heij - VV De Eekheuëre

Diealektviering:
un neet mieë voet te
dinke parel
marie-josé Voss (57) is geboren in tilburg en Vanaf 1 juni
2002 pastoraal werker bij De stichting samen onDerweg in
De bernarDinuskapel. inhouDelijk is ze VerantwoorDelijk Voor
De Viering op zonDagmorgen. ze zet alle Vieringen in elkaar,
pleegt oVerleg met Voorgangers en koren. VerDer begeleiDt ze
werkgroepen als Diaconie, zorggroep en liturgie.
Naast de drie eucharistievieringen is er eenmaal in de maand
een woord– en communiedienst. Die gaat ze zelf met veel
plezier voor. Haar eerste kennismaking met de Dialectviering
dateert van januari 2003. Voor haar, afkomstig van boven de
grote rivieren, was het een heel bijzonder fenomeen. Wat
haar direct opviel, was dat de leden van De Eekheuëre zeer
actief deelnamen aan het tot stand komen van deze viering. Ze
onderstreept: “Het is hún viering. Een grote betrokkenheid en
een fantastische sfeer. Wat wil een pastor nog meer? Liederen,
teksten, alles in het dialect. Dat ik daarin zelf niet kan voorgaan,
omdat ik het dialect niet machtig ben, vind ik natuurlijk jammer,
maar ik heb er geen slapeloze nachten van. Ik weet dat het
in goede handen is van mijn collega Philippe. We maken er zelfs
de nodige grappen over.”
De naam van de man die de dialectviering voorgaat, is gevallen:
Philippe Cremers. Hij is 48 jaar en Directeur Gerardusstichting,
Klooster Wittem. Dat is de stichting die verantwoordelijk is voor
de inhoud en uitvoering van het gehele aanbod van Klooster
12
Wittem: van liturgie tot boekhandel en van activiteiten in de
Kloosterbibliotheek tot de verschillende cursussen en bezinningsactiviteiten.
Toen hij de eerste keer samen met Pater
Max voorging in 1998, was hij nog pastoraal werker bij Samen
Onderweg. Hij herinnert het zich nog goed: “Ik kende een paar
plekken waar dialectvieringen waren, maar juist in de periode
dat De Eekheuëre het initiatief namen tot een dialectviering,
was er een zekere polemiek tussen het bisdom en parochies
waar een dialectviering plaatsvond. Het bisdom liet weten
dat dialectvieringen uit den boze waren. In die zin was het
‘spannend’ om zo’n viering toch te houden. Bovendien zou de
voorganger vanaf 2000 geen priester meer zijn. En omdat naast
het ’verbod’ op dialectvieringen er ook grote bezwaren waren
tegen woord- en communiediensten, omdat die namelijk te
veel op een eucharistieviering zouden lijken, besloten we dat de
inrichting van het priesterkoor zodanig moest zijn dat mensen
vanaf het eerste moment dat ze de kapel binnenkwamen,
zagen dat er geen eucharistie gevierd werd. Vandaar dat de
altaartafel verplaatst werd naar de zijkant en de ambo (lezenaar)
zo centraal op het priesterkoor werd geplaatst. Tot op de
dag van vandaag wordt ook nog steeds aan het begin van de
dialectviering gezegd, dat er vandaag geen eucharistieviering
plaatsvindt, maar een woord-. en communiedienst.”
Natuurlijk doet het Marie-José Voss goed dat deze viering een
traditie is binnen hun geloofsgemeenschap. “Dat geeft overigens
aan dat De Eekheuëre niet alleen een maatschappelijk
functie hebben in hun wijk Eikenderveld, maar zelfs daarbuiten
in Heerlen. De club heeft oog voor haar medemensen. Niet alleen
maar feesten en drinken, maar ook een moment van bezinning
in het carnavalsseizoen. Mooi, heel mooi”, zegt Marie-José
Voss vol bewondering. Over de samenwerking niets dan lof. Ze
vervolgt: “De samenwerking voorafgaand aan de viering loopt
uitstekend. Rob en ik kennen elkaar na verloop van jaren nu wel
en we weten wat we aan elkaar hebben. Het aardige is dat ik na
elke viering uitgenodigd wordt voor de brunch. Het geeft mij de
gelegenheid om na te praten, nog meer mensen te leren kennen
en vooral ook om méé te praten.”
Wijlen Pater Max van der Schoot was de geestelijke die de
dialectviering ondanks alles toch toestond. Hij stond altijd open