Spigul jaargang 2006 nummer 8

10 annemarie perik
11
marlien dijkers luistert
geconcentreerd naar het
verhaal van hans dragt,
dat bij frans tuijnman een
glimlach ontlokt.
Medewerkers, cliënten en verwanten van
verschillende clusters bespreken in
diverse rondetafelgesprekken voor Spigul
aspecten uit de visie. Dit keer praten we
bij het Brock over ‘Ik houd rekening’.
Gespreksleider Egbert Wessels pakt de
visiewaaier van Aveleijn en leest hardop
de tekst voor bij ‘ik houd rekening’: ‘Aveleijn
is een dynamische organisatie waarbinnen
alle belanghebbenden zich met
elkaar verbonden voelen, respectvol met
elkaar communiceren en elkaar open en
oplossingsgericht bejegenen.’
Meteen daarna vraagt hij hoe de cliënten
rekening houden met anderen. Marlien
Dijkers vertelt dat ze mensen helpt waar
nodig, zodat anderen zich prettig kunnen
voelen. Ze kijkt cliënt Hans Dragt aan en
vertelt: ‘Wanneer Hans mij om hulp
vraagt, dan help ik hem graag. Hij ziet
immers slecht en kan daardoor minder.’
Marlien is echter op haar hoede als
iemand uit gemakzucht haar hulp verlangt.
‘Als iemand mij iets vraagt wat hij
v i s i e
‘Ik houd rekening’ bij het Brock
eigenlijk zelf wel kan, dan laat ik diegene
het zelf doen.’
Cliënt Hans Dragt zou ook wel even assertief
willen zijn als Marlien. Hij zegt: ‘Ik
houd altijd veel rekening met anderen.
Zo zit ik in elkaar. Soms vragen mensen
mij dingen die me eigenlijk teveel zijn,
maar die ik dan toch doe. Ik heb de neiging
mezelf weg te cijferen. Ik moet
mezelf dan tot de orde roepen: ‘Ho Hans,
je bent er zelf ook nog.’ Of anderen moeten
me daarop wijzen. Vaak doen begeleiders
dat, maar ze zien het niet altijd.
Dat komt natuurlijk omdat er nog meer
cliënten zijn.’
Verwant Frans Tuijnman stelt dat cliënten
van het Brock over het algemeen goed
rekening met elkaar houden. ‘Dat is ook
eigenlijk wel een vereiste als je zo dicht
bij elkaar woont. Maar ik vind het geweldig
dat cliënten zo goed kunnen samenleven.
Ze wonen in een familieachtige
gemeenschap, maar hebben hun medebe-
woners niet zelf uitgekozen. Omdat iedereen
zijn eigen karakter heeft, vereist het
samenleven met elkaar in zo’n min of
meer gedwongen situatie behoorlijk wat
inspanning.’
Hans Dragt erkent dit: ‘Ik heb het gelukkig
goed naar mijn zin bij Aveleijn en ben
daar blij mee. Want waar zou ik anders
moeten wonen?’ Ook Marlien Dijkers weet
dat ze niet geheel zelfstandig kan wonen.
‘Op een gegeven moment wilde ik het
huis uit en lekker op mezelf wonen. Dan
is dit een mooie oplossing, want hier heb
ik mijn eigen onderkomen en krijg toch
de nodige begeleiding.’
Bij het Brock wonen cliënten met veel plezier
en houden ze goed rekening met
elkaar, weet clustermanager Annemarie
Perik. ‘Toch lukt dat laatste niet altijd.
Wanneer iemand bij mij klaagt over een
ander, dan houd ik hem in figuurlijke zin
een spiegel voor. Reageert de ander
vreemd omdat hij moe is of gewoon slecht
in zijn vel zit? Hoe zou jij in zo’n geval reageren?
Dat helpt vaak. Al is het natuurlijk
soms ook heerlijk om bij een ander even
stoom af te blazen over iemand die zich
vervelend gedraagt. Vaak kun je er daarna
weer prima tegen.’
Verbondenheid
Egbert Wessels wil graag weten of mensen
bij het Brock zich met elkaar verbonden
voelen. ‘Ik voel me verbonden met
cliënten en medewerkers die ik goed ken’,
reageert Marlien Dijkers. Hans Dragt denkt
dat vooral mensen die in hetzelfde
gebouw wonen zich verbonden voelen
met elkaar. ‘Want die zien elkaar vrijwel
dagelijks, terwijl je cliënten uit de andere
drie gebouwen veel minder tegenkomt’,
aldus Hans.
Verwant Frans Tuijnman bemerkt een
grote mate van verbondenheid tussen
cliënten. ‘Dat proef je hier aan de sfeer,
waarbij iedereen er is voor elkaar.’ Ook
Annemarie Perik spreekt van een goede
onderlinge verbondenheid tussen mensen
van het cluster. ‘Niet alleen tussen cliënten
en medewerkers, maar ook in de cliëntenraad
en de verwantenraad.’
Hans Dragt en Frans Tuijnman zijn lid van
deze raden en herkennen dit. Volgens
Hans is verbondenheid trouwens een
belangrijk aandachtspunt voor de lokale
cliëntenraad. ‘We discussiëren bijvoorbeeld
over de grootte van het Brock. Is
het wenselijk dat er meer gebouwen bijkomen?
Kun je je nog verbonden voelen
met een hele grote groep cliënten?’
Begeleider Yvonne Hoebink begrijpt dat
Hans en andere cliënten zich deze vragen
stellen. ‘Veranderingen brengen onbekendheid
met zich mee en dat roept bij
mensen angst op.’ Ook Frans Tuijnman
rené peters
yvonne hoebink
priscilla de wit
hans dragt
marlien dijkers
frans tuijnman
gerda grobbe
De deelnemers
Annemarie Perik was betrokken bij de
oprichting van het Brock in 2001 en werkt
hier sindsdien als clustermanager.
René Peters werkt vanaf 2001 als assistent-begeleider
bij het Brock. Hij vindt
planning belangrijk in zijn werk.
Yvonne Hoebink is sinds 2001 begeleider
bij het Brock. Ze wil er zoveel mogelijk
zijn voor cliënten.
Priscilla de Wit loopt in het kader van
haar opleiding SPW-niveau 4 stage bij het
Brock. Ze onderneemt veel leuke dingen
samen met cliënten.
Hans Dragt woont sinds 2004 bij het
Brock en heeft zitting in de lokale en centrale
cliëntenraad. Hij cijfert zichzelf soms
weg voor anderen.
Marlien Dijkers woont ongeveer drie jaar
bij het Brock. Ze helpt mensen waar
nodig, zodat anderen zich prettig kunnen
voelen.
Frans Tuijnman is de vader van cliënt Yvo
en lid van de lokale en centrale verwantenraad.
Hij vindt het geweldig dat cliënten
zo goed samenleven.
Gerda Grobbe is de moeder van Jan, die
sinds 2001 op het Brock woont. Ze is
tevreden over de begeleiding die Aveleijn
haar zoon biedt.
coated: pms 130 pms c
coated: pms 350 pms c
uncoated: pms 129 pms c
uncoated: pms 3435 pms c
cymk: pms 350 pms c 80 m 0
cymk: pms 130 pms c 0 m30