heij - VV De Eekheuëre

voor nieuwe ideeën. “Maar,” zo graaft Philippe Cremers in zijn
geheugen, “tot zijn spijt sprak Max geen dialect, hij kon in die
zin dus niet geloofwaardig voorgaan. Maar hij vond het een
waardevolle en noodzakelijke aanvulling binnen de liturgie die
Samen Onderweg op dat moment bood. Bovendien vond hij het
van belang om een band met het Eikenderveld te hebben en te
houden. Niet alleen deden al enkele jaren kinderen uit het Eikenderveld
de communie in de Bernardinuskapel, maar was ook
de pastorale situatie in de wijk op dat moment zodanig dat hij
het een pastorale plicht voor Samen Onderweg vond om juist
voor een oude Franciscaanse parochie, die de Laanderstraat/Eikenderveld
was, een vrijplaats te kunnen zijn.” Toen Philippe
een nieuwe uitdaging zocht en in Wittem terechtkwam, ging
hij ook niet meer voor in de viering. “Na mij werd Frans van
Laanen pastoraal werker van Samen Onderweg. Hij sprak een
Noord-Limburgs dialect, dat opnieuw een speciaal cachet aan
de vieringen gaf, maar ontegenzeggelijk de eigen pastorale
waarde van een dialectviering benadrukte.”
Na zoveel jaren blijft Philippe enthousiast over de vieringen.
Ook al is het vaak toch een zware belasting. “Eigenlijk beginnen
Rob en ik elk jaar wat laat met de voorbereiding. Weliswaar
hebben we in september al gesprekken, maar de finishing touch
is toch meetal iets voor de laatste weken. Misschien hebben we
die druk ook wel nodig. Want volgens mij slagen we er toch elk
jaar weer in om er een waardevolle invulling aan te geven. Een
vroege voorbereiding hoeft per definitie geen betere voorbereiding
te zijn. Naar mijn overtuiging zijn het juist de betrokkenheid
en het engagement in de voorbereiding en de uitvoering
die het echte verschil maken. Daaraan voelen mensen dat hier
niet zomaar een spel wordt opgevoerd, maar dat het over ons
leven, over ieders leven gaat.” Dat moet ook de kracht van de
dialectviering blijven, is de vaste overtuiging van Philippe.
“Dat merk je aan de reacties, legt hij uit. “Die geven aan, dat de
betekenis voor de mensen verder gaat dan een louter culturele
of folkloristische. Op de een of andere wijze hebben mensen de
ervaring dat het ook over voor hun wézenlijke zaken gaat. Dat
maakt die vieringen zo bijzonder. In de liturgie met Max van der
Schoot hadden mensen die ervaring ook dikwijls. Het wezenlijke,
voor sommigen zelfs het Goddelijke, was bijna ’voelbaar’.
Dat is natuurlijk ook de kracht van deze vieringen. Dat zou
eigenlijk de kracht van álle liturgie moeten zijn.”
14
De Jubileumdialectviering van 2008 was alweer de zesde
viering die Marie-José mocht meemaken. Ze geniet er nu nog
steeds van! “Het was een grootse jubileumviering, in een bomvolle
kerk, echt geweldig. Zoals altijd was het weer de warmte,
de betrokkenheid, de zorgvuldige voorbereiding die me raakte.
Samen, maar dan ook echt samen vieren, zingen en bidden, dat
is wat een liturgie moet zijn. Op de zondagen van de dialectviering
zie ik veel mensen die ik anders nooit zie. Ik weet ook dat
een aantal van onze eigen mensen bewust wegblijft, omdat
ze niets met het dialect hebben. Dat is echt jammer, want ze
weten niet wat ze laten liggen.” Ze raakt niet uitgepraat en zegt
bijna verontschuldigend: “Het lijkt wel een Sterspotje, maar ik
kan niets negatiefs erover zeggen, sorry! Ik hoop dat we het tot
PETER VINCENT EN ROB DIJCKS SCHREVEN EEN LIED,
DAT GEZONGEN WERD TIJDENS DE DIALECTVIERING,
ééN MAAND NA HET OVERLIJDEN VAN PATER MAx
de sjtad va pater max!
ondanks ut verdreet
zinge vieër heij vuër dig
tòg dit vrolik leed
pater max, pater max
dieh leëve woar zoeë good
u vuërbild vuër òs
dat gieëft òs ummer mood
du druijmdest van un sjtad
woeë me geneet va wat me hat
me deelt doa in die sjtad
vuëral mit dem deë gaar nieks hat
doa in die sjtad va dig
zint lüj geliehk, joa en dat loeënt
en kennis drieft ging wig
en neet de wiehk woeë of me woeënt