De Rode Steen - ngjmkamp

Hoofdstuk 20: Opnieuw de Rode Steen
Een paar dagen gingen voorbij. De kinderen woonden bij de heks
en deden hun karweitjes. Ze deden heel gehoorzaam en lief tegen
de vrouw, om ervoor te zorgen dat deze hun weer ging
vertrouwen. Maar tot hun spijt hield de heks ze nog steeds in de
gaten. Dat zag Resi nog iedere dag aan de afwaskruiden in het
water. Deze vormden nog altijd zespuntige sterren. Dus de heks
wantrouwde hun nog steeds! Na een paar dagen begon Ziggara
ook weer te vragen wanneer de kinderen op zouden stappen. Joris
en Resi vonden deze vragen heel moeilijk. Nee, ze wilden nog niet
opstappen! Niet zo lang ze het geheim van de heks nog niet
hadden ontraadseld, tenminste!
"Eh, we blijven hier nog een poosje," antwoordde Joris met zijn
meest beleefde stem. "Als u het goed vindt natuurlijk," voegde hij
er haastig aan toe.
En dat kon de heks niet weigeren. De kinderen ontdekten dat de
vrouw gevoelig was voor alles wat gastvrijheid betrof. Kennelijk
had ze geleerd dat gastvrijheid een plicht was. En dat ze die zo
goed mogelijk moest vervullen. De kinderen ontdekten dat ze dat
konden gebruiken.
Dus steeds als de heks het ze nu moeilijk maakte, verzonnen de
kinderen een reden dat met gastvrijheid te maken had. En
inderdaad, Ziggara liet hun dan met rust.
"Ik ben blij dat we een manier hebben ontdekt om de heks mild te
stemmen," zei Resi toen ze er 's avonds met zijn tweeën in bed
over spraken. "Zo kunnen we ons verblijf hier aangenaam maken.
Vandaag beval de heks me om die vieze kruiden te plukken. Je
weet wel, die met dat blauwe sap dat twee dagen aan je vingers
blijft zitten. En toen zei ik dat een gastvrouw zijn gasten niet twee
dagen met vieze handen opzadelt. En toen plukte ze de kruiden
zelf! Ik begin het steeds meer te gebruiken."
158 Nanine Kamp - De Rode Steen