De Rode Steen - ngjmkamp

Hoofdstuk 1: Een roep om hulp
Resi lag in bed en probeerde te slapen. Maar dat lukte niet. Buiten
regende het hard, en het onweerde, en ze was bang. Met open ogen
keek het meisje de kamer in. Steeds kwam weer een lichtflits, die
de kamer fel verlichtte. En even later was daar dan de donder. En
dat ging zo maar door. Lichtflits, donder, lichtflits, donder. Maar
plotseling zag Resi ook een ander soort licht in haar kamer
schijnen. Vlak bij haar bed was een licht verschenen dat ze nog
nooit had gezien. Waar kwam dat vandaan? Het licht was een stuk
minder fel dan de bliksemschichten buiten waren. Zacht en
geelachtig verlichtte het de spullen rondom Resi's bed. Wat was
het?
Resi knipperde met haar ogen. Ze zag het licht dichterbij komen.
En toen ineens zag ze wat het was. Het licht kwam van een elfje!
Resi was erg verbaasd haar te zien. Een elfje? Hier in haar kamer?
Het meisje dacht dat ze droomde. Maar ze droomde niet. Het elfje
was er echt en kwam naar haar toe. Resi keek haar aan. Het
gezichtje van het elfje was ongerust. Een beetje bang keek ze naar
het meisje in haar bed op.
"Hallo," zei ze heel voorzichtig tegen Resi.
"Hallo," antwoordde Resi verbaasd terug. "Wie ben je?"
"Ik ben Esmeralda," antwoordde het elfje. "Ik ben naar je
toegekomen, want we hebben je nodig."
"Nodig?" vroeg Resi niet-begrijpend. "Mij? Maar waarvoor dan?"
"Oh," zuchtte het elfje. "We hebben het zo slecht!"
En ze begon te vertellen.
"De heks Ziggara is in ons land. Opeens was ze daar. En nu
moeten we doen wat ze zegt. Ze heeft zich onze glimsteenmijnen
toegeëigend, en we moeten allemaal voor haar werken. En harder
dan we kunnen! We werken ons kapot. We kunnen niet meer. En
daarom ben ik naar jou toe gekomen. Ziggara zal me zeker missen,
en de andere elfjes zullen op hun kop krijgen, omdat ik weg was.
6 Nanine Kamp - De Rode Steen