Het leven - zeepbel of zinvol?

we een heilsofficier (voorganger
van het Kerkgenootschap Leger
des Heils, red.), om contact op te
nemen voor een gesprek. Maar
soms lukt dat niet vanwege bijvoorbeeld
de afstand tot een
korps (kerkelijke gemeente) en
gaan we nog steeds zelf naar de
mensen toe. Ze zijn ons letterlijk
een zorg.”
De redenen waarom mensen
ervoor kiezen om geld na te
laten aan een goed doel als het
Leger des Heils zijn divers, maar
soms van een verbluffende eenvoud.
“Een van mijn laatste contacten
betreft een echtpaar dat
alles nalaat aan het Leger des
Heils. De reden is dat er trouw,
jarenlang, een heilssoldaat met
Strijdkreet bij hen aan de deur
kwam en om wat ze in dat blad lazen.” Onder hen die
het Leger iets willen nalaten, zijn er ook die kinderen
hebben. Waarom laten die hun geld dan toch na aan een
goed doel? Ron Thomlinson: “Veel kinderen hebben het
beter dan hun ouders het ooit gehad hebben en zitten
eigenlijk niet echt te springen om het geld. Bovendien
zeggen de ouders vaak: ‘Ik heb niet zo hard gewerkt en
voorzichtig geleefd om mijn kinderen een vakantie in
Zuid-Afrika of een nieuwe keuken te geven. Ik wil er
iets anders mee doen, iets goeds.”
De eerste vraag die Thomlinson en zijn collega’s aan
iemand stellen die contact opneemt met het Leger des
Heils om zijn of haar geld na te laten, is “waarom?”
De antwoorden op die vraag leveren soms bijzondere
verhalen op. “Het mooiste verhaal voor mij is dat van
een mevrouw, ze is inmiddels overleden, die geboren
werd in de crisisjaren (jaren dertig van de vorige eeuw,
red.) in Rotterdam. Zij had thuis letterlijk niets. Ze was
een prachtige vrouw om te zien en werd mannequin
bij De Bijenkorf in Amsterdam. Een van de handelaren
van de naastgelegen beurs vroeg haar ten huwelijk en
daarna hoefde ze zich de rest van haar leven nooit meer
zorgen te maken over geld.
Daarom vroeg ik haar waarom ze haar geld naliet aan
het Leger des Heils. Ze antwoordde me dat toen ze kind
was, in Rotterdam-Noord en straatarm was, ze met
Kerst altijd naar de zaal van het Leger des Heils ging.
Daar kreeg ze een sinaasappel en een beker warme chocolademelk.
Dat was haar, haar hele leven bijgebleven,
die zorg en daarom werd het Leger enig erfgenaam.”
Er zijn volgens Thomlinson ook andere verhalen te
vertellen, zoals dat van een man die zijn geld wel wilde
nalaten aan een goed doel, maar geen vertrouwen had
in de organisaties. “Hij zei tegen mij: ‘Jullie zijn de beste
van de slechtste’, dat maken we ook mee.”
Omdat de subsidie die het Leger des Heils voor zijn
werk krijgt niet al het werk dekt, zijn nalatenschappen
een belangrijke bron van inkomsten. “Wat veel
mensen niet weten”, zegt Ron
Thomlinson, “is dat het mogelijk
is om het geld dat je nalaat, te
oormerken, te labelen. Zo was
er een mevrouw die met haar
man, hij werkte voor Shell, in
Brazilië had gewoond en wist dat
er een kinderhuis van het Leger
des Heils was. Ze wilde het geld
specifiek daarvoor bestemmen
en dat kon. ”
Het werk van het Leger des Heils,
dichtbij of veraf, brengt mensen
ertoe om hun geld of bezit
na hun overlijden te bestemmen
voor dat werk. Volgens Ron
Thomlinson omdat het werk
van het Leger ertoe doet. “Iets
heel kleins kan veel teweeg brengen
in een mensenleven.” Wat
Thomlinson zelf, ook na zijn
pensioen, nooit zal vergeten, zijn de talloze ontmoetingen
en de verhalen.
“Als mensen eenmaal in hun leven in contact zijn
geweest met werk dat vanuit Gods liefde voor mensen
wordt gedaan, vergeten ze dat niet. Hoe klein het is of
was. Het verandert mensen.”
Jurjen Sietsema
Advertentie
SK nummer 1-2009 5