Download de nieuwsbrief - smhi.nl

MHI juni 2010
Op 31 januari waren we bij Dinar. Die had een vrolijke
bui, want bezoek is leuk. Dinar kan zichzelf
voortbewegen in een soort kruipschuifel. Zijn kleine
zusje houdt hem actief, want hij vindt het heel leuk om
achter haar aan te racen en gekke geluiden te maken.
Dinar is de hele dag thuis, omdat zijn moeder hem niet
meer kan dragen. Als zij en zijn grootmoeder weg zijn,
wordt Dinar in een kamer opgesloten waar hij op een
matras ligt en televisie kijkt. Het liefst ontsnapt Dinar
naar buiten om de wijde wereld te verkennen.
Met de lokale vrijwilligster van de posyandu uit zijn
wijk spraken we af om een fysiotherapeut uit de stad te
vragen om regelmatig naar het dorp te komen om ter
plekke spreekuur te houden. Dan kan Dinar aan huis
behandeld worden en kan een aantal andere
dorpsbewoners ook meteen op consult. De vrijwilligster
was zelf erg gemotiveerd om te leren hoe ze kan helpen
met dagelijkse oefeningen voor kinderen als Dinar.
Helaas bleek de fysiotherapeut die Dinar vroeger
behandeld had niet meer in Sukabumi praktijk te
houden. Men is nu druk bezig om zijn vervangster te
bewegen om dit plan op zich te nemen, of om iemand
anders te vinden. Helaas zijn therapeuten in deze streek
dun gezaaid!
Verder namen wij contact op met Yayasan Bhakti Luhur
in Bandung om te horen wat er in de buurt aan
voorzieningen is voor gehandicapte kinderen. Helaas in
Sukabumi nog niet veel, zeker niet vanuit Islamitische
kringen, een belangrijk punt voor de dorpelingen. In juli
ga ik opnieuw naar Indonesië om te onderzoeken hoe we
Dinar verder kunnen helpen.
Wordt vervolgd...
Jemima en Dhea uit Manado
Pim ten Hoorn
Tijdens het interview dat ik met Professor Anjo
Veerman had (zie elders in deze nieuwsbrief), vertelde
hij dat hij een probleem had waarvoor hij om hulp van
MHI vroeg.
In januari was hij in Manado geweest, in het
ziekenhuis waarmee hij een geregeld contact heeft.
Daar trof hij twee kinderen, Jemima en Dhea, met een
tumor in de buik, maar een tumor met heel goede
genezingskansen. Deze beide kinderen waren goed
voorbehandeld met chemotherapie en zouden
geopereerd moeten worden. Die operatie was al eens
uitgesteld, maar toen hij in maart in Manado terug
kwam, waren zij nog steeds niet geopereerd.
Anjo Veerman vertelde dat hij de indruk had dat de
artsen in Manado de operatie niet aandurfden; het ging
tenslotte om een grote buikoperatie bij kleine kinderen
4
en de jonge chirurg had niet veel ervaring. De kinderen
hadden echter een hele goede kans op genezing, maar
de tumor moet wel worden verwijderd.
Een anesthesist aan het VU Medisch Centrum, die zes
jaar in Indonesië heeft gewoond en Indonesisch
spreekt, en een kinderchirurg waren bereid om de
kinderen belangeloos te opereren. Tegelijkertijd zou dit
voor de Indonesische artsen een leerproces kunnen
zijn. Maar, hoewel de kosten laag gehouden kunnen
worden, omdat de beide specialisten uit Nederland
zonder vergoeding willen meewerken, zijn er voor hun
reis en verblijf natuurlijk wel enige gelden nodig.
MHI heeft besloten om hierin bij te dragen, zodat deze
twee kinderen geheel kunnen genezen. Een ander deel
van de kosten wordt betaald door de Stichting
Ontwikkelingssamenwerking VU Medisch Centrum.
MHI vraagt bij uw donatie ook te denken aan Jemima
en Dhea, die zonder deze operatie waarschijnlijk niet
zo lang meer zullen leven. Wij hebben besloten om al
voor het uitkomen van deze nieuwsbrief een bijdrage te
leveren, omdat de situatie voor deze kinderen urgent is
en zij zo snel mogelijk moeten worden geholpen.
Daarbij komt dat de artsen ter plekke ervaring kunnen
opdoen met het doel om in de toekomst deze operatie
zelfstandig te kunnen uitvoeren.
Een noodhulpproject dus, dat tegelijkertijd structurele
hulp wil bieden!
Jemima
Dhea