Noord
Nederlands Concertkoor
Speellijst januari 2009
22 Groningen - De Oosterpoort
23 Sneek - Martinikerk
24 Leeuwarden - De Harmonie
Voor meer informatie: www.nno.nu
Danstheater
Nesjomme
Het Internationaal Danstheater is
nog tot en met 26 mei op tournee
met de voorstelling Nesjomme, dans
rond klezmer en kippensoep. Een
reis die u meevoert via show- en
tapdans van Broadway naar ingetogen
dansen uit Odessa en van lyrische
muziek uit Jemen naar moderne
dansvormen uit Jeruzalem.
Zangeres en actrice Heddy Lester
speelt in de voorstelling een cen-
trale rol. Zij is de Jiddische memme
die het publiek met zang, dans en
humor meeneemt door haar herinneringen.
Speellijst
De voorstelling is van 15 tot en met
31 januari te zien in:
Amersfoort, Baarn, Hoorn, Den
Haag, Eindhoven, Amstelveen,
Kerkrade en Sittard. Kijk voor de
complete speellijst en voor meer
informatie op www.intdanstheater.nl
of bel met 020 - 623 91 12.
Vakantiebeurs
Met de donkere koude dagen nog
niet helemaal achter ons verlangen
we al vroeg in het jaar naar de
zomervakantie. Daarom bezoeken
veel Nederlanders in januari graag
de jaarlijkse Vakantiebeurs om inspiratie
op te doen voor de zomer. Dit
jaar wordt de beurs gehouden van
14 t/m 18 januari in de Jaarbeurs
in Utrecht en is Cuba het gastland
op de beurs. Op de Vakantiebeurs
hoort, ruikt, ziet en ervaart u het
complete reisaanbod van meer dan
150 landen.
Jaarbeurs Utrecht
Openingstijden:
van 10.00 tot 18.00 uur. Vrijdag 18
januari van 10.00 tot 21.00 uur.
Informatie: www.vakantiebeurs.nl

Oplossing puzzel SK 23:
Patroklus
Oplossing puzzel SK 24:
Hoeveel te meer zal jullie vader in
de hemel dan het goede geven aan
wie Hem daarom vragen.
Boekbespreking
Gids voor zielenrust
Er was eens een wijze monnik die
in een klooster op de Agnietenberg
in Zwolle woonde en die zijn novicen
(jonge mannen die toe wilden
treden tot het klooster) lessen gaf
over hoe te leven. Zijn naam was
Thomas van Kempen of Thomas
á Kempis (ca. 1380-1472). Zijn De
navolging van Christus is door de
eeuwen heen een klassieker geworden
waar velen hun levenslessen uit
hebben gehaald. De oorspronkelijke
tekst is niet altijd even gemakkelijk
om te doorgronden.
Docent Mink
de Vries ‘hertaalde’
de Navolging daarom
voor jongeren
in wat hij noemt
‘jonge taal’. Het
resultaat is een
boek waarin de
lezer een karakterschetsvoorgehouden
krijgt
over hoe te leven met een zekere
zielenrust. Voor wie door het vele
‘moeten’ heen durft te kijken, gaat
er een wereld open waarin rust,
wijsheid en een zorgvuldige omgang
met de ander centraal staan. Kortom
een gids die vertelt hoe een beter
mens te worden.
Reinard van der Aa
In het Blikmuseum
Paastentoonstelling
Vierduizend blikken zijn er te
bezichtigen in het Zeeuwse
Renesse. Bij voorbeeld blikken die
uitgegeven zijn naar aanleiding van
een belangrijke gebeurtenis zoals de
eerste vlucht van de Uiver in 1934
of de eerste maanlanding in 1969.
Het oudste blik in het museum dat
de naam De Blikvanger
draagt, stamt uit 1840.
Van 18 januari t/m 13
april organiseert het
museum een paastentoonstelling
waarin o.a.
versierde eieren, een
Actief
FlevoOnice
In Flevoland is ruim vijftig hectare
klei omgeploegd en heringericht
tot een multifunctioneel vrijetijdscomplex
van wereldformaat. In de
zomer geschikt voor allerlei lange
afstandssporten en in de winter een
vijf kilometer lange ijsbaan met de
toepasselijke naam FlevOnice.
Ook in de lente, zomer en herfst is
FlevOnice open voor sport en ontspanning.
Op de vijf kilometer lange
asfaltbaan, die dwars door het landschap
gaat, kunnen allerlei bekende
en onbekende lange afstandssporten
worden beoefend. Ongehinderd
door verkeer, kruispunten en drempels.
En greep uit de mogelijkheden:
skeeleren; steppen; skiken, trikken;
radiozeilen; blokarten en nog veel
meer.
FlevOnice is als lokatie uitstekend
geschikt voor het verrijden van
De navolging van Christus
in jonge taal
Auteur: Thomas á Kempis
Hertaling: Mink de Vries
Uitgeverij: Katholieke Bijbelstichting
Paperback, 400 bladzijden
Prijs: € 15,50
ISBN 978 906173 1306
boom met Jip en Janneke - eieren en
een mooie versierde Paastafel met
een blikken servies te zien zijn.
Blikmuseum De Blikvanger
Capelweg 18
4325BT Renesse
Telefoon: 0111 - 46 17 94
Openingstijden:
dinsdag van 10.00 tot
12.00 uur en op woensdag
van 14.00 uur
tot 17.00 uur. Andere
dagen zijn op afspraak
mogelijk.
www.blikmuseum.nl
wedstrijden, toerritten, rally’s en
vele andere doeleinden.
Ook kunnen er van allerlei leuke
arrangementen worden geboekt.
FlevOnice
Strandgaperweg 20
8256 PZ Biddinghuizen
telefoon: 0321 - 32 84 80
Voor meer informatie:
www.flevonice.nl
De winnaars van de puzzels uit SK 22 en 23 zijn:
S.A.M. van Swinderen, Zwanenburg, W.J. van Stempvoort, Doorn
Als je spreekt,
moeten je woorden beter
zijn dan je zwijgen.
Rijstvermicelli
met rundvlees en kousenband
Nodig:
175 gram biefstuk, 125 gram rijstvermicelli,
175 gram kousenband, 1 eetlepel arachide-olie,
1 teentje knoflook uitgeperst, 1/ 2 theelepel fijngeraspte
verse gember, 50 milliliter runderbouillon
zout naar smaak, 1 eetlepel lichte sojasaus
chili-olie, naar keuze
Bereiding:
Week de rijstvermicelli tien minuten in een grote
kom koud water en giet hem af. Snijd het vlees in
dunne reepjes. Haal de bonen af en snijd ze in stukken
van vijf centimeter. Verhit de olie in een wok en
roerbak de bonen (kousenband). Haal ze uit de pan.
Doe het knoflook, de gember en het rundvlees in
de wok en roerbak ze tot het vlees van kleur verandert;
voeg dan bouillon, zout en sojasaus toe.
Doe de rijstvermicelli erbij en schep hem om tot hij
goed is doorgewarmd. Dek hem af en kook hem
drie minuten op laag vuur. Voeg de bonen weer toe
en schep een minuut door de andere ingrediënten.
Serveer het gerecht direct en geef de chili-olie er
apart bij zodat iedereen deze er naar smaak over
kan sprenkelen.
Allerlei
SK nummer 1-2008 11
✁Recept

SK nummer 1-2009
12
De mensen van de Reeperbahn Bruno's bedankje
Uwe Heimowski is pastor, docent en schrijver. In de jaren tachtig
van de vorige eeuw werkte hij als heilssoldaat op de ‘wallen’ van
Hamburg, de Reeperbahn en omgeving. Enkele van de meest
markante verhalen uit die tijd staan in het in 2005 verschenen boek
‘Bruno’s Dankeschön’, waarvan wij een aantal publiceren.
Het liep tegen tien uur ’s
avonds. Ik had dienst in De
Adempauze, een alcohol-
en rookvrij koffiehuis dat het Leger
des Heils in St. Pauli als een soort
alternatieve kroeg had opgezet. Het
was er rustig die avond.
“Uwe, kom even met me mee naar
buiten.” Bruno, de man die me riep,
zocht mijn blik. Met zijn kleine,
loensende ogen die zijn gezicht een
wat listige uitstraling gaven, keek
hij me vol verwachting aan. Kleine
sterretjes lichtten op in de blauwgrijze
pupillen. Een helder en vrolijk
vuurwerk dat meestal betekende
dat hij weer iets in de zin had.
Waren er alleen maar die ogen
geweest en niet dat bleke gezicht
waarin ze boven de zware wallen
stonden. Een van de sporen die de
tijd in zijn gezicht had achtergelaten.
Niet de dunne, zorgvuldig
achterovergekamde witte haren die
tot aan zijn nek reikten en die netjes
achter de iets afstaande oren waren
gelegd. Niet de sterke muskusgeur
van de merkloze aftershave die je
zo vaak bij oudere mannen ruikt
en die me, telkens als ik het ruik,
aan iemand uit mijn verleden doet
denken, alleen weet ik niet aan
wie. Mijn opa, een oom, mijn oude
buurman misschien? Als het alleen
die lachende ogen waren geweest
die mij met hun blik vasthielden,
dan had ik vast geloofd dat ik met
een jonge knaap te maken had
en niet met een man van over de
zestig.
Een beetje verlegen trok Bruno zijn
uit grof gewoven wollen colbertjasje
recht. Met zijn beide handen pakte
hij het revers en met één, twee,
drie korte rukken zat het goed. Hij
controleerde broek en schoenen en
zag dat het goed was. Licht gebukt
en met een wat trekkend been, liep
hij door de lange pijpenla die De
Adempauze is, naar buiten en liep
zonder om te kijken de Talstrasse
(een zijstraat van de Reeperbahn)
op en ik volgde hem aarzelend.
Bruno stond voor het pand naast
het Leger des Heils-koffiehuis dicht
met zijn neus op de spaarzaam
verlichte etalage gedrukt. Hij ging
met zijn vinger langzaam over de
etalageruit en probeerde stokkend
en op zachte toon te lezen wat er
stond. Het was de Sun Bar, een
nachtclub. Ik bleef in de deur van
De Adempauze staan, een schaduwlengte
van hem vandaan. Hij
wenkte me. “Weet je, ik zie toch zo
slecht.” Bruno loenste vanuit zijn
ooghoeken naar me, wreef met de
knokkels van zijn handen in zijn
ogen en knipperde, ondertussen
zijn oogleden overdreven dichtknijpend,
om toch vooral zijn slechte
zicht te markeren. Nam hij me beet
of zag ik toch onzekerheid in zijn
blik? Hij wist dat zijn belangstelling
voor het etablissement mij niet echt
kon behagen. “Wil je me helpen?”
Hij wenkte me om nog dichter bij
hem te komen staan. De agressieve
aftershavegeur prikkelde mijn neus.
Met zijn nicotinegele wijsvinger
wees hij op de drankkaart die, verlicht
door een oude en smerige tlbuis,
in de etalage hing. “Wil je eens
op de prijslijst kijken?”, zei hij “het is
zo klein geschreven dat ik het niet
lezen kan en het is ook nog eens
verbleekt.” Ik keek en inderdaad,
de inkt was uitgelopen en de met
de hand geschreven prijzen waren
amper nog te lezen. Bruno keek
me aan en hield zijn hoofd daarbij
een beetje scheef zodat hij nog iets
listiger leek en vroeg: “Hoeveel kost
hier een glas bier?” ”Oef, een glas
bier. Hij vraagt naar een glas bier.”
Ik stond perplex. Wat wilde Bruno
met de prijslijst van uitgerekend
deze tent? Het was wel de laatste
vraag die ik van hem had verwacht
en waarom stelde hij hem aan mij?
Hij wist toch dat ik, evenals alle
andere heilssoldaten, geen alcohol
dronk? En sowieso; wat wilde hij
met een glas bier?
Bruno had gedronken. En niet weinig,
maar jarenlang en met liters
tegelijk. Als jongere had hij weekenden
doorgehaald en met steeds
korter wordende afstanden tussen
de dagen. Zijn alcoholprobleem
had hem wat kleinere straffen en
op het laatst zelfs een lange gevangenisstraf
opgeleverd. Bruno was de
maatschappelijke ladder stap voor
stap langzaam maar zeker afgedaald.
Eerst verloor hij zijn baan. In
het begin als hij ’s avonds in de kroeg
zat en ’s morgens met een kater zijn
bed niet uit kon komen, kreeg hij
van de huisarts nog een briefje met
daarop de diagnose ‘maagklachten’
of ‘migraine’. Later bleef hij zomaar
weg van zijn werk en stond daarna
al snel op straat. Daarna werd hij
uit zijn woning gezet. Geen werk
betekende geen inkomen waardoor
de, met de maand oplopende huurachterstand,
onbetaalbaar werd.
Zijn meubelen werden in beslag
genomen en verkocht en Bruno
kon gaan. Als laatste kreeg hij ook
nog eens ruzie met vrienden die
hem onderdak hadden gegeven en
voordat hij het wist vond hij zichzelf
terug slapend op het spreekwoordelijke
bankje in het park. De
perioden waarin Bruno nuchter
was, werden zeldzamer. Wat vroeger
nog uitspattingen waren, was
nu gewoonte geworden. Hij sloot
zich bij andere alcoholverslaafde
daklozen aan en dronk met hen
van ’s morgens vroeg tot ’s avonds
laat. De goedkope rode wijn mengden
ze met gist, suiker en slaaptabletten.
Een explosief mengsel.
De zware dagelijkse dronk had een
verwoestende uitwerking. Bruno
begon er steeds slechter uit te zien
en van binnen zat hij letterlijk op
slot. Hij was niet aanspreekbaar en
sprak steeds onsamenhangender.
Hij waste zich niet, verwaarloosde
zich, droeg wekenlang dezelfde kleren.
Een paar weken geleden kon
een van Bruno’s ‘vrienden’ het niet
meer aanzien en kwam hij naar het

Leger des Heils waar hij zelf ook
een regelmatige gast was. Ik was
de eerste die hij tegenkwam en die
naar Bruno’s labiele gezondheidstoestand
informeerde. Hij haalde
me over om Bruno te bezoeken
en hem te overreden om zich eens
stevig onder handen te laten nemen
en in bad te gaan. Bruno wilde
aanvankelijk niet. Al mijn anders
zo succesvolle overredingskunsten
faalden. Uiteindelijk lukte het
echter en verscheen Bruno op de
afgesproken tijd op de afgesproken
plaats. Beiden voelden we ons ongemakkelijk,
maar toen hij eenmaal in
bad zat, liet hij het zich gevallen.
Het was een zware klus. Zijn rug
wassen was een pijnlijke aangelegenheid.
Ik moest zelfs stoppen
toen de huid losliet en het begon
te bloeden. Ook bij het nagelknippen
verbeet Bruno zich van de
pijn. Na deze martelgang mocht
hij schone kleren uitzoeken in onze
kledingwinkel. Hij koos een wollen
kostuum. Toen hij gewassen en in
schone kleren weer buiten stond,
straalde hij alsof het bad hem tot in
zijn ziel gereinigd had.
En daar stonden we dan, ’s avonds
laat op de stoep aan de Talstrasse
voor wat zich het best laat omschrijven
als een halfdonker hol en vroeg
Bruno me naar de prijs van een
glas bier.
Had hij zich misschien ongemakkelijk
gevoeld door het bad dat ik
hem had gegeven? Nee, zo stak
hij niet in elkaar. Bovendien had
hij daarna gestraald als een kind
onder de kerstboom. Nee, dat was
niet gespeeld. Waar kwam trouwens
die genoeglijke lach om zijn
mond ineens vandaan? Ik begreep
er niets van. “Zeg het nou eens”,
vroeg Bruno ongeduldig en trok me
aan mijn arm. “Wat kost hier nou
een glas bier?” Ik bestudeerde de
prijslijst: ”Vijf mark”
Mijn antwoord was machinaal en
ik was tegelijkertijd geïrriteerd over
het feit dat ik antwoord gegeven
had. “Zeg eens”, zei Bruno “als je
naar je vriendin in Zuid-Duitsland
belt, dan is dat best duur, of niet
soms?” “Hoe komt hij nu van bier op
mijn vriendin?”, dacht ik. Wat heeft
de prijslijst van de Sun Bar met
mijn telefoonrekening te maken?
Het boek met de Zeven Zegels
stond hier als mens verkleed voor
me. “Dat is best duur, toch?”, zei
hij indringend. “Ja, dat kun je wel
zeggen”, antwoordde ik geïrriteerd.
Bruno keek me medelijdend aan.
“Dat kun je je van je zakgeld dat je
van het Leger des Heils krijgt, zeker
niet zo vaak veroorloven?” “Nee”,
antwoordde ik aarzelend, “niet zo
vaak.” Het was een moment heel
erg stil. “Wel, dan is het misschien
beter”, zei hij op vastberaden toon
“dat je haar belt in plaats van dat
ik een glas bier drink.” Bliksemsnel
verdween zijn rechterhand in de
rechterzak van zijn colbert en viste
er iets uit terwijl hij met zijn linkerhand
mijn pols pakte en mijn
hand met de opening naar boven
draaide. Zo snel, dat het voelde
alsof hij mij bijna niet aanraakte,
legde hij iets ronds en hards in mijn
hand en drukte hem dicht. Een
moment lang hield hij mijn hand
vast. Een vluchtige blik, een knipoog
en weg was Bruno, verdwenen
in De Adempauze. Ik stond daar,
in het oranje neonlicht van de Sun
Bar. Sprakeloos, als aan de grond
genageld met bonzend hart en in
mijn hand een vijf mark munt.
SK nummer 1-2009
13

SK nummer 1-2008
14
Alleskids?
Lees: 1 Koningen 18
Heb jij wel eens meegedaan
aan een wedstrijd, waarvan
je bijna zeker wist dat je
die zou winnen? Is het dan
ook wel eens gebeurd dat
je toch verloren hebt? Je
was vast heel teleurgesteld.
Misschien dat je vader of
moeder je troostte met de
woorden: “Volgende keer
beter!”
Het bijbelverhaal gaat ook
over een wedstrijd. Alleen
voor deze wedstrijd zou
er geen ‘volgende keer’
zijn. Elia, een boodschapper
van God, organiseerde
de wedstrijd en was er van
overtuigd dat hij zou winnen.
Hij hoefde er niet voor
te trainen, zoals hardlopers
of schaatsers doen als ze
een wedstrijd willen winnen.
Door deze wedstrijd zou
vast komen te staan wie de
enige, echte god is. Het gaat
tussen de God van Israël
en Baäl, de god die door
koning Achab en zijn priesters
wordt aanbeden. Elia
gelooft in de God van Israël
en hij weet zeker dat hij zal
winnen, want God Zelf heeft
hem opgedragen om naar
de koning te gaan en de
wedstrijd te organiseren. Hij
vraagt de koning om iedereen
bij elkaar te roepen op
de berg Karmel.
Het is druk die dag op de
Karmel. Veel inwoners van
het land zijn gekomen en
natuurlijk ook de priesters
en de koning. De priesters
van Baäl mogen beginnen.
Ze leggen grote rotsblokken
op een hoop.
Daarop komt een stapel
hout en dan op iedere stapel
een dode stier. Door de
stier te verbranden, geven
ze hem aan Baäl, ‘offeren’
heet dat. Alleen mogen ze
deze keer niet zelf het vuur
aansteken, dat moet hun
god Baäl doen.
De Baälpriesters beginnen ’s
morgens vroeg al te roepen
en te zingen. Als er niets
gebeurt, gaan ze ook nog
dansen en verwonden ze
zich zelfs met messen om
maar de aandacht te krijgen
van Baäl. Maar er gebeurt
helemaal niets.
Elia de profeet
Verbazingwekkende kracht
Koning Achab bij Elia
Daar ben je,
herrieschopper
Er kan maar één
God zijn, laten we
kijken wie dat is
Ga naar huis,
voordat het regent
Jullie bidden tot Baäl
en ik tot God
Tegen de avond is Elia aan
de beurt. Hij legt twaalf
stenen bij elkaar en daarop
het hout en de stier, net
als de Baälpriesters hebben
gedaan. Hij weet zo zeker
dat God het vuur zal aansteken,
dat hij het hout zelfs nat
maakt. Dan vraagt hij aan
God om te bewijzen dat Hij
echt bestaat. Op hetzelfde
moment komt er vuur uit de
hemel. Zo fel, dat niet alleen
Als u naar God had
geluisterd, zou dit
niet gebeurd zijn
Degene die vuur stuurt, is
de enige God
De Heer is God! De God van Israël
Het had jaren niet geregend,
nu liet God het regenen
het hout gaat branden, maar
dat de stier en het hout helemaal
verkolen en de grote
stenen uit elkaar vallen.
Alle mensen die het zien,
beginnen te juichen en te
roepen: “De HEER is God,
de HEER is God!” Er is niemand
meer die twijfelt aan
het bestaan van de enige
echte God, de God van
Israël. Geloven jullie dat
ook?
Uit: Kids Alive, Justin Reeves/Roy Mitchell

© Van Besouw Productions, Heerlen
Bijbelleesrooster
Woordzoeker
Colofon MAGAZINE VAN HET LEGER DES HEILS
Stichter: William Booth
Internationaal leider:
generaal Shaw Clifton
Landelijk leider Nederland:
commissioner Roy Frans
Hoofdredacteur: Ruud Tinga
ISSN 0167-1006
ADRESSEN
Internationaal Hoofdkwartier:
P.O. Box 249
London EC4P 4EP, England
Nationaal Hoofdkwartier:
Spoordreef 10, 1315 GN Almere
Telefoon (036) 539 81 11
Postgiro 120120
za
zo
ma
di
wo
do
vr
za
zo
ma
di
wo
do
vr
Genesis 50:15-26
Jona 1
1 Johannes 1:1-10
1 Johannes 2:1-11
1 Johannes 2:12-17
1 Johannes 2:18-29
1 Johannes 3:1-10
1 Johannes 3:11-24
Marcus 1:1-15
Jona 2
1 Johannes 4:1-10
1 Johannes 4:11-21
1 Johannes 5:1-12
1 Johannes 5:13-21
Internet adres: www.legerdesheils.nl
E-mail adres:
redactie@legerdesheils.nl
REDACTIE
• Majoor mw. Attie van
Wagtendonk-Slagter
• Jurjen Sietsema
FOTOVERANTWOORDING
• Peter Groen, pag. 8/9
• Fred de Groot/Mooi! Weer de
Leeuw, pag. 6
• Ruud Tinga, pag. 4/5, 6, 8/9
GRAFISCHE VORMGEVING
• Henriëtte van de Kolk
• m.m.v. Marko Mellema
ILLUSTRATIES
Ik snap niet waarom
jij in het nieuwe jaar
op dieet gaat...
Zorg dat u óók de volgende
SK te pakken krijgt
Geef u op als abonnee en
bel: (036) 539 81 51 of vul de bon in
en stuur deze in een envelop zonder
postzegel naar:
Administratie SK
Antwoordnummer 209
1300 WJ Almere
Onderstaande woorden zitten allemaal in het diagram
verborgen. Sommige woorden staan horizontaal,
sommige verticaal en andere schuin. Als u ze
allemaal hebt gevonden en doorgestreept, vormen
de overgebleven letters de naam van een zoon van
Esau.
AGENT - ANDERSOM - ASPERGE - DALING
- EGAAL - EGALISEREN - ELEGIE - EMOTIE -
GEMEEN - GERAAMTE - IEDEREEN - INHAM -
INTERNIST - KAARTEN - LUILAK - MAANDSALARIS
- MONOPOLIE - NIEMAND - OMEGA - ONGELUK
- OPERA - OPROERLING - OVEREENKOMST -
RARITEIT - RIANT - SMEERGELD - STAART - TALUD
- TERREIN
• Mariska Baan, pag. 12/13
ADMINISTRATIE ABONNEMENTEN
Adres: Spoordreef 10,
1315 GN Almere
Telefoon: (036) 539 81 51
Telefax: (036) 539 81 72
Postgiro 420000
Jaarabonnement 1 20,40
De abonnementsperiode begint op
1 januari van het nieuwe kalenderjaar.
Opzegging, uitsluitend schriftelijk,
zes weken voor het einde van de
abonnementsperiode.
DRUK
Senefelder Misset BV, Doetinchem.
Dat is niet
nodig...
Stuur uw oplossing vóór 17 januari naar:
Redactie SK,
Spoordreef 10, 1315 GN Almere.
Uit de inzenders van goede oplossingen
trekken wij een winnaar.
Echt? Vind
je dat?
Naam:
Straat en nr.:
Postcode:
Plaats:
Rekeningnummer:
Een jaarabonnement kost u 2 20,40
Alle bijbelgedeelten zijn overgenomen
uit De Nieuwe Bijbelvertaling
tenzij anders wordt vermeld.
WAT IS HET LEGER DES HEILS?
Het Leger des Heils is een internationale
beweging en behoort tot de
universele christelijke Kerk.
Zijn boodschap is gebaseerd op de
Bijbel.
Zijn dienstverlening wordt gestimuleerd
door de liefde tot God. Zijn
opdracht is het Evangelie van Jezus
Christus te prediken en in zijn naam
menselijke nood te lenigen zonder
enige vorm van discriminatie.
Ik vind dat dik
zijn bij je past!
Betaling kan alleen via automatische incasso.
Nadere informatie ontvangt u via een bevestigingsbrief.
SK nummer 1-2008
15