Download de nieuwsbrief - smhi.nl

Recommendations

Info

MHI juni 2010 Een portret van Anjo Veerman Pim ten Hoorn Prof. Dr Anjo Veerman was lange tijd hoogleraar kinderoncologie aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Enkele jaren geleden ging hij met emeritaat, maar dat betekende niet dat hij niets meer met zijn vak doet. Integendeel, kunnen we wel zeggen. Anjo Veerman zet zich nog steeds met veel overtuiging in voor kinderen met leukemie, vooral in de derde wereld en met name in Indonesië. Anjo Veerman is adviseur van de Stichting Medische Hulp Indonesië. In onze vorige nieuwsbrief van oktober 2009, heeft u zijn oproep kunnen lezen om steun te geven aan kinderen met leukemie die worden behandeld in het Dr Sardjito ziekenhuis in Yogyakarta. Een goede reden om hem eens, ook als persoon, wat meer voor het voetlicht te halen. Prof. dr Anjo Veerman De interesse voor Indonesië ontstond bij Anjo Veerman toen zijn vader, die huisarts was in Groningen, in 1949 als militair naar Indonesië moest en van daar regelmatig brieven zond en boekjes van kinderen. Dit was de basis voor zijn belangstelling. De band met Indonesië kwam pas echt, toen hij op een docentencursus iemand tegen kwam uit Yogyakarta, die bezig was aan een groot project dat door de Indonesische overheid werd gefinancierd. Deze vroeg hem of hij een arts wilde helpen die bezig was met een proefschrift over dengue. Die arts was een zekere Sutaryo; hij promoveerde in 1991 in Yogayakarta en was vorig jaar voorzitter van de senaat van de Gadjah Mada universiteit. 2 Nadat Veerman als afdelingshoofd in het VU Medisch Centrum terugtrad, heeft hij een sabbatical bedongen, dat hij gedurende een aantal jaren opdeelde in steeds zes weken per jaar. Hij bezocht patiënten in ontwikkelingslanden en constateerde dat, als daar de behandelingen zouden worden toegepast die in Nederland werden gebruikt, er veel meer te bereiken zou zijn. Immers in Nederland is het genezingspercentage van kinderen met leukemie 80 – 90 % en dat zou met de huidige middelen ook in ontwikkelingslanden mogelijk moeten zijn. Twintig jaar geleden was hij in Indonesië op bezoek in een ziekenhuis en hij zag daar een patiëntje met leukemie. De behandeling was echter van dien aard dat hij twijfelde aan de effectiviteit ervan. Hij sprak hierover met de vader van één van zijn patiëntjes in Nederland, die toen onmiddellijk fondsen voor medicijnen is gaan werven. Met name na de financiële crisis van 1997 werden medicijnen in Indonesië nog vele malen duurder. Uit deze fondsenwerving is het Estellafonds ontstaan, dat zich inzet voor kinderen met kanker in ontwikkelingslanden. Ook is een aantal artsen in Nederland op stage geweest om aan hun proefschrift te werken over de inhoudelijke behandeling van leukemie. Deze stages werden gefinancierd door KWF Kankerbestrijding. MHI werkt samen met het Estellafonds om te bereiken dat ook in Indonesië kinderen een goede behandeling kunnen krijgen. Veerman reist minimaal één keer per jaar naar Indonesië, en bezoekt afwisselend Manado, Semarang, Yogyakarta en Medan, om hier de lopende leukemieprojecten te bezoeken en te helpen waar nodig. Sinds hij met emeritaat is, kan hij er wat gemakkelijker heen. Het gaat hem er dan niet alleen om dat de kinderen worden behandeld, maar Anjo Veerman vindt het vooral ook belangrijk dat hij kennis overdraagt aan de Indonesische artsen, zodat zij op den duur geheel zelfstandig de behandelingen kunnen uitvoeren. Hij wil zolang hij nog kan hiermee doorgaan, met als doel dat de artsen in Indonesië professioneel op eigen benen komen te staan. Dat doel is al bijna bereikt. Zij maken nu hun eigen protocollen. Via e-mail heeft hij met Yogyakarta en Manado één maal per week nog overleg. “Maar”, aldus Veerman, “als ik daar zelf ben en patiënten zie, zie ik zaken die zij niet hebben gezien of niet relevant achten. Als ik daar kom, geef ik ook met veel plezier onderwijs aan kinderartsen in opleiding en verpleegkundigen. Ik hoop dat er langzamerhand een gelijkwaardige samenwerking tot stand komt zoals op het gebied van hightech genetisch onderzoek. Zo kunnen we samen goed wetenschappelijk onderzoek doen waar wij ook profijt van hebben”.
MHI juni 2010 Niettemin, er zijn nog vele problemen, met name in arme gezinnen, zoals bijvoorbeeld in Yogyakarta is gebleken, wordt de behandeling vaak afgebroken of beginnen patiënten er niet eens aan. Een ander probleem is dat nog te veel patiënten sterven door vroegtijdig stoppen van de medicatie. Echter, als de behandeling en medicatie worden volgehouden, treedt er slechts bij een kleine groep van de kinderen recidive van leukemie op. Het is dus van het grootste belang dat niet alleen aan de behandeling wordt begonnen, maar dat deze ook wordt volgehouden en voltooid. Gelukkig, is er nu wel een basale verzekering voor de allerarmsten. Deze verzekering bestaat ongeveer twee jaar en werd betaald uit een opslag op de benzine. Maar nog niet alle medicijnen worden uit de verzekering vergoed. Bovendien bleek al binnen een jaar dat de verstrekking kleiner werd, toen het budget op was. De vraag bleek veel groter te zijn dan waarop men had geanticipeerd. Ook vallen de middengroepen buiten de boot: zij kunnen de gewone verzekering niet betalen, maar hebben anderzijds geen recht op deze armenverzekering. Volgens Veerman kan een grote groep middeninkomens het alleen redden als er van buitenaf voor geld voor medicijnen kan worden gezorgd. “Toen ik begon hadden ze ongeveer twintig nieuwe patiënten per jaar, dat aantal is gegroeid tot 70-80 patiënten per jaar. Ongeveer 20% kan het zelf betalen; 80 % moet in ieder geval een gedeelte van de medicijnen uit externe bron krijgen”. Hij maakt duidelijk dat de bestrijding van leukemie en andere ziekten in landen als Indonesië veel verder gaat dan louter medische handelingen. Armoede en sociale achterstand leiden er vaak toe dat patiënten in veel gevallen niet een adequate behandeling krijgen. Een onlangs verschenen proefschrift over uitval bij behandelingen van leukemie in Indonesië, vraagt ook aandacht hiervoor. Het is daarom belangrijk dat organisaties als MHI zich blijven inzetten voor de bestrijding van kanker in Indonesië, waarbij ook oog is voor de sociale aspecten van de behandeling. MHI is blij te kunnen samenwerken met mensen als Anjo Veerman, die een grote betrokkenheid en inzet tonen ten bate van de zieke kinderen in Indonesië. Wij hopen dat u met ons deze projecten wilt steunen. Elders in deze nieuwsbrief kunt u over één van deze projecten lezen, dat al met een klein bedrag levens kan redden. Verslag van een bezoek aan desa Cisarua Mies Grijns Op 15 december 2009 ontvingen wij ! 1000 van de Stichting Medische Hulp Indonesië, bedoeld voor drie gehandicapte kinderen in desa Cisarua bij Sukabumi: Lela, Faisal en Dinar. Eind Januari bezocht ik, als bestuurslid van de Stichting Java Village, het dorp Cisarua. Onze eerste bezoek had een triest doel: op 9 januari overleed Lela “aan uitputting”. Ze was waarschijnlijk door tuberculose teveel verzwakt. We hebben haar familie gecondoleerd en de medische staf van het dorpskliniekje gevraagd alert te zijn op verdere besmetting binnen het gezin en de buurt. Op 30 januari gingen we kijken bij “Didin”, in werkelijkheid Faisal geheten; “Didin” bleek de naam van zijn vader te zijn. Ook hier weer een trieste situatie. Faisal lag op een matrasje op de vloer van de huiskamer, verlamd vanaf zijn middel. Wij hoorden de voorgeschiedenis aan, terwijl de hele familie en alle buurkinderen zich om ons heen verdrongen. Samengevat komt het er op neer dat Faisal (twee jaar geleden!) bij het achtervolgen van een neerdwarrelende vlieger van een helling is gevallen en daarbij zijn benen brak en vermoedelijk ook zijn rug beschadigde. Hij is heen en weer gesleept van het stadsziekenhuis (voor arme lui) naar een bottenbreker en naar een dukun. Met als resultaat iets van een dwarslaesie, dystrofie van beide benen en een grote doorligplek op zijn rug. In december is Faisal, dankzij het geld van MHI, direct naar een particulier ziekenhuis gebracht voor nieuw onderzoek. Hij kreeg er medicijnen en verzorgingstips voor de wond op zijn rug. Die was aan de beterende hand toen wij hem zagen. Faisal was toen vol goede moed, want hij zou binnenkort met fysiotherapie mogen beginnen. Hij wilde dolgraag weer wat mobieler zijn en zijn handen trainen en spierkracht in zijn armen opbouwen. Hij was blij met het voetbal shirt dat we meebrachten, voetballen was zijn grote hobby. Vrolijk zwaaide hij ons uit, terwijl wij met een bedrukt gemoed vertrokken vanwege de armoedige toestand bij hem thuis en zijn slechte toekomstperspectieven. Helaas kregen we op 9 februari plotseling het droeve bericht dat ook Faisal overleden was. Hij had acute tuberculose opgelopen en was daar niet tegen opgewassen. We hebben niet veel voor hem kunnen doen, maar zijn ouders bedankten voor de steun “omdat wij hun zoon weer levensmoed hadden gegeven”. 3
Page 1: Colofon De MHI-Nieuwsbrief is het o

Download de nieuwsbrief - smhi.nl

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?