In deze editie - NieuwNAT

omdat het toen allemaal nog niet bestond.
Max Joore en ik mochten als onderwijzers
bijvoorbeeld een schoolkrant maken, ook
nieuw! Het voelde alsof je in een speeltuin
was waar je op alle draaimolens mocht. En
toen kwam ‘Boerenvreugd’! Ja, maar daar
voelde ik mij wel voor het eerst ineens wat
ouder, allemaal heel jonge mensen, die een
beetje tegen je op keken. Het filmhuis, de
theaterwerkgroep, de Esperanto-cursus op
zondagmorgen vroeg… een enige tijd: het
begin van mijn leven als volwassene. Juist
het vriendschapsaspect heeft die tijd zo
bijzonder gemaakt: dat ontstaat met name
in een dorp doordat je samen dingen doet.
Je krijgt zoveel kennissen waar je goede en
bijzondere vriendschappen aan overhoudt.”
Na je ‘Aalsmeerse periode’ ben je in landen
als Kenia en Bahrein gaan werken, als
hoofd van Nederlandse scholen. Miste je
het verenigingsleven niet ontzettend?
“Het ging gewoon door! Als hoofd van de
school was je automatisch hoofd van het social
committee. Mijn dorpse verenigingsleven kon
ik daar dus heerlijk voortzetten, want in het
buitenland is een Nederlandse gemeenschap
nog kleiner dan het kleinste dorp. Voor
iemand uit de stad zou dat lastiger geweest
zijn: op elkaars lip zitten en daar dan toch
het positieve uit kunnen halen. Juist door die
dorpse ervaring leer je je trouwens ook goed
wapenen tegen het negatieve. Dat is daar
net zo dichtbij als in een dorp. Die leerzame
ervaring heb ik dus ook gehad in Aalsmeer:
wat dat betreft is alles dichtbij in een dorp.”
Je woont nu in Zeeland, maar het grootste
deel van het jaar reis je. Dat steeds maar
onderweg zijn lijkt me tegengesteld aan
wat je hierboven zo positief beschrijft.
“Reizen is voor mij een combinatie van in een
andere cultuur zijn, maar er ook weer makkelijk
uit kunnen stappen. Een heerlijk soort
vrijblijvendheid. Ik hoef niet zo verantwoordelijk
te zijn voor anderen, alleen maar voor
mijn liefje en mezelf, en dat vind ik heerlijk.
Dat heb ik mijn hele leven heerlijk gevonden,
maar ja, je moest werken. Het ontsnappen
aan de grote wereld en iets doen wat buiten
de realiteit staat. Dáár ligt de link met het
theater: reizen is een beetje in een parallelle
wereld staan. Tweemaal in de week samen
met andere mensen repeteren is ook alsof je
er even tussen uit gaat, net als bij reizen.”
We zijn weer terug bij ons onderwerp
en bladeren door de foto’s van de repetities,
de foto’s van 1.000.000 dollar…
“Het plezier spat van de foto’s af, geen
wonder dat de musical zo’n grandioos succes
was. We hebben hem toen zelfs in ‘Marcanti’
in Amsterdam gespeeld. En bijna met allemaal
mensen die het voor het eerst deden. Het
hele gebeuren werd gedragen door een
enorm enthousiasme én door grote discipline.
Iedereen accepteerde dat! Dit zou je nu
niet meer meemaken. Wat ik zo leuk vond
was die heerlijke grote repetitieruimte, bij
jullie achter in de pakschuur. Zelfs de piano
werd het huis uitgesleept en tijdelijk tussen
de planten gestationeerd. En dan de pianist
Jelle, hij pakte moeiteloos de liedjes op die
ik neuriede, hij was voor een groot deel
verantwoordelijk voor het welslagen van de
muzikale uitvoering. Hij ondersteunde al die
ongeoefende stemmen, door zich moeiteloos
aan te passen. Ja, Jelle Atema was echt een
Aalsmeers icoon, iemand die ontzettend
veel voor de gemeenschap heeft betekend.”
»
Ansje Weima
» 20