Download de nieuwsbrief - smhi.nl

MHI juni 2010
Niettemin, er zijn nog vele problemen, met name in
arme gezinnen, zoals bijvoorbeeld in Yogyakarta is
gebleken, wordt de behandeling vaak afgebroken of
beginnen patiënten er niet eens aan.
Een ander probleem is dat nog te veel patiënten sterven
door vroegtijdig stoppen van de medicatie. Echter, als
de behandeling en medicatie worden volgehouden,
treedt er slechts bij een kleine groep van de kinderen
recidive van leukemie op. Het is dus van het grootste
belang dat niet alleen aan de behandeling wordt
begonnen, maar dat deze ook wordt volgehouden en
voltooid.
Gelukkig, is er nu wel een basale verzekering voor de
allerarmsten. Deze verzekering bestaat ongeveer twee
jaar en werd betaald uit een opslag op de benzine.
Maar nog niet alle medicijnen worden uit de
verzekering vergoed. Bovendien bleek al binnen een
jaar dat de verstrekking kleiner werd, toen het budget
op was. De vraag bleek veel groter te zijn dan waarop
men had geanticipeerd. Ook vallen de middengroepen
buiten de boot: zij kunnen de gewone verzekering niet
betalen, maar hebben anderzijds geen recht op deze
armenverzekering.
Volgens Veerman kan een grote groep middeninkomens
het alleen redden als er van buitenaf voor geld voor
medicijnen kan worden gezorgd.
“Toen ik begon hadden ze ongeveer twintig nieuwe
patiënten per jaar, dat aantal is gegroeid tot 70-80
patiënten per jaar. Ongeveer 20% kan het zelf betalen;
80 % moet in ieder geval een gedeelte van de
medicijnen uit externe bron krijgen”.
Hij maakt duidelijk dat de bestrijding van leukemie en
andere ziekten in landen als Indonesië veel verder gaat
dan louter medische handelingen. Armoede en sociale
achterstand leiden er vaak toe dat patiënten in veel
gevallen niet een adequate behandeling krijgen. Een
onlangs verschenen proefschrift over uitval bij
behandelingen van leukemie in Indonesië, vraagt ook
aandacht hiervoor.
Het is daarom belangrijk dat organisaties als MHI zich
blijven inzetten voor de bestrijding van kanker in
Indonesië, waarbij ook oog is voor de sociale aspecten
van de behandeling.
MHI is blij te kunnen samenwerken met mensen als
Anjo Veerman, die een grote betrokkenheid en inzet
tonen ten bate van de zieke kinderen in Indonesië.
Wij hopen dat u met ons deze projecten wilt steunen.
Elders in deze nieuwsbrief kunt u over één van deze
projecten lezen, dat al met een klein bedrag levens kan
redden.
Verslag van een bezoek aan
desa Cisarua
Mies Grijns
Op 15 december 2009 ontvingen wij ! 1000 van de
Stichting Medische Hulp Indonesië, bedoeld voor drie
gehandicapte kinderen in desa Cisarua bij Sukabumi:
Lela, Faisal en Dinar.
Eind Januari bezocht ik, als bestuurslid van de
Stichting Java Village, het dorp Cisarua. Onze eerste
bezoek had een triest doel: op 9 januari overleed Lela
“aan uitputting”. Ze was waarschijnlijk door
tuberculose teveel verzwakt. We hebben haar familie
gecondoleerd en de medische staf van het
dorpskliniekje gevraagd alert te zijn op verdere
besmetting binnen het gezin en de buurt.
Op 30 januari gingen we kijken bij “Didin”, in
werkelijkheid Faisal geheten; “Didin” bleek de naam
van zijn vader te zijn. Ook hier weer een trieste
situatie. Faisal lag op een matrasje op de vloer van de
huiskamer, verlamd vanaf zijn middel. Wij hoorden de
voorgeschiedenis aan, terwijl de hele familie en alle
buurkinderen zich om ons heen verdrongen.
Samengevat komt het er op neer dat Faisal (twee jaar
geleden!) bij het achtervolgen van een neerdwarrelende
vlieger van een helling is gevallen en daarbij zijn
benen brak en vermoedelijk ook zijn rug beschadigde.
Hij is heen en weer gesleept van het stadsziekenhuis
(voor arme lui) naar een bottenbreker en naar een
dukun. Met als resultaat iets van een dwarslaesie,
dystrofie van beide benen en een grote doorligplek op
zijn rug.
In december is Faisal, dankzij het geld van MHI, direct
naar een particulier ziekenhuis gebracht voor nieuw
onderzoek. Hij kreeg er medicijnen en verzorgingstips
voor de wond op zijn rug. Die was aan de beterende
hand toen wij hem zagen. Faisal was toen vol goede
moed, want hij zou binnenkort met fysiotherapie
mogen beginnen. Hij wilde dolgraag weer wat mobieler
zijn en zijn handen trainen en spierkracht in zijn armen
opbouwen. Hij was blij met het voetbal shirt dat we
meebrachten, voetballen was zijn grote hobby. Vrolijk
zwaaide hij ons uit, terwijl wij met een bedrukt
gemoed vertrokken vanwege de armoedige toestand bij
hem thuis en zijn slechte toekomstperspectieven.
Helaas kregen we op 9 februari plotseling het droeve
bericht dat ook Faisal overleden was. Hij had acute
tuberculose opgelopen en was daar niet tegen
opgewassen. We hebben niet veel voor hem kunnen
doen, maar zijn ouders bedankten voor de steun
“omdat wij hun zoon weer levensmoed hadden
gegeven”.
3