In deze editie - NieuwNAT

VERENIGINGSLEVEN BLOEIDE ER ALS NERGENS ANDERS IN AALSMEER
ZOETE HERINNERINGEN
AAN DE OUDE VEILING
De geboren en getogen Aalsmeerder Leo
van Erp werkte in een technisch beroep en
was daarnaast van 2002 tot 2008 raadslid
voor Aalsmeerse Belangen. Cultuur nam
een belangrijke plaats in zijn leven in en
ook met horeca “had ik iets”. Sinds 2008
is hij eigenaar en beheerder van De Oude
Veiling en hij heeft er vertrouwen in dat
veel Aalsmeerders, zowel jong als oud, weer
de weg zullen vinden naar dit gebouw in
de Marktstraat, dat in het verleden voor
velen zo’n belangrijke plaats heeft gehad.
Vraag elke willekeurige Aalsmeerder van
pakweg boven de 55 naar de rol van De
Oude Veiling in zijn leven en hij barst los.
De Oude Veiling was omstreeks 1912 het
gebouw waar centraal de bloemen en
planten werden verhandeld. Vijftien jaar
later, nadat de Centrale Aalsmeerse Veiling
aan de Van Cleeffkade in gebruik was
genomen en de functie van het gebouw
in de Marktstraat overnam, kon naar
een andere bestemming worden gezocht
en het is daar dat het ook toen al rijke
verenigingsleven zich kon ontplooien.
Opening in 1932
De officiële opening was in januari 1932 en
de plaatselijke pers schreef dat architect
Berghoef “van het eertijds weinig smaakvolle
bouwwerk iets moois had weten te maken”.
Het verenigingsleven breidde uit, zou
opbloeien en het duurde niet lang of
er werd geturnd, gezongen, gedanst,
toneelgespeeld, gekaart en gebiljart om
maar enkele activiteiten te noemen.
Zoete herinneringen komen bij velen naar
boven, variërend van de muziekuitvoeringen
die er plaatsvonden, doorgaans met bal na,
tot aan de toneelstukken die door Voldulosta
of Opgang ten tonele werden gebracht.
Muzikale oom Wim Buis
Ik denk nu aan mijn muzikale oom Wim
Buis. Overdag hield hij zich bezig met het op
kantoor van de CAV nauwgezet verwerken
van cijfertjes, een baan die hij, zoals velen in
die tijd, tot aan zijn dood heeft gehouden.
Zijn echte passie moet hebben gelegen bij de
muziek. Hij was een niet onverdienstelijke
tenor bij de Arbeiderszangvereniging Kunst
en Strijd en met zijn trompet maakte hij
ook deel uit van Aalsmeers Fanfare – niet te
verwarren met de concurrerende Uiterwegs
Fanfare, die, naar ik meen, de Spijkerbak
werd genoemd. Enige verstrooidheid was
oom Wim niet vreemd, want het is eens
voorgekomen dat hij met zijn trompet arriveerde
bij Kunst en Strijd, maar dit terzijde.
Niet voor ieder zijn de herinneringen
even zoet. Als je vader of moeder het
nodig achtte je als onsportief kind toch
maar naar Olympia te sturen en je het
daar nauwelijks tot een vogelnestje in de
ringen wist te brengen, blijft dit als een
zwarte bladzijde in je geheugen gegrift.
» 39